Ωστικό κύμα(;)

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟ λέμε απ’ την αρχή, πως θέλαμε να «θάψει» τους πολιτκούς μας η λαϊκή αντίδραση. Πολιτισμένα και χωρίς ακρότητες. Να τους συνταράξει η οργή του κόσμου και να εισπράξουν ό,τι…δικαιούνται. Σε δημόσιες εμφανίσεις τους, μέρες που είναι. Σε μορφή μυριόστομης ιαχής, που ξεσηκώνει συγκινεί και διεγείρει. Όχι με ΠΡΟ-ΚΑΤ παρεούλες, που χάνεται πριν βγει η φωνή τους.

ΕΙΝΑΙ (οι πολιτικοί) βασικοί φορείς και αίτιοι του...
δράματος που εξελίσσεται σε τραγωδία. Δεν ψυλλιάστηκαν τα επερχόμενα; Ένιωσαν δυνατοί με την ψήφο των οπαδών και άνετοι στη ζεστασιά των παρατάξεων; Με τα κίνητρα και με την «ιδεολογία» τους, κατά κόμμα και, συνολικά σαν σινάφι, έκτισαν τα προνόμια τους, περιχαράκωσαν με την ατιμωρησία τους αμαρτήσαντες κι έδωσαν «μάχη». Όπως την εννοούν, χρόνια τώρα. Κρατώντας μαχαίρι και πεπόνι, αλλά με τη ματιά κολλημένη στο δισάκι των ψήφων. Χωρίς να αλλάζουν οπτικό πεδίο (ούτε να το διευρύνουν), μη δουν τα προβλήματα που θέριευαν, αυξάνονταν και πάνε να μας πνίξουν.

ΚΙ ύστερα, σήμερα τώρα; Καλύτερα να πάμε λίγες μέρες πριν, οπότε ακόνιζαν τη...γλώσσα τους για τα «πόθεν έσχες» και τους λογαριασμούς πολιτικών στην Ελβετία. Θόρυβος, σύγχυση, καυγάς, μεγάλα λόγια, φοβέρες και υποσχέσεις, μέχρι να κάνουν πίσω και να (ξανα)πέσει σιωπή και βουβαμάρα. Με τη Ν.Δ. να αρνείται αναφανδόν τον έλεγχο μιας και δεν ανέχεται τη «ταπείνωση των πολιτικών» (!;) και τους λοιπούς να κάνουν την κορόιδα. Αυτά κι εκείνα κι άλλα πολλά που εξοργίζουν κουβαλώντας στην πλάτη τους τα παλικάρια (και οι νιες), έσκασαν μύτη για δημόσιες εμφανίσεις. Με ασπίδα τις ιερές στιγμές των Θεοφαν(ε)ίων.

ΔΕΝ ήταν ώρα για γιουχάισμα και…γιαούρτια κι ήταν σωστό να μην υπάρξουν. Δεν σεβάστηκαν (κάποιοι) την παράδοση και ήταν λάθος. Ωστόσο, ήταν μια καλώς εννοούμενη ευκαιρία για μαζική έκφραση δυσαρέσκειας. Σε τετ-α-τετ των περιχαρακωμένων και φυλασσόμενων με ντουζίνες χωροφυλάκων πολιτικών με τον ανώνυμο πολίτη. Θα’ πρεπε να νιώσουν ένα ωστικό κύμα να τους χτυπάει αλύπητα, θυμίζοντάς τους παλιές αμαρτίες και τωρινές εμμονές τους στα ίδια. Αθροιστική φωνή συντονισμένων, φωνή λαού που καταλύει κάστρα, χωρίς κανόνια και πολεμίστρες.

ΑΝΤΙ αυτού, είδαμε ολιγάριθμους «θλιβερούς» μεμονωμένους, προπετείς και αγενείς, όσο να γίνει αναστάτωση στιγμιαία, αναποτελεσματική και ανίερη.