Κούφιες θεωρίες περί "μπαμ" στην Ελλάδα

Υπάρχουν δύο τρόποι προσέγγισης μιας κατάστασης, με τη λογική ή με το συναίσθημα. Επίσης μεγάλο πλεονέκτημα είναι η χρήση πετυχημένων παραλληλισμών και όχι άκυρων συγκρίσεων.  

Το τελευταίο διάστημα στην Ελλάδα η λαϊκή οργή είναι σε υψηλά επίπεδα και φράσεις του τύπου "όλα κρέμονται σε μια κλωστή", "θα γίνουμε Ταχρίρ", "θα γίνει ένα μπαμ", "επανάσταση". "εξέγερση", "ο κόσμος θα ξεσπάσει", "θα φύγετε με ελικόπτερο" είναι καθημερινές μα εκφράζουν μόνο μια πολύ βαθιά επιθυμία χωρίς πραγματικό αντίκρυσμα.

Όπως γράφω παραπάνω οι πετυχημένοι παραλληλισμοί κάνουν και πιο ρεαλιστική την...
προσέγγιση σε μια κατάσταση. Η σύγκριση λοιπόν του μέσου Έλληνα με τον μέσο Αιγύπτιο, Τυνήσιο κτλ είναι άστοχη. Οι νέοι της Ελλάδας δεν είναι παιδιά αυταρχικών κοινωνιών με αντίστοιχες δυσκολίες, ούτε τους απαγορεύτηκε ποτέ έστω επίσημα η ελευθερία του λόγου τους. Ο νέοι μεγάλωσαν με τρόπο ευνουχιστικό με την οικογένεια πάντα να προσπαθεί με κάθε κόστος για ένα κουτσοβόλεμα. Με δανεικά λεφτά ντύθηκαν με ακριβά ρούχα, αγόρασαν καινούργιο αμάξι, λάδωσαν όπου υπήρχε η ανάλογη ανάγκη και γέλαγαν με τους ηλίθιους πολίτες του εξωτερικού που δεν ήξεραν να ζουν με ζορμπάδικο στυλ και άνεση. Είμαστε μαλθακοί. Βλέποντας τις εικόνες από τις διαδηλώσεις στην Αίγυπτο, σίγουρα δε βλέπω εδώ το ίδιο πάθος για αλλαγή και την συσπείρωση που έχουμε ανάγκη για κάτι μεγάλο.

Υπάρχουν πολλοί bloggers, ή διαδικτυακοί Che και V οι οποίοι νομίζουν πως κράζοντας, γκαρίζοντας, βρίζοντας, γιουχάροντας, πετώντας αυγά και δημιουργώντας εντυπώσεις συμβάλλουν στην ενίσχυση του λαϊκού θυμού και άρα αυξάνουν την τάση για δράση και αναταραχές. Προσεγγίζοντας τις εκφράσεις αυτές με το συναίσθημα δημιουργείται μια πρόσκαιρη ικανοποίηση και κάθαρση. Με τη λογική όλα αυτά είναι σαν να πετάς χάρτινες μπάλες σε ελέφαντα για να τον κάνεις να χάσει την ισορροπία του. Μήπως πρέπει να αρχίσουμε να βάζουμε όλοι μαζί την κατάσταση που ζούμε στο ίδιο καλούπι; Να δράσουμε με πράγματα που πονάνε αυτούς που μας καταχράζονται. Ήρεμη σκέψη, προτάσεις ουσίας, ρεαλιστικές ιδέες για το σήμερα, αλλαγή νοοτροπίας, προσπάθεια για αυτομόρφωση και αύξηση της κριτικής μας ικανότητας, σεβασμό στον διπλανό μας, προστασία των ατομικών μας δικαιωμάτων, ενεργή συμμετοχή στα δρώμενα και όχι παθητικότητα, διεκδίκηση δίκαιης φορολογίας. 

Η ανασφάλεια είναι η χειρότερη κατάσταση για ένα κράτος και η ελληνική περίπτωση έχει αρκετή δόση από αυτή. Η ρευστότητα σε όλους τους τομείς έχει οδηγήσει τους πολίτες στο να βλέπουν το άσπρο μαύρο, κόκκινο, κίτρινο αλλά ίσως και πορτοκαλί και κάθε λογής αρβυλίστικες θεωρίες έχουν πιθανότητα αποδοχής. Η ακατάπαυστη ροή ειδήσεων περί λιτότητας έχουν στρέψει τους πολίτες σε εσωστρεφισμό και πλέον η απάθεια σε όλα δείχνει σαν η μόνη διέξοδος για αυτούς. Η ελπίδα είναι στα τελευταία της μα ακόμα βρίσκει έδαφος σε ευκαιριακούς ρήτορες χωρίς όραμα. Η ελληνική αντιπολίτευση λαϊκίζει και παραπατώντας προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα πολιτικό σύστημα που καταρρέει γοργά. Οι πράσινοι ρίχνουν το φταίξιμο στους μπλε και οι μπλε στους πράσινους, οι κόκκινοι στους πρασινομπλέ και όλοι μαζί δικαιολογούνται για το τεστ τους που έχει βαθμό κάτω από τη βάση με την παιδική δικαιολογία "μα και οι άλλοι χάλια έγραψαν." Είναι παιδιάστικη συμπεριφορά, είναι αστεία συμπεριφορά, μα έχει κολλήσει εκεί η βελόνα για δεκαετίες, σεβαστείτε μας...

Όλα τα παραπάνω, δηλαδή η ελληνική μαλθακότητα, οι ανούσιες αντιδράσεις εκτόνωσης και η απουσία ισχυρής συσπειρωμένης αντιπολίτευσης είναι όλα όσα ισχυροποιούν τον ισχυρισμό ότι θεωρίες περί "μπαμ" στην Ελλάδα δείχνουν μακρινές προς το παρών. Όλοι περιμένουν τον διπλανό τους να κάνει κάτι ως θύμα της πρώτης γραμμής, μα στο τέλος της σειράς είναι ο κανένας. Με τον κανένα λοιπόν να έχει την τύχη στα χέρια σου, η διεκδίκηση ενός καλύτερου αύριο είναι χαμένη υπόθεση. 

Το μεγάλο κρίμα είναι για τους νέους που δεν έχουν κανένα μερίδιο ευθύνης για τη σημερινή κατάσταση της χώρας. Πόσο φως υπάρχει εκεί έξω; Είναι αρκετό για να καλύψει το σκοτάδι;

(από dinatomirmigi)