Οι παιδικές ασθένειες της παιδείας μας......

Έχει ξοδευτεί πολύς χρόνος αλλά και πολύ μελάνι για την περιβόητη βάση του δέκα. Νομίζω ότι κανένα άλλο μέτρο ποτέ δεν απασχόλησε τόσο κόσμο και σε τόσο χρόνο. Ας θυμηθούμε όμως τι υπήρχε παλιότερα; Υπήρχε βάση του δέκα. Όχι φυσικά. Ούτε καν και στις περιόδους της χούντας ή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Το μέτρο αυτό το σοφίστηκαν κάποιοι μέσα στη ΝΔ του Κωστάκη Καραμανλή, η οποία φυσικά και διέπονταν από το πνεύμα της ηθικολαγνείας, σκανδαλολαγνείας, κλεπτολαγνείας κ.ά. (του στυλ όλοι κλέβετε, ή όλοι ειστε απατεώνες κλπ, κλπ). το οποίο και πλήρωσε βέβαια στις εκλογές του 2009.

Νομίζω ότι η βάση του δέκα δεν έχει (και δεν είχε ποτέ κανένα) κανένα νόημα. Δεν είναι η βάση του δέκα το πρόβλημα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Είναι η έλλειψη ενιαίου σχεδιασμού των αντικειμένων σπουδών, η απουσία αξιολόγησης, οι...

άφαντοι καθηγητές που δεν κάνουν ποτέ μάθημα, ή έλλειψη υποδομών που απαιτείται για τη λειτουργία των υποδομών που προέκυψαν από το ΕΠΕΑΕΚ, τα στημένα εκλεκτορικά, τα μαγαζάκια και οι παράγκες διοικήσεων, καθηγητών, διοικητικών και φοιτητών και άλλα πολλά τα οποία ουσιαστικά έπνιξαν τα τριτοβάθμια ιδρύματα. Όλα αυτά ξεπεράστηκαν με μιας και μας πείραξε ο τρόπος εισαγωγής που έδρασε σαν ταφόπλακα. Φυσικό επακόλουθο η καταστροφή ειδικά στα περιφερειακά ιδρύματα που έγινε. Γιατί τι πειραματισμούς να κάνεις στην παιδεία όταν δεν έχεις ακροατήριο, και όπως πήγαν αυτοί σε λίγο θα είχαν φύγει και οι τοίχοι.....

Κατά τη γνώμη μας το πρόβλημα δεν ξεκινάει από την εισαγωγή στα ΑΕΙ. Ξεκινάει πολύ πιο νωρίτερα, από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αλλά και την ίδια την οικογένεια. Όλα αυτά τα στάδια τα διαπερνούν μαθητές χωρίς κριτική ικανότητα, φανταστείτε ότι δεν μπορούν να αντιληφθούν την έννοια της πολλαπλής βιβλιογραφίας, χωρίς την ικανότητα σύνθεσης γνώσεων και που δεν μπορούν να διαβάσουν χωρίς την υποστήριξη φροντιστηρίου. Είναι οι μαθητές που η πρωτοβάθμια αλλά και  η δευτεροβάθμια πλάθει με μοναδικό στόχο τις εξετάσεις γενικά και στο τέλος απλά να γράψουν καλά στις πανελλαδικές. Κατά συνέπεια το μέτρο της βάσης του 10 κακώς μπήκε αφού δεν συνδυάστηκε με άλλα παράλληλα μέτρα που στόχο θα είχαν να αναβαθμίσουν τα ΑΕΙ (αλλά και τα σχολεία) ουσιαστικά. Φανταστείτε ότι αυτοί που έμειναν εκτός από τα ΑΕΙ λόγω βάσης αναγκάζονταν να στραφούν στο εξωτερικό, με όλες τις συνέπειες. Είναι γνωστό ότι στην νεοελληνική εκπαιδευτική πραγματικότητα το σύστημα παιδείας μας είναι εξεταστικο-κεντρικό. Στόχος είναι η επιτυχία στις εξετάσεις και όχι η απόκτησ γνώσης. Ενώ θα έπρεπε να είναι ακριβώς αντίθετο, ώστε η εξεταστική επιτυχία να έχεται σαν φυσικό επακόλουθο της αποκτηθείσας και αφομοιωθείσας γνώσης. Οι φοιτητές πατάνε στα μαθήματα από λίγο έως καθόλου, και μόνο σε όσα έχουν υποχρεωτικές παρουσίες. Λογικό είναι μετά από ένα σημείο να μην πατάνε και οι καθηγητές και γίνεται ένας φαύλος κύκλος κοπάνας.

Συμπερασματικά και κλείνοντας νομίζουμε ότι πολύ καλό το μέτρο της κατάργησης της βάσης του δέκα, αλλά χρειάζεται κάποια στιγμή να γίνει μία συνολική κουβέντα (για μεγάλες τομές (όσο και αν πονάνε) για την ουσιαστική πλέον αλλαγή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Αλλιώς θα είναι μία από τα ίδια. Ελπίζουμε πάντως ότι τώρα είναι η ώρα ειδικά κάτω από την πίεση των διαφόρων πολιτικο-οικονομικών οργανισμών (ΕΕ, ΔΝΤ κλπ) να μπει μία τάξη, σε αντίθετη περίπτωση μάλλον πρέπει να κλείσουμε το μαγαζί και να πάμε όλοι μαζί για ύπνο, αποτύχαμε......