Πώς σώζεται (ποια…Ελλάδα;) το πολιτικό τομάρι, στις μέρες μας

Του Θανάση Νικολαΐδη

ΤΟΥΣ βλέπουμε, τους ακούμε και τους ανεχόμαστε. Λαύρους στο «γυαλί», ογκανίζοντες στα παράθυρα, θρασείς και…απελευθερωμένους. Ξεστομίζουν ό,τι γουστάρουν, ξεφουρνίζουν ό,τι τους έρθει και είναι οι ίδιοι που δεν ξεμυτούσαν φοβούμενοι τα...
γιαούρτια. Κι αν μερικά (γιαούρτια) λέρωσαν το σακάκι τους (κακώς), πριν από λίγους μήνες, αυτοί μας λερώνουν την ψυχή και μας απασχολούν βρομίζοντας την πολιτική. Κι είναι τα κίνητρά τους φτηνά για ‘μας, πανάκριβα γι αυτούς μιας και σχετίζονται με έδρες και ψηφαλάκια που είναι η ζωή τους, και καθόλου για την Ελλάδα που ξεψυχάει.

ΚΑΙ, βέβαια, η μισή ντροπή (ποια ντροπή;) δική τους και η ευθύνη ολόκληρη δικιά μας. Για τις επιλογές μας με τη μνήμη κοντή και τα (συν)αισθήματα ναρκωμένα. Ωστόσο, μόνο ο αφελής συγχωρεί και ξεχνά. Ο σοφός συγχωρεί, αλλά δεν ξεχνά. Κι εμείς που ξεχάσαμε τα «έργα» τους ξεχάσαμε και τον τρόμο τους μέσα κι έξω απ’ τη βουλή (που θα την…καίγαμε), τους περιτριγυρίζουμε ανοίγοντας τις στρόφιγγες των ψήφων κι αυτοί ξαναβρήκαν το…χρήμα τους.

ΚΑΙ, βέβαια, το θέμα μας δεν είναι τα παραπάνω, καθόλου πρωτότυπα και χιλιοειπωμένα. Είναι της πολιτικής αλητείας το…μεγαλείο, εκπεφρασμένο σε πρόσωπα, που κάνουν την αποστασία του ’65 για τέτοια να μη μοιάζει. Δεν είμαστε με τον Καρατζαφέρη, είμαστε με το δίκαιο. Δεν υπήρξαμε κι (ούτε είμαστε) «Καρατζαφερικοί», αλλά δεν μασουλάμε το δυσκολοχώνευτο ψέμα. Για να μη μείνει μόνη και ανυποστήρικτη η αλήθεια και ο αδικούμενος.

ΝΑ τους πάρουμε έναν - έναν τους ή συνολικά; Δεν αξίζει ούτε δυο αράδες η (πολιτική) τσογλαναρία που καταπρόδωσε τον Γ. Καρατζαφέρη. Τους πήρε απ’ τα αζήτητα, τους ανέδειξε, κάποιους τους προστάτευσε μην αρπάξουν «φωτιά» και του πρόσφεραν χολή τσεπώνοντας τα «αργύρια» (δεν εννοούμε χαρτονομίσματα) της προδοσίας. Οι κ.κ., λοιπόν:

-Βορίδης ο…τσεκουράτος. Θα’ πρεπε να μουλιάσει στην κολυμβήθρα για να «αποτάξει τον Σατανά» της «ιδεολογίας» προκειμένου να μπει στη βουλή.

-Γεωργιάδης ο αγχωτικός…μπουμπούκος. Θα πούλαγε βιβλία, αν δεν του’ δινε βήμα για τις τσιρίδες του ο Γ.Κ. κι ούτε θα ‘γραφε στο μπιλιετάκι του «τ. υπουργός», αν δεν έκλαιγε δημόσια εκλιπαρώντας τον για το υπουργηλίκι.

-Θ. Πλεύρης. Του χρειαζόταν μια τετραετία ακόμα για τη σύνταξη.

-Βελόπουλος. Τον ρωτούσαν για την (πολιτική) ατιμία του κι αυτός μιλούσε για το…εγκεφαλικό του πατέρα του.

-Ανατολάκης. Εδώ σταματάμε. Εκστασιασμένοι απ’ την ευφράδεια και τη μόρφωση του, ρίχνουμε ένα ανάθεμα στον Καρατζαφέρη που τον (τους) μάζεψε, ένα στον κ. Σαμαρά που τους πήρε και, βέβαια, να τους χαίρεται. Μέχρι να ξυπνήσει και δει μπροστά του την Ντόρα αρχηγό.

ΣΤΟΝ ψηφοφόρο απομένει να καυτηριάσει την (πολιτική) αλητεία «σουβλίζοντας» τα παραπάνω παλικάρια.