Το Αιγαίο ως τοποστρατηγικό παράδειγμα

Ν. Λυγερός

Το Αιγαίο μέσω των διαγραμμάτων Voronoi και της τριγωνοποίησης  Delaunay παρουσιάζεται ως τοποστρατηγικό παράδειγμα. Η μοναδικότητα του Αιγαίου γίνεται αντιληπτή μόνο όταν συγκρίνεται με τη Μικρονησία και την Πολυνησία μόνο που δεν βρίσκεται σ’ ένα ωκεανό αλλά μια θάλασσα ημίκλειστη. Πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει μεγαλύτερη πυκνότητα αλλά όχι μόνο. Αυτή η ιδιότητα προσεγγίζει περισσότερο τα σημεία συσσώρευσης του συνόλου του Kantor. Κατά συνέπεια, η...

μορφοκλασματική ιδιότητα δεν έχει μόνο νόημα σε τοπικό επίπεδο. Κι αυτό εξηγεί και την γεωστρατηγική ανθεκτικότητα και αξία του Αιγαίου. Η δομή του δεν είναι άσχετη και αδιάφορη σε σχέση με την εξέλιξη του πολιτισμού μας. Τα νησιά είναι τα ανθρώπινα στοιχεία της θάλασσας κι οι ιδιομορφίες της πολλαπλότητας του Αιγαίου. Οι ακμές επαφής των νησιών ανάγκασαν τη δημιουργία μιας ναυτικής οντότητας, η οποία μετατράπηκε με την πάροδο του χρόνου σε δύναμη μέσω της τεχνικής, της τέχνης και των μαθηματικών.

Με άλλα λόγια, η Ελλάδα μέσω του Αιγαίου είναι η χώρα του χρόνου κι ο χρόνος, ο χώρος της αντίστασης. Γι’ αυτό το λόγο έχουμε ως επίπτωση το διαχρονικό στοιχείο.  Το Αιγαίο δείχνει και το παράδειγμα για όλα τα νησιά της Μεσογείου. Η Μεσόγειος είναι θάλασσα αλλά ορίζεται μέσω της γης. Ενώ η γη της Μεσογείου είναι τα νησιά. Όλα τα νησιά από την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, την Μάλτα και την Ελλάδα. Με άλλα λόγια, νησιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα οποία μπορούν να λειτουργήσουν ως συνδετικός κρίκος μέσα στο πλαίσιο της Ευρω-μεσογειακής προσέγγισης. Αυτές οι ψηφίδες του ψηφιδωτού δεν είναι μοναδικές αλλά ουσιαστικές. Διότι δεν υπάρχει ψηφιδωτό δίχως ψηφίδες. Όλη η εξέλιξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης βασίζεται στην τοπολογική έννοια της συνεκτικότητας. Και τα νησιά μέσω της υφαλοκρηπίδας και της ΑΟΖ αποτελούν το συμπληρωματικό στοιχείο της όλης δομής. Κατά συνέπεια, το Αιγαίο ως τοποστρατηγικό παράδειγμα της Ελλάδας μπορεί να γενικευτεί με όλα τα νησιά της Μεσογείου και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Και να υπάρξει με αυτόν τον τρόπο μια μεταφορά δομής και ανθεκτικότητας, όπου το δυναμικό στοιχείο σταθεροποιεί το σταθερό της ξηράς μέσω της θάλασσας. Δεν υπάρχει παράδοξο αλλά μη συμβατική λύση του προβλήματος της οντότητάς μας. Το Αιγαίο μέσω της τοποστρατηγικής  δεν παρουσιάζεται ως περιθώριο με άγονες γραμμές αλλά ανθεκτική δομή συμπληρωματική της συνεκτικότητας.