Η επιθυμία των οδοφραγμάτων θα φέρει τα οδοφράγματα της επιθυμίας...

Γράφει ο Απόστολος Τσοράκης

"Η επιθυμία των οδοφραγμάτων θα φέρει τα οδοφράγματα της επιθυμίας" έγραφαν στους τοίχους οι αναρχικοί (σημερινοί αντιεξουσιαστές) την δεκαετία του 80. Σαν να μη πέρασε μια μέρα, 25 και πλέον χρονιά μετά, τα μέτρα του ΔΝΤ έχουν οδηγήσει το δημόσιο διάλογο να υιοθετεί συζητήσεις για περιορισμό των δικαιωμάτων, όχι μόνο στην εργασία των δημοσίων υπαλλήλων, αλλά ακόμα και με γενίκευση του τρόμου στο σύνολο του πληθυσμού, με επέκταση των περικοπών στον ιδιωτικό τομέα, με ταυτόχρονη αύξηση των ελέγχων και της αστυνομοκρατίας (!).

Είναι οξύμωρο βέβαια να προτείνονται λύσεις που επαναλαμβάνονται από την ίδρυση του Ελληνικού κράτους και... που θα οδηγήσουν νομοτελειακά στο ίδιο σημείο εκκίνησης. Βλέπετε η πειθαρχία στους νόμους είναι...

 αντικείμενο παιδείας και όχι εξουσιαστικής μεθοδολογίας επιβολής της, ενώ η αποτελεσματικότητα αφομοίωσης της είναι θέμα πολιτισμού και όχι έξυπνων απόψεων.

Το πρόβλημα της χώρας μας είναι βαθιά φιλοσοφικό και όχι επιφανειακά πολιτικό ή μαθηματικά οικονομικό. Όλα αυτά που αναφέρονται στα σχόλια των αστέρων των ΜΜΕ ακούγονται ευχάριστα αλλά δεν διαφέρουν σε ποιότητα από αυτά τα οποία περιγράφουν επιτιμητικά. Η δημοκρατία και η οικονομία είναι κοινωνικές συμβάσεις στις οποίες όλοι συμφωνούμε να συμμετέχουμε ορίζοντας κάποιες αξίες ως σημεία αναφοράς και μέτρησης. Η ανυπαρξία αξιών είτε λόγω σπάταλης ή απλά λόγω απόσβεσης τους οδηγεί σε νέες συμβάσεις και όχι σε πνευματιστικού τύπου προσδοκίες ανάστασης νεκρών.

Το πρόβλημα της Ελληνικής φαβέλας στη σημερινή του μορφή ξεκινάει από την ατζέντα της συζήτησης, που γίνεται με ευθύνη όλων όσων συμμετέχουν στο δημόσιο διάλογο και την ζύμωση που υλοποιείται υπόγεια στην ψυχολογία της μάζας των τηλεθεατών, των οπαδών, των πελατών, των καταναλωτών, και εν γένη των μικρών ή μεγάλων κοινοτήτων που ορίζονται ως ελληνικός πληθυσμός. Σαν λαμπτήρας η ατζέντα αυτή καθορίζει το σημείο που φωτίζει ως το διακύβευμα της συζήτησης. Και σήμερα η ατζέντα αυτή φωτίζει το δέντρο και όχι το δάσος.

Δυστυχώς η χώρα μας έχασε την ευκαιρία να πτωχεύσει τώρα για να ξεκινήσει, εν μέσω έκρυθμων καταστάσεων, μια νέα φιλοσοφική συζήτηση για την ποιότητα του πολιτισμού που θα καθορίζει την ατζέντα της συζήτησης των επόμενων γενεών. Και φυσικά οι πολιτικοί και τα συστήματα εξουσίας τα οποία αντιπροσωπεύουν, με τις ανώνυμες εταιρίες κόμματα, στήριξαν είτε με τη δράση τους ή με την αντίδραση τους το αέναο αυτό σύστημα.

Δεν υπάρχει ελπίδα, η οικονομική πτώχευση της χώρας είναι μια αναγκαιότητα που θα δούμε στο κοντινό μέλλον να γίνετε πραγματικότητα, και από ότι φαίνεται η Ευρώπη θα ακολουθήσει κατά βήμα αυτή τη διαδικασία με τους δικούς της κλυδωνισμούς μια που η φαβέλα Ελλάδα είναι απλώς μια παραγκούπολη της μεγαλύτερης φαβέλας της γηραιάς ηπείρου.

Οι συμβάσεις μεταξύ των πολιτών και του κράτους έχουν διαρραγεί αμφίδρομα εδώ και πολλές δεκαετίες. Η παιδεία του ταλιμπανισμού, της μικροφιαφθοράς και του κανιβαλισμού των αξιών χρειάζεται πολλές γενεές για να απορριφθεί από τα συστήματα που καθορίζουν την συνοχή των κοινοτήτων στην χώρα μας.

Είτε καταγγέλλεται η αριστερά για αναχρονισμό, ή η άκρα δεξιά για ακραίο λαϊκισμό, ή τα κόμματα εξουσίας για πολιτικό αλληθωρισμό το σημείο αναφοράς είναι το ίδιο: έχει καταρρεύσει το αξιακό σύστημα της Ελληνικής κοινωνίας, και αυτό είναι θέμα φιλοσοφικό που δεν μπορεί να λυθεί με πολιτικές, εξουσιαστικές ή αντιξεουσιαστικές λύσεις, πολύ δε περισσότερο με αποτυχημένες ιδεολογίες.

(από press-gr)