Η μοιραία επιλογή

Υπάρχουν φορές που η επανάληψη μιας… σύμπτωσης, αφαιρεί από το συγκεκριμένο περιστατικό τον χαρακτήρα του τυχαίου ή του συγκυριακού. Και το οπλίζει με γνωρίσματα παγιωμένης πραγματικότητας, η οποία απλώς «τρέχει» σε συνέχειες… Η περίπτωση του Γιώργου Παπακωνσταντίνου χρήζει μιας τέτοιας προσέγγισης. Καθώς, ο σημερινός Υπουργός Περιβάλλοντος της...
κυβέρνησης Παπαδήμου, τείνει να προσλάβει χαρακτηριστικά γνωρίσματα «μοιραίας επιλογής». Για το ΠΑΣΟΚ, τις δυο κυβερνήσεις στις οποίες υπηρέτησε, αλλά πάνω από όλα για την Ελλάδα.

Η επιλογή του από τον Γιώργο Παπανδρέου για τη θέση του «τσάρου» της οικονομίας μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές του 2009, αντί της Λούκας Κατσέλη ή της Βάσως Παπανδρέου, αποδείχτηκε καταστροφική.

Οι δηλώσεις του περί «Τιτανικού», η συστηματική απαξίωση της διεθνούς εικόνας της χώρας, η προχειρότητα στον σχεδιασμό της οικονομικής πολιτικής, η αδράνεια και η αβουλία στην εφαρμογή της, και φυσικά η… πανηγυρική προσφυγή στον μηχανισμό στήριξης του Μνημονίου, συνθέτουν ένα μωσαϊκό αυτοκαταστροφικών επιλογών. Όχι μόνο για τον ίδιο και το ΠΑΣΟΚ, αλλά κυρίως για τη χώρα.

Η σημειολογική απομάκρυνσή του από το υπουργείο Οικονομικών στον ανασχηματισμό του καλοκαιριού, και η αντικατάστασή του από τον Ευάγγελο Βενιζέλο, δεν είχε τα χαρακτηριστικά της αποδοχής του «μεγάλου λάθους». Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου δεν βρέθηκε εκτός κυβέρνησης, αλλά σε άλλο πόστο, καθώς ανέλαβε τον τομέα του Περιβάλλοντος. Εκεί, τον διατήρησε και ο Λουκάς Παπαδήμος.

Φαινομενικά, η παρουσία του στην κυβέρνηση και τη διαμόρφωση των εξελίξεων, έγινε συμπληρωματική. Μόνο που, όπως, αποδείχτηκε, τα φαινόμενα απατούν. Παραμονή Πρωτοχρονιάς, δηλαδή σε μια χρονική στιγμή κατά την οποία ο καθένας κάνει τον προσωπικό απολογισμό του, μετράει «απώλειες» και αναζητεί σταθερές προσδοκίας και ρεαλιστικής ελπίδας για το δύσκολο 2012 που έρχεται, με πρωτοβουλία του Γιώργου Παπακωνσταντίνου, η κυβέρνηση ανακοίνωσε την αύξηση των τιμολογίων της ΔΕΗ. Κάτι σαν σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι.

Φυσικά, αντιδράσεις δεν θα πρέπει να περιμένει κανείς. Η κοινωνία άλλωστε εθίστηκε στους παράλογους φόρους, και περίπου τους περιμένει ως αυτονόητους. Η αντίδραση είναι εσωτερική. «Βράζει» την ψυχολογία των πολιτών, και διαμορφώνει δυσμενές περιβάλλον ανοχής, για τις μελλοντικές αποφάσεις της κυβέρνησης. Που αναμένονται ακόμη πιο επώδυνες και κοινωνικά «επιθετικές».

Υπό αυτή την έννοια, ο χαρακτηρισμός του «μοιραίου» συνοδεύει πλέον αυτοδικαίως τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου. Τη δεύτερη «εικόνα» που φέρνουν στο μυαλό τους οι Έλληνες, όταν σκέφτονται το Μνημόνιο. Πρώτη είναι φυσικά εκείνη του Γιώργου Παπανδρέου στο Καστελόριζο.

(από statesmen)