12 μαθητές Λυκείου γράφουν για την κρίση

Δώδεκα παιδιά, δώδεκα μήνες, μια εποχή. Κρίσης κι ανασφάλειας. Εάν για τους ενήλικες το άγχος είναι οικονομικό, για τα παιδιά, για τους μαθητές που τελειώνουν το σχολείο, η ανησυχία πηγάζει απ’ την ψυχή. Τη στιγμή που καλείσαι να επιλέξεις τομέα μάθησης, δρόμο ζωής. Την περίοδο που γίνεσαι πολίτης κι εραστής, που όλη σου η ζωή μπορεί να σχεδιαστεί σ’ ένα απόγευμα, στη σκέψη μπαίνει τάπα. Αεροστεγής.

Δεν είναι η λέξη ο φόβος, είναι η ρευστότητα και η βίαιη προσαρμογή. Σε όλες τις ερωτήσεις, είχες απαντήσεις. Γονείς, σχολείο, φίλοι, άλλοι. Τώρα οι «μεγάλοι» θέλουν εσένα να κοιτούν και να απαντούν. Το μέλλον μας οι μαθητές. Οι σκέψεις τους, βάση δεδομένων για το δικό μας νέο πρότζεκτ.

Δώδεκα παιδιά, μαθητές Λυκείου της Ιονίου Σχολής, γράφουν γι’ αυτό που τώρα ζουν, γι’ αυτό που έμαθαν να λένε κρίση.

(Τα κείμενα θα δημοσιευθούν σε 3 συνέχειες)

• Γεια μαααας! 
  της Ελένης Αλιμαντήρη, 17 ετών
  
  Κρίση, κρίση, κρίση….., ας μιλήσουμε λοιπόν και πάλι για κρίση! Κάθε μέρα, ό,τι και να κάνω, όπου κι αν βρεθώ, κάποιος θα αναφερθεί σε αυτήν! Πράγματι, όλους μας αφορά κι όλους μας απασχολεί. Οι ευθύνες βαραίνουν το σύνολο της κοινωνίας, άλλους περισσότερο κι άλλους λιγότερο. Εμείς, οι νέοι, οι μαθητές, μάλλον θύματα είμαστε παρά φταίχτες… Ωστόσο, η γενιά των γονιών μου είναι γεγονός πως «τα έκανε σκατά». Η γενιά του πολυτεχνείου, που άλλοτε δημιουργούσε, οραματιζόταν, διαδήλωνε και διεκδικούσε, παρέδωσε τα όπλα και παραδόθηκε.
  
  
  Η κρίση, λοιπόν, δίνει «το παρών» καθημερινά στη ζωή μου, στη ζωή των περισσοτέρων. Από πού να αρχίσω και πού να τελειώσω. Το μηνιαίο εισόδημα των γονιών μου έχει μειωθεί αρκετά, και η μαμά μου έχει βαλθεί να μας τονίζει πως δεν θα ζούμε από δω και πέρα όπως παλιά. Για ψώνια πηγαίνω, πλέον, σπάνια, κι ας με σκοτώνει! Ανοίγοντας την τηλεόραση, θέλοντας και μη, βλέπω «Βασιλιάδες». Η έλλειψη χρημάτων στα κανάλια, βλέπεις, οδηγεί και σε έλλειψη ποιότητας! Το σημαντικότερο, όμως, είναι άλλο… Έχω αρχίσει να παρατηρώ πως ο φόβος, η δυσπιστία και η απελπισία κυριαρχεί… Με ενοχλεί αυτή η μιζέρια… Νομίζω πως είναι ώρα για δράση. Άλλωστε, βλέποντας τα πράγματα πιο θετικά, πιστεύω πως η κρίση θα μας κάνει ανθρώπους ξανά! Θα δίνουμε σημασία στα όντως σημαντικά κι όλα τα περιττά που μας φθείρουν θα εξανεμιστούν!
  
  Η λύση που προτείνω είναι μία, φίλοι μου, και δε θα πρωτοτυπήσω! Η Παιδεία! Το Α και το Ω. Όσο «ενταφιάζεται» η Παιδεία, προκοπή, λυπάμαι, αλλά δεν θα δούμε… Εκεί κρύβεται η ουσία των πραγμάτων. Το ισχύον εκπαιδευτικό σύστημα ας πεταχτεί στα σκουπίδια, μαζί και αυτοί που το έθεσαν σε εφαρμογή. Εμείς, δυστυχώς, το «λουστήκαμε» για τα καλά! Βάλαμε αναρίθμητες άχρηστες πληροφορίες στο κεφάλι μας, χάσαμε ελεύθερο χρόνο στον οποίο θα μπορούσαμε να ασχοληθούμε με κάτι πραγματικά ωφέλιμο για μας και στερηθήκαμε μεγάλο όγκο απ’ την αληθινή γνώση. Αλήθεια, ελπίζω στην αλλαγή! Πρέπει, επιτέλους, κάτι να γίνει. Και τότε οι αξίες θα βγουν στην επιφάνεια! Αγάπη, σεβασμός, ανιδιοτέλεια, πείσμα, ειλικρίνεια!

• 

  Λύσεις που προτείνω για την οικονομική κρίση 

   της Ευαγγελίας Μουρούτσου, 15 ετών

  
  

  Για την οικονομική κρίση που πλήττει τη χώρα μας, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε στον νου μας τους γνωστούς υπευθύνους. Με το να αποδίδουμε, όμως, μόνο ευθύνες, δεν καταλήγουμε πουθενά. Φυσικά, το ιδανικό θα ήταν να παραδεχτούν το λάθος τους οι υπεύθυνοι και να αναλάβουν να επανορθώσουν, επιστρέφοντας ό,τι καταχράστηκαν. Η παραπάνω εκδοχή, δυστυχώς, δεν έχει πολλές πιθανότητες να πραγματοποιηθεί. Έτσι, θα ήταν σκόπιμο να προταθούν άλλες λύσεις.

  
  

  Αρχικά, όλοι οι Έλληνες πρέπει να γίνουν συνειδητοί πολίτες. Πιο συγκεκριμένα, να μην φοροδιαφεύγουν και να δηλώνουν τα έσοδά τους κάθε χρόνο, με εντιμότητα. Όσον αφορά στους μηνιαίους μισθούς, μείωση δεν θα πρέπει να σημειώνεται μόνο στα εισοδήματα των μικρομεσαίων πολιτών. Με απολύσεις και μειώσεις μισθών σε μεγάλα ποσοστά, το αποτέλεσμα είναι να πλήττεται το εμπόριο, μιας και δεν μπορούν οι πολίτες να ξοδέψουν, ακόμη και σε αναγκαία υλικά αγαθά. Επιπλέον, θα ήταν σωστό να μειωθούν οι μισθοί και ο αριθμός των βουλευτών, καθώς και των ατόμων που απασχολούνται στα πολιτικά γραφεία. Για μια μικρή χώρα, όπως η Ελλάδα, τριακόσιοι βουλευτές είναι υπέρογκος αριθμός, καθώς στο Βέλγιο, την Αυστρία, την Τσεχία και την Πορτογαλία, κράτη με ανάλογους πληθυσμούς με την Ελλάδα, οι βουλευτές είναι 150, 183, 200 και 230, αντίστοιχα. Τέλος, απαραίτητη είναι και η κρατικοποίηση των τραπεζών, η οποία θα διασφάλιζε οικονομική σταθερότητα.
  
  

  
  

  

  
  

  Στην αρχή μιας νέας εποχής 

  του Κωνσταντίνου Βαρελά, 17 ετών

  
  

  Την τελευταία πενταετία, είναι γεγονός πως πολλά πράγματα έχουν αλλάξει στη χώρα μας. Οι ραγδαίες κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις που συντελούνται στο εξωτερικό έφτασαν, όπως συμβαίνει πάντα, και στη μικρή «Ψωροκώσταινα», η οποία βρέθηκε ξαφνικά αντιμέτωπη με έναν ορυμαγδό νέων προβλημάτων.
  
  Η Διεθνής οικονομική κρίση ήρθε να επιτείνει τις χρόνιες ανεπάρκειες της ελληνικής πολιτείας, οξύνοντας, μάλιστα, κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις. Η σοβαρότερη, όμως, από όλες τις επιπτώσεις αφορά στην πολιτική σκηνή της Ελλάδας, η οποία φάνηκε απροετοίμαστη και ανίκανη να ανταπεξέλθει στις νέες συνθήκες, έτσι όπως αυτές διαμορφώθηκαν. Η μεσαία αστική ελληνική οικογένεια, συμπεριλαμβανομένης και της δικής μου, βίωσε την αλλαγή καθυστερημένα.
  
  Σύσσωμη η πολιτική σκηνή και τα μέσα μαζικής «εξημέρωσης» κινητοποιήθηκαν, φροντίζοντας να διατηρήσουν, στις νέες συνθήκες που διαμορφώνονταν, όσα περισσότερα μπορούσαν από τα διεφθαρμένα χρόνια της ακμής τους, και, ταυτόχρονα, να οδηγήσουν την ελληνική κοινωνία σε μια νέα σκληρή πραγματικότητα. Βέβαια, η καθυστερημένη αντίληψη των πραγμάτων από τους Έλληνες, δεν οφείλεται μόνο στο ότι δεν ήθελε το διεφθαρμένο σύστημα να δουν την πραγματική κατάσταση, αλλά οφείλεται, εξίσου, στο γεγονός ότι εθελοτυφλούσαν και επέτρεπαν την ύπαρξη μιας διεφθαρμένης πολιτικής σκηνής.
  
  Η αλήθεια είναι, όμως, πως ακόμα βρισκόμαστε στην αρχή μιας νέας εποχής, στην οποία θα μεταβληθούν τα δεδομένα και οι σταθερές της ελληνικής κοινωνίας. Ο Έλληνας δεν έχει ακόμα καταλάβει τι του συμβαίνει, αλλιώς δεν εξηγείται η παθητική στάση που διατηρεί.
  Προσωπικά, θεωρώ ότι οι ελπίδες για μια αλλαγή της πορείας που ακολουθεί ο τόπος μας, θα καλλιεργηθούν μόνο εφόσον γίνουν αλλαγές ουσίας στην Παιδεία και την Εκπαίδευση. Μέχρι στιγμής, το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα δημιουργεί στρατιές από άβουλα, τρομαγμένα ή βολεμένα άτομα, καταπνίγοντας, ταυτόχρονα, κάθε προσπάθεια των νέων να απομακρυνθούν από τις κακές συνήθειες των προηγούμενων γενεών. Η εκπαίδευση έχει καταντήσει, στην Ελλάδα, ένα ακόμα όργανο καταστολής, συντήρησης και εξυπηρέτησης συμφερόντων.
  
  Επομένως, η λύση του αδιεξόδου στο οποίο έχουμε εισέλθει, μπορεί να επέλθει από ανεξάρτητες προσωπικότητες οι οποίες συμμετέχουν στον χώρο της Εκπαίδευσης. Καθηγητές Πανεπιστημίων, σχολείων και πνευματικών ιδρυμάτων οφείλουν να καθοδηγήσουν τους νέους, είτε μέσω των σχολικών και πανεπιστημιακών αιθουσών, είτε μέσω ακαδημαϊκών συζητήσεων και συγκεντρώσεων.
  
  Επιπλέον, απαραίτητες είναι οι λαϊκές συναθροίσεις και η προσπάθεια αντικειμενικής ενημέρωσης του λαού για τις εξελίξεις στη χώρα και στο εξωτερικό. Ο λαός πρέπει να συσπειρωθεί και να αναζητήσει νέες πολιτικές προσωπικότητες οι οποίες θα είναι ικανές να εκφράσουν τα αιτήματά του.
  
  Εν κατακλείδι, κατά την άποψή μου, η αντίδραση του ελληνικού λαού πρέπει να αποτυπωθεί, πάση θυσία, στις επικείμενες εκλογές, μέσω της απομάκρυνσης από το κατεστημένο πολιτικό σύστημα. Προσωπική μου εκτίμηση είναι, ωστόσο, ότι κάτι τέτοιο θα αργήσει πολύ ακόμα…
  
  www.protagon.gr