Αν ο Γιώργος ζητήσει δημοψήφισμα…

Πριν από λίγες ημέρες, γράφτηκε εδώ ότι οι περισσότερες λέξεις στα Μέσα, που καθημερινά περιγράφουν τις οικονομικές εξελίξεις, στερούνται προοπτικής, αλλά και ρεαλισμού. Κινούνται σε ένα ξεχωριστό κόσμο, που καθορίζεται από την πολιτική ιδεολογία, τις μικροκομματικές επιδιώξεις και τα αλισβερίσια. Η λογική μαστιγώνεται καθημερινά, και οι πολίτες ζουν μονίμως υπό καθεστώς τρομοκρατίας, γεγονός που δυσκολεύει την...
επανεκκίνηση των μηχανών της ανάπτυξης. Ατομικά και συλλογικά.

Αυτά κυριαρχούν στη δημόσια ατζέντα και στις συζητήσεις των πολιτικών, οι οποίοι δείχνουν να μην έχουν καταλάβει τίποτα. Με τις ατάκες τους, εξ επαγγέλματος, παραμορφώνουν την σκέψη των πολιτών, οι οποίοι, παρά την προπαγάνδα, στηρίζονται στο ένστικτό τους και αντιστέκονται με ενωτική διάθεση: “Θα τα καταφέρουμε;”, ρωτούν οι περισσότεροι.

Τα φαινόμενα αυτά κορυφώνονται – επικοινωνιακά – την 25^η Μαρτίου, με τις αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής, και τους Ευρωπαίους να αποφεύγουν να ‘χαλαρώσουν’ τους Έλληνες, οι οποίοι, μόλις που έχουν πιεστεί για να προχωρήσουν προς την εξυγίανση. Αμφίβολο αν τα ‘αφεντικά’ θα αποφασίσουν κάτι παραπάνω από μία πρώτη ανάσα προς τους ανεπίδεκτους. Κάπου εκεί, όπως είναι φυσικό, αναμένονται και ηρωϊκού τύπου ατάκες περί ‘απελευθερωτικού αγώνα ενάντια στην τρόικα’, ‘σύγχρονου ξεσηκωμού’ και άλλα τέτοια γλαφυρά, πλην όμως διόλου αποτελεσματικά για τα ζητούμενα της εποχής. Μετά, τα Μέσα θα ξεκινήσουν τους παραλληλισμούς με τη Μεγάλη Εβδομάδα, την Σταύρωση και τα λοιπά…

Όλες αυτές οι εκδηλώσεις του νεοελληνικού θυμικού (πάνω στις οποίες ‘πατούν’ οι επιτήδειοι και εντέλει, καταστροφείς της εγχώριας πολιτικής, προκειμένου να αποκομίσουν οφέλη), συμβάλουν αρνητικά σε δύο τομείς:

Πρώτον, στο εσωτερικό της χώρας, όπου οι τάξεις της οικονομικής και πολιτικής ελίτ οφείλουν να είναι συντεταγμένες μπροστά στον έναν και μοναδικό στόχο της εποχής, την προάσπιση του εθνικού συμφέροντος, που όταν φέρει αποτελέσματα, θα εξασφαλίσει και τη δική τους επιβίβωση. Δεύτερον, στην εικόνα της χώρας προς το εξωτερικό, η οποία πάνω που βελτιώθηκε, και οι ‘σκληροί ξένοι’ έχουν αρχίσει να μάς υποστηρίζουν, αναγνωρίζοντας βέβαια και την ανάγκη να το πράξουν, εμείς οι ίδιοι εμφανιζόμαστε έτοιμοι να τα καταστρέψουμε όλα.

Και το ερώτημα είναι σαφές: η αντι-Μνημονιακή ρητορική κρύβει μέσα της ιδέες και εναλλακτικές προτάσεις, ή απλώς συμπυκνώνει τις  συνήθεις τακτικές των κομμάτων της αντιπολίτευσης, που υιοθετούν αβασάνιστα ό,τι σκεφτούν, με μοναδικό στόχο να βλάψουν την εκάστοτε κυβέρνηση;

Απ’ ότι φαίνεται, είναι πολλοί εκείνοι οι πολιτικοί, που πιστεύουν ότι μπορεί να την γλυτώσουν από την σημερινή κατάσταση, φερόμενοι σαν να μην έγινε τίποτα. Ολοι, ανεξαιρέτως, που ασκούν το επάγγελμα του πολιτικού είναι υπεύθυνοι για την σημερινή κατάσταση. Λιγότερο ή περισσότερο. Και βέβαια, το ερώτημα αν ‘τα φάγαμε μαζί ή όχι’ είναι ψευδές, διότι πάντοτε, θα υπάρχουν εκείνοι οι οποίοι ποτέ στη ζωή τους δεν άπλωσαν το χέρι στο βάζο με το γλυκό και δεν σκοπεύουν να το πράξουν στο μέλλον και δικαίως θα βρίζουν τον εμπνευστή του ισχυρισμού. Σημαντική λεπτομέρεια να έχουν επιλέξει να απέχουν από τη ρεμούλα, διότι μερικοί φωνάζουν απλώς και μόνο διότι δεν τούς δόθηκε η ευκαιρία. Οι ‘καθαροί’, όμως έχουν δίκιο. Αν υπήρχε τρόπος να τούς ξεχωρίσει κανείς, θα έπρεπε να εξαιρεθούν από τις περικοπές μισθών και συντάξεων. Και δεν θα ήταν μεγάλο το κόστος για τα δημόσια λογιστικά…

Σύμφωνα με πληροφορίες που δημοσιεύει σήμερα το newpost.gr, και αν δεν είναι άλλο ένα κεντροδεξιό πυροτέχνημα, που αξιοποιεί τις ‘αυθόρμητες’ εκδηλώσεις των ημερών, “στις συζητήσεις που γίνονται απο συνεργάτες του κ. Παπανδρέου ξαφνικά έπεσε και η ιδέα του δημοψηφίσματος αν οι συνθήκες το επιτρέψουν. Σε αυτή την περίπτωση”, λέει το newpost, “αναζητείται το δίλημμα που θα θέσει ο πρωθυπουργός σε περίπτωση που αποφασιστεί μια τέτοια κίνηση υψηλού ρίσκου, … με σκοπό να εκτιμήσει τα συναισθήματα του λαού”.

Αν, λοιπόν, φτάσουμε σε μία τέτοια λύση, τότε οι Έλληνες πολίτες θα βρεθούν μπροστά σε μία ιστορική ευκαιρία να ξεπεράσουν τα στερεότυπα του παρελθόντος και να επιλέξουν το μέλλον τους.

Κατά τη γνώμη μου, το δίλημμα είναι ξεκάθαρο και αφοπλιστικό: “Αγαπητοί συμπολίτες, θα επιθυμούσατε η Κυβέρνηση να συνεχίσει την προσπάθεια διάσωσης της χώρας, ή επιθυμείτε να τοποθετηθείτε επί του ζητήματος και να κάνουμε εκλογές;”

(από postnews)