Η…πρότασή μας

Του Θανάση Νικολαΐδη 

ΣΕ ένα τραπέζι και χωρίς τραπεζομάντιλο, δυο δημοσιογράφοι, η κα Μέρκελ και τρεις…πορτοκαλάδες ήταν το ντεκόρ για τη συνέντευξη. Είπαν ό,τι είπαν και αποχώρησαν, χωρίς μερσεντές και χαιρετούρες, παρατρεχάμενους, φρουρούς και κομματόσκυλα. Είναι γερμανικές «συνήθειες» στην…πλούσια Γερμανία, αλλά οι «δικοί» μας» δεν τα προσέχουν κάτι τέτοια, δεν τα...
καταγράφουν, δεν τους μιμούνται.

ΩΣΤΟΣΟ, τώρα…τελευταία, μια (ξένη) δύναμη μαγική, πρωτόφαντη και λυτρωτική για τους πολλούς ανάγκασε τους εθνοπατέρες μας να κάνουν πίσω. Είναι η ανάγκη μπροστά στο δημόσιο χρέος μας και «ανάγκη εστί το μη ενδέχεσθαι άλλως». Κάποια μείωση του μισθού τους (αποζημίωση το λένε), μια…σύμπτυξη των συντάξεών τους και άρση μερικών «θεαματικών» προνομίων τούς δίνει άλλοθι και αντοχή στο…χρόνο. Μέχρι νεωτέρας, αφού «λιγδώσουν» τα δημόσια ταμεία και στρώσει το βήμα της η Ελλάδα των ηρωικών ελλήνων που αντιστέκονται στους πολλούς και άθλιους συμπατριώτες τους. Θα (μας) τα ξαναπάρουν-θα το δεις-και θα’ ναι μέρα μεσημέρι. Θα ξανάρθουν οι μισθοί, τα προνόμια, η «δόξα». Ακόμα και τα αναδρομικά των παλιών! Καμώθηκαν πως τα ξέχασαν όσο να κάνει ξαστεριά και ξανά «αγώνας» και διεκδίκηση «δεδουλευμένων» ακόμα και από κάποια σκοτωμένα φίδια της πολιτικής. Θα τα διεκδικήσουν νόμιμα, μελλοντικά, με νόμο…σωτήριο που θέσπισαν για πάρτη τους επί παχέων αγελάδων και θα τον επικαλεσθούν όταν αυτές…ξαναπαχύνουν.

ΚΑΙ πάμε στο πολυσυζητημένο, πλην ανεξάντλητο θέμα των εργαζομένων και «εργαζομένων» της βουλής. Στα παιδιά και θυγατέρες, γαμπρούς, φίλους και συγγενείς πολιτικών, που κανένας τους δεν πλήρωσε για το έγκλημα. Και, βέβαια, κάποιοι από δαύτους αποχώρησαν διακριτικά απ’ την πολιτική. Απόμεινε η «βρώμικη» σφραγίδα τους για διορισμούς «ημετέρων», αλλά τους ξεχάσαμε και κανενός η  μύτη δεν μπούκωσε απ’ την οσμή της.

ΕΡΓΑΣΤΗΚΑΝ για τις επάλληλες εκλογές και περίμεναν τον οβολό τους. Μαθημένοι στα καλοπιάσματα απ’ τους ενόχους του διορισμού τους, «παραδοσιακοί» στις απαιτήσεις για πλασματικές υπερωρίες και αναίτια επιδόματα. Εργάστηκαν οι δυο (2) στους είκοσι (20), γιατί αυτή είναι η αναλογία τους. «Για δουλειά δύο, υπάρχουν είκοσι διορισμένοι»(!). Μας το λέει με ειλικρίνεια η «Κ» που εργάζεται στη Βουλή, με εξασφαλισμένη τη θέση της απ’ τα λυκειακά της ακόμα χρόνια, ελέω γνωστής πολιτικού που τη συνέδεε με μακρινή (εξ αγχιστείας) συγγένεια.

Η χώρα περνάει δύσκολες ώρες. Η πολιτική αλητεία κράταγε τα κλειδιά κουνώντας τα στη μύτη διεφθαρμένων ψηφοφόρων. Κάποιοι μίλησαν για (αναγκαίες) απολύσεις στο δημόσιο. Ύστερα έγιναν μετατάξεις. Η πρότασή μας είναι: Από αυτούς κι αυτές ν’ αρχίσετε! Απ’ τους «εργαζόμενους» (και υπεράριθμους) της Βουλής, διορισμένους χαριστικά κι απ’ το παράθυρο.