«Ο αναμάρτητος κ.λπ.»

Του Θανάση Νικολαΐδη

(“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΟΛΟΙ συμφωνούμε… διαφωνόυντες. Πως το μοντέλο που «φιλοτεχνήθηκε» από μαστόρια και εργάτες δεν μας εκφράζει. Αφεντικά και νεροκουβαλητές «εργάστηκαν» σκληρά για δεκαετίες, ωστόσο, μη του πεις του έλληνα πως φταίει και ο ίδιος-τραβάει τη χατζάρα. Σου δείχνει τον απέναντι, τον διπλανό, τους άλλους και καμαρώνει για τα λευκά φτερά στους ώμους. Και, βέβαια, όλα τα χέρια δείχνουν και μουντζώνουν την εξουσία, αλλά μη μου πεις ότι κι αυτός ο ταπεινός και τελευταίος (της...
αμάξης) δεν θα’ κανε τα ίδια και χειρότερα, αν είχε την εξουσία και κατείχε πόστο.
ΚΑΙ, βέβαια, «δεν τα φάγαμε όλοι μαζί» γιατί δεν περίσσεψε «από ψηλά», αλλά τα ψιλά τα τρώγαμε. Κατά τη δύναμή του έκαστος και χωρίς να παραδέχεται τη μπόχα της διαφθοράς. Και ο γιατρός (με το φακελάκι του-και όχι ο κάθε γιατρός) και ο πολεοδόμος (της μίζας) και ο διορισμένος του λυκείου με το παράνομο ιδιαίτερο και ο «ανάπηρος» με ψεύτικο χαρτί. Και ποιος απόμεινε; Ο επαγγελματίας που ξύπναγε το πρωί και σκέφτονταν «ποιον γελάω σήμερα πριν με γελάσει;» ανέβαζε τα στόρια, για να μετρήσει, το βράδυ, τις εισπράξεις του ανάκατες με αισχροκέρδεια.
ΚΙ αν, σήμερα, τους πεις αλήθειες της καθημερινότητας και τους θυμίσεις δράσεις και «κατορθώματα», αντιδρούν με αναθέματα και με βρισιές. Ανώνυμα (γι αυτό και δεν τους λογαριάζεις), άνανδρα και πρόστυχα. Όχι, βέβαια, στα μπλοκς που τηρούν κανόνες κρατώντας την αξιοπρέπειά τους, άλλα σε κάποια (λίγα) που σκάβουν το λάκκο τους φιλοξενώντας την καφρίλα, εκπεφρασμένη απ’ τα ορνιθοσκαλίσματα κάθε αγράμματου και πικραμένου.
ΨΑΞΕ να βρεις «αναμάρτητο», δος του την πέτρα κι ας τη ρίξει. Θα βρει τον διπλανό και θα του τη γυρίσει. Τον άλλον, τον μακρινό, δυνατό και αθέατο δεν θα τον πιάσει η πετριά. Αφού, λοιπόν, παραδεχτούμε πως όλοι έχουμε την ευθύνη μας για την κατάντια και βάλουμε στη ζυγαριά τα πρόσωπα και τα λεφτά, το θέμα γίνεται ποσοτικό. Η ζυγαριά θα γείρει δραματικά σ’ εκείνους που είχαν το μαχαίρι και πεπόνι, κρατούσαν τα κλειδιά και άφησαν τον κάθε «κλεφταράκο» να ζει, να δρα και να αναπνέει δίπλα μας. Έτσι τη βόλευε την εξουσία-έτσι το’ φτιαξε το μοντέλο και τώρα τρέχουμε. Η βάση με την απαίτηση «δώστε τους κλέφτες στο λαό» (και χωρίς αγγελικά φτερά) και η κορυφή με τις αμαρτίες και την αυτοάμυνά της. Αρματωμένη απέναντι σε άοπλους με το κραυγές και λιανοντούφεκα. Με τους πολιτικούς μας ηθικούς αυτουργούς, που ούτε ΕΝΑΣ τους σκέφτηκε να παραιτηθεί από ντροπή και ενοχές.