Η Εφη Στεργίου-Λαχανά για την εθνική ημέρα ατόμων με αναπηρία...

Είναι γνωστό ότι βάσει του Ν.2430/96 η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί ως Εθνική Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία.

Η αναπηρία είναι οικουμενική ανθρώπινη εμπειρία, που αφορά τον καθένα από εμάς, αφού όλοι μας είναι πιθανόν να βρεθούμε σ’ αυτή τη θέση.

Αποτελεί ένα πολυδιάστατο φαινόμενο που καθορίζεται όχι μόνο με ιατρικά κριτήρια, αλλά σε σημαντικό βαθμό από τις συνθήκες στο περιβάλλον μας που τελικά μπορούν να την επιτείνουν ή να την περιορίσουν.

Η αναπηρία δεν αποτελεί μια ενιαία κατηγορία.

Συνεπώς οι ανάπηροι δεν αποτελούν μια ομάδα με κοινές ανάγκες και ικανότητες αλλά αποτελείται από κατηγορίες και υποκατηγορίες, γεγονός που τονίζει την...
σύνθετη μορφή του ζητήματος αυτού.

Είναι γνωστό ότι το 10% του πληθυσμού της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι άτομα με αναπηρία πενήντα εκατομμύρια Ευρωπαίοι Πολίτες βιώνουν κάποιου είδος αναπηρία.

Μια στις τέσσερις οικογένειες έχει ένα μέλος με αναπηρία. Στην Ελλάδα έχουμε 1.200.000 ανάπηρους σε σύνολο πληθυσμού 10.000.000 Ελλήνων.

Την στιγμή που ανακοινώνεται μια μορφή αναπηρίας είτε πρόκειται για κινητική αναπηρία, αναπηρία αισθητήριων οργάνων, ψυχική ασθένεια ή άλλη χρόνια ανίατη πάθηση, η ζωή του ανθρώπου ανατρέπεται.

Η διάγνωση μιας αναπηρίας προκαλεί αισθήματα απόγνωσης, άγχους, θυμού, ενοχής.

Είναι πραγματικά πολύ οδυνηρό να βρεθείς μπροστά στην διαπίστωση ότι ένα μέλος της οικογένειας σου παρουσιάζει μια μόνιμη ανικανότητα και στα συναισθήματα απόλυτης αδυναμίας να θεραπεύσει το σωματικό ή ψυχικό πρόβλημα και πράγματα που δεν θες και δεν μπορείς να αποδειχτείς εύκολα.

Τα χρόνια προβλήματα υγείας και το οδυνηρό κοινωνικό περιβάλλον συνθέτουν ένα πλέγμα που εξακολουθεί να αντιμετωπίζει την αναπηρία με όρους ιδεολογικής προκατάληψης και συχνά οδηγεί τους συνανθρώπους μας στα όρια του κοινωνικού αποκλεισμού.

Κατά το παρελθόν οι ανάπηροι και οι οικογένειές τους είχαν να αντιμετωπίσουν την απόρριψη, τον στιγματισμό, την κοινωνική απομόνωση, ενώ γινόταν αποδέκτες οίκτου και φιλανθρωπίας.

Η οικογένεια χωρίς στήριξη προσπαθούσε να κρύψει τα μέλη της από το κοινωνικό περιβάλλον να τα απομονώσει, κλείνοντας τα σε ιδρύματα-άσυλα, ενώ οι ίδιοι οι ανάπηροι γίνονταν δέκτες χλευασμού, εκμετάλλευσης ή και κακοποίησης.

Σήμερα η προσέγγιση στην αναπηρία βασίζεται στα ανθρώπινα δικαιώματα και στην ανεμπόδιστη άσκησή τους.

Το άτομο με αναπηρία βρίσκεται στο επίκεντρο του κοινωνικού ενδιαφέροντος ως φορέας και κάτοχος δικαιωμάτων και είναι ευθύνη της Πολιτείας-Προστασία των Ατομικών και Κοινωνικών δικαιωμάτων των ΑΜΕΑ.

Αποτελεί κοινή παραδοχή ότι η «Κοινωνική φροντίδα» των μελών κάθε σύγχρονης κοινωνίας είναι «Ευθύνη» της Πολιτείας.

Απαιτείται από το κράτος να διαμορφώσει ολοκληρωμένες πολιτικές με μέτρα-παροχές υπηρεσίες για πρόληψη-θεραπεία-αποκατάσταση των κοινωνικών προβλημάτων των πολιτών και εξάλειψη των εμποδίων ως προς την πλήρη συμμετοχή των ατόμων με αναπηρία σε όλους τους τομείς της Κοινωνικής ζωής.

Δυστυχώς είναι κοινή διαπίστωση ότι το «Κράτος-Πρόνοιας» διαχρονικά έχει επιδείξει ανεπάρκεια στην επίλυση των χρόνιων προβλημάτων που μαστίζουν αυτή την ομάδα των συνανθρώπων μας.

Σήμερα η υποστήριξη της Πολιτείας εξαντλείται στην χορήγηση επιδομάτων που διαμορφώνουν παθητικά εξαρτώμενους δέκτες δεν τους βοηθάει στην κοινωνική τους ένταξη αλλά τους οδηγεί στην περιθωριοποίηση και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Στην αντιμετώπιση των πραγματικών αναγκών των αναπήρων χρειάζονται να γίνουν πολλά:

Ανάπτυξη δράσεων και πρωτοβουλιών για ενημέρωση –ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης.

Αύξηση χρηματοδότησης των υπαρχόντων Προνοιακών δομών και προς την κατεύθυνση αυτή έχουν γίνει παρεμβάσεις στο μέτρο που ήταν δυνατόν από την Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση στην Κεντρική εξουσία.

Επίσης χρειάζονται δράσεις –παρεμβάσεις για ένταξη των αναπήρων στην αγορά εργασίας.

Αντιμετώπιση του σοβαρού προβλήματος προσβασιμότητας σε υπηρεσίες και δομές υποστήριξης.

Στελέχωση με εξειδικευμένο προσωπικό των φορέων που ασκούν Πρόνοια σε ΑΜΕΑ.

Ενθάρρυνση του εθελοντισμού να προσφέρουν όχι από οίκτο ή ελεημοσύνη ή προσωπικές επιδιώξεις αλλά από σεβασμό και αγάπη στον άνθρωπο.

Η αναπηρία είναι ένα θέμα που αφορά όλους μας καθώς μια στις τέσσερις οικογένειες έχουν ένα μέλος και πρέπει να γίνει συνείδηση όλων μας ότι η αναπηρία είναι διαφορά συνθηκών και όρων ζωής και όχι προσωπική δυστυχία των αναπήρων και της οικογένειάς τους και να πιστέψουμε στο γεγονός ότι η αξία του ανθρώπου είναι απόλυτη και δεν αυξομειώνεται ανάλογα με τις ικανότητες του.

Υιοθετώντας την άποψη της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία (ΕΣΑΜΕΑ) η 3η Δεκεμβρίου δεν πρέπει να εξαντλείται σε εκδηλώσεις που διαπνέονται από συμπονετικό συντηρητισμό και κολακευτικό λαϊκισμό αλλά να αποτελέσει ημέρα διεκδίκησης των αιτημάτων των ΑΜΕΑ, άσκησης Κοινωνικού ελέγχου και εφαρμογής όλων των πολιτικών που καταπολεμούν τις διακρίσεις και προωθούν την ισότιμη ένταξη των ΑΜΕΑ.