Με το μνημόνιο να ανατραπεί η κομματοκρατία.

Tου Χρηστου Γιανναρα

Η κυβέρνηση θέλει να εμφανίζεται ότι διαχειρίζεται την οικονομική χρεοκοπία του κράτους σαν απλός διερμηνέας εντολών και εκτελεστής εντολών. Τη βολεύει να παρουσιάζει σαν εντολές τις κατευθυντήριες υποδείξεις θεσμικών μηχανισμών της διεθνούς και ευρωπαϊκής εποπτείας των αγορών (ΔΝΤ, ΕΚΤ, Ε.Ε. - της «Τρόικας» όπως μάθαμε να τη λέμε).

Η «Τρόικα» ενδιαφέρεται (το έχει σχεδόν απερίφραστα δηλώσει) όχι για την...
ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας (γι' αυτήν οφείλει να ενδιαφερθεί η ελληνική κυβέρνηση), αλλά για να διασφαλιστούν τα συμφέροντα των πιστωτών της υπερχρεωμένης Ελλάδας. Και επειδή οι διαχειριστές του κράτους στην Ελλάδα (οι επαγγελματίες πολιτικοί) έχουν αποδειχθεί, για δεκαετίες, αναξιόπιστοι, ανίκανοι και φαύλοι, η «Τρόικα» απαίτησε από την κυβέρνηση να υπογράψει συμβόλαιο («Μνημόνιο») ότι θα τηρήσει τις κατευθυντήριες υποδείξεις, και ότι μόνο με απτά δείγματα τήρησης των υποδείξεων, σε συγκεκριμένες προθεσμίες, θα συνεχίσει να δανειοδοτείται η Ελλάδα.

Αλλά, παρ' όλα αυτά, το συμβόλαιο - μνημόνιο δεν ξεπερνάει τα όρια των κατευθυντήριων υποδείξεων, δεν υπαγορεύει πολιτικές. Απαιτεί να περιοριστούν δραστικά οι εξωφρενικές σπατάλες του δημόσιου τομέα, να τελειώσει το «πάρτυ» της καταλήστευσης του κρατικού ταμείου από τους κομματανθρώπους. Απαιτεί και να αυξηθούν τα έσοδα, να παταχθεί η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή. Υποδείχνει μεταρρυθμίσεις και σε κάποιους συγκεκριμένους τομείς, που έχουν γίνει διεθνές αξιοπερίεργο, αφορμή σκωμμάτων και χλευασμών ανά την υφήλιο.

Στον τεράστιο αριθμό των πρόωρα συνταξιοδοτουμένων, στα αναρίθμητα «βαρέα και ανθυγιεινά επαγγέλματα», στην αποφυγή τίμιας μισθοδοσίας των εργαζομένων και στον εμπαιγμό τους με «επιδόματα» και χαριστικούς μισθούς «δώρων».

Η «Τρόικα» και το «Μνημόνιο» δεν αποσκοπούν να υποκαταστήσουν την εγχώρια πολιτική ευθύνη - δεν μας στέρησαν την «εθνική κυριαρχία», όπως κουτοπόνηρα έσπευσε να «πιστοποιήσει» ο αθυρματικός, ολίγιστος πρωθυπουργός μας. Τουλάχιστον στην Ευρώπη η αυτονομημένη από τις κοινωνίες «αγορά» τηρεί ακόμα κάποια προσχήματα. Το «Μνημόνιο» και οι απαιτήσεις του στρέφονται ενάντια στο κατεστημένο φαυλεπίφαυλο κομματικό κράτος (των εναλλασσόμενων χρωματισμών), στην εξαχρειωμένη κομματοκρατία που το διαγουμίζει ανελέητα.

Ομως η πανουργία των πολύπειρων μηχανισμών του ΠΑΣΟΚ βρήκε τον τρόπο να αφήσει άθικτο το κομματικό κράτος μεταφράζοντας τις απαιτήσεις του «Μνημονίου» σε πολιτική που μακελεύει τους βιοπαλαιστές, τους χαμηλόμισθους, τους συνταξιούχους: Περικοπές σε μισθούς και συντάξεις (καταδίκη του τίμια εργαζόμενου σε στέρηση και φόβο), χαράτσι αδυσώπητο έμμεσων φόρων, αμείλικτη φορολόγηση της επιχειρηματικής τόλμης και δημιουργικότητας.

Αθικτο και αναιδέστατα προκλητικό πάντοτε το κομματικό χρήμα: οι επιχορηγήσεις των κομμάτων, τα χρυσοπληρωμένα στελέχη των χιλιάδων (ναι) εταιρειών και οργανισμών του Δημοσίου, οι μισθοί και οι συντάξεις των βουλευτών και των υπαλλήλων της Βουλής, ανεξέλεγκτο το «πόθεν έσχες» των αναρίθμητων «τζιπάτων» και «κοτερούχων» κάθε κομματικής κουζίνας. Αθικτοι και οι δίαυλοι άσκησης της κομματικής διαβουκόλησης των απερίσκεπτων μαζών: ιδιωτικά κανάλια και ραδιόφωνα, εταιρείες επαγγελματικού ποδοσφαίρου, κρατικός τζόγος, κομματικοί συνδικαλιστές, επιδοτούμενος Τύπος κ.ά.α.

Με την οικονομία να βυθίζεται ραγδαία στην ύφεση και τον τρόμο μιας έκρηξης που θα μεταβάλει την κοινωνία σε ζούγκλα, το μόνο που ενδιαφέρει την κυβέρνηση και τους σοβαροφανείς μαθητευόμενους του οικονομικού της «επιτελείου», είναι πώς να περισώσουν το κομματικό κράτος. Με την ίδια παγερή αναλγησία που μοίραζαν στα λαμόγια και στους μπράβους τα «πακέτα» της Ε.Ε., τσαλαπατάνε τώρα την ανήμπορη φτωχολογιά και το δημιουργικότερο κομμάτι της κοινωνίας. Προσπαθούν να εξευμενίσουν τους πιστωτές, χωρίς να αλλάξουν στο παραμικρό το θεσμικό καθεστώς της κλεπτοκρατίας, της διαφθοράς, της στυγνής τυραννίας που ασκούν τα κόμματα με τους πραιτωριανούς τους συνδικαλιστές.

Ποιος θα τους φωνάξει αποτελεσματικά ότι «φτάνει πια»;

Μήπως η βία της ψυχανωμαλίας των καπήλων της Αριστεράς ή ο λαϊκισμός της σπέκουλας με «ορθόδοξη» ή «οικολογική» ετικέτα; Πάντως, όχι η αξιωματική αντιπολίτευση. Αυτή πασχίζει να συγκροτήσει «αντιμνημονιακό» μέτωπο(!), μήπως και σωθεί από έναν δεύτερο, απανωτό εκλογικό εξευτελισμό στις επερχόμενες «αυτοδιοικητικές». Ονειρεύεται την «οικοδόμηση μεγάλου πλειοψηφικού συνασπισμού δυνάμεων που απορρίπτουν τα αδιέξοδα του Μνημονίου». Παραμένει η Ν.Δ. ανίατα εκπασοκισμένη, καθηλωμένη στα «επικοινωνιακά» τεχνάσματα, μάχεται να κερδίσει τις εντυπώσεις. Ψάχνει «ένα καινούργιο αναπτυξιακό πρότυπο», που θα μας βγάλει «νωρίτερα» από τη «στενωπό του Μνημονίου»!

Ας μας πει ευθαρσώς η αξιωματική αντιπολίτευση: Θέλει να βγούμε από τη χρεοκοπία με ανενόχλητες τις κομματικές πελατείες; Με απεριόριστη τη ρουσφετολογική αναγνώριση «βαρέων και ανθυγιεινών», ακαταμέτρητο το κηφηναριό των χαριστικά «προώρως» συνταξιοδοτουμένων; Θέλει ανέπαφες τις στρατιές των κομματικά διορισμένων αργόσχολων στον δημόσιο τομέα, προκλητικά και αναιδέστατα τα ασφαλιστικά ταμεία των «ρετιρέ», πλασματικά «επιδόματα» και «δώρα» αντί για ακριβοδίκαιους μισθούς, θέλει ανεξέλεγκτη την αντικοινωνική συμπεριφορά και τους γκανγκστερικούς εκβιασμούς του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικαλισμού; Γιατί δεν μας λέει η Ν.Δ.: πώς θα πετύχει χωρίς το Μνημόνιο να ξεριζώσει τη ρίζα της οικονομικής χρεοκοπίας, της ξέφρενης σπατάλης, της διαφθοράς και καταλήστευσης του κράτους, που είναι, φανερά και προκλητικά, η κομματοκρατία;

Το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιεί το «Μνημόνιο» για να περισώσει την κομματοκρατία τσακίζοντας ανελέητα τις ελπίδες ιστορικής ανάκαμψης του Ελληνισμού. Και η Ν.Δ. δεν καταλαβαίνει ότι αν αναλάμβανε ρόλο καταλύτη για την αυτοδιάλυση της κομματοκρατίας, αν χρησιμοποιούσε το Μνημόνιο για να ελευθερώσει την ελληνική κοινωνία από την τυραννία των κομματικών συντεχνιών (ριζικά μεταλλασσόμενη η ίδια σε κόμμα με δημοκρατική -όχι πια φεουδαρχική- άρθρωση και δομή) θα εξασφάλιζε πολλές επανεκλογές και θέση τιμής και σεβασμού στην Ιστορία.

Είναι απίστευη η τυφλότητα των παρακμιακών ηγητόρων, η νεκροφόρος μετριότητά τους. Ακόμα και το φάρμακο, το δριμύγευστο Μνημόνιο, το χρησιμοποιούν αυτοκτονικά. Παίζοντας συνεπαρμένοι το παιχνίδι τώρα των αυτοδιοικητικών εκλογών. Χωρίς αιδώ ή λύπην

(από thalamofilakas)