Π. Κουρουμπλής: “Όχι” αξιοπιστίας

Εκείνες τις δύσκολες για τη συνοχή της Κυβέρνησης στιγμές, που προηγήθηκαν της ψηφοφορίας στη Βουλή για την έγκριση του Μεσοπρόθεσμου, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ήταν μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ που είχαν εγείρει σοβαρές ενστάσεις, πολιτικής συνέπειας και συνείδησης, προειδοποιώντας ότι η ψήφος τους δεν θα ήταν θετική.

Στο τέλος της ψηφοφορίας, όταν έγινε η καταμέτρηση, ο Παναγιώτης Κουρουμπλής ήταν ο μόνος που δεν συντάχθηκε με την υπόλοιπη Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, και δεν στήριξε μια κεντρική επιλογή της...
Κυβέρνησης. Με αποτέλεσμα ο Γιώργος Παπανδρέου να τον διαγράψει.

Ο ανεξάρτητος πλέον βουλευτής, μιλά στο Statesmen, ανακαλεί εκείνες τις στιγμές, και παρουσιάζει τις πολιτικές θέσεις του για το που πηγαίνει η Ελλάδα. Αλλά και το ΠΑΣΟΚ…

-          Αισθάνεστε εκτός ΠΑΣΟΚ, μετά και τη διαγραφή σας από την Κοινοβουλευτική Ομάδα, ή θεωρείτε ότι το Κίνημα έχει μετατοπιστεί από τις θέσεις και τις αρχές που πρέσβευε, και εσείς πιστέψατε και στηρίξατε;

«Η διαγραφή μου αφορά την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Είναι γνωστό ότι παραμένω μέλος του Εθνικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ. Από το 1974 που εντάχθηκα στο ΠΑΣΟΚ, μαθητής ων, ανδρώθηκα πολιτικά έχοντας αποκτήσει μια πολιτική παιδεία που θεμελιώνεται σε βασικές αρχές, τις οποίες οφείλουμε να υπερασπιζόμαστε και με προσωπικό πολιτικό κόστος.

Εκείνο το ΠΑΣΟΚ μας δίδαξε ότι η εθνική κυριαρχία και η λαϊκή ανεξαρτησία είναι θεμελιώδεις αρχές, τις οποίες κανείς δεν έχει το δικαίωμα να απεμπολεί. Οι απαιτήσεις των εταίρων μας, και η συμπεριφορά τους απέναντι στην Ελλάδα, είναι στάση που εδράζεται στην αμοιβαία εταιρική σχέση; Ή επιβάλλει ένα νέο μοντέλο περιορισμένης εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας;

Ανήκω πάντα στη μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη, και υπερασπίζομαι τις αξίες του κοινωνικού μετασχηματισμού, της κοινωνικής δημοκρατίας και μιας κοινωνικής οικονομίας της αγοράς, όπου τους κανόνες θα τους ορίζει η πολιτική και όχι το χρηματοπιστωτικό σύστημα.

Ωστόσο, η διαγραφή μου αναδεικνύει για άλλη μια φορά, μια από τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος, που δεν είναι άλλη από την έλλειψη εσωκομματικής δημοκρατίας. Βλέπετε ότι η λογική της κομματικής πειθαρχίας επικρατεί και εκείνης ακόμη του Συντάγματος.

Είναι ευκαιρία, στο πλαίσιο αλλαγών του Συντάγματος, να καθιερώσουμε την εσωκομματική δημοκρατία συνταγματικά, και να διαμορφώσουμε ένα νέο πεδίο ανάπτυξης και λειτουργίας πραγματικά δημοκρατικών κομμάτων».

-          Αν γυρίζατε τον χρόνο πίσω, θα κρατούσατε την ίδια στάση στη Βουλή, στην ψηφοφορία για το Μεσοπρόθεσμο;

«Οι εξελίξεις μετά την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου με επιβεβαιώνουν, χωρίς αυτό να είναι αυτάρεσκο. Πιστεύω ότι εκείνη η απόφασή μου ήταν προϊόν μελέτης, ωριμότητας και ευθύνης απέναντι στη νεολαία της πατρίδας μας (που ζει το μαρτύριο της παρατεταμένης εφηβείας) και στην ιστορία της Παράταξης, όπως την αντιλαμβάνομαι.

Εάν η Γερμανία δεν απαλλαγεί από το σύνδρομο ενός οικονομικού «χιτλερισμού», οι λαοί της Ευρώπης θα δοκιμάσουν σκληρές μέρες. Το «όχι» εκείνο δεν αφορούσε μόνο την υπόθεση της αξιοπιστίας και της αξιοπρέπειας ενός λαού που διψούσε για κάτι τέτοιο. Ήταν ένα «όχι» σε εκείνους που ποδοπατούν το ευρωπαϊκό όραμα, του οποίου παραμένω πιστός θιασώτης».

-          Θεωρείτε ότι «η Ελλάδα μπορεί» να βγει από την κρίση; Και αν ναι, πού πρέπει να αποδώσουμε τις αστοχίες που μας κρατούν στο τέλμα;

«Χωρίς να υποκύπτω στον πειρασμό του σοβινισμού, πιστεύω στο ελληνικό dna. Δεν είναι τυχαίο αυτό που συμβαίνει με τους Έλληνες της διασποράς. Εάν ακτινογραφήσουμε την πολιτική πορεία των τελευταίων δεκαετιών, μπορούμε να αγγίξουμε τον πυρήνα των αιτίων της κακοδαιμονίας.

Η ανικανότητα του πολιτικού συστήματος σε πολλές περιπτώσεις, η λογική των αρχηγικών κομμάτων που στραγγαλίζουν την εσωκομματική δημοκρατία, και αποτρέπουν πολλές φορές την αιμοδότηση του πολιτικού προσωπικού με καταξιωμένους πολίτες, ο πολιτικός αυτισμός, είναι σύνδρομα που φέρουν το φορτίο του τέλματος.

Η Ελλάδα έχει όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα να κερδίσει αυτόν τον μεγάλο οικονομικά πόλεμο, αξιοποιώντας το σημαντικό ανθρώπινο επιστημονικό της κεφάλαιο, σε επιλεγμένους, καινοτόμους κλάδους της οικονομίας. Θα μου επιτρέψετε να αναφέρω έναν από αυτούς: Η ελληνική φαρμακοβιομηχανία κάλυπτε τη δεκαετία του 1980 το 85% της ελληνικής κατανάλωσης. Σήμερα, και με τη συνενοχή του ελληνικού πολιτικού συστήματος, περιορίστηκε στο 13%, με ανάλογη μείωση και των θέσεων εργασίας. Εάν αυτό το ποσοστό βάλουμε στόχο στα επόμενα πέντε χρόνια, με ανάλογο πολιτικό κουράγιο, να το φτάσουμε στο 40%, όπως είναι σε όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, θα δημιουργήσουμε 15.000 νέες θέσεις εργασίας.

Μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό κανείς; Βούληση χρειάζεται, εργασία και σχέδιο. Τέτοιοι τομείς με συγκριτικά πλεονεκτήματα υπάρχουν πολλοί. Εδώ θα κριθεί, για άλλη μια φορά, η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα του πολιτικού προσωπικού».

-          Οι τελευταίες εξελίξεις δείχνουν ότι η κρίση αφορά συνολικά την ευρωζώνη, και δεν περιορίζεται στην κρίση χρέους της Ελλάδας. Έχει δίκιο η Monde, που περιέγραψε την ηγεσία της Ευρώπης ως «παιδική χαρά»;

«Ήμουν από εκείνους που θεωρούσαν λάθος την απόφαση της ελληνικής Κυβέρνησης να ανέχεται ότι η ευθύνη της κρίσης είναι μόνο ελληνική. Πίστευα και παρότρυνα την εξαγωγή της ευθύνης της κρίσης στην πραγματική της πηγή. Σε εκείνους που δεν μπόρεσαν, πρώιμα και έγκαιρα, να προωθήσουν την πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης σε έναν παγκόσμιο πόλο, με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα της εταιρικής σχέσης, της αλληλεγγύης, του κοινωνικού κράτους, της κοινωνικής οικονομίας και του κράτους δικαίου.

Το ευρωπαϊκό εγχείρημα, το ευρώ και το ευρωπαϊκό όραμα, απειλούνται από εκείνους τους μοιραίους ηγέτες, που αποδεικνύονται αναποφάσιστοι και ανήμποροι να υπερβούν τον εθνικό τους «εγωταυρισμό». Οι ηγέτες που ιστορικά έχουν την ευθύνη για μια Ευρώπη που θα αποτελούσε τον φάρο του νομικού, του πολιτικού και του κοινωνικού πολιτισμού. Αυτοί οι ηγέτες, φοβάμαι ότι θα αποδειχθούν οι νεκροθάφτες αυτών των αξιών».

-          Πως κρίνετε τη μέχρι σήμερα παρουσία του Ευάγγελου Βενιζέλου στο υπουργείο Οικονομικών; Αλλάζει το κλίμα;

«Ο Ευάγγελος Βενιζέλος είναι μια πληθωρική και εκρηκτική προσωπικότητα. Είναι βέβαιο ότι η παρουσία του δημιουργεί νέα δεδομένα. Ανήκει στα θετικά του, η απόφαση να αναλάβει τη δεδομένη στιγμή αυτή τη μεγάλη ευθύνη. Οφείλει όμως να αποδείξει ότι αφουγκράζεται την Κοινοβουλευτική Ομάδα και την αγωνία της κοινωνίας. Πρέπει να πείσει, και συμβολικά, και σημειολογικά και ουσιαστικά, σε αυτή τη συγκυρία, ότι πιστεύει σε εκείνη την αρχή που λέει ότι, όταν μοιράζεις προνόμια και διαπράξεις ένα λάθος, μπορεί να τραυματίσεις το δίκαιο, όταν όμως μοιράζεις θυσίες και διαπράττεις αδικίες, τότε σκοτώνεις το δίκαιο.

Σε τέτοιες στιγμές, όλοι κρινόμαστε. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος καλείται να σηκώσει το μεγάλο βάρος, όχι μόνο των δεσμεύσεων που έχει παραλάβει από τον προκάτοχό του, αλλά ιδιαιτέρως τριών βασικών τομέων: 1. Οικονομική ανάπτυξη, δηλαδή κανόνες ρευστότητας προς την πραγματική οικονομία από το τραπεζικό σύστημα, διεκδίκηση ευρωομολόγου, δημόσια διοίκηση με αξιόπιστους ελεγκτικούς μηχανισμούς για την καταπολέμηση της γραφειοκρατίας. 2. Δημιουργική ανάλυση των διεργασιών που συντελούνται μέσα στην κοινωνία, για την καλύτερη οργάνωση της κοινωνικής της άμυνας, δηλαδή στήριξη με τοπικά κοινωνικά σχέδια, όλων εκείνων που απειλούνται από την εισβολή της νέας φτώχειας, του κοινωνικού αποκλεισμού και του ρατσισμού. 3. Καταπολέμηση της ενδημούσας κοινωνικής αδικίας, δηλαδή σύγκρουση με τη μεγάλη, προκλητική και καγχάζουσα φοροδιαφυγή».

-          Κάτω από ποιες προϋποθέσεις θα μπορούσαμε να σας δούμε και πάλι υποψήφιο με το ΠΑΣΟΚ στις επόμενες εκλογές;

«Είναι νωρίς ακόμη για τέτοιου είδους σκέψεις. Προς το παρόν, προσπαθώ να δώσω ένα δικό μου νόημα στον ρόλο του ανεξάρτητου βουλευτή. Μπορώ να πω ότι έχει και αυτή η πολιτική πτυχή το δικό της πολιτικό άρωμα. Η αγωνία μου αυτή τη στιγμή επικεντρώνεται στο πως θα μπορέσουμε συλλογικά να βγάλουμε τον τόπο από αυτή τη δίνη και την οδύνη.

Με την πολιτική είμαι ερωτευμένος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι αποτελεί πρώτη μου προτεραιότητα η προσωπική κοινοβουλευτική μου διαδρομή».

(από statesmen)