Το αστρικό πεδίο

Ένα από τα πιο ζωτικά πράγματα που κάθε ζηλωτής πρέπει να κάνει, είναι να μάθει να κατανοεί το αστρικό πεδίο, ν’ αντιλαμβάνεται τη φύση του και να μάθει να στέκει ελεύθερος απ’ αυτό κι έπειτα να εργάζεται σ’ αυτό. Στις οδηγίες αυτές επιζητώ να δώσω κάποια σαφή διδασκαλία γι’ αυτό το πεδίο, γιατί τη στιγμή που ο άνθρωπος μπορεί να “δει” στο αστρικό πεδίο και μπορεί να επιτύχει ισορροπία και να μείνει σταθερός στο μέσο των...
κραδαινόμενων δυνάμεών του, τη στιγμή εκείνη είναι έτοιμος για μύηση.

Πρώτα, ας συγκεντρώσουμε μερικούς από τους όρους που χρησιμοποιούνται για να περιγράψουν αυτή τη σφαίρα του θείου Όντος με την οποία ο άνθρωπος πρέπει στην αρχή να ταυτιστεί, να εισδύσει στο κέντρο, να διαπεράσει την καλυμμένη πλάνη της και τελικά να σταθεί σταθερά, άθικτος, αποσπασμένος, ανεπηρέαστος κι ελεύθερος.

Ο όρος “αστρικός” που τόσο συχνά χρησιμοποιείται, είναι στην πραγματικότητα μια ακυρολεξία. Η Ε.Π.Μπ. είχε βασικά δίκαιο όταν χρησιμοποίησε τον όρο σε σχέση με τα αιθερικά ή ζωτικά πεδία του φυσικού πεδίου. Όταν γίνει επαφή με τον αιθερικό κόσμο, η πρώτη εντύπωση που δίνεται είναι πάντοτε ενός αστρικού φωτός, λαμπρού, σπινθηροβόλου. Βαθμιαία ωστόσο η λέξη ταυτίστηκε με το Κάμα ή επιθυμία κι έτσι χρησιμοποιήθηκε για το πεδίο της συναισθηματικής αντίδρασης.

Έχει ενδιαφέρον να το σημειώσουμε αυτό, γιατί αποτελεί από μόνο του ένα παράδειγμα του αποτελέσματος του αστρικού πεδίου στον ανθρώπινο εγκέφαλο ο οποίος στην απληροφόρητη κατάστασή του αντιστρέφει την πραγματικότητα και βλέπει τα πράγματα σε μια αντεστραμμένη κατάσταση. Η εμφάνιση του αστρικού πεδίου, όταν ιδωθεί για πρώτη φορά σαφώς απ’ τον “διανοιχθέντα οφθαλμό” του ζηλωτή, είναι ένα πεδίο πυκνής ομίχλης, σύγχυσης, μεταβαλλόμενων μορφών, αλληλοδιαπερώμενων και αναμειγνυόμενων χρωμάτων κι έχει τέτοια καλειδοσκοπική εμφάνιση, ώστε το μάταιο του εγχειρήματος φαίνεται συντριπτικό.

Δεν είναι φως, αστρικό ή διαυγές. Είναι έκδηλα μια αδιαπέραστη αταξία, γιατί είναι το πεδίο συνάντησης των δυνάμεων. Επειδή οι δυνάμεις στο σώμα του ίδιου του ζηλωτή βρίσκονται κι αυτές σε αταξία, σμίγει με το περιβάλλον χάος σε τέτοια έκταση ώστε είναι σχεδόν αδύνατο στην αρχή για την επιτηρούσα ψυχή να ξεχωρίσει το δικό της αστρικό μηχανισμό απ’ τον αστρικό μηχανισμό της ανθρωπότητας σαν σύνολο και από τον αστρικό μηχανισμό του κόσμου.

Ένα από τα πρώτα πράγματα που ο ζηλωτής πρέπει λοιπόν να μάθει, είναι να διαχωρίζει τη δική του αύρα με έννοια συναισθηματική από εκείνη του περιβάλλοντός του και πολύς χρόνος δαπανάται για να μάθει να το κάνει. Γι’ αυτό το λόγο ένα από τα πρώτα προσόντα της μαθητείας είναι η διάκριση, γιατί μέσω της χρήσης του νου σαν αναλυτή και διαχωριστή το αστρικό σώμα περιέρχεται υπό έλεγχο.

Δεύτερο, το αστρικό πεδίο είναι το πεδίο της πλάνης, της γοητείας και μιας παραμορφωμένης παρουσίασης της πραγματικότητας. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ότι κάθε άτομο στον κόσμο εργάζεται δραστήρια με αστρική ύλη και η ισχύς της ανθρώπινης επιθυμίας και της παγκόσμιας επιθυμίας επιφέρει τη συνεχή εκείνη “εξεικόνιση” και μορφική δόμηση που οδηγεί στα πιο συγκεκριμένα αποτελέσματα της αστρικής ύλης. Η ατομική επιθυμία, η εθνική επιθυμία, η φυλετική επιθυμία, η επιθυμία της ανθρωπότητας σαν σύνολο συν την ενστικτώδη επιθυμία όλων των υπανθρώπινων ζωών προκαλεί μια συνεχή αλλαγή και μετατόπιση της ουσίας του πεδίου· υπάρχει μια δόμηση πρόσκαιρων μορφών – μερικών σπάνιας ομορφιάς, μερικών χωρίς ομορφιά – και μια ζωογόνηση από την αστρική ενέργεια του δημιουργού τους.

Προσθέστε σ’ αυτές τις μορφές εκείνο το επίμονο και σταθερά αναπτυσσόμενο σενάριο που αποκαλούμε “ακασικά αρχεία” τα οποία αφορούν τη συναισθηματική ιστορία του παρελθόντος, προσθέστε τις δραστηριότητες των άσαρκων ζωών που περνούν από το αστρικό πεδίο, είτε φεύγοντας είτε οδεύοντας προς την ενσάρκωση, προσθέστε τη δυναμική επιθυμία, εξαγνισμένη και νοήμονα, όλων των υπερανθρώπινων Ζωών, συμπεριλαμβανομένων εκείνων της απόκρυφης πλανητικής Ιεραρχίας και το άθροισμα των παρευρισκόμενων δυνάμεων είναι εκπληκτικό. Όλες ενεργούν επί, γύρω και διαμέσου κάθε ανθρώπινου όντος και ανάλογα με την ολκή του φυσικού του σώματος και την κατάσταση των κέντρων του θα είναι και η ανταπόκρισή του.

Μέσω του απατηλού αυτού πανοράματος ο ζηλωτής πρέπει να διανοίξει το δρόμο του, βρίσκοντας το κλειδί ή το νήμα που θα τον οδηγήσει έξω από το λαβύρινθο και κρατώντας σφικτά κάθε μικροσκοπικό τμήμα της πραγματικότητας όπως του παρουσιάζεται, μαθαίνει να διακρίνει την αλήθεια απ’ τη γοητεία, το μόνιμο από το πρόσκαιρο και το βέβαιο από το απατηλό. Όπως το διατυπώνει το Αρχαίο Σχόλιο:

“Ας αδράξει ο μαθητής την ουρά του όφι της σοφίας κι αφού την πιάσει σταθερά, ας την ακολουθήσει στο βαθύτερο κέντρο της Αίθουσας της Σοφίας. Ας μην εξαπατηθεί από την παγίδα που του στήνει ο όφις της πλάνης, αλλά ας κλείσει τα μάτια του στο πολύχρωμο ποίκιλμα στη ράχη του και τα αυτιά του στη μελωδία της φωνής του. Ας διακρίνει το πετράδι που βρίσκεται στο μέτωπο του όφι του οποίου κρατά την ουρά και με την ακτινοβολία του ας διασχίσει τις λασπωμένες αίθουσες της μάγια.”

Καμιά γοητεία, καμιά πλάνη δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ τον άνθρωπο που τάχθηκε στο χρέος της διάνυσης της σαν κόψη ξυραφιού Ατραπού η οποία οδηγεί μέσα από την έρημο, μέσα από το πυκνό δάσος, μέσα από τα βαθιά νερά της θλίψης και της αγωνίας, μέσα από την κοιλάδα της θυσίας και πάνω από τα όρη του οράματος στην πύλη της Απελευθέρωσης.

Μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει στο σκοτάδι (και η πλάνη του σκότους είναι πολύ πραγματική)· μπορεί μερικές φορές να ταξιδεύει σ’ ένα φως τόσο εκτυφλωτικό και συνταρακτικό ώστε με δυσκολία να μπορεί να βλέπει το δρόμο μπροστά· μπορεί να γνωρίσει τι είναι να διστάζει κανείς πάνω στην Ατραπό και να πέφτει από την κούραση της υπηρεσίας και του αγώνα· μπορεί προσωρινά να παραστρατήσει και να περιπλανηθεί σε μονοπάτια φιλοδοξίας, ατομικού συμφέροντος και υλικής σαγήνης, αλλά το ολίσθημα δε θα είναι παρά σύντομο. Τίποτε στον παράδεισο ή στην κόλαση, στη γη ή αλλού δεν μπορεί να σταματήσει την πρόοδο του ανθρώπου που αφυπνίσθηκε στην πλάνη, διέκρινε την πραγματικότητα πέρα από τη γοητεία του αστρικού πεδίου και άκουσε, έστω και μόνο μια φορά, το σαλπιγκτήριο κάλεσμα της ψυχής του.

Το αστρικό πεδίο είναι επίσης η Κουρουκσέτρα τόσο της ανθρωπότητας σαν σύνολο όσο και της ατομικής ανθρώπινης μονάδας. Είναι το πεδίο μάχης όπου πρέπει να βρεθεί το Βατερλώ κάθε ζηλωτή. Σε κάποια ζωή έρχεται μια συναισθηματική κρίση όπου αναλαμβάνεται μια αποφασιστική δράση κι ο μαθητής αποδεικνύει τον έλεγχό του πάνω στη συναισθηματική του φύση. Μπορεί να πάρει τη μορφή κάποιας μεγάλης και ζωτικής δοκιμασίας που καλύπτει ένα σύντομο διάστημα αλλά απαιτεί κάθε εφόδιο σοφίας κι αγνότητας που διαθέτει ο μαθητής, ή μπορεί να είναι μια μακρά και παρατεταμένη συναισθηματική ένταση που εκτείνεται σε πολλά χρόνια ζωής. Αλλά με την εξασφάλιση επιτυχίας και την επίτευξη καθαρής όρασης και ορθής κρίσης (μέσω ορθής διάκρισης) ο μαθητής πιστοποιεί την καταλληλότητά του για τη δεύτερη μύηση.

Θα ήθελα να υποδείξω πως αυτή τη δοκιμασία και κρίση περνά τώρα η ανθρωπότητα, η οποία άρχισε σ’ εκείνες τις συνθήκες που κορυφώθηκαν στον παγκόσμιο πόλεμο και στη σημερινή παγκόσμια ένταση. Η πρώτη μύηση της ανθρωπότητας σαν οντότητας έλαβε χώρα όταν έγινε εφικτή η ατομικοποίηση και η ψυχή γεννήθηκε στο σώμα της ανθρωπότητας. Προηγήθηκε μια περίοδος τρομερής πίεσης και έντασης, την οποία ένιωσαν αμυδρά οι πρωτοπόροι του ανθρώπινου βασιλείου από τις τάξεις των ζωανθρώπων.

Εφόσον η κρίση αυτή περάσει επιτυχώς, η δεύτερη μύηση της ανθρωπότητας θα είναι το αποτέλεσμα – η διέλευση από τη βάπτιση και η είσοδος στο ρεύμα. Έτσι ο παγκόσμιος πόλεμος και τα επακόλουθα αποτελέσματά του αποτελούν την Κουρουκσέτρα του παγκόσμιου Αρζούνα και η έκβαση βρίσκεται ακόμη στη ζυγαριά. Μην το λησμονείτε αυτό. Ωστόσο δεν υπάρχει λόγος για απαισιοδοξία. Η έκβαση του καλού είναι αναπόφευκτη. Όμως είναι ζήτημα αργής ή γοργής αντίληψης και απελευθέρωσης από τη μεγάλη παγκόσμια πλάνη και γι’ αυτό το σκοπό εκλιπαρείται κάθε ζηλωτής να εργασθεί επίμοχθα και να δώσει τη βοήθειά του.

Κάθε άνθρωπος που απελευθερώνεται, που βλέπει καθαρά και αποδεσμεύεται από τη γοητεία της πλάνης βοηθά το Μεγάλο Έργο.

Το αστρικό πεδίο είναι επίσης το πεδίο όπου τα ζεύγη των αντιθέτων δρουν κι αλληλενεργούν και όπου η έλξη των μεγάλων δυαδικοτήτων γίνεται δυναμικά αισθητή. Πρώτιστα η αλληλενέργεια είναι μεταξύ της ψυχής και του φορέα της, της ύλης, αλλά υπάρχουν πολλές μικρότερες δυαδικότητες που παίζουν το ρόλο τους και που αναγνωρίζονται πιο εύκολα από το μέσο άνθρωπο.

Το φως και το σκοτάδι αλληλενεργούν όπως ακριβώς η ηδονή κι ο πόνος· το καλό και το κακό συναντώνται και σχηματίζουν το στίβο των Θεών και η φτώχεια και τα πλούτη εξουδετερώνονται αμοιβαία. Η όλη σύγχρονη οικονομική κατάσταση έχει αστρική φύση· είναι προϊόν της επιθυμίας και αποτέλεσμα μιας ορισμένης ιδιοτελούς χρήσης των δυνάμεων της ύλης.

Η θερμότητα και το ψύχος, όπως κατανοούμε τους όρους, είναι κατά έναν πολύ ιδιάζοντα τρόπο το αποτέλεσμα της αλληλεπίδρασης των ζευγών των αντιθέτων και μια ενδιαφέρουσα γραμμή αποκρυφιστικής μελέτης ασχολείται με τα αποτελέσματα των φυλετικών συναισθημάτων στις κλιματικές συνθήκες. Δημιουργούμε πολύ αληθινά το κλίμα μας κατά μια σημαντική έννοια. Όταν η επιθυμία αυτοαναλωθεί, η πλανητική ζωή θα φτάσει σ’ ένα τέλος καθώς οι κλιματικές συνθήκες θ’ αποκλείσουν τη μορφική ζωή όπως την καταλαβαίνουμε.

Σε σχέση με την ανθρώπινη μονάδα το μυστικό της απελευθέρωσης βρίσκεται στην ισορρόπηση των δυνάμεων και στην ισοστάθμιση των ζευγών των αντιθέτων. Η Ατραπός είναι η στενή γραμμή μεταξύ αυτών των αντιθέτων, την οποία ο ζηλωτής βρίσκει και ακολουθεί χωρίς να στρέφεται ούτε δεξιά ούτε αριστερά.

Πρέπει πάντα να θυμάστε ότι όταν διακριθούν τα ζεύγη των αντιθέτων, όταν ο άνθρωπος ισορροπήσει τις δυνάμεις της δικής του φύσης, όταν βρει την Ατραπό και γίνει η Ατραπός, τότε μπορεί να εργαστεί με τις παγκόσμιες δυνάμεις, μπορεί να διατηρήσει την ισορροπία και την ισοστάθμιση των ενεργειών των τριών κόσμων κι έτσι να γίνει ένας συνεργάτης των Διδασκάλων της Σοφίας. Ας προσευχόμαστε κι ας ελπίζουμε ότι αυτό θα είναι το πρακτικό αποτέλεσμα της κατανόησής μας σχετικά με τη φύση του πεδίου μάχης του αστρικού πεδίου.

(από psixikafenomena, apocalypsejohn)