Που πάνε τα κέρδη;

Γράφει η Ιδεοπηγή.
Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Πάγκαλος δήλωσε ότι η κερδοφορία του κεφαλαίου στην Ελλάδα είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ το μέσο όρο της Ευρώπης. Τι γίνονται αυτά τα κέρδη;
Το 1980 σε συγκέντρωση συνδικαλιστών σε εργατικό κέντρο όταν τόλμησα να εκφράσω την άποψη ότι το συνδικαλιστικό κίνημα έπρεπε να πιέσει για την επανεπένδυση των κερδών των επιχειρήσεων δέχτηκα σκληρή επίθεση και κριτική ακόμη και από εκπροσώπους της αριστεράς. Η λογική τότε και σήμερα ήταν και είναι ζητάμε μόνο αυξήσεις.
Το που μας οδήγησε αυτή η λογική είναι γνωστό.
Η επανεπένδυση των κερδών ή μέρους τους δημιουργεί ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας. Η επιχείρηση που επανεπενδύει τα κέρδη της γίνεται πιο σύγχρονη και πιο ανταγωνιστική. Απ’ αυτό προκύπτουν και οι αυξήσεις και η καλυτέρευση των συνθηκών εργασίας των...
εργαζομένων, απ’ αυτό μειώνεται η ανεργία.
Οι τότε και σήμερα συνδικαλιστές προκειμένου να εξασφαλίσουν τα προνόμιά τους πρέπει να επανεκλεγούν γι’ αυτό φροντίζουν να είναι ευχάριστοι και όχι χρήσιμοι.
Έχουν γίνει κάποιες νομοθετικές προσπάθειες για την επανεπένδυση κερδών των επιχειρήσεων αλλά πρόχειρα χωρίς γενικό σχεδιασμό και μάλλον για φοροαπαλλαγές των φίλων και κολλητών του συστήματος.
Μπορεί κάποιος να φανταστεί κινητοποίηση της ΓΣΕΕ με παρόμοιο αίτημα;
Το πρόβλημα είναι πάντως βαθύτερο. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει εθνική αστική τάξη.
Σ’ αυτό συντέλεσε η πολυπλοκότητα των νόμων, η γραφειοκρατία ,ο πολιτικαντισμός και η λογική του μεγάλου και γρήγορου κέρδους με ταυτόχρονη ελαχιστοποίηση του ρίσκου.
Όλα γίνονται με ευκαιριακό τρόπο χωρίς στρατηγική και μακροχρόνιο σχεδιασμό, όλα στη λογική του πολιτικού κόστους και στην εξυπηρέτηση των πρόσκαιρων συμφερόντων των κολλητών.
Οι αναπτυξιακοί νόμοι οδηγούν τους επιχειρηματίες στον δανεισμό απ’ τις τράπεζες (θαλασσοδάνεια) απ’ τις οποίες λίγοι και εκλεκτοί φίλοι κατορθώνουν να δανειοδοτηθούν και φυσικά με ευνοϊκότατους όρους δήθεν χάρη της ανάπτυξης.
Γιατί λοιπόν να επανεπενδύσει κάποιος τα κέρδη του;
Η συντριπτική πλειοψηφία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα είναι επιχειρήσεις μιας γενιάς. Μετά τον θάνατο του ιδρυτή ή την συνταξιοδότησή του η επιχείρηση κλείνει.
Τα κέρδη των επιχειρήσεων ή κατασπαταλιούνται σε χλιδάτη και πολυδάπανη ζωή ή τοποθετούνται σε ακίνητα ή διοχετεύονται σε τράπεζες του εξωτερικού. Όπου πάντως και αν πηγαίνουν σίγουρα δεν επενδύονται και η ποθούμενη ανάπτυξη περνάει στο κράτος με τις δημόσιες επενδύσεις οι οποίες κι’ αυτές γίνονται με άλλα κριτήρια και όχι προ όφελος των Ελλήνων πολιτών.
Να περιμένουμε καλύτερες μέρες;;;;;;
(από ideopigi)