Σημαιοφόρος μιας Ελλάδας που έχουμε ξεχάσει

Είναι θλιβερό να βλέπεις να «φεύγουν» σύμβολα ενός ολόκληρου λαού, όπως ήταν ο Λάκης Σάντας, η αρίθμηση της ζωής του οποίου σταμάτησε σήμερα το πρωί, σε ηλικία 89 ετών. Είναι όμως εξίσου θλιβερό, να ακούς νέα παιδιά, και λίγο μεγαλύτερους ακόμη, να αναρωτιούνται για το ποιος ήταν ο εκλιπών.

Βλέπετε, ο Λάκης Σάντας, που μαζί με τον Μανώλη Γλέζο ανέβηκαν το βράδυ της 30^ης προς 31^ης Μαϊου του 1941 στην Ακρόπολη, και κατέβασαν τη σημαία του ναζισμού, την οποία είχαν υψώσει τα χιτλερικά στρατεύματα, εκεί όπου κάποτε περπατούσε η Δημοκρατία του Περικλή και της Αρχαίας Αθήνας, δεν ακολούθησε καριέρα πολιτικού. Δεν επεδίωξε τη δημοσιότητα. Δεν θύμιζε την...
ύπαρξή του σε μια αδηφάγο κοινωνία, ακριβώς επειδή πίστευε βαθιά μέσα του, ότι δεν χρειαζόταν.

Αν το καλοσκεφτείτε, ο καθένας από εμάς υποστηρίζει ότι κάνει τη δική του επανάσταση, συνηθέστατα από τον αναπαυτικό καναπέ της καθημερινότητάς μας. Ο Σάντας και ο Γλέζος, αψήφησαν το πιο σκληρό πρόσωπο του φασισμού, τότε που Έλληνες «πολιτικοί» συνθηκολογούσαν με τους κατακτητές, και δέχονταν τα αξιώματα που τους προσέφεραν.

Κι αν έσπευδε κάποιος να αποδώσει στον νεανικό αυθορμητισμό του Σάντα και του Γλέζου, εκείνη την πράξη εθνικής αξιοπρέπειας, από δυο 18χρονα παιδιά, ας κοιτάξει τη μετέπειτα διαδρομή του εκλιπόντος, και θα καταλάβει τι σημαίνει να είσαι διαρκής σημαιοφόρος της ευπρέπειας και του ήθους, χωρίς να ανεβαίνεις στο μπαλκόνι, για να διεκδικήσεις την αναγνώριση των υπολοίπων.

«Δεν κυνηγάω ποτέ τη δημοσιότητα. Θεωρώ ότι το ζήτημα έχει εξευτελιστεί. Την αντίσταση δεν την κάναμε μόνο εμείς. Σκοτώθηκαν χιλιάδες παλικάρια, γυναίκες και άνδρες, όλοι ανώνυμοι», είχε πει κάποτε ο Λάκης Σάντας.

Και μια άλλη φορά, είχε περιγράψει ως εξής την εσωτερική παρόρμηση που οδήγησε τον ίδιο και τον Μανώλη Γλέζο στο να σκαρφαλώσουν στον Ιερό Βράχο.

«Αυτή τη σημαία την είχαν στήσει θριαμβευτικά μέχρι τότε, στη Βαρσοβία, στη Βιέννη, στην Αμβέρσα, στη Νορβηγία, στο Παρίσι, στο Βελιγράδι. Εδώ όμως είναι Ελλάδα, σκεφτήκαμε. Είναι η μικρή χώρα που από αυτήν ξεπετάχθηκε η φλόγα του πολιτισμού. Είναι η χώρα που δίνει πάντα το παράδειγμα, στις κρίσιμες στιγμές της Ιστορίας. Να την κατεβάσουμε λοιπόν, και να πλύνουμε έτσι τη βρωμιά από τον Ιερό Βράχο».

Πόσο επίκαιρος. Πόσο αληθινός. Πόσο Έλληνας. Πόσο διαφορετικός από όσους μας κυβερνούν….

(από statesmen)