Ιούλιος 2010: Οφειλόμενος φόρος τιμής στους νεκρούς του 1974

Οι συνθήκες κάτω από τις οποίες πολέμησαν οι πολεμιστές του 1974 είναι γνωστές, σε κάποιους από πρώτο χέρι, σε άλλους μόνο από ακούσματα και διηγήσεις .Ήταν και τότε Ιούλιος και η θερμοκρασία κατά τη διάρκεια της ημέρας έφτανε τους 38 και πλέον βαθμούς. Οι σημερινές δηλαδή συνθήκες δυσφορίας της Λευκωσίας. Ο όγκος των εχθρικών πυρών ήταν τεράστιος ειδικά σε...

επιλεγμένες περιοχές (ΕΛΔΥΚ, Μονάδες Πυροβολικού και αλλού, χώρους συγκέντρωσης και αλλού).

Οι πολεμιστές τότε έπρεπε όχι μόνο να αντέξουν τον ήλιο και την αφόρητη ζέστη, αλλά και να ζήσουν κάτω από συνθήκες δίψας, που όσοι έζησαν μέσα στις μάχες θυμούνται ότι η γλώσσα τους κολλούσε άπειρες φορές στον ουρανίσκο τους από την έλλειψη πόσιμου νερού. Χώρια που το κύριο, το πρώτιστο τους καθήκον ήταν να πολεμήσουν και να προστατεύσουν τον εαυτό τους από τις βολές που γίνονταν με κάθε είδους όπλο εναντίον τους και την πατρίδα.

Ας σκεφτούμε για λίγο μια σκηνή μάχης, έστω, στο στρατόπεδο της ΕΛΔΥΚ, είτε στην πρώτη φάση της εισβολής, είτε στην δεύτερη φάση. Ελδυκάριοι μέσα στις  τρύπες τους (Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974) οι περισσότεροι ημίγυμνοι και ασκεπής (το κράνος ήταν απαραίτητο αλλά δεν μπορούσε να φορεθεί από τη ζέστη) να πολεμούν κάτω από τον καυτό ήλιο του Ιουλίου, μέσα σε ένα διαρκώς φλεγόμενο, από τις εμπρηστικές βόμβες που έριχναν τα τούρκικα αεροπλάνα, στρατόπεδο. Η πυκνότητα των πυρών τεράστια, με μέσο χρόνο ζωής έκτος τρύπας μόνο 1 με 2 λεπτά (Οι άγνωστοι στρατιώτες της ΕΛΔΥΚ 1974). Νερό και φαγητό πολυτέλεια, μόνο το βράδυ έβγαιναν από τις τρύπες για να πάρουν, κάτω από τα συντρίμμια του υδραγωγείου, λίγο λασπόνερο, μερικές κονσέρβες και ένα κομμάτι ψωμί. Τα ίδια με τα πιο πάνω, πανομοιότυπα, τα συναντούμε και στον τιτάνιο αγώνα του 251ΤΠΖ, στον εξίσου τιτάνιο αγώνα του 286ΜΤ, στις απαράμιλλες σε ηρωισμό και αυτοθυσία επιχειρήσεις των μοιρών καταδρομών (Κύριοι πάτε για ύπνο).

Οι περισσότεροι από τους ηρωικούς νεκρούς μας βρίσκονται να αναπαύονται αδικαίωτοι στον Τύμβο της Μακεδονίτισσας μαζί με τους ελλαδίτες αδελφούς μας, της διμοιρίας του Τσαμκιράνη που επέβαιναν του μοιραίου «Νορατλας» κατά την αποστολή "ΝΙΚΗ".

Στον Τύμβο θα κάνει επίσκεψη για να αποτίσει τον οφειλόμενο φόρο τιμής η πολιτική, στρατιωτική και θρησκευτική ηγεσία του τόπου. Θα έχουν στηθεί στέγαστρα, διότι ο ήλιος θα καίει και θα υπάρχουν ψυγεία με παγωμένα ποτά και νερά, διότι η δίψα θα είναι μεγάλη. Θα είναι και η Φιλαρμονική της Εθνικής Φρουράς που θα παιανίζει πένθιμα. Θα υπάρχει και ασθενοφόρο για προληπτικούς λόγους. Θα ειπωθούν βαρύγδουπα λόγια και θα κατατεθούν δάφνινα στεφάνια και τριαντάφυλλα (ανάγκη αυτό μόνο και να τίποτε άλλο), ενώ θα αποθανατίζονται δηλώσεις και ατάκες επωνύμων. Κάπου εκεί θα είναι και ο Θανάσης, ο μόνος επιζών από την Διμοιρία του Τσαμκιράνη, καθώς και οι μανάδες των αγνοουμένων, Ελλαδιτών και Κυπρίων, που θα ακούσουν και πάλι τα ίδια χιλιοειπομένα «θα».

Θα κάνω και εφέτος την κάθε χρονική μου επίσκεψη στον Τύμβο, μαζί με τη κορούλα μου, ασκεπής όπως σε κάθε μου επίσκεψη στον Τύμβο και ας καίει ό ήλιος και χωρίς νερό, για να νοιώσω κάτω από συνθήκες "ειρήνης και ασφάλειας" λίγη από την ζέστη και τη δίψα που ένοιωσαν οι αγωνιστές, κάτω από συνθήκες πολέμου. Θα περιέλθω ένα ένα όλους εξολοκλήρου τους τάφους, θα διαβάσω τα ονόματα των νεκρών, θα φέρω στην μνήμη που τα ηρωικά τους κατορθώματα  (γα όσους τουλάχιστον έχω διαβάσει) και θα κλαίω με την ψυχή μου, διότι δεν μπόρεσα να φανώ «πολλώ κάρονες τούτων». Τα μάτια της κορούλας μου θα είναι κόκκινα όπως και πέρσι και προ πέρσι όπως κάθε χρόνο. Μόνο έτσι μπορώ να αποτίσω τον ελάχιστο οφειλόμενο φόρο τιμής προς τους ηρωικούς μας νεκρούς, διότι η αντίσταση αυτών στις ορδές του αττίλα μου δίνει την ελευθερία να κάνω σήμερα αυτή την επιστολή.

Κ.Α.Ν

Υ.Γ: Αν και τα λόγια είναι περιττά, δεν μπορώ παρά να παραθέσω Θερμές ευχαριστίες στον συγγραφέα του κειμένου τόσο για τις σκέψεις που τόσο απλόχερα μας παραθέτει, όσο και για τις ζωντανές εικόνες που περνούν από μπροστά μας... βάζοντας όλους εμάς που δεν ζήσαμε αυτά τα γεγονότα έστω και για μερικές στιγμές να αναλογισθούμε... ότι κάποιοι  λίγοι ή πολλοί ...υπέφεραν, πολέμησαν, θυσιάστηκαν, ακρωτηριάσθηκαν....για αυτόν τον τόπο.

(από ianjerry)