Εδώ σε θέλω μαλάκα μου!

Ποιοι πολιτικοί ρε παιδιά? Είναι οι πολιτικοί αυτοφυές είδος?

Έχουμε χάσει την μπάλα όλοι? Ήρθε κανείς (πλην αυτών του 67) να μας στρογγυλοκαθίσει έτσι στα καλά καθούμενα?

Εμείς τι σκατά κάναμε?

Ζητήσαμε ποτέ (επί της ουσίας) κοινωνική δικαιοσύνη?

Ζητήσαμε ποτέ (επί της ουσίας) αποτελεσματικότητα στις δημόσιες υπηρεσίες, λογική στα έξοδα, έλεγχο?

Ζητήσαμε, επιτακτικά και με την ίδια εμμονή αξιοκρατία όπως... σιωπηρά πλην όμως με πείσμα συντηρούμε την αργομισθία?

Ζητήσαμε, θεμέλια για το μέλλον?

Ζητήσαμε συμμετοχή?

Ζητήσαμε ενημέρωση?

Κατέβηκε ποτέ κανείς μας στον δρόμο για αυτά?

Έσκουξε κανένας μας όταν παίρναμε (δεν λέω αγοράζαμε) αυτοκίνητο που θα το οδηγούσαμε τζάμπα και θα αρχίζαμε να πληρώνουμε μετά από 24 μήνες?

Ούρλιαξε κανείς όταν υπέγραφε για το διακοπο-δάνειο για να περάσει μια βδομαδούλα στη Μύκονο με τα Μοχίτα δίπλα στην ξανθιά τηλεπαρουσιάστρια?

Κατεβήκαμε όλοι μαζί στο δρόμο όταν παίρναμε το μισό μεροκάματο του οικοδόμου για να τον «ασφαλίσουμε» και να του παρέχουμε «ιατρική περίθαλψη» και μετά τον στήναμε σαν μοσχάρι στις 8ώρες ουρές του ΙΚΑ?...

Πήγε κανείς στο τότε Τ.Ε.ΒΕ να πει τι υπηρεσίες είναι αυτές που μου παρέχεται? Και γιατί να πάει? Αφού πούλαγε 100 είδη και χτυπούσε τα 2. Και έτσι δεν τον ενοχλούσαμε, δεν μας ενοχλούσε. Και αν πάθαινε κάτι λεφτά είχε για τον ιδιώτη γιατρό. Τα μαύρα. Και μαύρα πλήρωνε. Ούτε αυτός απόδειξη, ούτε ο γιατρός. Συμφωνία κυρίων. Άτυπη, άγραφη αλλά η μόνη που μπορέσαμε να τηρήσουμε κατά γράμμα.

Και αυτό είναι ένα παράδειγμα. Συνένοχος σε όλα αυτά ήμουν και εγώ και εσύ.

Γιατί ακριβώς συμφωνήσαμε και τηρήσαμε μια και μόνο συμφωνία : να υποστηρίζουμε και να συνδράμουμε ο ένας τον άλλο σε ένα και μόνο πράγμα. Στον παρασιτισμό μας. Και αν ποτέ ξεμπροστιάζαμε ο ένας τον άλλο ήταν μόνο και μόνο από σύγκρουση συμφερόντων ή από εμπάθεια.

Δεν μπορέσαμε να συμφωνήσουμε όμως ποτέ σε αυτό που θέλει πολίτες και όχι νήπια για να γίνει. Να λειτουργήσουμε ως οργανωμένη και αλληλέγγυα κοινωνία. Με πλήρη συνείδηση και ευθύνη πως ο προσωπικός μας κρίκος για τον οποίο έχουμε τον πλήρη έλεγχο δεν θα είναι χαλαρός, αλλά θα ωθεί και θα σύρει παράλληλα πιέζοντας και τον διπλανό να λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Αυτό σημαίνει οργανωμένη κοινωνία και αυτό δεν έχει καμία σχέση με το ο καθένας την πάρτη του και με το κουτσοβόλεματάκι του.

Μόνο έτσι θα αλλάξει και ο τρόπος και το στυλ και οι απαιτήσεις σου όταν πας (ακόμα και όταν δεν πας) να διπλώσεις το φακελάκι για να κάνεις υπουργό τον κάθε σαχλαμάρα. Που όμως δεν κατανοείς πως αυτός ακόμα και από την μη συμμετοχή σου παίρνει την δύναμη του.

Από την δική σου την χαλαρότητα στην κάθε μια ξεχωριστή και καθημερινή πράξη σου, βρίσκει πεδίο να υπάρξει, να θεριέψει και να σε κατασπαράξει. Και κρυβόσουνα πίσω από το άλλοθι του «εγώ τι μπορώ να κάνω». Δεν υπάρχει πιο γελοίο ερώτημα όταν στην ζωή σου έχεις δει τον Γιακουμάτο και τον Κουλούρη υπουργούς και τον Ψωμιάδη Νομάρχη. Αυτοί πως γίνανε ; Πως πήγες και τους έχρισες με την ψήφο σου ως κύριους διαχειριστές της δικής σου τύχης ; Πως άφησες στα χέρια τους το ίδιο σου το παιδί ;

Και χτυπιέσαι τώρα που σου βαφτίζουν τα σκάνδαλα τους χρέη ;

Όπως έγραψε και μια τσαούσα φίλη :

"Για ένα πράγμα φωνάζαμε μόνο. Για τα λεφτά ωρέ, για τα λε-φτά!
Λεφτά να αγοράσουμε σπίτι, αυτοκίνητο, μηχανή, βενζίνη, κομπιούτερ, πλυντήριο ρούχων, πιάτων, πολυκόπτη, τηλεόραση, παρκετέζα, κουζίνα, καφετιέρα, στερεοφωνικό, ρούχα, παπούτσια, κάδρα, κορνίζες, το απορρυπαντικό και το μουνόπανο που διαφημίζει η τηλεόραση, σαμπουάν, δημητριακά, καφέ Ελληνικό, καφέ φίλτρου, ηρεμιστικά, φούντες, ναργιλέ, τσιγάρα, ουίσκια, Κόκα κόλες, λεμονίτες, πατατάκια, κρουασάν, και ό,τι άλλο πουλιέται!
Δώστε καπιτάλες τα λεφτά μας, για να σας τα ξαναδώσουμε πίσω!
Γι' αυτό γελάω ρε πατριώτες.
Τον Καπιταλισμό εμείς τον κάνουμε, όχι αυτός εμάς.
Όσο ζητάς λεφτά, τόσο σκλαβάκι είσαι.
Γιατί γι' αυτούς τα θες.
Ρεμάλια Δεξιοί, Αριστεροί, Κεντρώοι και Παραπαίοντες, την κρίση εμείς την κάναμε, εμείς θα την πληρώσουμε.

Αν λοιπόν δεν θέλουμε κι άλλους λογαριασμούς στο μέλλον, αντί να αλαλάζουμε επί ματαίω τώρα, ας υπερβούμε εαυτούς και ας υπογράψουμε συμβόλαιο τιμής ο ένας με τον άλλο πως τέλος η προσωπική καφρίλα του καθενός μας. Μικρή η μεγάλη δεν έχει σημασία. Φτάνει να μην περιμένει ο καθένας πότε θα ξεκινήσει ο άλλος για να το κάνει. Δεν έχει καμία λογική να είμαστε 11.000.000 νοματαίοι σε ένα δωμάτιο και όλοι να φωνάζουμε γιατί κάποιος μας κολλάει ψείρες.

Και έχουμε και κάποιους σε κάτι οθόνες να μας λένε «ο διπλανός είναι». Και ας τρέχουν οι δικές μας στο σβέρκο.

Την ψείρα όμως την έφερε αυτός που θέλει την πλήρη αφαίμαξη μας, την έβαλε στο κεφάλι αυτού που σου μιλάει από την οθόνη, και τρέχει από τα ηχεία της.

Όσο λοιπόν εσύ θα τα έχεις βάλει και θα τσακώνεσαι με τον δίπλα σου αυτός και οι ψείρες που έβαλε, την δουλειά τους θα την κάνουν. Ανενόχλητοι.

Θα πρέπει να πούμε πως αύριο θα αναλάβει ο καθένας να καθαρίσει την κεφάλα του (αν είναι μάγκας και ξεμπερδέψει γρήγορά ας βοηθήσει και τον διπλανό) και αν ανακαλύψουμε οποιονδήποτε που εξακολουθεί να μένει άπλυτος τότε ναι, εμείς, καθαροί πια, να τον πετάξουμε από το παράθυρο.

Προσοχή όμως, πιο επικίνδυνοι είναι αυτοί που σου λένε πως οι ψείρα φεύγει όταν θα φωνάξεις και θα βγεις και μια βόλτα στην πλατεία να περπατήσεις όποτε και όταν σου πούνε κάτω από ένα πανό που ξορκίζει «πάσα νόσον και πάσα μαλακίαν».

Αυτοί έχουν τα δικά τους κουτάκια με τις δικές τους ψείρες. Και δεν τους συμφέρει καθόλου να σου πουν πως η οργάνωση της κοινωνίας ΜΑΣ είναι δικό ΜΑΣ θέμα, δικό ΜΑΣ δικαίωμα αλλά πάνω από όλα δική ΜΑΣ ευθύνη. Θα μείνουν άνεργοι έτσι και το κάνουν.

Και ερχόμαστε τώρα στον άνθρωπο που εγώ προσωπικά πίστεψα (και για αυτόν βαφτίστηκα ΠΑΣΟΚ). Και για να το πω με απλά λόγια και να μην ανοίγω θεωρίες μένω σε μια φράση που την λέει συχνά. «Να κάνουμε την κρίση ευκαιρία».

Εκεί μένω. Και αν θέλεις να στο αποτυπώσω πάλι με πιο εύπεπτο παραδειγματάκι σου λέω πως χρόνια άφηνες τα δοντάκια άπλυτα, δεν με ενδιαφέρει να αναλύσω για ποιο λόγο. Βρωμούσε το στόμα, έσκαγαν διάφορα αποστήματα αλλά στον γιατρό βαριόσουν να πάς, είχες και δουλειές δεν προλάβαινες. Τώρα χτύπησε το δόντι την καρδία, τα νεφρά και όλα όσα μπορεί ένα σάπιο δόντι να καταστρέψει. Αν θες να ακούσεις αυτόν που σου λέει πάρε ασπιρίνη να περάσει ο πόνος για μια δυο μέρες είναι δικαίωμά σου. Μετά όμως μην κλαις όταν θα ψοφήσεις σφαδάζοντας από τους πόνους.

Υπάρχει και ο άλλος που έχει δεν έχει την διάθεση να σε πονέσει πρέπει να στο βγάλει τώρα κι ας του έχει τελειώσει το αναισθητικό. Θα κάτσεις να στο βγάλει και θα το πάρεις απόφαση πως από αύριο θα τα πλένεις τα ρημάδια σου?

Εδώ σε θέλω μαλάκα μου.

Θόδωρος
(από ΣΑΪΤΑ - ΠΕΤΑΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΗ, Εξάντας)