ΠΕΡΙ ΞΕΣΗΚΟΜΟΥ, ΔΙΑΔΙΚΤΥΟΥ, ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΣΧΕΤΙΚΑ.

Επ! σε τσάκωσα πάλι.

Φέρ’ το σκονάκι εδώ.

Δεν έχω κύριε.

Φέρτωωωω.

Μια ζωή η ίδια ιστορία στο γυμνάσιο.

Το έβρισκε, απ’ τ’ αυτί, και στο γραφείο.

Πάλι εσύ εδώ παιδί μου;

Κι άρχιζα τότε εγώ τους μονολόγους υπεράσπισης.

Μα κύριε μόνο εγώ αντιγράφω. Τούτη η χώρα μια ζωή αντιγράφει τους ξένους, εγώ σας πείραξα, Και πώς αντιγράφει, Χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα, άλλα ντ’ άλλα δηλαδή.

Έτρωγα ένα φούσκο, κι όμως έτσι κουτσά στραβά πέρναγα τη...
χρονιά. Και τι να έλεγε κι αυτός αφού ήξερε ότι έτσι είχαν τα πράγματα κι ότι είχα δίκιο.

Έτσι λοιπόν σαν κομπλεξαρισμένη αντιγραφέας μαθητριούλα μπήκε και η Ελλάδα στο ΙΝΤΕΡΝΕΤ. Φόρεσε τα καλά της, βγήκε στο πανηγύρι, και μάλιστα χωρίς να ξέρει μπήκε και στο χορό. (Εκείνο το είμαστε πενήντα χρόνια πίσω, το είχε πλάκωμα μέσα της χρόνια και ζαμάνια ). Ξεπατικάρησε τους βάρβαρους ξένους, κλέβει τα κόλπα τους, μαθαίνει γρήγορα (α ρε αθάνατο Ελληνικό δαιμόνιο όλους θα τους περάσω εγώ, θα δεις) και νάτη μπήκε στο κόλπο πια για τα καλά. Γράφει κακές λέξεις φανερά, κανένας δεν μπορεί να την λογοκρίνει, πληκτρολογεί ασύστολα μαλάκες, πούστηδες, σκατά μέχρι και τρεις φορές ημερησίως σαν αντιβίωση με συνταγή, κι ειν’ επιτέλους ευτυχής που εκφέρει λόγο αιρετικό.

Η Ελλάδα ως γνωστόν μπορεί να μην διαβάζει,- εξ άλλου εδώ οι υπουργοί δεν διαβάζουν -κι όπως δηλώνουν δε διάβασαν ούτε για το μνημόνιο. Αλλά γράφει και σχολιάζει. Και άμα δεν σχολιάζει, Ε! τότε παρακολουθεί. Σελίδες, πύλες, μπλόκ, προφίλ, γιουτούμπια . Αν ήτανε ευρώ οι φεϊτσμπουκάδες θα είχαμε βγει σίγουρα απ’ την κρίση .Την γνωστή κρίση. Που μας έχει φέρει στη φτώχεια και την ύφεση. Και εναντίον της οποίας κάποια στιγμή θα πρέπει να ξεσηκωθούμε. Και όχι μέσα απ’ τις οθόνες . Γράψε, κοινοποίησε, σχολίασε, καυγάδισε, βρίσε τον επώνυμο, τον πολιτικό, ξαναμοίρασε, ξανασχολίασε ξαναγράψε κείμενο, μάζεψε αναγνώστες, επαναστάτησε. Ναι αδερφέ έτσι έγινε στην Ελλάδα το ΙΝΤΕΡΝΕΤ, δουλεύει ως αδιόριστος διαχειριστής οργής. Ως ασπίδα τάχα στην αδικία και την ανομία που επιτίθεται πια ανοιχτά και απροκάλυπτα.

Ο ξεσηκωμός πατριώτη θέλει κώλο κι αντίκωλο. Θέλει αυταπάρνηση. Κάτι που δεν υπάρχει σ’ αυτό το «τσούρμο» που έχουμε καταντήσει. Ο χρόνος που χάνουμε στο Ιντερνέτ αντιδρώντας τάχα ενάντια στην ύφεση και το γκρέμισμα της κοινωνίας και της χώρας είναι διπλάσιος από αυτόν που θα χρειάζονταν για δράση μιας πραγματικής μορφής κι όχι μιας ψεύτικης- εικονικής. Θυμώνεις, βρίζεις, κατεβάζεις καντήλια, λυπάσαι, θλίβεσαι και τίποτα δεν κάνεις. Κι όταν σε παίρνει ο ύπνος στη καρέκλα, και το κλίνεις το ρημάδι μετά από δέκα σχόλια, μια σοβαρή ανάρτηση, δέκα βρισίδια τρία μπράβο, δύο αφιερώσεις για την γκόμενα στο απέναντι προφίλ, μπόλικη αγανάκτηση και τριάντα καντιλανάματα για το πώς μας κατάντησαν, νομίζεις ότι έχεις κάνει το καθήκον σου.

Αμ δε. Ψεύτικο άλλοθι απέκτησες. Τα κλικ μονά- διπλά δεν διώξαν την ομίχλη. Πάλι με το ποντίκι έμεινες στο χέρι, και με τα συναισθήματα πάντα να τα σκεπάζει η καταχνιά.

Μπούτιβας Κώστας (Καστρινός)