Περιμένοντας υποτακτικά τη σειρά μου.

Γράφει η Ιασονία.

Τράπεζα η ώρα 1.το μεσημέρι. Στο μακρόστενο χώρο αναμονής, με τα μαλακά καθίσματα, προσεκτικά ταχτοποιημένα,  σιωπηλοί άνθρωποι όλων των ηλικιών περιμένουν. Το σύνθημα το δίνει ένας ηλεκτρονικός ήχος και ένας σηματοδότης αριθμών που εναλλάσσονται 333, 334, 338. Περιμένουμε όλοι τη σειρά μας, ταχτοποιημένοι και πειθήνιοι. Πίσω από τον γκισέ οι υπάλληλοι εκπληρώνουν μηχανικά τα...
καθήκοντα, με σκυμμένο κεφάλι. Είναι η ευθύνη του μετρήματος βλέπεις. Που και που σηκώνουν δειλά το κεφάλι και σου ρίχνουν μια γρήγορη ματιά. Έπειτα ρίχνονται και πάλι στη μάχη των αριθμών.

 Τώρα πια έχει έρθει η σειρά μου και στέκομαι μπροστά στον γκισέ. Κοιτάζω εξεταστικά το πρόσωπο του ταμία, προσπαθώντας να ανιχνεύσω την ανθρώπινη διάσταση του, έξω από την καλοκουρδισμένη αυτή μηχανή των εναλλασσόμενων αριθμών. Ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι μου με τα μάτια προσηλωμένα στους υπολογισμούς του, είναι ένας νεαρός άντρας με καστανές μακριές βλεφαρίδες, μάτια ευγενικά- σχεδόν θηλυκά και όμορφο καλοσχηματισμένο στόμα.

Τον κοιτώ κι αναρωτιέμαι άραγε τι ονειρεύεται ; Τι ονειρεύεται τις νύχτες που είναι ελεύθερος; Χωρίς αριθμούς, πολύχρωμα χαρτονομίσματα και μετρητές. Χωρίς τικ και τακ στους λεπτοδείκτες. Μόνος με τα κοριτσίστικα μάτια του πλατειά ανοιγμένα στο όνειρο. Σε τι κόσμους άραγε δραπετεύει τις νύχτες, μέχρι το τικ τακ του ονείρου να τελειώσει και ο ηλεκτρονικός βόμβος του ρολογιού να τον γυρίσει στην ευθύνη, την υποχρέωση.

 Ένας αριθμός αναβοσβήνει. Είναι επτά, ο  σκοπός του ρολογιού χορεύει ρυθμικά μεσ’την συνείδηση: "Ξύπνα είναι ώρα να ζήσεις. Φόρεσε την στολή και τραγούδα μαζί μου στον ρυθμό, εν δυο η ζωή μας, θα σου μάθω να μετράς, εν δυο η ζωή μας θα σου μάθω να υπολογίζεις,  εν δυο η ζωή μας θα σου μάθω να τοκίζεις. Εν δυο η ζωή μας νεκροζώντανη".

Δεν ξέρω για τα όνειρα του ταμία, δεν μπόρεσα να καταλάβω. Καθώς περίμενα το μέτρημα του στον γκισέ πάντως, έπιασα τον εαυτό μου να φαντάζεται την ορμητική είσοδο ενός ληστή. Τότε κανείς δεν θα περιμένει υποτακτικά τη σειρά του. Τα καθήκοντα θα σταματήσουν. Οι εναλλασσόμενοι αριθμοί δεν θα έχουν πια καμιά σημασία. Θα χάσουμε όλοι τη σειρά μας και κάποιοι ίσως κρυφά να χαμογελάσουν.

Ιασονία Ε. Β.