Του Θανάση Νικολαΐδη
ΝΑ δούμε και τις ευθύνες του λαού. Ως εκλογικού σώματος, που παραληρούσε για τον πολιτικό του. Ο υποψήφιος τη δουλειά του, ο οπαδός τη δικιά του κι όλα για το κόμμα. Κι αν δεχτούμε πως «όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο γίνεται πιστευτό», γιατί να βάλει φρένο στις υποσχέσεις του ο πολιτικός; Στο προεκλογικό μπαλκόνι, στο «χρωματισμένο» καφενείο, στους...
χώρους δουλειάς. Εκεί τα μεγάλα λόγια, η (ξύλινη) κομματική γλώσσα και πώς «θα φάμε» τον αντίπαλο. Κάτω οι «πιστοί», κομμάτι του λαού κι αυτοί, σε επίπεδο πόλης, χωριού και γειτονιάς. Λαός κομματισμένος, κομματιασμένος και διχασμένος. Με το χειροκρότημα να «εγκρίνει» τις επιλογές του υποψηφίου και το μυαλό του κολλημένο στο μετεκλογικό ρουσφέτι.
ΟΤΑΝ πλησίαζαν εκλογές, όλα δυνάμωναν. Σε ένταση και ποσότητα, ωστόσο, με την ποιότητα σταθερά αναλλοίωτη, μονίμως ελληνική και άσχετη με «συνήθειες» ευρωπαϊκές. Θα μιλούσε ο αρχηγός και το μέλλον της Ελλάδας βρισκόταν στα χέρια του. Του οπαδού τα χέρια κρατούσαν σημαιάκια, το στόμα εξέπεμπε κραυγές, οι κραυγές γινόταν σύνθημα μυριόστομο, που διαχέονταν σε λάβαρα και σημαιάκια, με την αφίσα ρύπο της άλλης μέρας. Και το μυαλό του οπαδού ακούραστο να περιπλανιέται στον επίγειο μετεκλογικό παράδεισο, που θα’ πεφτε απ’ τον ουρανό. Για τους μπροστάρηδες που αξίωναν πόστα, τα κομματόσκυλα να προσδοκούν ανταλλάγματα και τους παρατρεχάμενους να ορίζουν τα όρια πολιτικής συμπεριφοράς του αρχηγού. Με το κομματικό θεματολόγιο στην ατζέντα και του τελευταίου πολίτη.
ΣΤΟ πέρασμα των δεκαετιών και στις φάσεις της πολιτικής που μας έκανε ευρωπαίους, αν έφερες αντίρρηση για το…Μάαστριχτ σε νεοδημοκράτη (του Μητσοτάκη) θα σου’ ριχνε…καρπαζιά. Αν σε ψυλλιαζόταν για ευρωσκεπτικιστή (κι έξω απ’ την ΟΝΕ) ο πασόκος (του Σημίτη), θα σου’ κοβε την καλημέρα.
ΣΗΜΕΡΑ που άλλαξαν όλα, άλλαξε και τις «συνήθειές» του ο ψηφοφόρος. Ψάχνει για ενόχους και τους βρήκε! Και, βέβαια, φταίει ο πολιτικός, αλλά δεν μιλούσε σε άδειες πλατείες. Είχε τα «κλειδιά», με την…αγάπη του λαού για κλειδοθήκη. Ο άλλοτε οπαδός έσβησε το παρελθόν (του) με μια μονοκονδυλιά, φόρεσε το προσωπείο του αθώου, ένιωσε αναμάρτητος στο πλήθος των «ανανηψάντων», έβαλε την υποκρισία ψηλά κι έπιασε «δουλειά». Με τα «γιούχα», τ’ αυγά και τα γιαούρτια, σε μιαν ήπια έκφραση των αισθημάτων του απέναντι σε πολιτικούς που (μέχρι χτες) χειροκρότησε, λάτρεψε και ψήφισε. Για κυνήγι μαγισσών και άγριων θηραμάτων, θηρευτής ο άλλοτε χειροκροτητής κι ας ψηλαφίσει (και) το παρελθόν του.
ΝΑ δούμε και τις ευθύνες του λαού. Ως εκλογικού σώματος, που παραληρούσε για τον πολιτικό του. Ο υποψήφιος τη δουλειά του, ο οπαδός τη δικιά του κι όλα για το κόμμα. Κι αν δεχτούμε πως «όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο γίνεται πιστευτό», γιατί να βάλει φρένο στις υποσχέσεις του ο πολιτικός; Στο προεκλογικό μπαλκόνι, στο «χρωματισμένο» καφενείο, στους...
χώρους δουλειάς. Εκεί τα μεγάλα λόγια, η (ξύλινη) κομματική γλώσσα και πώς «θα φάμε» τον αντίπαλο. Κάτω οι «πιστοί», κομμάτι του λαού κι αυτοί, σε επίπεδο πόλης, χωριού και γειτονιάς. Λαός κομματισμένος, κομματιασμένος και διχασμένος. Με το χειροκρότημα να «εγκρίνει» τις επιλογές του υποψηφίου και το μυαλό του κολλημένο στο μετεκλογικό ρουσφέτι.
ΟΤΑΝ πλησίαζαν εκλογές, όλα δυνάμωναν. Σε ένταση και ποσότητα, ωστόσο, με την ποιότητα σταθερά αναλλοίωτη, μονίμως ελληνική και άσχετη με «συνήθειες» ευρωπαϊκές. Θα μιλούσε ο αρχηγός και το μέλλον της Ελλάδας βρισκόταν στα χέρια του. Του οπαδού τα χέρια κρατούσαν σημαιάκια, το στόμα εξέπεμπε κραυγές, οι κραυγές γινόταν σύνθημα μυριόστομο, που διαχέονταν σε λάβαρα και σημαιάκια, με την αφίσα ρύπο της άλλης μέρας. Και το μυαλό του οπαδού ακούραστο να περιπλανιέται στον επίγειο μετεκλογικό παράδεισο, που θα’ πεφτε απ’ τον ουρανό. Για τους μπροστάρηδες που αξίωναν πόστα, τα κομματόσκυλα να προσδοκούν ανταλλάγματα και τους παρατρεχάμενους να ορίζουν τα όρια πολιτικής συμπεριφοράς του αρχηγού. Με το κομματικό θεματολόγιο στην ατζέντα και του τελευταίου πολίτη.
ΣΤΟ πέρασμα των δεκαετιών και στις φάσεις της πολιτικής που μας έκανε ευρωπαίους, αν έφερες αντίρρηση για το…Μάαστριχτ σε νεοδημοκράτη (του Μητσοτάκη) θα σου’ ριχνε…καρπαζιά. Αν σε ψυλλιαζόταν για ευρωσκεπτικιστή (κι έξω απ’ την ΟΝΕ) ο πασόκος (του Σημίτη), θα σου’ κοβε την καλημέρα.
ΣΗΜΕΡΑ που άλλαξαν όλα, άλλαξε και τις «συνήθειές» του ο ψηφοφόρος. Ψάχνει για ενόχους και τους βρήκε! Και, βέβαια, φταίει ο πολιτικός, αλλά δεν μιλούσε σε άδειες πλατείες. Είχε τα «κλειδιά», με την…αγάπη του λαού για κλειδοθήκη. Ο άλλοτε οπαδός έσβησε το παρελθόν (του) με μια μονοκονδυλιά, φόρεσε το προσωπείο του αθώου, ένιωσε αναμάρτητος στο πλήθος των «ανανηψάντων», έβαλε την υποκρισία ψηλά κι έπιασε «δουλειά». Με τα «γιούχα», τ’ αυγά και τα γιαούρτια, σε μιαν ήπια έκφραση των αισθημάτων του απέναντι σε πολιτικούς που (μέχρι χτες) χειροκρότησε, λάτρεψε και ψήφισε. Για κυνήγι μαγισσών και άγριων θηραμάτων, θηρευτής ο άλλοτε χειροκροτητής κι ας ψηλαφίσει (και) το παρελθόν του.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου