ΟΤΑΝ ΔΥΣΚΟΛΕΥΟΥΝ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ, ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΙ ΜΕΤΑΛΟ ΕΙΝΑΙ ΦΤΙΑΓΜΕΝΟΣ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ

Τα περισσότερα άτομα από όσα έχω γνωρίσει που ανήκουν στον λεγόμενο "αντιεξουσιαστικό χώρο", ονειρεύονται έναν κόσμο χωρίς σύνορα και πολέμους, χωρίς αδικία και χωρίς εκμετάλλευση.

Εναν κόσμο στον οποίο οι άνθρωποι θα απολαμβάνουν τους καρπούς του κόπου τους χωρίς κάποιος άλλος να τους τους παίρνει και θα διαχειρίζονται τις κοινές υποθέσεις τους άμεσα σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας, χωρίς να χρειάζονται σύνορα που να χωρίζουν τους...
λαούς και να διαχωρίζουν τα ψάρια του αιγαίου (στα οποία ανήκει το πέλαγος) σε Ελληνικά και Τουρκικά.

Οι παραπάνω ιδέες μάλιστα, τους αρέσουν τόσο πολύ, που όταν συναντούν κάποιον που διαφωνεί μαζί τους (π.χ. μια κυρία 50 ετών που βγήκε με την Ελληνική σημαία να διαμαρτυρηθεί για τα όσα κάνουν στη ζωή της) δεν παραμένουν αδρανείς, αλλά προσπαθούν να πείσουν τη διαφωνούσα ότι έχουν δίκιο. Θα της πάρουν την Ελληνική σημαία και θα της φέρουν το κοντάρι της στο κεφάλι. Ετσι κάνουν οι μαχητές του λαού. Συμμετέχουν. Δεν παραμένουν αδρανείς.

Αν και δεν πιστεύουν ότι ο πραγματικός τους εχθρός είναι οι "μπάτσοι" και οι "νοικοκυραίοι" (όπως αποκαλούν ειρωνικά τον απαθή λαό) πιστεύουν ότι συνυπεύθυνοι είναι και αυτοί (οι μεν επειδή φυλάνε τον εχθρό και οι δε επειδή με την απάθεια τους τον βοηθάνε) οπότε είναι με τον ταξικό τους εχθρό, οπότε είναι και οι ίδιοι εχθροί, οπότε τους πετάμε μολότοφ και πέτρες.

Μόλις ακούσουν ότι με τον τρόπο αυτό σκέψης οδηγείται κανείς να τους θεωρεί όλους εχθρούς και ότι η έχθρα φέρνει μίσος και το μίσος πόλεμο, το πρόσωπο τους αστράφτει από χαρά και προσμονή για την άγια μέρα της επανάστασης όπου οι αναρχικοί όλου του κόσμου θα πάρουν τις πέτρες τους, τα σπρέυ τους και τα όπλα τους και θα πείσουν όλους τους υπόλοιπους ότι έχουν δίκιο. Η μέρα που θα ανοίξουν τρύπες στα κεφάλια του ανεγκέφαλου απαθή λαού για να τα φωτίσουν με το άγιο φως της αλήθειας τους έρχεται.

Το επιχείρημα ότι και ο Χίτλερ πάνω κάτω το ίδιο έκανε, ότι δηλαδή πίστευε ότι κατείχε την υπέρτατη αλήθεια, έπεισε κάποιους ότι έχει δίκιο και μετά προσπάθησε να επιβάλει σε όλους τους άλλους το δίκιο του, ασκώντας πάνω τους βία σε κατατάσσει αυτομάτως στο είδος του "φασίστα", που δεν αναγνωρίζει τις καταλήψεις τους, τις συλλογικότητες τους και τον αγώνα τους.

Αν ακούσουν ότι το να κρατάει κάποιος την Ελληνική σημαία είναι δικαίωμα του (όπως είναι δικαίωμα των ίδιων να κρατάνε κόκκινες και μαύρες) και ότι θα είμαστε περισσότεροι και πιο ενωμένοι σαν Ελληνες ενάντια στον κοινό μας εχθρό παρά χωρισμένοι σε ομάδες που πιστεύουν η καθεμία ότι κατέχει την υπέρτατη αλήθεια (γιατί και το ΚΚΕ και το Πάμε και οι Ανταρσίες το ίδιο πιστεύουν - ότι είναι κάτοχοι της μοναδικής αλήθειας) ή που θέλει να διαφυλάξει μόνο τα δικά της κλαδικά συμφέροντα (ταξιτζήδες - υπάλληλοι καθαριότητας κ.λ.π.) αδιαφορώντας για το λαό και την κοινωνία στο σύνολο της, σου λένε απλώς ότι όλες αυτές οι ομάδες των ανεγκέφαλων είναι εχθροί του "χώρου" που παλεύει για μια καλύτερη ανθρωπότητα χωρίς σύνορα και βία και φυσικά διαθέτει τη μοναδική πρόταση για μια ελεύθερη κοινωνία και ανθρωπότητα που οι ανώριμοι μικροαστοί δεν μπορούν να δουν.

Οι χθεσινές πέτρες και μολότοφ που εκτόξευε ο "χώρος" στους πολίτες που διαμαρτύρονταν για τα δικαιώματα τους δεν αφήνει πολλά περιθώρια παρερμηνίας πλέον για τον τρόπο με τον οποίο ο "χώρος" θέλει να επιβάλλει τις ελεύθερες ανθρωπιστικές του απόψεις.

Εχθές, ο "χώρος" πήρε θέση. Επέλεξε πλευρά στον ανηλεή πόλεμο που ζούμε. Και η πλευρά αυτή είναι η απέναντι από το λαό.  Χρειάστηκε να πεθάνει ένας άνθρωπος για να πέσουν οι μάσκες.

Γι αυτό, τα άτομα του "χώρου", όσα τουλάχιστον από αυτά δεν  είναι μπάτσοι ή ρουφιάνοι, όσα άτομα  είναι αγνοί αγωνιστές, θα πρέπει να καθίσουν και να αναλογιστούν ποιανού τα συμφέροντα τελικά εξυπηρετούνε, του λαού ή των καταπιεστών, διότι μετά τα χθεσινά θα πρέπει πλέον να αντιληφθούν ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δεύτερων (μέχρι και την Αλέκα ανέδειξαν σε εθνικό ήρωα) και ότι ο Ελληνικός λαός, αυτές τις δύσκολες ώρες, δεν πρέπει να έχει το πιο μαχητικό κομμάτι της νεολαίας του (που είναι οι αγνοί αγωνιστές αναρχικοί) απέναντι του αλλά δίπλα του.

(από thalamofilakas)