Γιατί ο Αθεϊσμός είναι υποκρισία (φαρισαϊσμός) και φανατισμός!

Ο κανόνας είναι ο πιστός χριστιανός να κατηγορείται για φανατισμό ενώ ο αθεϊστής ορίζεται ως πιο ορθολογιστής και λιγότερο φανατικός της δογματικής του θέσης.

Από πλευρά αποδείξεως ύπαρξης ενός υπέρτατου Όντος τόσο ο αθεϊστής όσο και ο Χριστιανός όπως ελέχθει, βρίσκονται στα ίδια επίπεδα. Η διαφορά τους είναι οι ενδείξεις π.χ. Αγία Γραφή, αρχαιολογία, ιστορία, κειμήλια, θαύματα και οι προσωπικές μαρτυρίες.  Αν λοιπόν σε ένα... δικαστήριο καλούσε ένας υποτιθέμενος δικαστής 10.000 αθεϊστές και 10.000 χριστιανούς, οι πρώτοι σίγουρα δεν θα είχαν καμιά προσωπική μαρτυρία εμπειρίας περί ανυπαρξίας του Θεού να καταθέσουν (κάθε άλλο). Διότι η ανυπαρξία ενός Όντος δεν δημιουργεί εμπειρίες ούτως ή άλλως περί Αυτού. Ανάμεσα εις τους δεύτερους όμως θα υπήρχαν αρκετοί που θα μπορούσαν να επικαλεστούν τα προσωπικά τους βιώματα, ως ζώσες αποδείξεις ύπαρξης, τόσο της ενέργειας όσο και του ίδιου του Θεού. Βεβαίως ο αθεϊσμός εδώ εξ ορισμού, αναγκαστικά ενδύεται την συκοφαντία για να ανατρέψει τους μάρτυρες πιστούς, αν και αυτή η συκοφαντία στο τέλος γυρίζει κατά της θέσης του. Και αυτό γίνεται ως εξής:

Ο αθεϊστής εκ της πίστης του και του ορισμού του απορρίπτει τον Θεό. Όταν λοιπόν έχει να κάνει με μερικούς χιλιάδες ή εκατομμύρια άλλους ανθρώπους που επικαλούνται εμπειρίες και βιώματα Θεού, τότε αναγκαστικά (ειμαρμένη) δέχεται - πιστεύει:

1. πως οι μάρτυρες αυτοί ψεύδονται.

2. Αν οι μάρτυρες δώσουν και την ζωή τους για την αλήθεια (βίωμα) τους τότε για τους άθεους:

α. ή οι πιστοί είναι παράλογοι επειδή δέχονται να θανατωθούν για το ψέμα τους.

β. ή βιώνουν το ψέμα ως αλήθεια και δέχονται να δώσουν ακόμη και την ζωή τους κατόπιν έλλογης απόφασης τους

Από την άλλη μεριά οι αθεϊστές, όχι μόνο δεν δέχονται να πεθάνουν για την πίστη τους, δηλαδή με κίνδυνο να χάσουν την ζωή τους δεν εμμένουν εις την στήριξη του αθεϊσμού, αλλά δεν την αποδεικνύουν ούτε με την ανταλλαγή κανενός άλλου αγαθού π.χ. δωρεά ολάκερης της προσωπικής περιουσίας, πράγμα που και σε αυτό τον τομέα οι πιστοί χριστιανοί πρωτεύουν βλέπε λ.χ. μοναχισμός και κοινοκτημοσύνη. Συνεπώς οι αθεϊστές:

1. Μπορούν και αυτοί να κατηγορηθούν ως μάρτυρες ότι ψεύδονται, αν υποθέσουμε ότι μπορούν να μαρτυρήσουν ανυπαρξία Θεού, εφόσον δεν έχουν αποδείξεις γι’ αυτά που διατείνονται (βλέπε 1)

2. Αν δέχονται ή όχι να δώσουν την ζωή τους ή την προσωπική τους περιουσία για να αποδείξουν πως εκείνοι έχουν την αλήθεια τότε:

α. είναι και αυτοί παράλογοι αν πεθαίνουν ή χαρίζουν περιουσία για ψέματα (βλέπε 2α)

β. βιώνουν το ψέμα τους ως αλήθεια και έλλογα αποφασίζουν να δώσουν την ζωή τους ή την περιουσία τους

3. Αν δεν την δώσουν (ζωή ή περιουσία), και αυτός είναι ο κανόνας του αθεϊστή, τότε αυτοί ψεύδονται περί αθεϊσμού (βλέπε κάτωθι), εφόσον

i) δεν δέχονται να δώσουν κάποιο από τα πιο πολύτιμα αγαθά τους για να πιστοποιήσουν την αλήθεια της μαρτυρία τους (βλέπε 1)

ii) δεν την βιώνουν τόσο δυνατά, ως φαίνεται να υποστηρίζουν, εφόσον δεν την πιστοποιούν (βλέπε 2β)

Συμπέρασμα: Εφόσον οι μαρτυρίες τόσο των πιστών όσο και των αθεϊστών μπορούν να κατηγορηθούν για αναπόδεικτα, δεν μένει παρά να εξεταστεί η στάση του καθενός βάση βιωμάτων. Βάση της εμπειρίας βλέπει κανείς πως η θέση του αθεϊστή είναι πίστη χωρίς βιώματα που υποστηρίζεται φανατικά, δηλαδή δίχως σοβαρές ενδείξεις αλλά πολλές φορές με αντενδείξεις, και αυτό καταφαίνεται εφόσον ουδέποτε ανάλογο πλήθος άθεων, ως των χριστιανών, πιστοποίησε την μαρτυρία του με:

1. κίνδυνο της ζωής του

2. αφιέρωση της περιουσίας του και ουσιαστικά υπολείπεται σε σοβαρότητα μαρτυρίας σε σχέση με τον χριστιανό πιστό. Αυτό παρουσιάζει τον άθεο περισσότερο φανατικό διότι ο Χριστιανός αν δεν είχε μαρτυρία προσωπική:

1. δεν θα έβαζε σε κίνδυνο την ζωή του

2. δεν θα χάριζε την περιουσία του

Ο αθεϊστής αν και δεν έχει ουσιαστική προσωπική εμπειρία περί αθεϊσμού (δηλαδή ανυπαρξία θεού), αλλά ακριβώς το αντίθετο, εμμένει φανατικά στις θέσεις του, πράγμα που ο Χριστιανός δεν θα το έκανε εάν και εφόσον δεν είχε βιώματα. Άρα ο Χριστιανός είναι λιγότερο φανατικός, εφόσον έχει βιώματα, από τον άθεο που δεν έχει. Επιπλέον η δεδηλωμένη πίστη του άθεου χαρακτηρίζεται από απέραντη υποκρισία, εφόσον δεν πιστοποιεί την μαρτυρία του με έργα ανάλογα του χριστιανού. 

(από eatheia)