Η ‘Περί Έρωτος Θεωρία’ (Πλάτωνας)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Πλατωνικός μύθος του άλλου μισού   
 

Η έννοια της αδελφής ψυχής προήλθε από τους Πλατωνικούς φιλοσόφους. Στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα αναφέρεται ο σχετικός μύθος που τον διηγείται ο Αριστοφάνης. Σύμφωνα με αυτόν, ο άνθρωπος αρχικά δεν είχε την μορφή που έχει σήμερα. Ηταν ένα πλάσμα που θύμιζε σιαμαία δίδυμα, με τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια και δύο κεφάλια που κοιτούσαν προς διαφορετικές κατευθύνσεις . Τα πλάσματα αυτά δεν γνώριζαν τον σαρκικό έρωτα και αναπαράγονταν με γονιμοποίηση εδάφους. Ηταν τόσο ισχυρά και κυρίαρχα που θεωρήθηκαν ως απειλή από τον Δία, ο οποιος και τα διχοτόμησε κάθετα φτιάχνοντας έτσι την γνωστή ανθρωπινη μορφή. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του το άλλο του μσό για να ξαναβρεί την χαμένη ολοκλήρωσή του. Ανάλογα με το είδος του ζευγαριού από το οποίο προήλθε θα αναζητήσει το σύντροφο του ίδιου ή αντίθετου φύλου και όταν το βρεί θα σχηματιστεί το «ζευγάρι».

                                                    

                   Η διήγηση αυτή του Πλάτωνα έχει κάπως σατιρικό χαρακτήρα, όμως κάπου εκεί βασίζεται και η έννοια της αδελφής ψυχής. Στο ότι το κάθε ανθρώπινο όν, σε μια άλλη διάσταση ήταν ενωμένος με το άλλο του μισό και τώρα στην γή είνα αναγκασμένος να το ψάχνει για να πετυχει και πάλι την ψυχική του ολοκλήρωση.

  Αμα εξετάσουμε το βαθύτερο νόημα αυτού του μύθου μπορούμε εύκολα να αντιληφθουμε τον διαχωρισμό της ψυχής που προήλθε από την διάσταση μεταξύ του πνευματικού και του σωματικού κομματιού του ανθρώπου. Ισως αυτή να είναι τελικά η απώλεια από τον παράδεισο που βασανιζει το ανθρώπινο γένος εξ αιτίας του προπατορικού αμαρτήματος. Ο άνθρωπος κάνοντας κατάχρηση των δυνάμεων του , επέλεξε την αμαρτία και έτσι είναι καταδικασμένος να ζει στην στέρηση και τον πόνο ελπίζοντας πάντα να μπορέσει να αντικρίσει για μια ακόμα φορά την ανακούφιση ενός παραδείσου.
Με γνώμονα την αναζήτηση του ωραίου , ο Ερωτας κάνει τον άνθρωπο ευτυχισμένο. Το «ωραίο» είναι το τέλος, ο σκοπός δηλαδή του έρωτα. Σαν έννοια το «ωραίο» αποτελείται από διαφορετικά επίπεδα , τα οποία ο άνθρωπος ανεβαίνει σιγά σιγά καταβάλλοντας προσπάθεια ή μένει στάσιμος όταν δεν έχει την συνείδηση να προχωρήσει σε κάτι πιο βαθυστόχαστο. Στο πρώτο επίπεδο, βρίσκεται η ελκυστικότητα ενός ωραίου σώματος, που προσελκύει και γοητεύει το βλέμμα και τις αισθήσεις. Στην συνέχεια αντιλαμβάνεται πως η ομορφιά υπάρχει σε κάθε σώμα στην δική της ιδιαίτερη μορφή, ξεφεύγοντας από την ειδωλολατρία του μοναδικού. Στο δεύτερο επίπεδο βρίσκεται η ομορφιά της ψυχής, πιο πάνω η ομορφιά των θεσμών και των νόμων και πιο ψηλά απ όλες βρίσκεται η αληθινή ομορφιά, η ουσία του «ωραίου». Η αιώνια ομορφιά, που μένει αναλλοίωτη στο χρόνο, δεν αυξάνεται ουτε μειώνεται και ο άνθρωπος που είναι σε θέση να αντιληφθεί αυτή την ομορφιά , δημιουργεί αληθινές αρετές και οχι σκιές των αρετών αυτών, αποχτά μια φιλική σχέση με τον Θεό και παρ όλο που είναι θνητός πλημμυρίζει απο αθανασία.

Από όποια πλευρά και να το κοιτάξουμε όμως, ο έρωτας, μας δίνει πάντα μια γεύση από παράδεισο !

ΠΗΓΗ : http://www.agrinioart.gr/?p=7918