Ο «σύντροφος» μου, ο Πρετεντέρης …

Του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Σας είχα προειδοποιήσει σε ανύποπτο χρόνο: «οι καιροί δεν είναι μόνον πονηροί. Είναι και απίθανα φαιδροί». Έτσι, στο τέλος θα καταλήξουμε, όσοι μέχρι τώρα υποστήριζαν με δέος και «αυταπάρνηση» το καθεστώς πειθαρχίας και τιμωρίας της τρόικας και προπαγάνδιζαν κοινοβουλευτικές χούντες για την σωτηρία της χώρας ασφαλώς, όπως και κάθε νεοφιλελεύθερη εκτροπή από το...
κράτος δικαίου, να ανακαλύπτουν ιδεολογικές παραμέτρους στη συμμόρφωση του λαού και να...

 ζητούν εκλογές για να ξεκαθαρίσει το τοπίο.  

«…φοβούμαι ότι η ελληνική κοινωνία δεν βρίσκεται μπροστά στις δεσμεύσεις που της επιβάλλουν ένα Μνημόνιο ή/και μια δανειακή σύμβαση. Αλλά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κεκαλυμμένη ιδεολογική επίθεση, η οποία προσπαθεί να την «αναμορφώσει» χωρίς να το λέει. Κι εδώ πλέον αρχίζουμε να βαδίζουμε σε επικίνδυνα μονοπάτια», σημειώνει στα «ΝΕΑ» ο κ. Γ. Πρετεντέρης, τρομοκρατημένος ο άνθρωπος από την ιδέα ότι ο μονόδρομος σωτηρίας της χώρας, που υποστήριξαν ένθερμα και ασφαλώς ανιδιοτελώς και με αγνότητα ψυχής οι ντερμπεντέρηδες του καθεστώτος, φαντάζει πλέον ως «επικίνδυνο μονοπάτι», «ιδεολογική επίθεση» και επιχείρηση «αναμόρφωσης»! Σαν να μην ήταν έτσι από την πρώτη στιγμή, κατά την οποία το καθεστώς των διαπλεκομένων με αιχμή του δόρατος έναν καιροσκόπο ηγέτη μιας κατεξοχήν πελατειακής δομής, οδήγησε τη χώρα σε ένα μηχανισμό γενικευμένης απορρύθμισης, πτώχευσης και κοινωνικού εξανδραποδισμού!

Από το «λεφτά υπάρχουν» περάσαμε στο «δεν ενδιαφέρει το πολιτικό κόστος», αλλά τούτο δεν ανησυχούσε τους Ηρακλείς του καθεστώτος. Αντίθετα επαινούσαν και θεμελίωναν στη κοινή γνώμη αυτή την αντιδημοκρατική διαλεκτική, ως δήθεν ένδειξη υπέρβασης του μικροκομματισμού και ως τεκμήριο αριστοκρατικότητας του (δημοκρατικού) πολιτεύματος! «…ὦ Ἡράκλεις, ἀποροῦντα ποίαν ὁδὸν ἐπὶ τὸν βίον τράπῃ. ἐὰν οὖν ἐμὲ φίλην ποιησάμενος, [ἐπὶ] τὴν ἡδίστην τε καὶ ῥᾴστην ὁδὸν ἄξω σε, καὶ τῶν μὲν τερπνῶν οὐδενὸς ἄγευστος ἔσει, τῶν δὲ χαλεπῶν ἄπειρος διαβιώσῃ, όπως θα έλεγε και ο Σωκράτης με τα λόγια του Ξενοφώντα! Ώστε τότε, δεν διαπιστώνατε «κεκαλυμμένη ιδεολογική επίθεση», τώρα ξαφνικά προέκυψε, που ξεκίνησε να σας ακουμπά το χέρι του φτωχοποιητή παιδονόμου; Ανόητοι, υποκριτές, που δήθεν έχετε απαλλαχθεί από νεωτεριστικούς αναχρονισμούς - όπως θεωρείτε την ιδεολογία - ποτέ δεν μπορέσατε να καταλάβετε ότι νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις κάνεις στη φάση της ανάπτυξης και όχι αφού πρώτα ρίξεις την οικονομία σε βαθειά, δομική ύφεση. Τότε κοροΐδα, αναπόδραστα η καταστροφή θα πλήξει την ιδιωτική σφαίρα της οικονομίας. Τότε ο ιδιωτικός υπάλληλος και ο μικροεπιχειρηματίας θα στενάξουν μέχρι να βρεθούν στον δρόμο άνεργοι, άφραγκοι και απελπισμένοι.

Ο δημόσιος υπάλληλος, που επέσυρε την μήνιν σας, κουτσά στραβά θα επιβιώσει, αντίθετα εκείνοι για τους οποίους τάχαμου-τάχαμου «ενδιαφέρεσθε» θα πεινάσουν. Και τούτο είναι βαθύτατα ιδεολογικό ζήτημα. Με πρόσχημα τις μεταρρυθμίσεις διαλύετε μια ολόκληρη κοινωνία και τώρα, που εκ των πραγμάτων «χάνετε» το κοινό που δημιουργήσατε στη βάση μιας λαϊκίστικης προσέγγισης περί δημόσιου τομέα, διαρρηγνύετε τα ιμάτιά σας, προφασιζόμενοι  μάλιστα τους θορυβημένους μπροστά στην απειλή μείωσης του κατώτατου μισθού και κατάργησης ή περικοπής του 13ου και του 14ου μισθού! Να δείτε που σύντροφοι θα …προκύψουμε στο τέλος!! Είδες τι μπορεί να δημιουργήσει η ανάγκη των ντερμπεντέρηδων να ξεφύγουν από τις συνέπειες όσων υποστήριξαν και καλλιέργησαν εν ονόματι του τέλους της ιδεολογίας; Τίποτε δεν είδες ακόμη, σε λίγο θα δεις και μπορεί να …αποσιχαθείς!

«…Όταν, όμως, η τρόικα διαψεύδει ότι έχει τέτοιες απαιτήσεις [τσεκούρωμα μισθών],  κάποιος πρέπει να μας πει πώς προέκυψαν, ποιος τις υποστηρίζει, με ποια επιχειρήματα και για ποιον λόγο. Είναι προσωπικώς ο Πρωθυπουργός, όπως φάνηκε την Παρασκευή στη Βουλή; Είναι κάποιοι άλλοι στην κυβέρνηση; Είναι τα κόμματα που την συγκροτούν; Είναι μήπως οι εργοδοτικές οργανώσεις; Ποιος, τέλος πάντων, αποφάσισε εδώ και δυο, τρεις εβδομάδες να ανοίξει την κουβέντα περί «μισθολογικού κόστους», αναρωτιέται ο απονήρευτος Γιάννης Πρετεντέρης, ο οποίος μοιάζει να μπερδεύεται, να χάνει την πίστη του στα υψηλά ιδανικά του «μνημονίου»¨και αγανακτισμένα πλέον να επισημαίνει: «κανείς δεν συμφώνησε να στείλουμε τη χώρα στο Αναμορφωτήριο, ούτε να διαλύσουμε τις βασικές συντεταγμένες της κοινωνίας μας. Αν κάποιοι το επιθυμούν, καμία αντίρρηση. Να το πουν, να το υποστηρίξουν και να ζητήσουν την ψήφο του ελληνικού λαού για να το επιβάλουν. Στη δημοκρατία, δεν γνωρίζω άλλη διαδικασία μεταρρυθμίσεων και κοινωνικών αλλαγών. Διότι στη δημοκρατία, με κουκούλα κυκλοφορούν οι τρομοκράτες και οι τραμπούκοι, όχι οι μεταρρυθμιστές». Σας είπα εγώ και ο Γιάννης θα καταλήξουμε σύντροφοι, τώρα που βγαίνουν οι παλιές λερωμένες κουκούλες του καθεστώτος και αντικαθίστανται από αποκριάτικες δημοκρατικές μάσκες. Ε, πώς δεν συμφώνησε κανείς «να στείλουμε τη χώρα στο Αναμορφωτήριο»;  Πώς το λέτε αυτό; Επειδή συμφώνησε η βουλή (ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ και νεοφιλελεύθεροι στην αρχή και μετά ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και δεν συμμαζεύεται) να κτιστεί το Αναμορφωτήριο εδώ, στη χώρα μας, για να μην τρέχουμε αλλού, είναι ορθό να ισχυριζόμαστε τέτοιες ανακρίβειες περί της συμφνίας; Το Αναμορφωτήριο κτίζεται με δικά μας μάλιστα έξοδα και μόνον κάτι μικροδιαφωνίες σε ότι αφορά στην επιμέρους αρχιτεκτονική παρατηρούνται εντός του κυρίαρχου πολιτικού συστήματος. 

Μόνον που, η άτιμη η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με «Αναμορφωτήρια» όπως και με τα μασκαραλίκια, περί του τέλους της ιδεολογίας και περί ουδέτερων, αυτονόητων πολιτικών στην «προσπάθεια [η χώρα] να παραμείνει στο ευρωπαϊκό νόμισμα και να διασφαλίσει την εθνική πορεία της στον 21ο αιώνα», όπως γράφει ιδεαλιστικά και με «αυθεντικό» εθνικό πνεύμα ο κ. Πρετεντέρης. Η παραπάνω πρόταση είναι πλήρης ιδεολογικού περιεχομένου, αλλά εάν αυτό αποκαλυφθεί ο Γιάννης και όλοι όσοι εμφορούνται από τα ίδια ιδανικά και διακατέχονται από παρόμοια κουλτούρα και κοσμοαντίληψη θα βρεθούν σήμερα σε πολύ δύσκολη θέση. Τελικά, μόνον ο Ανδριανόπουλος είναι άντρας και έχει νεοφιλελεύθερα «κότσια», οι υπόλοιποι λαϊκιστές της διαδικασίας πτώχευσης της χώρας και εξευτελισμού της κοινωνίας είστε «κότες» και αφάνταστα καιροσκόποι! Τουλάχιστο για τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο το «τέλος της ιστορίας», αποτελεί ιδεολογική στάση, ενώ όλοι εσείς οι υπόλοιποι που υπεραμυνθήκατε της στρατηγικής της τρόικας, υποκύπτοντας δήθεν στην «ανάγκη θυσιών προκειμένου να αντιμετωπιστεί μια έκτακτη κατάσταση», υποκινείστε ολοφάνερα από τα πλέον ταπεινά αντιλαϊκά και αντικοινωνικά ένστικτα. Τούτα είναι που σας οδηγούν, όπως τα φοβισμένα άγρια ζώα στη ζούγκλα, σε φυγή μέσω των εκλογών. Η διαφορά είναι ότι εσείς την (δια)φυγή από τις τεράστιες ευθύνες σας την επιθυμείτε συντεταγμένη, όπως ακριβώς και την χρεοκοπία της χώρας, για να διαιωνισθεί η διαπλοκή, που ακόμη δεν μάθατε τι  σημαίνει! 

Διαπλοκή σημαίνει να γράφει και να προπαγανδίζει ο κ. Πρετεντέρης, όσα με μνημονιακή θέρμη υποστήριξε τόσο καιρό για να καταλήξει σήμερα λέγοντας: «Αλλά κανείς δεν συμφώνησε να στείλουμε τη χώρα στο Αναμορφωτήριο, ούτε να διαλύσουμε τις βασικές συντεταγμένες της κοινωνίας μας». Αν είναι έτσι ,προφανώς άλλο μνημόνιο μνημόνευε ο Γιάννης και οι συνοδοιπόροι του τόσο καιρό και κάποιαν άλλη δανειακή σύμβαση είχαν υπόψη τους. Μα, γράφει πουθενά το μνημόνιο για τσεκούρωμα μισθών; Όχι ακριβώς, αλλά αν εφαρμόσεις αυστηρά τις γενικές του πρόνοιες εκεί θα καταλήξεις, μη έχοντας βραχυπρόθεσμα άλλες δυνατότητες μεγέθυνσης της εσωτερικής υποτίμησης, που είναι προϋπόθεση δανειοδότησης από την τρόικα και αυτοσκοπός για προσέλκυση επενδύσεων, οι οποίες θα τροφοδοτήσουν την ανάπτυξη μιας χώρας υποτιμημένων αξιών. Δεν φαντάζομαι ο κ. Περτεντέρης να αγνοεί αυτό το απλό οικονομικό μαθηματάκι! Κανείς δεν το αγνοεί, οι πάντες που εμπλέκονται στο σύγχρονο πολιτικό φαινόμενο της Ελλάδας, γνώριζαν από την αρχή τι θα συμβεί στους μισθούς. Ήξεραν ότι θεσπιζόταν νεοφιλελεύθερη επιδρομή σε όλα τα επίπεδα και γνώριζαν τους θατσερικούς κανόνες στην αγορά εργασίας, που προδήλωνε το πρόγραμμα του «Αναμορφωτηρίου». Ποτέ και πουθενά δεν δοκίμασε κάποιος την στρατηγική της εσωτερικής υποτίμησης δίχως να περικόψει μισθούς και βοηθήματα και δίχως να μειώσει τον κατώτερο μισθό. Δεν λειτουργεί διαφορετικά ο οικονομικός μηχανισμός στον καπιταλισμό, στο βαθμό που ως στρατηγική επιλέξεις την εσωτερική υποτίμηση - και μάλιστα αντίστοιχη της μείωσης του δημόσιου χρέους που προκύπτει μέσω της επιβολής συγκεκριμένης αναδιάρθρωσης - ώστε ιδανικά να «πιάσεις» τους στόχους, που απολύτως αυθαίρετα έθεσαν εκείνοι στους οποίους παρέδωσες ουσιαστικά την διακυβέρνηση της χώρας. Τα υπόλοιπα είναι στο πλαίσιο της αντικατάστασης της «κουκούλας» των διαπλεκομένων με την αποκριάτικη μάσκα του κλόουν. 

«…τέτοιες δραματικές αλλαγές χρειάζονται άμεση και ευθεία δημοκρατική νομιμοποίηση. Δεν αρκεί η επίκληση των απαιτήσεων της τρόικας - ακόμη λιγότερο όταν αποδεικνύεται ότι η επίκληση είναι ψευδής», γράφει ο κ. Πρετεντέρης και θα συμφωνούσα μαζί του, αν αυτό το έλεγε κατά την περίοδο της εκβιαστικής δρομολόγησης της χρεοκοπίας και της αντισυνταγματικής θέσπισης της δανειακής σύμβασης. Τότε θα είμαστε κανονικοί σύντροφοι και όχι «σύντροφοι» κατ’αστεϊσμό. Οι «δραματικές αλλαγές» που πράγματι χρειάζονταν «άμεση και ευθεία δημοκρατική νομιμοποίηση», έχουν προ πολλού δρομολογηθεί και σε λίγο ολοκληρώνονται, υποβαθμίζοντας κράτος και οικονομία και τραυματίζοντας εξοντωτικά την κοινωνία για πολλά χρόνια. Όμως, περιέργως μόλις τώρα τις πήρε χαμπάρι (τις δραματικές αλλαγές) ο Γιάννης και οι όμοιοι του!! Στην περίπτωση μας όμως δυστυχώς δεν ισχύει το «κάλιο αργά παρά ποτέ». Από εδώ και πέρα η πλήρης καταστροφή είναι ζήτημα χρόνου και όχι εκλογών. Το μόνο που θα μπορούσαν να κρίνουν οι εκλογές πλέον, δεν είναι επιμέρους πολιτικές στρατηγικές ευημερίας, αλλά εάν θα ανατραπεί ένα πρόγραμμα χρεοκοπίας και συντεταγμένης φτωχοποίησης από ένα άλλο το οποίο αναγκαστικά θα εσωτερικεύει την ρήξη με την τρόικα. Εκεί βρισκόμαστε σήμερα, καθώς εκεί φρόντισε ο κ. Πρετεντέρης - και οι συνοδοιπόροι του στη «τρέλα» της κοινωνικής απαξίωσης - να φθάσουμε. Το εκλογικό ερώτημα είναι λοιπόν: ρήξη με το συνολικό νέο καθεστώς που ύπουλα, πρόστυχα και με την αμέριστη βοήθεια των διαπλεκομένων επιβλήθηκε και θεσμοθετείται ολοκληρωτικά τις επόμενες ημέρες, ή παράδοση και κοινωνικός μεσαίωνας; Όσοι σπεύσουν να υποστηρίξουν την εκδοχή της ρήξης, ας φέρουν μαζί τους και μια πρόταση εναλλακτικής ηγεμονίας με συγκεκριμένη στρατηγική πολιτικών συνεργασιών και διακυβερνητικό πρόγραμμα, αλλιώς …θα δικαιωθεί η πολιτική μασκαράτα των πρώην (κατά υποδήλωση τους) κουκουλοφόρων του καθεστώτος.

(από press-gr)