Του Θανάση Νικολαΐδη (“Φίλος μεν Πλάτων, φιλτέρα δε η αλήθεια”)
ΕΧΕΙ την ιστορία της. Δεν καθιερώθηκε σε γραφεία. Προέκυψε σαν ανάγκη εσωτερική ομαδικής έκφρασης. Και, βέβαια, υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τον θεσμό για ίδιον και για ομαδικό τους όφελος. Δικτάτορες που πέρασαν την «ανδρεία» τους μέσα απ’ το θέαμα των στρατιωτών με τις λόγχες επ’ ώμου. Στρατοκράτες που διαφήμισαν το φρόνημα και τα...
«εργαλεία» των κατορθωμάτων τους. «Εθνικόφρονες» που’ χαν, για δεκαετίες, ιδιοποιηθεί τα ιερά και όσια της πατρίδας και τα μονοπωλούσαν ξεδιάντροπα.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ για παρέλαση; Καθένας στο πόστο του. Και βέβαια, ο ένας θα ’κανε τη φασίνα του στο τανκ γυαλίζοντας πόρπες και αρβύλες για να στηθεί ορθός ή καθιστός στο άρμα. Ήταν ο φακελωμένος με το κράνος στο κεφάλι και το βάρος στην ψυχή. Ο «άλλος», με ύφος στρατηγού και στους ώμους τ’ αστεράκια, καρπώνονταν τα… βλέμματα με άλλους, στην εξέδρα. Σαν «ήρωας» και αποκλειστικός θεματοφύλακας των εθνικών μας αξιών.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, τα πράγματα «ωρίμασαν», ωστόσο, το πράγμα δείχνει να… παραωριμάζει. Με περίεργους και απαιτητικούς. Άρχισε η αμφισβήτηση και οι φωνές όλο και δυναμώνουν. Τους έφταιξε της σημαίας ο σταυρός, τους πείραξε η παρέλαση. Αξίωση κουλτουριαραίων που ενοχλούνται απ’ το θέαμα, τα έξοδα, και τους κινδύνους(;!) της παρέλασης, που ήδη στην πράξη καταργήθηκε από καιρό. Με τους ουλαμούς οκνηρών μαθητών με το μαλλί «καρφάκι» σε ρυθμό βαδίσματος κατά βούληση και τις μαθήτριες με επιμελώς προκλητική τη φούστα να τους πετούν στραγάλια.
ΑΝΤΙ, λοιπόν να βελτιώσουν τη εικόνα της παρέλασης, επεσήμαναν τους… κινδύνους της και προπαγανδίζουν την κατάργησή της. Ωστόσο, αν δεν έχεις τέτοιες παρελάσεις, θα ‘χεις κάποιες… αλλιώτικες. Θα’ χεις παρέλαση στην πασαρέλα και στη «γέφυρα της ομορφιάς». Με κάθε λογής κορίτσια να σου επιδεικνύουν τα κάλλη τους και κοριτσόπουλα στη μόστρα μη πάει χαράμι η ομορφιά τους. Μη δεν προσέξουμε την ηθική τους κρεμασμένη στα γυμνά τους στήθια και τα προκλητικά οπίσθια. Μας (τους) ενόχλησε η παρέλαση της λεβεντιάς, δεν τους ενοχλεί η παρέλαση της χυδαιότητας, με μεγάλη δόση ανηθικότητας. Κι ούτε κάποια… γυναικωτά παλικάρια με το μικρόφωνο και με το μακιγιάζ μέχρι τα δόντια, ούτε φυγόστρατοι με το «τρελόχαρτο» αντί θητείας. Παρέλαση, λοιπόν, κι αυτή. Φτιαχτό υποκατάστατο μιας γνήσιας εκδήλωσης που θυμίζει πατρίδα και αναπαράγει μνήμες ιστορικές. Κάτι δεν πάει καλά στο χρηματιστήριο των αξιών μας.
ΠΡΙΝ κλείσουμε, να λογαριάσουμε και των ξένων τις προθέσεις. Δεν τους συμφέρει να διατηρούμε συνειρμούς που θυμίζουν «συμμαχικές» προδοσίες. Κι αν μια παρέλαση μας πάει στον ηρωικό στρατό μας, θυμίζει και των ευρωπαίων τη στάση σε ιστορικές στιγμές του ελληνισμού. Αν κοιτώντας τον σημερινό σημαιοφόρο της παρέλασης μας έρχεται στο μυαλό εκείνος (ο σημαιοφόρος) της Αλμυράς Ερήμου και οι ήρωες του ’40, οι ευρωπαίοι αποστρέφουν το βλέμμα. Κι αυτό μαρτυράει την πρόθεσή τους να μας χτυπήσουν (και) στις παραδόσεις μας. Για να ξεχάσουμε και να τους ξεχάσουμε.
ΕΧΕΙ την ιστορία της. Δεν καθιερώθηκε σε γραφεία. Προέκυψε σαν ανάγκη εσωτερική ομαδικής έκφρασης. Και, βέβαια, υπήρξαν άνθρωποι που εκμεταλλεύτηκαν τον θεσμό για ίδιον και για ομαδικό τους όφελος. Δικτάτορες που πέρασαν την «ανδρεία» τους μέσα απ’ το θέαμα των στρατιωτών με τις λόγχες επ’ ώμου. Στρατοκράτες που διαφήμισαν το φρόνημα και τα...
«εργαλεία» των κατορθωμάτων τους. «Εθνικόφρονες» που’ χαν, για δεκαετίες, ιδιοποιηθεί τα ιερά και όσια της πατρίδας και τα μονοπωλούσαν ξεδιάντροπα.
ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ για παρέλαση; Καθένας στο πόστο του. Και βέβαια, ο ένας θα ’κανε τη φασίνα του στο τανκ γυαλίζοντας πόρπες και αρβύλες για να στηθεί ορθός ή καθιστός στο άρμα. Ήταν ο φακελωμένος με το κράνος στο κεφάλι και το βάρος στην ψυχή. Ο «άλλος», με ύφος στρατηγού και στους ώμους τ’ αστεράκια, καρπώνονταν τα… βλέμματα με άλλους, στην εξέδρα. Σαν «ήρωας» και αποκλειστικός θεματοφύλακας των εθνικών μας αξιών.
ΤΑ χρόνια πέρασαν, τα πράγματα «ωρίμασαν», ωστόσο, το πράγμα δείχνει να… παραωριμάζει. Με περίεργους και απαιτητικούς. Άρχισε η αμφισβήτηση και οι φωνές όλο και δυναμώνουν. Τους έφταιξε της σημαίας ο σταυρός, τους πείραξε η παρέλαση. Αξίωση κουλτουριαραίων που ενοχλούνται απ’ το θέαμα, τα έξοδα, και τους κινδύνους(;!) της παρέλασης, που ήδη στην πράξη καταργήθηκε από καιρό. Με τους ουλαμούς οκνηρών μαθητών με το μαλλί «καρφάκι» σε ρυθμό βαδίσματος κατά βούληση και τις μαθήτριες με επιμελώς προκλητική τη φούστα να τους πετούν στραγάλια.
ΑΝΤΙ, λοιπόν να βελτιώσουν τη εικόνα της παρέλασης, επεσήμαναν τους… κινδύνους της και προπαγανδίζουν την κατάργησή της. Ωστόσο, αν δεν έχεις τέτοιες παρελάσεις, θα ‘χεις κάποιες… αλλιώτικες. Θα’ χεις παρέλαση στην πασαρέλα και στη «γέφυρα της ομορφιάς». Με κάθε λογής κορίτσια να σου επιδεικνύουν τα κάλλη τους και κοριτσόπουλα στη μόστρα μη πάει χαράμι η ομορφιά τους. Μη δεν προσέξουμε την ηθική τους κρεμασμένη στα γυμνά τους στήθια και τα προκλητικά οπίσθια. Μας (τους) ενόχλησε η παρέλαση της λεβεντιάς, δεν τους ενοχλεί η παρέλαση της χυδαιότητας, με μεγάλη δόση ανηθικότητας. Κι ούτε κάποια… γυναικωτά παλικάρια με το μικρόφωνο και με το μακιγιάζ μέχρι τα δόντια, ούτε φυγόστρατοι με το «τρελόχαρτο» αντί θητείας. Παρέλαση, λοιπόν, κι αυτή. Φτιαχτό υποκατάστατο μιας γνήσιας εκδήλωσης που θυμίζει πατρίδα και αναπαράγει μνήμες ιστορικές. Κάτι δεν πάει καλά στο χρηματιστήριο των αξιών μας.
ΠΡΙΝ κλείσουμε, να λογαριάσουμε και των ξένων τις προθέσεις. Δεν τους συμφέρει να διατηρούμε συνειρμούς που θυμίζουν «συμμαχικές» προδοσίες. Κι αν μια παρέλαση μας πάει στον ηρωικό στρατό μας, θυμίζει και των ευρωπαίων τη στάση σε ιστορικές στιγμές του ελληνισμού. Αν κοιτώντας τον σημερινό σημαιοφόρο της παρέλασης μας έρχεται στο μυαλό εκείνος (ο σημαιοφόρος) της Αλμυράς Ερήμου και οι ήρωες του ’40, οι ευρωπαίοι αποστρέφουν το βλέμμα. Κι αυτό μαρτυράει την πρόθεσή τους να μας χτυπήσουν (και) στις παραδόσεις μας. Για να ξεχάσουμε και να τους ξεχάσουμε.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου