Αυτές τις μέρες είμαι ως συνήθως άφραγκος. Δηλαδή για να στο πω κι αλλιώς ,νιώθω πως το momentum δεν είναι κατάλληλο για να παραγγείλω από το ιντερνέτ μπότες από δέρμα σαλαχιού και τέτοια. Όχι ότι αν μου τις χάριζες θα τις φορούσα, αλλά τέλος πάντων, με καταλαβαίνεις. Δεν πεινάω, δεν κρυώνω, δεν είμαι βρεγμένος όταν βρέχει κι έχω ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού μου ένα παγωμένο ποτήρι Pappy Van Winkle να με περιμένει στις...όχθες του Μισισιπή. Εκεί που οφείλει να καταλήγει κάθε έντιμο ταξίδι. Φαντάζομαι όμως πως έχει περισσότερη πλάκα να είσαι άφραγκος αυτήν την εποχή. Θέλω να πω, σκεφτείτε ένα σκηνικό εντελώς διαφορετικό, μια κοινωνία σε οργασμό, με μισθούς και συντάξεις στα ύψη, με ευκαιρίες για κέρδη παντού και μια ευημερία πρωτόφαντη σε οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες. Υπό τέτοιες συνθήκες φαντάζομαι πως θα ήταν πιο δύσκολο να βρω δικαιολογίες όταν έβγαινα στη γύρα για δανεικά. Άσε που το μεράκι είναι παιδί του πόνου και φοβάμαι πως σε μια ιδανική κοινωνία, οι κεφτέδες θα ήταν λιγότερο πικάντικοι για μας τους καλλιτέχνες. Και χωρίς κεφτέ τίποτα δε γίνεται σωστά.
Άρα αν με ρωτάτε, έχω μια αίσθηση ικανοποίησης, βλέπω πως δε χρειάζεται πλέον μεγάλη προσπάθεια για να κρατηθώ στο μέσο επίπεδο. Λίγο ακόμη μου μένει και νομίζω θα αυτοανακηρυχτώ μικρομεσαίος. Είναι αν το σκεφτείς μια μορφή ομαδικής ψυχοθεραπείας, ο καθένας κλαίει για κάτι που είχε και το έχασε, μπερδεύομαι κι εγώ μαζί τους και κλαίω κι εγώ για όσα έχασα, δηλαδή για όσα δεν είχα ποτέ. Και όλο και κάποιος βρίσκεται να το κεράσει το επόμενο τσιπουράκι, γιατί καλά τα bourbons και τα ποταμόπλοια του Μισισιπή, αλλά ποτέ δε λέω όχι στα τσιπουράκια. Άσε που πάντα υπάρχει η ελπίδα για έναν ωραίο, ζουμερό κεφτέ, ενείδη μεζεδακίου.
Γιατί το σημαντικό για μένα είναι να κρατηθεί ζωντανό το όνειρο. Και το πιο σημαντικό κομμάτι του ονείρου είναι πως εκεί στις όχθες του Μεγάλου Ποταμού, θα είμαι μόνος μου. Το τομάρι μου, εγώ και το ουίσκι μου. Εκεί, που θα συρθώ με το ένα παπούτσι μου χαμένο στο πιο άθλιο καταγώγι της Νέας Ορλεάνης, με το κεφάλι μου γεμάτο ήχους και αρώματα και τις τσέπες μου άδειες, όπως και τώρα. Άδειες όπως θα είναι μια ζωή. Γιατί ο καθένας μας ονειρεύεται διαφορετικά όνειρα. Period.
Άρα αν με ρωτάτε, έχω μια αίσθηση ικανοποίησης, βλέπω πως δε χρειάζεται πλέον μεγάλη προσπάθεια για να κρατηθώ στο μέσο επίπεδο. Λίγο ακόμη μου μένει και νομίζω θα αυτοανακηρυχτώ μικρομεσαίος. Είναι αν το σκεφτείς μια μορφή ομαδικής ψυχοθεραπείας, ο καθένας κλαίει για κάτι που είχε και το έχασε, μπερδεύομαι κι εγώ μαζί τους και κλαίω κι εγώ για όσα έχασα, δηλαδή για όσα δεν είχα ποτέ. Και όλο και κάποιος βρίσκεται να το κεράσει το επόμενο τσιπουράκι, γιατί καλά τα bourbons και τα ποταμόπλοια του Μισισιπή, αλλά ποτέ δε λέω όχι στα τσιπουράκια. Άσε που πάντα υπάρχει η ελπίδα για έναν ωραίο, ζουμερό κεφτέ, ενείδη μεζεδακίου.
Γιατί το σημαντικό για μένα είναι να κρατηθεί ζωντανό το όνειρο. Και το πιο σημαντικό κομμάτι του ονείρου είναι πως εκεί στις όχθες του Μεγάλου Ποταμού, θα είμαι μόνος μου. Το τομάρι μου, εγώ και το ουίσκι μου. Εκεί, που θα συρθώ με το ένα παπούτσι μου χαμένο στο πιο άθλιο καταγώγι της Νέας Ορλεάνης, με το κεφάλι μου γεμάτο ήχους και αρώματα και τις τσέπες μου άδειες, όπως και τώρα. Άδειες όπως θα είναι μια ζωή. Γιατί ο καθένας μας ονειρεύεται διαφορετικά όνειρα. Period.
(από ramnousia)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου