Το “σκιώδες μυστικό” του Μνημονίου

Τον παραλογισμό του Μνημονίου που επεβλήθη στην Ελλάδα από την τρόικα, μετά την οικειοθελή προσφυγή της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ στον μηχανισμό στήριξης, την άνοιξη του 2010, την έχει προ πολλού κατανοήσει η ελληνική κοινωνία. Κάθε φορά ωστόσο που το συγκεκριμένο συμπέρασμα επιβεβαιώνεται και υπερτονίζεται από διεθνή ΜΜΕ ή οικονομικούς αναλυτές, αποκτά προφανώς πρόσθετη σημασία και αξία.

Μια τέτοια στιγμή στη διεθνή αφήγηση, ήταν το...
χθεσινό αποκαλυπτικό δημοσίευμα των “New York Times”. Που επισημαίνουν ότι τα χρήματα τα οποία έρχονται στην Αθήνα στο πλαίσιο της οικονομικής βοήθειας από την τρόικα, κάνουν… μεταβολή και επιστρέφουν στους δανειστές, καθώς οι ρήτρες που υπέγραψαν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Παπαδήμου προβλέπουν ότι θα αξιοποιούνται μονάχα για την εξυπηρέτηση του εξωτερικού χρέους.

Σε… πιο απλά ελληνικά, μας δανείζουν για να πληρώνουμε τους τόκους από τα δάνεια που οι ίδιοι μας έχουν δώσει. Υπονοώντας ευθέως ότι, για την εξυπηρέτηση των εσωτερικών και πάγιων αναγκών της χώρας, η Ελλάδα θα πρέπει να παράξει σύντομα πρωτογενή πλεονάσματα.

Η στόχευση αυτή είναι φυσικά απολύτως σωστή. Η μεθολογία ωστόσο είναι εξίσου απολύτως λανθασμένη. Γιατί η τρόικα επιδιώκει εδώ και δυο χρόνια να “ξυπνήσει” την οικονομία, αφυπνίζοντας του φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς. Πρώτον, όσο σημαντική κι αν είναι η αφύπνιση αυτή, το βάθος και η αντοχή του… λήθαργου δεν θα επιτρέψουν ουσιαστικά, απτά και άμεσα αποτελέσματα. Δεύτερον, ακόμη κι αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, καμία οικονομία στην Ιστορία των ανθρωπίνων κοινωνιών δεν… πήρε μπροστά με μονοδιάστατη εμμονή σε περιοριστικές πολιτικές, χωρίς καμία αναπτυξιακή δράση ή παράμετρο.

Το ρεπορτάζ των “New York Times “ έχει ακόμη μια λογικοφανή διάσταση. Προβλέπει ότι η τρόικα δεν θα αφήσει την Ελλάδα να χρεοκοπήσει, καθώς κάτι τέτοιο θα σήμαινε ότι οι δανειστές θα σταματήσουν να εισπράττουν τους τόκους των δανείων τους. Ακόμη βέβαια και αν κάτι τέτοιο αποδειχτεί αυτο-επιβεβαιούμενη προφητεία, δεν αρκεί για να σταθεί η Ελλάδα στα πόδια της. Απλώς, θα διαιωνίζει μια πραγματικότητα εθνικής μιζέριας.
(από statesmen)