“Η σκιά πάνω από το Ίνσμουθ” (Χ. Φ. Λάβκραφτ)

Μπορεί να φοβάσαι να κοιτάξεις τον καθρέφτη, αλλά, αυτό δεν αλλάζει την εικόνα που φοβάσαι να δεις. Είναι αστείο πόσο εύκολα ο άνθρωπος, ακόμη κι ο πιο θαρραλέος, ενημερωμένος, δυνατός και ανοιχτός σε νέες θεωρήσεις, είναι αστείο, επαναλαμβάνω, πόσο εύκολα, ακαριαία, απορρίπτει τα θέματα που δεν εφάπτονται με αυτά που ο ίδιος θεωρεί σωστά, πραγματικά, ή αληθινά. Είναι αξιοπερίεργο πόσο αντιδραστικά, ακαριαία, απότομα, απορρίπτει αυτά που δεν “κουμπώνουν” με τις...
ήδη παγιωμένες πεποιθήσεις του, ή με την πολύπαθη λογική του, που την έχει κάνει τσίχλα για να την προσαρμόζει, κατά πως τον βολεύει. Μιλώ πόσο εύκολα και χωρίς καν σκέψη δεν συμφωνεί με θέματα, θεωρήσεις, που ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙ, απλά διαφωνεί, απορρίπτει, αρνείται να συζητήσει.
…ή μήπως αρνείται κάτι που δεν “γνωρίζει” ακριβώς επειδή ΓΝΩΡΙΖΕΙ, αλλά σκόπιμα αρνείται, απλά γιατί δεν αντέχει να το αντιμετωπίσει; Μήπως;
Μήπως, γνωρίζει σχετικά με τον τρόμο που περιβάλει την ύπαρξη, αλλά φροντίζει να τον κρατά, μέσα στα αυστηρά όρια-πλαίσια, που οι άλλοι (ποιοί;) του λένε και με αυτόν τον τρόπο ξορκίζει τον “δαίμονα”; Μήπως τελικά γνωρίζει και επιλέγει να μην θυμάται; Χμ!!!

>Έχω προσπαθήσει να υπαινιχθώ τι ήταν, μόνο και μόνο για ν’ αποφύγω την φρίκη του να το καταγράψω καθαρά με λόγια. Μα είναι δυνατό τούτος ο πλανήτης να έχει στ’ αλήθεια γεννήσει τέτοια πράγματα; Είναι δυνατόν ανθρώπινα μάτια να έχουν στ’ αλήθεια δει, σαν απτή πραγματικότητα, κάτι που ως τότε ο άνθρωπος γνώριζε στις πυρετικές φαντασιώσεις του και από αόριστους θρύλους; Ωστόσο τα είδα σαν ένα ατέλειωτο ποτάμι, πλαταγίζοντας, χοροπηδώντας και βελάζοντας, που έρρεε αποτρόπαια κάτω από το φασματικό φεγγαρόφωτο σαν μια γκροτέσκα και δαιμονική λιτανεία κάποιου φανταστικού εφιάλτη…>Ήταν κυρίως γυαλιστερά και γλιστερά, αλλά οι προεξοχές στην ραχοκοκαλιά τους ήταν φολιδωτές. Οι μορφές τους ήταν αόριστα ανθρωποειδείς, ενώ τα κεφάλια τους ήταν ψαρίσια, με τερατώδη γουρλωτά μάτια που δεν έκλειναν ποτέ. Στα πλάγια του λαιμού τους πάλλονταν βράχια και τα μακριά τους δάχτυλα ήταν ενωμένα με μεμβράνες. Πήγαιναν με ένα ακανόνιστο χοροπηδηχτό τρόπο, άλλοτε στα δύο τους πόδια και άλλοτε στα τέσσερα. …Οι σαν κοάσματα και ξερογαβγίσματα φωνές τους, που χρησιμοποιούνταν σαφώς για έναρθρο λόγο, είχαν όλες τις σκοτεινές αποχρώσεις της έκφρασης που απουσίαζε από τα γουρλομάτικα μούτρα τους. Αλλά παρ’ όλο το τερατώδες της μορφής τους δε μου ήταν εντελώς άγνωστα. Ήταν οι ανίεροι, ψαροβάτραχοι που απεικονίζονταν στα ανώνυμα σχέδια -ζωντανά και φρικαλέα- και βλέποντας τα κατάλαβα τι μου είχε θυμίσει, τόσο επίφοβα εκείνος ο καμπουρωτός, διαδηματοφόρος ιερέας, στο σκοτεινό υπόγειο της εκκλησίας.
>…Τα πλάσματα αυτά, είπαν στους Κανάκυς πως, αν ζευγαρωθούν μαζί τους, τα παιδιά τους θα μοιάζουν στην αρχή με ανθρώπους, αλλά όσο θα περνά ο καιρός θα μοιάζουνε όλο και περισσότερο με ‘κείνους, και στο τέλος θα έμπαιναν στο νερό για να ζήσουν την υπόλοιπη ζωή τους εκεί κάτω… Φαίνεται πως όλοι τους είχαν στις φλέβες τους το αίμα των πλασμάτων του βυθού, όταν τους συνάντησε ο γερο-Όμπεντ. Όταν γέρναγαν κι άρχιζαν να φαίνονται τα πρώτα σημάδια, κρύβονταν από τον κόσμο και θέλανε να φύγουν και να βυθιστούν στο νερό. Μερικοί δεν άλλαξαν ποτέ ολότελα για να μπορέσουν να ζήσουν στην θάλασσα, μα οι πιο πολλοί μεταλλάσσονταν όπως τους είχαν υποσχεθεί τα πλάσματα. Έτσι πολλοί άλλαζαν και έφευγαν, ενώ μερικοί μένανε άνθρωποι ακόμη και στα εβδομήντα τους, και δεν άφηναν το νησί παρά μόνο μερικές φορές που κατέβαιναν στη θάλασσα, τελείως δοκιμαστικά. Εκείνοι που είχαν φύγει στο νερό, γύριζαν μερικές φορές πίσω για να επισκεφτούν το νησί, ώστε πολύ συχνά θα μπορούσε κάποιος από τους ανθρώπους να συναντηθεί με τον προ-προ-πάππο του, ας πούμε, που είχε αφήσει τη στεριά πριν από διακόσια ή παραπάνω χρόνια. Δεν υπάρχει φυσικός θάνατος γι’ αυτούς. Αλλά μπορούν να σκοτωθούν…
>Ο Όμπεντ μου είπε πως ο Γουαλακέα του έδειξε πολλές από τις ιεροτελεστίες και τα άλλα παράξενα πράγματα που έκαναν μαζί με τα θαλάσσια πλάσματα, και τον άφησε να δει μερικούς από τους ντόπιους που είχε αλλάξει η μορφή τους. Όμως, για κάποιον άγνωστο λόγο, δεν του επέτρεψε να δει τα ίδια τα πλάσματα όταν έβγαιναν έξω από το νερό. Στο τέλος του χάρισε ένα παράξενο αντικείμενο, κάτι ακατονόμαστο, φτιαγμένο από μολύβι ή κάτι παρόμοιο, και του είπε πως το είχαν φέρει Αυτοί. Ο Όμπεντ έκλαψε από τρόμο, γιατί πάνω του υπήρχε σκαλισμένη η εικόνα του Θεού τους…
>Οι Αβυσσαίοι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξοντωθούν, έστω κι αν η αρχαία μαγεία των ΞΕΧΑΣΜΕΝΩΝ ΠΑΛΑΙΩΝ, μπορούσε να τους αναχαιτίσει. Προς το παρόν θα παρέμεναν σε αδράνεια, αλλά κάποια μέρα, θα αναδύονταν ξανά για τις θυσιαστήριες προσφορές που τόσο ποθούσε ο Μέγας Κθούλου. Την επόμενη φορά θα γινόταν σε κάποια πόλη μεγαλύτερη του Ίνσμουθ. Είχαν σχεδιάσει να εξαπλωθούν και είχαν καλέσει εκείνο που μπορούσε να τους βοηθήσει, αλλά τώρα θα έπρεπε να περιμένουν για μια ακόμη φορά.
Η ΣΚΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΣΜΟΥΘ (Χ. Φ. ΛΑΒΚΡΑΦΤ)

Προσπάθησε, αν θέλεις και αν αντέχεις, ΠΡΙΝ απορρίψεις τον φανταστικό (!) κόσμο του Λάβκραφτ, να ΔΕΙΣ, να ΠΑΡΑΤΗΡΗΣΕΙΣ γύρω σου και να ΔΕΙΣ ΜΟΝΟΣ σου με τα δικά σου μάτια, πόσοι ταιριάζουν με την περιγραφή του φανταστικού διηγήματος “Η Σκιά πάνω από το Ίνσμουθ”, αλλά και άλλων διηγημάτων του γνωστού συγγραφέα.
Έτσι για βοήθεια και αφού πρώτα διαβάσεις όλο το διήγημα, (αυτονόητο έτσι;) ξεκίνα να παρατηρείς, τα πρόσωπα στην τηλεόραση, για αρχή. Ναι, θα δεις πολλά πρόσωπα με γουρλωτά μάτια που ΔΕΝ ΑΝΟΙΓΟΚΛΕΙΝΟΥΝ. Δες τα γκράφιτι στους τοίχους, σε πόσα δεν ταιριάζει η περιγραφή των Αβυσσαίων; Δες τι περιγράφουν με τα σπρέι, οι καλλιτέχνες των τοίχων στις πόλεις μας και σε ποιά σημεία τα τοποθετούν. Παρατήρησε μόνος σου τα σημάδια των αλλόκοτων πλασμάτων, είναι παντού και ολοκάθαρα.
Σκάλισε λίγο, τώρα που “η θάλασσα έγινε γιαούρτι”, στο ιντερνέτ, διάβασε λίγο την ιστορία πίσω από την μυθολογία, όχι αυτή που σου σερβίρουν, αλλά την άλλη, που ενώ δεν είναι μυστική ή κρυφή, δεν την βλέπεις ή δεν θέλεις να την βλέπεις.
Μήπως επειδή ΉΔΗ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ;
Μπορεί να φοβάσαι να κοιτάξεις τον καθρέφτη, αλλά αυτό δεν αλλάζει την εικόνα που φοβάσαι να δεις.
Από την άλλη, ΜΗΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΤΙΠΟΤΕ, ειδικά την φαντασία ενός συγγραφέα του υπερφυσικού τρόμου. !

 

(από terrapapers, katohika)