Δαίμονες! (μέρος πρώτο)

Το θέμα των Δαιμόνων ανέκαθεν το θεωρούσα πολύ δυσκολότερο στην επεξεργασία, για διάφορους λόγους, ο κυριότερος εκ των οποίων είναι ότι, μερικά ζητήματα που αφορούν στη μελέτη τους, είναι καλό να μη δημοσιοποιούνται. Για την ακρίβεια θεωρώ επικίνδυνη την ενασχόληση με τη δαιμονολογία και με όλα όσα σχετίζονται με αυτή και είμαι κάθετα ενάντιος με πολλά έντυπα και ιστοσελίδες του χώρου που παραθέτουν διαδικασίες, τυπικά και εφαρμογές που στα χέρια των ανθρώπων μπορεί να αποδειχθούν ωρολογιακές βόμβες. Και αυτό το λέω με λόγου γνώση και μπορώ να το...
συζητήσω με οποιονδήποτε ενδιαφέρεται ή έχει αντίθετη άποψη. Για το λόγο αυτό, στα κείμενα που θα ακολουθήσουν και που θα σχετίζονται με τη "Σκοτεινή Πλευρά", θα γίνουν ορισμένες μόνο ακαδημαϊκού τύπου ημιτελείς αναφορές και σε καμία περίπτωση δεν θα περάσω σε περιγραφές, σφραγίδες, τυπικά ή σε οτιδήποτε άλλο που θα έθετε τον αναγνώστη σε δυσάρεστη θέση. Γιατί, όποιος γνωρίζει για αυτά τα ζητήματα, ξέρει καλά ότι και ο διαλογισμός ακόμη γύρω από αυτά μπορεί να αποδειχτεί επιζήμιος.

Ας ξεκινήσουμε το θέμα μας απολύτως χαλαρά και θα μου επιτρέψετε να μιλήσω εντελώς απλά για έννοιες που είναι αρκετά σύνθετες. Γνωρίζουμε καλά από την ψυχολογία και την ψυχιατρική ότι ο ψυχισμός του ανθρώπου περιλαμβάνει μια "περιοχή", μη ανατομική αλλά μάλλον λειτουργική μέσα στον εγκέφαλο, πιθανώς διάσπαρτη μέσα σε αυτόν, η οποία αποτελεί την έδρα όλων των απωθημένων εμπειριών και σκέψεων. Η "περιοχή" αυτή (καταχρηστικά την ονομάζω έτσι), αποκαλείται Υποσυνείδητο στην ψυχανάλυση, καθώς και Σκιά κατά Γιούνγκ. Στο υποσυνείδητο, λοιπόν, βρίσκεται η έδρα όλων των καταπιεσμένων επιθυμιών, σεξουαλικού και μη τύπου, καθώς και οτιδήποτε άλλο κρίνεται επιζήμιο για τον ψυχισμό μας. Ο Γιούνγκ δε, θεωρούσε ότι εκεί δεν βρίσκονται μόνο οι ατομικές αναμνήσεις αλλά και οι συλλογικές, κοινοί δηλαδή φόβοι της ανθρωπότητας. Και όχι μόνο.

Εντελώς απλά, λοιπόν και όχι εντελώς σωστά μάλιστα, εκεί κρύβεται ο "κακός" μας εαυτός, εκείνος που αν εκδηλωνόταν τότε θα δημιουργούσε κάποιου είδους πρόβλημα. Εκεί κρύβονται και οι φόβοι και οι βαθύτερες επιθυμίες μας. Πολλοί λοιπόν ψυχολόγοι και όχι μόνο, θεωρούν ότι αυτό που αποκαλούμε Κακό δεν είναι τίποτε άλλο από την εκδήλωση του Υποσυνείδητου, της σκοτεινής πλευράς του εαυτού μας που δεν είναι συνειδητή και δεν ορίζεται με όρους της λογικής. Οι Δαίμονες, βάσει αυτού του συλλογισμού, θα μπορούσαν να είναι επίσης αυτές οι εκδηλώσεις του Υποσυνείδητου που προσπαθεί να βγει στην επιφάνεια, μέσα από διάφορους ψυχολογικούς μηχανισμούς. Και επειδή το Υποσυνείδητο εκφράζεται με εικόνες και η επίδραση του Συνειδητού χαλαρώνει στη φάση του ύπνου, για αυτό το λόγο πολλές δαιμονικές εμπειρίες υποτίθεται ότι συμβαίνουν σε καταστάσεις ύπνου και μειωμένης συνείδησης γενικότερα. Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις όπου υπάρχει μια ψυχιατρική νόσος, δαιμονικές εμπειρίες είναι επίσης συχνό φαινόμενο που αναφέρεται στους ειδικούς. Τι άραγε να συμβαίνει πραγματικά;

(συνεχίζεται)

(από kemanakh)