Περι μερικής και καθολικής συνενοχής.

Του Σταύρου Θεοδωράκη 

Θα σας φανεί παράξενο, αλλά η δική μου απορία δεν είναι ποιοι ήταν αυτοί που έσπασαν την τζαμαρία, πέταξαν βενζίνη και μετά μολότοφ καίγοντας μια τράπεζα και τρεις ανθρώπους. Και όταν τους πιάσουν δεν θα εκπλαγώ. Περίπου δηλαδή τους έχω στο μυαλό μου. Ξέρω το βλέμμα τους, ξέρω τα επιχειρήματα τους. Με κάποιους από αυτούς έχω μάλλον ανταλλάξει και μερικές σπρωξιές. Πέρυσι ας πούμε, που γυρνούσα στα Εξάρχεια μια εκπομπή στο Νοσότρος, κάποιοι με περίμεναν στην γωνία για...

να μου πουν ότι αυτοί είναι οι σωστοί αναρχικοί και όχι οι άλλοι και εγώ αν ήθελα να μιλάω με τους άλλους έπρεπε πρώτα να ρωτήσω αυτούς. Και πριν μέρες σε ένα μπαρ στην πλατεία Μαβίλη κάποιος προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι αυτός και μόνο αυτός κατέχει το αλάθητο της επανάστασης. Και όλοι οι άλλοι είναι εχθροί. Μπάτσοι ενός άλλου υπουργείου δηλαδή.

Τέλος πάντων… Αυτοί λοιπόν που με ξαφνιάζουν περισσότερο είναι όσοι παρακολουθούσαν το θέαμα και δεν έκαναν τίποτα για να το σταματήσουν. Και μετά όταν οι υπάλληλοι της Μαρφίν βγήκαν στα μπαλκόνια και παρακαλούσαν για βοήθεια τους χλεύαζαν. Θα μείνω στο χλεύαζαν, δεν θα πω τίποτε άλλο αν και σιγά σιγά όλα μαθαίνονται.......

Μιλούν οι τραυματίες υπάλληλοι, μιλούν οι γείτονες, μιλούν και κάποιοι διαδηλωτές που ξύπνησαν την επομένη μέρα με εφιάλτες. Θα έχετε δει και τα βίντεο που βγαίνουν σιγά σιγά στο Ίντερνετ. Κάποιοι να αργοπεθαίνουν στα μπαλκόνια και κάποιοι από κάτω να χειρονομούν. Αυτοί που έδωσαν τα βίντεο φρόντισαν να θολώσουν τα πρόσωπα των από κάτω αντιλαμβανόμενοι το μέγεθος της ντροπής. Κάποιος να πεθαίνει και εσύ να ζεις το μύθο σου.

Αν το σκεφθείτε ήρεμα και εσάς αυτό σας ενδιαφέρει. Οι συνένοχοι, αυτοί που δεν μιλούν, αυτοί που σηκώνουν τους ώμους. Να σας το πω με λεφτά και πολιτικούς που είναι της μόδας τώρα τελευταία. Ένας υπουργός τα άρπαξε και πλούτισε. Από αυτόν περιμένουμε να βγει και να το ομολογήσει; Όχι. Αυτό που μας νοιάζει είναι ότι όλοι δίπλα του σιωπούν. Μπορεί να μουρμουράνε, να γκρινιάζουν αλλά συνυπάρχουν μαζί του. Γελούν, διασκεδάζουν, συζητούν και την κρίσιμη στιγμή τον καλύπτουν. Του έχουν ασυλία, τον προστατεύουν και όταν η κλεψιά ξεχαστεί μπορεί και να του δώσουν μεγαλύτερο αξίωμα. Αυτοί λοιπόν είναι και πρέπει να είναι πάντα το πρόβλημα μας. Ο κήπος και όχι το αγκάθι.

(από protagon, ostria-gr)