Που Πήγαν;

Βλέποντας τις εικόνες από την "πανηγυρική" συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου και διαβάζοντας τα διάφορα δημοσιεύματα που καταλήγουν στην απόδοση "συγχαρητηρίων" προς των κ. Παπανδρέου για την πρόσφατη ευρωπαϊκή συμφωνία, η οποία βεβαίως δεν οδηγεί παρά στη διάχυση της κρίσης χρέους αλλά και σε καινούρια επαχθέστερη "μετρολογία" για τα καθ' ημάς, αναρωτιέμαι που πήγαν οι ατόφιοι και γνήσιοι Έλληνες. Όχι εκείνοι που εμφανίζονται στα...
κανάλια και στα τηλε-παράθυρα πουλώντας τον δήθεν "ελληνοκεντρισμό", ακροδεξιά σύγχρονα και κακέκτυπα αντίγραφα φαντασμάτων του σκοτεινού παρελθόντος. Αναφέρομαι σ' εκείνους τους πραγματικούς συμπατριώτες μου που η περηφάνια και η ικανότητα και το φιλότιμο στο άκουσμα και μόνο της νεοελληνικής πανεθνικής μας τζαμπατζοσύνης θα έφτυναν με αποτροπή στο χώμα. Μα, "συγχαρητήρια" για ένα νέο δάνειο;
     Που πήγαν λοιπόν αυτοί οι Έλληνες;
     Άλλοτε λοιπόν, όταν τούτη η γη δεν μπορούσε να θρέψει τα παιδιά της, οι Έλληνες δεν έβγαιναν στο γυρολόι για δανεικά. Έπαιρναν τα καράβια τους και με την "ιερή φωτιά" άσβεστη από τη μητρόπολή τους - τη μητρική τους πόλη - μάζευαν τα κουράγια τους και τριγύρναγαν  στα νερά της Μεσογείου. Γινόντουσαν έμποροι, πραματευτάδες, ίδρυαν νέες πόλεις, άνοιγαν τους ορίζοντες του νου, της καρδιάς και του πλούτου τους. Δεν μαζευόντουσαν στο καβούκι τους, φοβισμένοι, μίζεροι, βρίζοντας ξένους και δικούς.
   Σήμερα λοιπόν το χρυσό δοντάκι του δημοσιο-υπαλληλικού, κομματικοδιορισμένου, μονιμοπρονομιούχου συρφετού σαν να ξαναλαμπύρισε μέσα από το σπαστό χαμογελάκι που έσκασε αχνά. Ξαναδανειστήκαμε, θα ξαναπληρώσουμε, θα υποστούμε και πάλι τον ευτελισμό της κάμψης του αυχένα μπροστά στον πιστωτή, θα καταπιούμε ξερά το πικρό άκουσμα της "χρεωκοπίας" και της "αθέτησης πληρωμών" και θα κάνουμε ότι δεν την καταλαβαίνουμε - μόνο στην αγγλική παρακαλώ!-  για να διατηρηθεί στη θέση του ο μεγαλύτερος τύραννος που διαφέντεψε ποτέ αυτή τη χώρα: ο αντιπαραγωγικός μόνιμος υπάλληλος του δημοσίου κι ο δημοσιοπρονομιούχος του προστατευμένου επαγγέλματος! Κι όλοι ευχαριστημένοι! Προς το παρόν τουλάχιστον.
     Που πήγαν λοιπόν  οι συμπατριώτες μου;
     Που δεν θα σηκωθούν να πάνε στο Σύνταγμα για να δείξουν την ψευτομαγκιά τους αλλά θα σηκωθούν να πάνε να δουλέψουν και να προκόψουν; Που δε θα διστάσουν να δουλέψουν τίμια και με μεράκι, ακόμη κι αν έχουν διδακτορικό και πρέπει να γίνουν χαμάληδες. 

     Που θα προτιμήσουν να ξενιτευτούν απ' το να πέσουν στα γόνατα και να προσκυνήσουν τον "τοπικό παράγοντα";

    Που θα αγωνιστούν όχι για να διατηρηθούν τα προνόμια όλων όσων "τα έτρωγαν μαζί" αλλά θα αγωνιστούν για να ανοίξουν επιτέλους τα κλειστά επαγγέλματα, να βρίσκει δουλειά και ο άνεργος πτυχιούχος και ο άνεργος οδηγός;
     Που θα απορρίψουν τα κόμματα ως "μέσον" αλλά θα ορίσουν τα κόμματα ως φορείς πολιτικής;
     Που θα αποστραφούν τη βία, αλλά με βιάση θα σπρώξουν μπροστά την οικονομία;

    Που θα σταματήσουν να κλαψουρίζουν για τους μισθούς αλλά θα αγωνισθούν τίμια και σωστά για τον πλούτο το δικό τους ανοίγοντας τα δικά τους φτερά;

     Αυτά που ακούω και διαβάζω με κάνουν να νοιώθω ότι δεν βρίσκομαι στην Ελλάδα.
     Βλέπω νέους ανθρώπους να "παίζουν θέατρο" στους δρόμους για να διατηρηθεί μια άδεια ταξί στην τιμή που αυτοί την αγόρασαν αντί να τους ενδιαφέρει να εργαστούν στον τομέα που οι ίδιοι διάλεξαν.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να μην ενδιαφέρονται αν οι παλιότερες γενιές τους έκοψαν τη δυνατότητα να εργαστούν στην επιστήμη που σπούδασαν και να μην αγωνίζονται να αλλάξει αυτό.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να προσδοκούν από το κράτος να τους βρει δουλειά ως  υπερ-κηδεμόνας της ήδη υπερπροστατευτικής ελληνικής οικογένειας αντί ν' αφήσουν για λίγο τον καναπέ και να τρέξουν, ν' ανοίξουν τ' αυτιά και τα μάτια και να ευχαριστήσουν για το μεροκάματο που θα ιδρώσουν.        Βλέπω νέους ανθρώπους να αγωνίζονται για τα προνόμια των παλιότερων, φανερά χειραγωγούμενους και αφανώς λυμαινόμενους.
    Βλέπω νέους ανθρώπους να ουρλιάζουν για να μην πληρώσει τα χρέη της η Ελλάδα, επιδεικνύοντας μοναδική αγραμματοσύνη.
    Που πήγαν λοιπόν οι Έλληνες που ήξερα;
    Οι νοικοκύρηδες; Που τακτοποιούσαν με σχολαστικότητα το βιός τους και τα δανεικά τα λέγανε γι' αστείο;
    Οι ταπεινοί που στέλναν το παιδί τους να κάνει το καλοκαίρι μεροκάματα, αντί να ζητιανεύει επιδόματα στις Βρυξέλλες;
    Οι έμποροι που κινούσαν τα γεννήματα της γης, τη σταφίδα, τα καπνά και το βαμβάκι σ' όλες τις ξένες μεγαλουπόλεις;
    Εκείνοι οι Έλληνες θα έπαιρναν την υπόθεση στα χέρια τους, την οικονομία στις πλάτες τους γιατί ένοιωθαν δυνατοί και στηριζόντουσαν σε αρχές, αξίες και γνώση κι όχι σε κομματική συναλλαγή, μοιρολατρικό προστατευτισμό και κρατικίστικη λαιμαργία.
     Μη μου πεις ότι φταίνε οι πολιτικοί. Αυτοί είναι καθρέφτης δικός σου.
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν γινόντουσαν νόμοι ν' αλλάξει το ασφαλιστικό; Εσύ δεν ξεσηκώθηκες;
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν γινόντουσαν νόμοι ν' αλλάξει το άσυλο και να διατηρηθεί η ανομία στα Πανεπιστήμια; Πάλι εσύ δεν ήσουν;
     Ποιος ξεσηκώθηκε όταν όλος ο άλλος κόσμος έτρεμε από την οικονομική κρίση και εδώ ζητούσαμε αυξήσεις; Πάλι εσύ!
      Κι αν σου πω ν΄απολυθούν δημόσιοι υπάλληλοι και να πουληθούν οι ΔΕΚΟ επιτέλους, θα με πεις ΠΑΣΟΚο.
      Κι αν σου πω ν' ανοίξουν τα επαγγέλματα θα με πεις νεοφιλελεύθερο.
      Κι αν σου πω να καταργηθεί το άσυλο και να επιβληθεί επιτέλους τάξη και λογοδοσία στα Πανεπιστήμια θα με πεις φασίστα.
      Κι αν σου πω ότι η Κυβέρνηση αυτή έχει κάνει τα δάνεια της ντροπής μοναδικό της επίτευγμα θα με πεις ΝεοΔημοκράτη.
      Κι αν σου πω ότι πρέπει κι εσύ να δώσεις ένα μέρος από τα προνόμιά σου θα με εντάξεις στους "Παγκαλικούς"
Ξέρεις τι θα σου πω; Ότι μένεις μόνος σου, σιγά-σιγά...
(από tyxaios)