Του Θανάση Νικολαΐδη
ΕΚΛΕΒΑΝ, λοιπόν, και το’ χαν (κρυφό) καμάρι. Κατά βούληση και περίπτωση. Απ’ τον υπουργό της μίζας μέχρι τον βενζινά της νοθείας κι απ’ τον δήμαρχο των «αναθέσεων» μέχρι την καθαρίστρια του νοσοκομείου. Σε χρήμα και με κωδικούς στην Ελβετία ο μεν, σε είδος η δε, έκαστος στον κλάδο και το είδος του και εν μέσω αμαρτωλών. Με την ατιμωρησία να τους γνέφει από μακριά και να τους δίνει κουράγιο. Και μη αρχίσουμε τα...
«δεν είναι όλοι κλέφτες» (αυτό δα έλειπε). Και ηθικά στοιχεία υπάρχουν και έντιμοι εργαζόμενοι και τίμιοι έλληνες (και είναι οι πολλοί), ωστόσο, το ζητούμενο (με τον νόμο και την εφαρμογή του) είναι να μην υπάρξει ούτε ένας κλέφτης.
ΜΕ ξενόφερτους ελεγκτές και μπάστακες στη μέση θα πορευτούμε. Τους τραβούσε ο…οργανισμός μας και τώρα τρέχουμε. Με την ακρίβεια των αριθμών και τη δύναμη του χρήματος που μας δάνεισαν, ωστόσο, με τη νοοτροπία σταθερή και αναλλοίωτη. Με τη δημοκρατία πατσαβούρα στα χέρια κάθε απείθαρχου που σβήνει τις αμαρτίες και συγχωράει το νταηλκίκι του. Ποιοι άλλοι θίγονται κατά κλάδο, ξεβολεύονται ως άτομα και βγαίνουν ως «αγωνιστές» στο δρόμο;
ΕΙΔΑΜΕ τους ξεσηκωμένους της ΔΕΗ, τη λύσσα τους να «ξηλώσουν (αυτήν τη φορά) τους διακόπτες», τρομάξαμε στην απειλή τους, αλλά τρόμαξαν κι αυτοί. Δεν είδαν τον κόσμο να τους ακολουθεί, τον καταναλωτή να τους στηρίζει. Γιατί; Γιατί οι απεργίες τους έσερναν και τις αμαρτίες των (μεγαλο)συνδικαλιστών τους, τους παχυλούς μισθούς, επιδόματα και προνόμια των γραφειάδων και, βέβαια, τους ηγεμονικούς μισθούς των διευθυντάδων (και των οδηγών τους). Κι όταν ο καταναλωτής τους γύρισε την πλάτη, γύρισαν και οι «αγωνιστές» στη δουλειά.
ΚΑΙ πάμε στο καθηγητικό (και όχι μόνο) κατεστημένο των ΑΕΙ, ΤΕΙ και προς τα κάτω, για να φτάσουμε στη κατώτατη βαθμίδα του διορισμένου που τρυπώνει στα σπίτια για ιδιαίτερο. Το «κάθε χωριό και γυμναστήριο» έγινε «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο», αλλά το κάρο δεν σήκωνε άλλο. Ούτε την ονοματοκρατία, ούτε τη σπατάλη στη δημόσια δαπάνη. Κι αν μας κυβέρνησαν τρία ονόματα στην οικογενειοκρατία της πολιτικής, στα πανεπιστήμια η ονοματοκρατία πάει σύννεφο. Με τα μέλη της κλίκας να αλληλοψηφίζονται και με τον φοιτητή να’ χει κι αυτός την ψήφο του. Για τον καθηγητή του που θα νιώθει λίγο εξαρτημένος, πολύ…υποχρεωμένος και έτοιμος να «ανταποδώσει».
(Συνεχίζεται)
ΕΚΛΕΒΑΝ, λοιπόν, και το’ χαν (κρυφό) καμάρι. Κατά βούληση και περίπτωση. Απ’ τον υπουργό της μίζας μέχρι τον βενζινά της νοθείας κι απ’ τον δήμαρχο των «αναθέσεων» μέχρι την καθαρίστρια του νοσοκομείου. Σε χρήμα και με κωδικούς στην Ελβετία ο μεν, σε είδος η δε, έκαστος στον κλάδο και το είδος του και εν μέσω αμαρτωλών. Με την ατιμωρησία να τους γνέφει από μακριά και να τους δίνει κουράγιο. Και μη αρχίσουμε τα...
«δεν είναι όλοι κλέφτες» (αυτό δα έλειπε). Και ηθικά στοιχεία υπάρχουν και έντιμοι εργαζόμενοι και τίμιοι έλληνες (και είναι οι πολλοί), ωστόσο, το ζητούμενο (με τον νόμο και την εφαρμογή του) είναι να μην υπάρξει ούτε ένας κλέφτης.
ΜΕ ξενόφερτους ελεγκτές και μπάστακες στη μέση θα πορευτούμε. Τους τραβούσε ο…οργανισμός μας και τώρα τρέχουμε. Με την ακρίβεια των αριθμών και τη δύναμη του χρήματος που μας δάνεισαν, ωστόσο, με τη νοοτροπία σταθερή και αναλλοίωτη. Με τη δημοκρατία πατσαβούρα στα χέρια κάθε απείθαρχου που σβήνει τις αμαρτίες και συγχωράει το νταηλκίκι του. Ποιοι άλλοι θίγονται κατά κλάδο, ξεβολεύονται ως άτομα και βγαίνουν ως «αγωνιστές» στο δρόμο;
ΕΙΔΑΜΕ τους ξεσηκωμένους της ΔΕΗ, τη λύσσα τους να «ξηλώσουν (αυτήν τη φορά) τους διακόπτες», τρομάξαμε στην απειλή τους, αλλά τρόμαξαν κι αυτοί. Δεν είδαν τον κόσμο να τους ακολουθεί, τον καταναλωτή να τους στηρίζει. Γιατί; Γιατί οι απεργίες τους έσερναν και τις αμαρτίες των (μεγαλο)συνδικαλιστών τους, τους παχυλούς μισθούς, επιδόματα και προνόμια των γραφειάδων και, βέβαια, τους ηγεμονικούς μισθούς των διευθυντάδων (και των οδηγών τους). Κι όταν ο καταναλωτής τους γύρισε την πλάτη, γύρισαν και οι «αγωνιστές» στη δουλειά.
ΚΑΙ πάμε στο καθηγητικό (και όχι μόνο) κατεστημένο των ΑΕΙ, ΤΕΙ και προς τα κάτω, για να φτάσουμε στη κατώτατη βαθμίδα του διορισμένου που τρυπώνει στα σπίτια για ιδιαίτερο. Το «κάθε χωριό και γυμναστήριο» έγινε «κάθε πόλη και πανεπιστήμιο», αλλά το κάρο δεν σήκωνε άλλο. Ούτε την ονοματοκρατία, ούτε τη σπατάλη στη δημόσια δαπάνη. Κι αν μας κυβέρνησαν τρία ονόματα στην οικογενειοκρατία της πολιτικής, στα πανεπιστήμια η ονοματοκρατία πάει σύννεφο. Με τα μέλη της κλίκας να αλληλοψηφίζονται και με τον φοιτητή να’ χει κι αυτός την ψήφο του. Για τον καθηγητή του που θα νιώθει λίγο εξαρτημένος, πολύ…υποχρεωμένος και έτοιμος να «ανταποδώσει».
(Συνεχίζεται)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου