Απόψεις: Οι αναλώσιμοι Έλληνες!

Γράφει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης, ειδικός σε θέματα πολιτικής και διακυβέρνησης στην Ευρασία.

Το τέλος της τραγωδίας και την αρχή, πιθανότατα, μιας άλλης, το ζούμε σήμερα. . Ανέλαβαν την εξουσία οι ανάρμοστοι. Αυτοί από την αρχή και δίχως δισταγμό μετατράπηκαν σε απόλυτο πιόνι του χρηματοπιστωτικού λόμπι και σε «βαθύ λαρύγγι» προς τις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα κελαηδούσαν αντι-γερμανικά σε κάθε ευκαιρία . Μεταξύ της...
μεταβιομηχανικής κεντροευρωπαικής ελίτ και της διεθνούς χρηματοπιστωτικής ελίτ τσαλακώνεται η Ελλάδα και ρημάζεται η ελληνική κοινωνία. Σάντουιτς έγινε η χώρα, από τη στιγμή που οι «απόλυτοι» αμερικανολιγούρηδες ανέλαβαν να κυβερνήσουν. Μέχρι τότε η Ελλάδα είχε πετύχει να ισορροπήσει κάπως στο διεθνές σύστημα. Είναι αλήθεια ότι ευνοούσε και το διεθνές περιβάλλον. Σήμερα που αυτό έχει μεταβληθεί σε συγκρουσιακό, η χώρα εχει ανάγκη από μια ικανή και αμερόληπτη κυβέρνηση, που θα εστιάζει αποκλειστικά στο ελληνικό συμφέρον, ώστε αυτή να μην μετατραπεί σε πιόνι της στρατηγικής κανενός. Μόνον μια σχετικά ουδέτερη Ελλάδα (δηλαδή μόνον στον βαθμό που στη χώρα θα υπήρχε ηγεσία, η οποία θα έδειχνε διάθεση ουδετερότητας) θα μπορούσε να εξέλθει με τις μικρότερες συνέπειες από την κρίση. Η Ελλάδα οφείλει να διατηρήσει μια σχετική αυτονομία ως προς τον εμπορικό πόλεμο που φαίνεται να ακολουθεί την νομισματική διένεξη.

Όλα αυτά δεν φτιάχνονται με λόγια και διακηρύξεις, κτίζονται με πολιτικές στο εσωτερικό και στο επίπεδο άσκησης διεθνούς πολιτικής. Δυστυχώς η εύλογη αυτή μακροπολιτική συνθήκη αγνοήθηκε. Το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες» παρέμεινε στο επίπεδο της κομματικής προπαγάνδας και του λαϊκισμού. Όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί της μεταπολίτευσης, μέχρι τον Γιώργο Παπανδρέου, με περισσότερο ή λιγότερο καιροσκοπικό τρόπο και αναπτύσσοντας προσωπικές δημόσιες σχέσεις, επιχείρησαν να διατηρήσουν την χώρα σε μια ισορροπία συμφερόντων μεταξύ των ΗΠΑ και των εξεχόντων ευρωπαϊκών δυνάμεων, πιο έντονα μάλιστα από την δεκαετία του ' 90, όταν πλέον η Ευρώπη άρχισε να δομείται ως διακριτός, αλλά όχι ανεξάρτητος από τις ΗΠΑ, πόλος.

Το εγχείρημα αυτό θα στεφόταν με επιτυχία, εάν και εφόσον στη χώρα υπήρχε εθνική αστική τάξη, με όλη τη σημασία της έννοιας και ένα μη-πελατειακό κράτος που θα θεμελιωνόταν σε ένα δημοκρατικό πολιτικό σύστημα και ένα μοντέλο κοινωνικής πρόνοιας, το οποίο θα υιοθετούσε ένα μείγμα πολιτικής μεταξύ του Γερμανικού και του Σουηδικού μοντέλου. Η ζωή όμως δεν εξελίσσεται με εάν. Δυστυχώς ούτε εξωτερικοί παράγοντες, ούτε οι εσωτερικοί πολιτικοί συσχετισμοί επέτρεψαν η χώρα μας να υπάρξει ως ένα πολιτικό στολίδι της Μεσογείου, με μια σχετικά ακηδεμόνευτη ταυτότητα. Και σε αυτό δεν φταίνε μόνον ο διπολισμός και ο εμφύλιος με τα τραγικά κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά αποτελέσματά του.

Η Ελλάδα μετά τη χούντα μπορούσε να κάνει μια νέα αρχή. Το διεθνές περιβάλλον ήταν τότε ευνοϊκό. Έχασε όμως χρόνο με παλαιοκομματισμούς και αποκλεισμούς και δεν εκσυγχρονίστηκε παράλληλα με τον εκδημοκρατισμό των θεσμών, που και αυτός καθυστέρησε και στρεβλώθηκε. Η μεγαλύτερη ευκαιρία παρουσιάστηκε με την ένταξή μας στην ΕΟΚ. Τότε, αν ο Ανδρέας Παπανδρέου δεν ήταν ο Ανδρέας, η Ελλάδα θα μπορούσε να στηθεί από την αρχή σε άλλη, γνήσια δημοκρατική και σύγχρονη βάση, δημιουργώντας μάλιστα και σοβαρή εθνική αστική τάξη συμπληρωμένη από έναν φιλοπρόοδο μικροαστικό κορμό και ένα κοινωνικό μοντέλο στο σκανδιναβικό πρότυπο. Δυστυχώς ο Ανδρέας δεν ήταν καλός στο σκάψιμο, ήταν λαϊκιστής και λάτρης του εφήμερου! Στο τέλος της δεκαετίας του '80 υπήρξε μια νέα ευκαιρία, αλλά τότε η χώρα έμπλεξε σε ένα πλαίσιο μαφιόζικων ξεκαθαρισμάτων στο εσωτερικό και το «σκάφος» έδειξε ότι είναι σάπιο. Το αίτημα της κάθαρσης αρθρώθηκε με λάθος τρόπο, από λάθος δομές και από μάλλον λάθος ανθρώπους, μερικοί εκ των οποίων βρίσκονται στη σημερινή βουλή και μάλιστα σε υψηλότατα αξιώματα. Ο Κ. Μητσοτάκης είναι βέβαιο ότι μπορούσε να κάνει ότι πράττει ο Γιώργος Παπανδρέου σήμερα και μάλιστα πολύ καλύτερα. Αλλά .. ξεκίνησε «αμαρτωλά» και ήταν αρχηγός ενός ξένου προς αυτόν κόμματος και όχι σοσιαλιστής ηγέτης. Ήταν και γκαφατζής εκτός από γκαντέμης!

Ο Κ. Σημίτης έδειξε ότι θα μπορούσε να εκσυγχρονίσει την σαπίλα. Και την εκσυγχρόνισε! Μετέτρεψε την διαπλοκή επίσημα σε θεσμό! Ο Κ. Καραμανλής που ακολούθησε, σεβάστηκε απολύτως την διεφθαρμένη και διαπλεκόμενη θεσμική λειτουργία του κράτους και του παρακράτους και φρόντισε να μην διαταράξει ισορροπίες και συμφέροντα, παρότι έμοιαζε να ξέρει τι έπρεπε να πράξει σε επίπεδο διεθνούς πολιτικής. Όταν στην αρχή της θητείας του δύο κορυφαίοι του σύμβουλοι ζήτησαν την γνώμη μου σε δύο ζητήματα διεθνών σχέσεων, έδειξαν να συμφωνούν με αυτά που ανέφερα, τα οποία ήταν ακριβώς στο πνεύμα αυτού του σημειώματος, διανθισμένα με κάποια παραδείγματα. Τζίφος, το αποτέλεσμα! Ο κ. Καραμανλής έστηνε το κέλυφος στην εξωτερική μας πολιτική δίχως συνεκτική στρατηγική και δίχως πολιτικο-οικονομικό και διπλωματικό περιεχόμενο. Στο τέλος δεν τον έπαιρνε κανείς στα σοβαρά .. και αυτό θα ήταν τραγωδία για κάθε χώρα!

Το τέλος της τραγωδίας και την αρχή, πιθανότατα, μιας άλλης, το ζούμε σήμερα. Για να είμαι ακριβής δεν πρόκειται ακριβώς για τραγωδία, αλλά για κωμικοτραγωδία. Ανέλαβαν την εξουσία οι ανάρμοστοι. Αυτοί από την αρχή και δίχως δισταγμό μετατράπηκαν σε απόλυτο πιόνι του χρηματοπιστωτικού λόμπι και σε «βαθύ λαρύγγι» προς τις ΗΠΑ, ενώ παράλληλα κελαηδούσαν αντι-γερμανικά σε κάθε ευκαιρία. Βάλθηκαν να αποδείξουν πόσο διεφθαρμένοι ήταν οι Έλληνες και πόσο απατεώνες οι πολιτικοί της χώρας σε μια ΕΕ, την οποία εμφάνιζαν διεθνώς ανίκανη να αντιμετωπίσει τις δημοσιονομικές δυσκολίες των μελών της. Καμπάνια άμεσης δυσφήμησης της Ελλάδας και έμμεσης της ΕΕ έκανε ο Γιώργος πριν καταλήξουμε θριαμβευτικά στον μηχανισμό που τώρα θέλει να αλλάξει.

Αφού ο κ. Παπανδρέου και η παρέα του (ημεδαποί και αλλοδαποί) υπέβαλαν την χώρα σε οικονομικό στριπτίζ, συνοδευόμενο από πολιτικό στρίκινγκ, τώρα ζητούν την άμεση μετατροπή της ΕΕ σε ΗΠΑ, για να σωθεί η Ένωση, το νόμισμά της και η .. πατρίς! Δεν ζητούν ακριβώς, εκβιάζουν εκθέτοντας την ελληνική κοινωνία σε νέες απειλές. Δεν γνωρίζω αν θα σωθεί η πατρίδα και τι είδους πατρίδα θα προκύψει μετά από αυτά, αλλά η ελληνική κοινωνία δεν σώζεται με τίποτε. Είναι το θύμα της προσωπικής πολιτικής του Γιώργου Παπανδρέου που πέτυχε να υποστηριχτεί από το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού προσωπικού και από ολόκληρο το κρατικοδίαιτο μεταπρατικό και διαπλεκόμενο καθεστώς. Οι Έλληνες είμαστε αναλώσιμοι στο παιχνίδι της σύγκρουσης των μεγάλων δυνάμεων. αυτό Ασφαλώς γι 'δεν φταίει αποκλειστικά ο πρωθυπουργός. Αυτός βρήκε κι έκανε αυτό που η συνείδησή του πρόσταζε, εξαπατώντας όμως το εκλογικό σώμα, στο οποίο περί άλλων «δεσμευόταν».

Τώρα, οδεύοντας προς πρόωρες εκλογές «ανάγκης» για τον κ. Παπανδρέου και το καθεστώς, η εξαπάτηση ασφαλώς συνεχίζεται, με πατριωτικές κορώνες και λαϊκιστικά καμώματα που ψαρεύουν εθνικιστές, καθώς και με νεοφιλελεύθερη υπερβατική φιλολογία περί Ευρωπαϊσμού που ρίχνει δίκτυα στους αμερικανολιγούρηδες. Δεν νομίζω ότι αυτού του είδους η προπαγάνδα έχει πλέον πέραση, αλλά οι εκλογές θα δείξουν αν έχω δίκιο ή άδικο. Το ΠΑΣΟΚ φαίνεται ότι θα το στηρίξουν οι καλοί του πελάτες και μόνον, ενώ την ΝΔ όσοι δικοί της απέμειναν και ίσως κάποιοι άλλοι που θέλουν να νομίζουν ή να πιστεύουν ότι ο κ. Σαμαράς είναι κάτι διαφορετικό πολιτικά από τον κ. Παπανδρέου, παρότι στον υπουργό του τρόπου ζωής ο πρώτος θυμίζει δεύτερο τον! Στο μεταξύ αναρχικοί θα βαπτίζονται τρομοκράτες, που αν τύχει να είναι και Γερμανοί θα αποδεικνύουν με την παρουσία τους ότι το μακρύ χέρι της Μέρκελ υπονομεύει τα συμφέροντα της χώρας καί με την δημιουργία ενός αντιγράφου της RAF στην Ελλάδα. Άρα οι Γερμανοί βρίσκονται πίσω από την γενικότερη αποσταθεροποίηση της χώρας και συνεπώς δεν φταίει ο πρωθυπουργός που οδήγησε την δημοσιονομική κρίση σε πτώχευση, ούτε οι άνθρωποί του στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο, αλλά αποκλειστικά οι σφαγείς του Διστόμου! Ορίστε, βρέθηκε και ο εχθρός εξωτερικός. Ο εσωτερικός είναι πάντα ο ίδιος, ο «αναρχοκομμουνισμός», ενώ στο ίδιο ανάθεμα συμπεριλαμβάνονται οι ιρανοί τρομοκράτες, τους οποίους το «βαθύ λαρύγγι» τοποθετεί πίσω από την ημεδαπή τρομοκρατία. Ασφαλώς σε αυτούς προστίθενται και οι μετανάστες για να ικανοποιηθούν όσοι φτωχοποιούμενοι ιθαγενείς-ο λαουτζίκος και όχι ο λαός - αναζητούν τα αίτια της κατάρρευσης του οράματος της ευημερίας τους με οδηγό το σύμπλεγμά τους και τα ρατσιστικά στερεότυπα.

Όλα τούτα συμβαίνουν σε μια χώρα που μέχρι πριν από λίγο καιρό προσποιείτο ότι είχε εισέλθει στον 21ο αιώνα μΧ, με μια νέα κυβέρνηση μάλιστα που αυτοπαρουσιαζόταν ως το πρότυπο των ανοιχτών πολιτικών και της διαβουλευτικής δημοκρατίας. Τώρα θα μείνει ως το πρότυπο του νέου φράχτη στην Ευρώπη. Είδατε πώς η πολιτική φαρσοκωμωδία συνδέεται με την κοινωνική τραγωδία των αναλώσιμων?

Ο κ. Παπανδρέου κατέστησε την χώρα δόρυ του εβραϊκού λόμπι στην Ευρώπη, και τούτο είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα, άσε που δεν ερωτήθηκε σχετικά ο ελληνικός λαός, αλλά αντίθετα διασκεδάζεται αυτή η εντύπωση με παιδαριώδη καμώματα. Προσοχή όμως, το πρόβλημα δεν είναι η σχέση του πρωθυπουργού με ανθρώπους, ή ομάδες ανθρώπων οποιασδήποτε εθνικότητας. Η ένσταση μου δεν είναι ρατσιστική ασφαλώς, ούτε εμπεριέχει ίχνος προκατάληψης για οποιαδήποτε εθνότητα. Άλλο οι εθνικές ομάδες και άλλο τα λόμπι συμφερόντων. Η χώρα δεν έπρεπε να γίνει όργανο κανενός λόμπι και καμιάς άλλης ιδιαίτερης ομάδας συμφερόντων. Δεν έπρεπε να πρωταγωνιστήσει σε αυτό το παιχνίδι. Ένα ακόμη λάθος είναι ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού ότι «πρώτοι μπήκαμε στην κρίση, πρώτοι θα βγούμε». Πρώτοι «μπήκαμε» και θα πληρώσουμε το μεγαλύτερο τίμημα, είναι το ορθό και ιστορικά επιβεβαιωμένο. Έτσι όπως πάει η υπόθεση και παρά τις προσπάθειες η προπαγάνδας του καθεστώτος να διαστρέψει τα γεγονότα, η Ελλάδα απομονώνεται στην ΕΕ. Δεν έχει κύρος και δύναμη. Έχει γίνει ο σάκος του μποξ και κάνουμε ότι δεν το καταλαβαίνουμε, μιλώντας για συλλογικές λύσεις και τα παρόμοια. Τι θα πρέπει να γίνει όμως για να ενταχθεί η χώρα στις όποιες συλλογικές μόνιμες λύσεις μετά την προσωρινή λύση της τρόικας, κανείς δεν λέει. Τι να πουν .. ότι και να πουν ο σάκος θα φταίει και αυτός θα τα πληρώσει!

Σε λίγο η μόνη λύση για να απεγκλωβιστούμε από αυτό το παιχνίδι θα είναι η επαναδιαπραγμάτευση και παραγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, εθνικοποίηση των τραπεζών, έλεγχος της ροής κεφαλαίων, προστασία του λαϊκού εισοδήματος και ανασυγκρότηση της οικονομίας σε παραγωγική βάση με δημόσιο έλεγχο. Αυτό μπορεί να καταλήξει σε έξοδο από την ευρωζώνη και το απίθανό είναι ότι δεν θα είναι οπωσδήποτε η επιλογή της αριστεράς ή όλης της αριστεράς, αλλά το ώριμο φρούτο της πολιτικής του καθεστώτος. Δεν ξέρω αν είναι η καλύτερη επιλογή, αλλά δεν θα υπάρχει άλλη για να διατηρήσουμε την αυτοδιακυβένησή μας και την εθνική μας αξιοπρέπεια και για να συζητήσουμε σοβαρά για ανάπτυξη. Όσοι περιμένετε να γίνει η ΕΕ, ΗΠΑ για να ησυχάσετε, μάλλον είστε κλίματος εκτός! Αυτά δεν γίνονται, τουλάχιστον ειρηνικά! Οι υπόλοιποι που πιθανόν να σοκάρεστε από αυτή την προοπτική της ουσιαστικής απαλλαγής από το μεγαλύτερο βάρος του χρέους με τις προϋποθέσεις που ανέφερα, θα πρέπει να συνηθίσετε στην ιδέα της φτωχοποίησης χωρίς διέξοδο και των διλημμάτων του καθεστώτος στο πλαίσιο της διένεξης των μεγάλων δυνάμεων. Σε κάθε περίπτωση όμως, δεν θα πρέπει να είστε μίζεροι, όπως τόνισε πρωθυπουργός ο. Η μιζέρια σας προκαλεί ανάσχεση στο πολιτικό σφρίγος της κυβέρνησης. Δώστε όραμα στο πολιτικό σύστημα και στο καθεστώς!

(από stop cartel, epirus-ellas)