Γράφει η Ειρήνη ΤριανταφύλλουΣκέφτηκα πως τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή να δημοσιεύσω το παρόν, βασισμένο σε μια σκέψη που με απασχολεί εδώ και καιρό.. Οι τελευταίες εκλογικές διαδικασίες έθιξαν πολλά κοινωνικά θέματα ταυτόχρονα, και ένα από αυτά θα επιχειρήσουμε σήμερα να αναλύσουμε.
Ο δικαιολογητικός λόγος της διενέργειας εκλογών είναι η τελική απόφαση εκπροσώπησης που λαμβάνουν από κοινού όλα τα μέλη μιας κοινωνίας. Ακόμα και εκείνοι που δεν επιθυμούν οιοδήποτε προτεινόμενο πρόσωπο/ψηφοδέλτιο, διατηρούν ως ελάχιστο χρέος δημοκρατίας την...
συμμετοχή στις εκλογές με λευκή ψήφο, ώστε να καταγραφεί η δυσπιστία τους μέσω του πλήθους λευκών ψηφοδελτίων. Επί τούτου, σκεφθείτε μόνο ότι όσο λιγότεροι ψηφίζουν, τόσους αντίστοιχα λιγότερους ψήφους χρειάζεται η χείριστη επιλογή για να εκλεγεί! Το ζήτημα της αποχής έλαβε τεράστιες διαστάσεις στην τελευταία εκλογική διαδικασία. Δεν θα σταθώ στα πως και τα γιατί της τάσης (αυτά είναι αντικείμενο έρευνας γνήσιων επαϊόντων και τηλεορασόβιων μαϊντανών), αλλά στη λεγόμενη "επόμενη μέρα". Κεντρική διαπίστωσή μου είναι ότι στο τέλος πάντα κυβερνάει η μεγαλύτερη μειοψηφία, ο πλέον επαρκής που σχεδόν ποτέ δεν είναι αρκετός, το λαοφιλώς υποστηριζόμενο πλην ιστορικά κατάπτυστο στέλεχος λαοφιλώς υποστηριζόμενης πλην ιστορικά κατάπτυστης "μεγάλης" παράταξης.
Και φυσικά, κάθε κυβέρνηση έχει την αντιπολίτευση που της αξίζει: Το σώμα είθισται να αποτελείται κατά μεγάλο μέρος από πρώην κυβερνώντες που πιθανώς δεν.. έπεισαν, εσαεί υποψηφίους δια τον θρόνο (αυτοί γιατί δεν διαγράφονται ως αιώνιοι, κυρία Διαμαντοπούλου;) και φυσικά. υγιή ακομμάτιστα έως απολιτίκ κομμάτια της κοινωνίας που θέτουν με κάθε καλή πρόθεση εαυτούς στην υπηρεσία του τόπου που τους γέννησε1. Ωστόσο, λόγω του συστήματος της "ντοπαρισμένης" αναλογικής, η σύνθεση του Κοινοβουλίου ή των Δημοτικών Συμβουλίων απέχει παρασάγγας από την πραγματική αναλογία σε επίπεδο κοινωνίας. Επιτέλους, πότε οι εκλεγμένοι θα σταματήσουν να πανηγυρίζουν για το 35% που τους προτίμησε, αλλά θα φοβούνται για το υπόλοιπο 65%; Τι πρέπει άραγε να κάνει η μη κυβερνώσα πλειοψηφία;
Αν δεν υπήρχε ανάγκη αντιπολίτευσης, η Βουλή θα φιλοξενούσε σήμερα μόνο την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (χωράνε ήδη στη μικρότερη αίθουσα των επιτροπών, και με την πάροδο ικανοποιητικού "δημοκρατικού" χρόνου και στο κυλικείο). Αν δεν υπήρχε ανάγκη αντιπολίτευσης, τα δημοτικά συμβούλια θα διοργανώνονταν πιθανώς υπό μορφή τραπεζώματος μία φορά το μήνα σε τοπική ψαροταβέρνα, ενώ οι προτάσεις θα έπεφταν ανάμεσα στο δεύτερο χέλι και το τρίτο ουζάκι..
Ο δικαιολογητικός λόγος της διενέργειας εκλογών είναι η τελική απόφαση εκπροσώπησης που λαμβάνουν από κοινού όλα τα μέλη μιας κοινωνίας. Ακόμα και εκείνοι που δεν επιθυμούν οιοδήποτε προτεινόμενο πρόσωπο/ψηφοδέλτιο, διατηρούν ως ελάχιστο χρέος δημοκρατίας την...
συμμετοχή στις εκλογές με λευκή ψήφο, ώστε να καταγραφεί η δυσπιστία τους μέσω του πλήθους λευκών ψηφοδελτίων. Επί τούτου, σκεφθείτε μόνο ότι όσο λιγότεροι ψηφίζουν, τόσους αντίστοιχα λιγότερους ψήφους χρειάζεται η χείριστη επιλογή για να εκλεγεί! Το ζήτημα της αποχής έλαβε τεράστιες διαστάσεις στην τελευταία εκλογική διαδικασία. Δεν θα σταθώ στα πως και τα γιατί της τάσης (αυτά είναι αντικείμενο έρευνας γνήσιων επαϊόντων και τηλεορασόβιων μαϊντανών), αλλά στη λεγόμενη "επόμενη μέρα". Κεντρική διαπίστωσή μου είναι ότι στο τέλος πάντα κυβερνάει η μεγαλύτερη μειοψηφία, ο πλέον επαρκής που σχεδόν ποτέ δεν είναι αρκετός, το λαοφιλώς υποστηριζόμενο πλην ιστορικά κατάπτυστο στέλεχος λαοφιλώς υποστηριζόμενης πλην ιστορικά κατάπτυστης "μεγάλης" παράταξης.
Και φυσικά, κάθε κυβέρνηση έχει την αντιπολίτευση που της αξίζει: Το σώμα είθισται να αποτελείται κατά μεγάλο μέρος από πρώην κυβερνώντες που πιθανώς δεν.. έπεισαν, εσαεί υποψηφίους δια τον θρόνο (αυτοί γιατί δεν διαγράφονται ως αιώνιοι, κυρία Διαμαντοπούλου;) και φυσικά. υγιή ακομμάτιστα έως απολιτίκ κομμάτια της κοινωνίας που θέτουν με κάθε καλή πρόθεση εαυτούς στην υπηρεσία του τόπου που τους γέννησε1. Ωστόσο, λόγω του συστήματος της "ντοπαρισμένης" αναλογικής, η σύνθεση του Κοινοβουλίου ή των Δημοτικών Συμβουλίων απέχει παρασάγγας από την πραγματική αναλογία σε επίπεδο κοινωνίας. Επιτέλους, πότε οι εκλεγμένοι θα σταματήσουν να πανηγυρίζουν για το 35% που τους προτίμησε, αλλά θα φοβούνται για το υπόλοιπο 65%; Τι πρέπει άραγε να κάνει η μη κυβερνώσα πλειοψηφία;
Αν δεν υπήρχε ανάγκη αντιπολίτευσης, η Βουλή θα φιλοξενούσε σήμερα μόνο την Κ.Ο. του ΠΑΣΟΚ (χωράνε ήδη στη μικρότερη αίθουσα των επιτροπών, και με την πάροδο ικανοποιητικού "δημοκρατικού" χρόνου και στο κυλικείο). Αν δεν υπήρχε ανάγκη αντιπολίτευσης, τα δημοτικά συμβούλια θα διοργανώνονταν πιθανώς υπό μορφή τραπεζώματος μία φορά το μήνα σε τοπική ψαροταβέρνα, ενώ οι προτάσεις θα έπεφταν ανάμεσα στο δεύτερο χέλι και το τρίτο ουζάκι..
| Σχεδόν πάντοτε η μειονότητα των δημιουργικών, αφοσιωμένων ανθρώπων έκανε τον κόσμο καλύτερο. - Martin Luther King |
Αν μόνο ξέραμε τις δυνάμεις μας.. Ελεύθερη, μακριά από την ιδεολογία της εξουσίας, εκμεταλλευόμενη την χρονική πολυτέλεια που της παρέχει η απόσταση από την εκτελεστική εξουσία, μια δεύτερη φωνή μπορεί να ενισχυθεί ουσιαστικά επαναπροσδιορίζοντας την πολιτική της θέση και επικοινωνώντας διαρκώς με την ευρύτερη κοινωνία. Αποτελεί κεντρική υποχρέωση της αντιπολίτευσης τόσο η συνεπής παρουσία και κριτική όσο και η επιβράβευση των όποιων θετικών κινήσεων. Αντίθετα, η αποσιώπηση συνεπάγεται ένα έγκλημα μεγαλύτερο από το ήδη τελεσθέν, μιας και ο σιωπών δοκεί συναινείν. Είναι, λοιπόν, προς το συμφέρον του συνόλου να οργανωθεί κατά τρόπο οριζόντιο, απορροφώντας γνώση και εμπειρία από όλα τα πολιτικά ομότιμα μέλη. Να συσπειρωθεί γύρω από συγκεκριμένες δράσεις (πάγιο ανομολόγητο αίτημα της Αριστεράς), να χτίσει τα επιχειρήματά του πείθοντας και "εκβιάζοντας" την εκτελεστική εξουσία σε μία κοινωνικά επιβαλλόμενη (πλην κοινωνικά δίκαιη) αλλαγή.Αντίστοιχα, είναι στο συμφέρον της εκάστοτε αρχής να εκμεταλλευτεί στο έπακρο τις δυνατότητες της μειοψηφίας2 (που νωρίτερα αποδείξαμε ότι μόνο μειοψηφία δεν είναι!), να δεχθεί ότι δεν αποτελεί φωτισμένη πρωτοπορία και να κινηθεί παραπληρωματικά αυτής! Η εμπειρία, μάλιστα, έχει δείξει ότι όταν δεν λαμβάνεται ούτε κατ' ελάχιστο η θέση της μειοψηφίας, γεννώνται αντιδράσεις και σχηματίζονται στάσεις που δύσκολα αλλάζουν. Και κανένας γνήσιος πολιτικός που διαρρηγνύει τα ιμάτιά του για το καλό του τόπου δεν θα το ήθελε αυτό..
Ίσως να ήθελα να πω περισσότερα, όμως προτιμώ να δώσω το λόγο στους συμπολίτες μου.. Κλείνω με μία σκέψη που διάβασα στο εξαιρετικό ιστολόγιο μαλάκας:
Nα ψηφίζουμε με δύο ψηφοδέλτια.
Με το ένα να διαλέγουμε κυβέρνηση και με το άλλο αντιπολίτευση.
1: Σε αυτή την κατηγορία εντάσσεται κατά την ταπεινή μας άποψη και η κίνηση Παπαθέου.
2: Αυτό ακριβώς επιχείρησε ο Π. Κατσούλης προτείνοντας μία ανεπίσημη πολιτική συμμαχία στου Αδ. Πολίτες, με βέβαιο γνώμονα την δρομολόγηση ορισμένων έργων προς όφελος της πόλης, αδρανοποιώντας, όμως, έξυπνα τις όποιες αντιστάσεις από μεριάς τους.
2: Αυτό ακριβώς επιχείρησε ο Π. Κατσούλης προτείνοντας μία ανεπίσημη πολιτική συμμαχία στου Αδ. Πολίτες, με βέβαιο γνώμονα την δρομολόγηση ορισμένων έργων προς όφελος της πόλης, αδρανοποιώντας, όμως, έξυπνα τις όποιες αντιστάσεις από μεριάς τους.
(από sfyraki)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου