Υπερωρίες…συζύγων!

Του Θανάση Ι. Νικολαΐδη
ΔΕΝ θα «πέσουν» απ’ τα μεγάλα. Τα μικρά και εξόχως εξοργιστικά θα τους «ρίξουν» και θα ψάχνονται. Για τις έμμονες ιδέες τους πως ο βουλευτής εργάζεται και προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο και στην…Πατρίδα. Για την επιμονή του κ. Πετσάλνικου και τις…ετυμηγορίες του «υπέρ αδυνάτων».
ΚΑΙ, βέβαια, (μας) εξοργίζουν τα κόλπα τους, εντυπωσιάζει η τεχνική τους. Να εμφανίζουν πένητα τον έλληνα βουλευτή, κοπιώντα και…αδικημένο και κανένας τους να μην παραιτείται. Και, για να μετριάσουν τον...κάματο, ψήφισαν νόμο. Για τις γυναίκες τα παιδιά και το σόι τους. Νόμο που τον επικαλούνται και δεν μας ήρθε απ’ τον ουρανό. Είναι «έργο» δικό τους.
-Γιατί διόρισες τη γυναίκα σου στο γραφείο;
-Μου το επιτρέπει ο νόμος(!).
ΚΑΙ πάει σύννεφο η υπερωρία και τα…ξενύχτια, πάει περίπατο και η θυσία του πολίτη. Με τον εκλεγμένο (και ενίοτε μη εκλεκτό) στο κοινοβούλιο να δίνει «μάχες». Με «άσσους» (τύπου Ανατολάκη) της μπάλας σε ρόλο «ειδικού αγορητή» να συλλαβίζουν το γραπτό τους.
ΕΙΝΑΙ περίεργο, απίθανο και εξοργιστικό. Οι 90 υπερωρίες γίνονται 45 και, σιωπηρά, κρυφά και ύπουλα ξανανεβαίνουν στις 60. Το τρικ πέρασε οι «εργαζόμενοι» της Βουλής δεν…αδικήθηκαν, οι πολιτικοί μας θα εργάζονται σε καλές συνθήκες (το…νερό του αγορητή μπροστά του, οι φωτοτυπίες στην ώρα τους, τα γραφεία τους καθαρά, ο θυρωρός με τη χαιρετούρα του, ο κηπουρός στο πόστο του, ο…μασέρ, ο γυμναστής) και η ζωή θα συνεχίζεται. Με τους πεινασμένους προλετάριους και τους μισοπεθαμένους απ’ την αγωνία για το μεροκάματο «έξω» κι αυτούς «μέσα». Απ’ τη βουλή στο γραφείο και οι υπερωρίες και τα νυχτερινά του (της) συζύγου με την υπογραφή του «εταίρου ημίσεος» εξασφαλισμένη. Με τα μυστικά του επαγγέλματος «εν οίκω».
ΤΟΥΣ πιάνεις στα πράσα, ψαχουλεύεις την ανηθικότητά τους κι αυτοί σου κατεβάζουν απ’ το ράφι τον νόμο που ψήφισαν οι ίδιοι. Για εαυτούς και αλλήλους, για τα τέκνα και τις γυναίκες τους. Ένας φαύλος κύκλος, χωρίς ΕΝΑΣ τους (ή μια) να παραιτείται, από ντροπή, αηδία και αγανάκτηση. Το δημόσιο πληρώνει κι ας μην αντέχει, ο κόσμος ανανεώνει τη θητεία τους, ο ψηφοφόρος επιμένει στην ονοματοκρατία (τους), το σύστημα δεν αλλάζει και η δημόσια ζωή συνεχίζεται, αποψιλωμένη από αξίες και ιδανικά, χωμένα σε τσέπες φαρδιές, ενίοτε και σε θησαυροφυλάκια της Ελβετίας.