Του Θανάση Νικολαΐδη ΕΙΔΑΝ την Τυνησία και… χάρηκαν. Βλέπουν την Αίγυπτο και «ελπίζουν». Μερίδα ευφάνταστων ελλήνων, που νομίζουν ότι θα’ ναι εκτός «παιδειάς», αν αρπάξει κι εδώ φωτιά. Ωστόσο, δεν το σκέφτηκαν σωστά, δεν τα ζύγιασαν καλά.
Η δικιά μας σκέψη πάει ανάποδα. Βλέπουμε την κατάσταση εκεί και βγάζουμε συμπεράσματα για εδώ. Κι αν η ματιά μας παραμείνει ψυχρή έχοντας παρακάμψει τις θλιβερές συνέπειες της εξέγερσης στην Αίγυπτο, εδώ υπάρχει η ελπίδα της...
μη εξέγερσης. Όχι, βέβαια, γιατί όλα πάνε πρίμα στην Ελλάδα της αταξίας, των ανισοτήτων και της διαφθοράς. Αλλά; Δεν έχουμε μεροκάματο αιγυπτίων, δεν διαθέτουμε… Σουέζ, δεν απέχουμε μιαν ανάσα απ’ το Ισραήλ.
ΕΧΟΥΜΕ κοινά με τους Αιγυπτίους, αλλά ανάγονται στην «αφετηρία» της ιστορίας. Μας διαφοροποίησε το κλίμα, η γεωγραφική μας θέση και, βέβαια, το… ενδιαφέρον των «μεγάλων δυνάμεων», Δυτικών και προπαντός… Αμερικανικών (μετά την «απελευθέρωση» των Αιγυπτίων, το ’22 απ’ τους Άγγλους). Κι ύστερα; Ήρθαν βασιλιάδες και συγκαλυμμένοι δικτάτορες, που απειλούσαν τους αφέντες με (δήθεν) στροφή προς του Σοβιετικούς. Παιχνίδια και καταστάσεις που έφεραν τους Ισραηλινούς στη σκιά των Πυραμίδων, μετά τον «Πόλεμο των 7 ημερών» του ’67 και ξανά το ’73. Για να «χτυπάει» και να επιβιώνει το Ισραήλ κάτω απ’ τη μύτη αραπάδων που «κυβερνώνται» από δικτάτορες “made in USA”. Με τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων σε στάση… προσοχής και με το όπλο «παρά πόδα». Και, βέβαια, τα προτεκτοράτα την πληρώνουν και οι λαοί τους. Με την «υποδομή» τους φτιαγμένη από ξένα χέρια μακρινά και με το «σύστημα» που οδηγεί σε ξεσπάσματα.
ΑΣ ξαναπάμε στην εξέγερση «εκεί», για (κάποια) συμπεράσματα «εδώ». Και ελληνικό φιλότιμο υπάρχει και το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί. Αν μια σπίθα διαβεί τη Μεσόγειο και μας φέρει φωτιά, θα σπεύσουμε να τη σβήσουμε. Όλοι μαζί, μη γίνει (και) η πατρίδα μας παρανάλωμα. Είναι ο φόβος; Έστω. Είναι ο πατριωτισμός, σκεπασμένος απ’ τα ατομικά και τα πρόσκαιρα; Οι φωνές των καυγάδων μας που καλύπτουν τη φωνή από μέσα μας;
ΚΑΙ, βέβαια, διαβήκαμε όλα(;) τα σκαλιά κι ίσως δεν έχει παρακάτω. Ο κίνδυνος έχει τις διαβαθμίσεις του κι αυτός, αλλά είναι κοινός, ενώνει και δείχνει το δρόμο. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση και με δημοκρατία. Γι αυτό η (απ)αισιοδοξία μας δεν εμπεριέχει στοιχεία απελπισίας.
Η δικιά μας σκέψη πάει ανάποδα. Βλέπουμε την κατάσταση εκεί και βγάζουμε συμπεράσματα για εδώ. Κι αν η ματιά μας παραμείνει ψυχρή έχοντας παρακάμψει τις θλιβερές συνέπειες της εξέγερσης στην Αίγυπτο, εδώ υπάρχει η ελπίδα της...
μη εξέγερσης. Όχι, βέβαια, γιατί όλα πάνε πρίμα στην Ελλάδα της αταξίας, των ανισοτήτων και της διαφθοράς. Αλλά; Δεν έχουμε μεροκάματο αιγυπτίων, δεν διαθέτουμε… Σουέζ, δεν απέχουμε μιαν ανάσα απ’ το Ισραήλ.
ΕΧΟΥΜΕ κοινά με τους Αιγυπτίους, αλλά ανάγονται στην «αφετηρία» της ιστορίας. Μας διαφοροποίησε το κλίμα, η γεωγραφική μας θέση και, βέβαια, το… ενδιαφέρον των «μεγάλων δυνάμεων», Δυτικών και προπαντός… Αμερικανικών (μετά την «απελευθέρωση» των Αιγυπτίων, το ’22 απ’ τους Άγγλους). Κι ύστερα; Ήρθαν βασιλιάδες και συγκαλυμμένοι δικτάτορες, που απειλούσαν τους αφέντες με (δήθεν) στροφή προς του Σοβιετικούς. Παιχνίδια και καταστάσεις που έφεραν τους Ισραηλινούς στη σκιά των Πυραμίδων, μετά τον «Πόλεμο των 7 ημερών» του ’67 και ξανά το ’73. Για να «χτυπάει» και να επιβιώνει το Ισραήλ κάτω απ’ τη μύτη αραπάδων που «κυβερνώνται» από δικτάτορες “made in USA”. Με τα εκατομμύρια των Αιγυπτίων σε στάση… προσοχής και με το όπλο «παρά πόδα». Και, βέβαια, τα προτεκτοράτα την πληρώνουν και οι λαοί τους. Με την «υποδομή» τους φτιαγμένη από ξένα χέρια μακρινά και με το «σύστημα» που οδηγεί σε ξεσπάσματα.
ΑΣ ξαναπάμε στην εξέγερση «εκεί», για (κάποια) συμπεράσματα «εδώ». Και ελληνικό φιλότιμο υπάρχει και το ανθρώπινο ένστικτο της αυτοσυντήρησης λειτουργεί. Αν μια σπίθα διαβεί τη Μεσόγειο και μας φέρει φωτιά, θα σπεύσουμε να τη σβήσουμε. Όλοι μαζί, μη γίνει (και) η πατρίδα μας παρανάλωμα. Είναι ο φόβος; Έστω. Είναι ο πατριωτισμός, σκεπασμένος απ’ τα ατομικά και τα πρόσκαιρα; Οι φωνές των καυγάδων μας που καλύπτουν τη φωνή από μέσα μας;
ΚΑΙ, βέβαια, διαβήκαμε όλα(;) τα σκαλιά κι ίσως δεν έχει παρακάτω. Ο κίνδυνος έχει τις διαβαθμίσεις του κι αυτός, αλλά είναι κοινός, ενώνει και δείχνει το δρόμο. Με οποιαδήποτε κυβέρνηση και με δημοκρατία. Γι αυτό η (απ)αισιοδοξία μας δεν εμπεριέχει στοιχεία απελπισίας.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου