Παρασκευή 13 Απριλίου 2012

Το μυστηριο των Θεων.


ΟΙ ΜΥΘΟΛΟΓΙΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ
Οι αρχαίες μυθολογίες είναι οι αρχαίες θρησκείες και οι σημερινές θρησκείες δεν είναι παρά οι σημερινές μυθολογίες. Μία προσεκτική ματιά σ’ αυτές δείχνει όχι μόνο ότι όλες τους κρύβουν σημαντικές αλήθειες αλλά και ότι συνδέονται μεταξύ τους. Και ότι τελικά όλες μαζί αποτελούν την απόκρυφη ιστορία του ουρανού και της...
γης, ενώ η κάθε μία από αυτές δεν είναι παρά ένα μέρος της ιστορίας αυτής. Η μόνη αναλήθεια, όσον αφορά αυτές, η οποία όμως οφείλεται στη λανθασμένη ερμηνεία των κειμένων που τις αποτελούν, είναι ότι οι θεοί στους οποίους αναφέρονται δεν είναι η ύψιστη οντότητα που ονομάζεται Θεός αλλά οι άγγελοί του.

ΙΗΣΟΥΣ ΧΡΙΣΤΟΣ


«Οι Εβραίοι αποτελούσαν ασήμαντο, απειροελάχιστο ποσοστό του πληθυσμού της Γαλιλαίας και σπάνια συναντούσε κανείς κάποιο δικό τους στην περιοχή αυτή. Μολονότι όλα αυτά τα γεγονότα είναι γνωστά στους χριστιανούς ερευνητές και ιστορικούς, ωστόσο, ορισμένοι επιμένουν να προκαλούν σύγχυση στους πιστούς της θρησκείας του Ναζωραίου, επαναλαμβάνοντας το φοβερό εβραϊκό ψεύδος και βλασφημία ότι δήθεν ‘‘ο Χριστός ήταν Εβραίος’’».
G.A. Williamson, βιβλικός ερευνητής


Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ
Σύμφωνα με το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον, η Γαλιλαία από την οποία καταγόταν η μητέρα του Χριστού ήταν περιοχή εθνικών (κεφάλαιον 4, στίχος 15): «Γαλιλαία των εθνών». Εθνικοί ονομάζονταν από τους Ιουδαίους οι αλλοεθνείς και έθνη οι μη ιουδαϊκοί λαοί. Το ότι η Γαλιλαία ήταν περιοχή εθνικών φαίνεται και από το εξής εδάφιο του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (κεφάλαιον 7, στίχος 1): «Και περπατούσε ο Ιησούς μετά από αυτά στη Γαλιλαία, διότι δεν ήθελε να περπατάει στην Ιουδαία, επειδή οι Ιουδαίοι ζητούσαν να τον φονεύσουν». Επιπλέον, στο Κατά Μάρκον Ευαγγέλιον διαβάζουμε (κεφάλαιον 14, στίχος 70): «`Υστερα από λίγο, πάλι εκείνοι που έστεκαν εκεί, έλεγαν στον Πέτρο, ‘‘Ασφαλώς και είσαι από αυτούς, διότι είσαι Γαλιλαίος, το δείχνει και η προφορά σου’’». Διαπιστώνουμε, λοιπόν, από το εδάφιο αυτό, ότι ο Πέτρος είχε άλλη προφορά όταν μιλούσε εβραϊκά, που σημαίνει ότι η μητρική του γλώσσα δεν ήταν τα εβραϊκά, ακριβώς γιατί ήταν Γαλιλαίος και οι Γαλιλαίοι ήταν αλλοεθνείς, όπως διαβάζουμε άλλωστε και στο βιβλίο Μακκαβαίων Α΄ (κεφάλαιον 5, στίχοι 14-15): «Από όλη τη Γαλιλαία έχουν συνασπιστεί όλοι οι αλλοεθνείς». Μάλιστα στο ίδιο βιβλίο αναφέρεται ότι το 164 π.Χ. όσοι Ιουδαίοι έμεναν στη Γαλιλαία έφυγαν και πήγαν στην Ιουδαία γιατί οι Γαλιλαίοι ήθελαν να τους εξοντώσουν (κεφάλαιον 5, στίχοι 14-15, 17, 23): «`Εφτασαν άλλοι αγγελιοφόροι από τη Γαλιλαία με σκισμένα τα ρούχα τους κι ανάγγειλαν την ίδια είδηση, ότι δηλαδή από την Πτολεμαΐδα, την Τύρο και τη Σιδώνα κι από όλη τη Γαλιλαία έχουν συνασπιστεί όλοι οι αλλοεθνείς εναντίον τους για να τους εξοντώσουν. Τότε ο Ιούδας είπε στον αδελφό του τον Σίμωνα, ‘‘Διάλεξε όσους άνδρες χρειάζεσαι και πήγαινε να σώσεις τους συμπατριώτες σου που βρίσκονται στη Γαλιλαία’’. Ο Σίμωνας παρέλαβε όσους ήταν στη Γαλιλαία και στα `Αρβαττα, μαζί με τις γυναίκες τους, τα παιδιά τους και τα υπάρχοντά τους και τους έφερε στην Ιουδαία».
Εφ’ όσον, λοιπόν, η Γαλιλαία ήταν περιοχή εθνικών, ο Χριστός και η μητέρα του δεν ήταν ιουδαϊκής καταγωγής. Οι ίδιοι οι Ιουδαίοι έλεγαν για τον Χριστό (Κύριλλος Αλεξανδρείας, Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Πώς, λοιπόν, λένε ότι είναι Γαλιλαίος αυτός που προέρχεται από τους Ιουδαίους; Πώς είναι αλλογενής αυτός που προέρχεται από το Ισραήλ;» Μάλιστα οι Ιουδαίοι αρχιερείς ρωτούσαν ειρωνικά τον Νικόδημο, που υπερασπιζόταν τον Χριστό όταν αυτοί ζήτησαν από τους φρουρούς να τον συλλάβουν λόγω τις διχογνωμίας του πλήθους σχετικά με το αν ήταν αυτός ο αναμενόμενος προφήτης του Ισραήλ, εάν καταγόταν κι αυτός από τη Γαλιλαία, γιατί Ιουδαίος προφήτης, όπως έλεγαν, δεν έχει έρθει από τη Γαλιλαία (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 52): «Μήπως είσαι κι εσύ από τη Γαλιλαία; Μελέτησε τις Γραφές και θα δεις ότι προφήτης από τη Γαλιλαία δεν έχει έρθει».
Ο Χριστός θεωρήθηκε Ιουδαίος γιατί νόμιζαν ότι ήταν υιός του Ιωσήφ (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 3, στίχος 23): «Ο Ιησούς ήταν τριάντα ετών όταν άρχισε το έργο του και ήταν όπως νόμιζαν υιός του Ιωσήφ». Γι’ αυτό και στα Ευαγγέλια, σε ένα σημείο αποκαλείται «υιός του Ιωσήφ» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 1, στίχος 46), σε πέντε σημεία «απόγονος του Δαυίδ», καθώς ο Ιωσήφ ήταν απόγονος του Δαυίδ, (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 9, στίχος 27, κεφάλαιον 15, στίχος 22, κεφάλαιον 20, στίχοι 30-31, κεφάλαιον 21, στίχοι 9-15, κεφάλαιον 27, στίχος 29, Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 10, στίχοι 47-48, Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 18, στίχοι 38-39), σε ένα σημείο Ιουδαίος (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 4, στίχος 9) και σε ένα σημείο «Βασιλιάς των Ιουδαίων» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 27, στίχος 37, Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 15, στίχος 26, Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 23, στίχος 38, Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 19, στίχος 19).
Ο Χριστός αιματολογικώς δεν είχε καμία σχέση με τον Ιωσήφ, γιατί όπως αναφέρεται στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιον (κεφάλαιον 1, στίχος 18): «`Οταν η μητέρα του, η Μαρία, αρραβωνιάστηκε με τον Ιωσήφ, προτού συνευρεθούν, έμεινε έγκυος με τη δύναμη του Αγίου Πνεύματος».
`Οπως είδαμε, η Γαλιλαία ήταν περιοχή εθνικών. Αλλά ποιά ήταν η εθνικότητα των κατοίκων της Γαλιλαίας; Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον διαβάζουμε (κεφάλαιον 7, στίχος 35): «Τότε οι Ιουδαίοι ρωτούσαν ο ένας τον άλλο, ‘‘Πού πρόκειται να πάει αυτός, ώστε εμείς να μην μπορούμε να τον βρούμε; Μήπως σκέπτεται να πάει στη διασπορά των Ελλήνων και να διδάσκει τους `Ελληνες;’’» Διαπιστώνουμε, λοιπόν, από το εδάφιο αυτό, ότι στην Παλαιστίνη υπήρχε διασπορά των Ελλήνων. Επίσης, στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον διαβάζουμε ότι όταν ο Χριστός βρισκόταν στα Ιεροσόλυμα, πήγαν `Ελληνες να τον συναντήσουν (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 12, στίχοι 20-23): «`Ηταν μερικοί `Ελληνες ανάμεσα σ’ αυτούς που ανέβηκαν να προσκυνήσουν στη γιορτή. Αυτοί, λοιπόν, πήγαν στον Φίλιππο, που καταγόταν από τη Βηθσαϊδά της Γαλιλαίας και τον παρακαλούσαν μ’ αυτά τα λόγια, ‘‘Κύριε, θέλουμε να δούμε τον Ιησού’’. Πηγαίνει ο Φίλιππος και το λέει στον Ανδρέα. `Επειτα έρχονται ο Ανδρέας κι ο Φίλιππος και το λένε στον Ιησού. Ο Ιησούς τότε τους απάντησε, ‘‘`Ηρθε η ώρα να δοξαστεί ο υιός του ανθρώπου’’». Ο Κύριλλος Αλεξανδρείας εξηγώντας την παρουσία των Ελλήνων στα Ιεροσόλυμα, αναφέρει τα εξής (Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Θα απορούσε, λοιπόν, κάποιος με αυτά και θα σκεπτόταν για ποιό λόγο μερικοί από τους `Ελληνες ανεβαίνουν στα Ιεροσόλυμα με σκοπό να προσκυνήσουν. Ποιός κοινός λόγος λατρείας υπάρχει μεταξύ Ελλήνων και Ιουδαίων; Παρότι θα βρούμε ότι απέχει πολύ μεταξύ τους η κλίση και η προτίμηση, διότι οι μεν έχουν τιμήσει την αλήθεια, ενώ οι δε έχουν τιμήσει το ψεύδος. Τί λοιπόν θα πούμε γι’ αυτά; Επειδή βρίσκεται κοντά η χώρα των Ιουδαίων προς τη χώρα των Γαλιλαίων και επειδή έχουν πόλεις και κωμοπόλεις γειτονικές μεταξύ τους οι `Ελληνες και εκείνοι, έκαναν συχνές τις αναμίξεις, σύχναζαν οι μεν προς τους δε». Επίσης, αναφέρει στη συνέχεια τα εξής (Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Γι’ αυτό τότε η αναφορά των Ελλήνων έγινε στην αφετηρία και ως Γαλιλαίοι οι `Ελληνες προσήλθαν στον Φίλιππο, διότι και αυτός ήταν Γαλιλαίος, για να δείξει σ’ αυτούς τον Ιησού, τον οποίο ήθελαν να δουν». `Οπως αναφέρει, λοιπόν, ο Κύριλλος Αλεξανδρείας, η Γαλιλαία ήταν ελληνική περιοχή. Μάλιστα πολιτική πρωτεύουσα της Γαλιλαίας ήταν η ελληνική πόλη Τιβεριάδα.
Επειδή την εποχή του Χριστού το όνομα `Ελληνας δεν δήλωνε μόνο τη φυλετική καταγωγή, αλλά γενικά τους εθνικούς, θα μπορούσε να πει κανείς ότι οι `Ελληνες στους οποίους αναφέρεται ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μπορεί να μην ήταν ελληνικής καταγωγής, αλλά κάτοικοι της Παλαιστίνης που ονομάζονταν `Ελληνες επειδή ακολουθούσαν την ελληνική θρησκεία. `Ομως, κάθε φορά που χρησιμοποιείται το όνομα `Ελληνας στην Καινή Διαθήκη, διευκρινίζεται εάν αυτό έχει την έννοια της φυλετικής καταγωγής ή θρησκευτική έννοια: «Η γυναίκα ήταν Ελληνίδα, Συροφοινίκισσα στην καταγωγή» (Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 7, στίχος 26). `Αλλωστε, όταν ο Ιωάννης γράφει ότι στην Παλαιστίνη υπάρχει διασπορά των Ελλήνων δεν μπορεί να εννοεί ότι στην Παλαιστίνη υπάρχει διασπορά των εθνικών, όταν στην περιοχή αυτή ζούσαν διάφορες εθνότητες, όπως `Ελληνες, Σύριοι και Φοίνικες. Αλλά και ο Κύριλλος Αλεξανδρείας χρησιμοποιεί το όνομα `Ελληνας με την έννοια της φυλετικής καταγωγής, παρ’ όλο που έζησε τον 5ο αιώνα μ.Χ. και το όνομα `Ελληνας από τον 4ο αιώνα μ.Χ. και μετά, λόγω της επικράτησης του Χριστιανισμού, έπαψε να δηλώνει τη φυλετική καταγωγή, με αποτέλεσμα `Ελληνες να ονομάζονται όχι αυτοί που είχαν ελληνική καταγωγή, αλλά αυτοί που ακολουθούσαν τη θρησκεία των Ελλήνων ανεξαρτήτως καταγωγής (Ερμηνεία εις το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον): «Συνήθεια μάλιστα υπάρχει σε μερικούς Παλαιστινίους, μάλιστα σε `Ελληνες, οι οποίοι έχουν χώρα παρακειμένη και γειτονική προς τη χώρα των Ιουδαίων».
Στο σημείο αυτό, θα πρέπει να αναφέρουμε πως το ότι υπήρχαν συναγωγές στις πόλεις τις Γαλιλαίας δεν σημαίνει ότι οι πόλεις αυτές ήταν ιουδαϊκές. `Οπως φαίνεται από τα παρακάτω εδάφια, συναγωγές υπήρχαν και στο Ικόνιο και στη Θεσσαλονίκη και στην `Εφεσο. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι οι πόλεις αυτές ήταν ιουδαϊκές: «Συνέβη στο Ικόνιο το ίδιο με εκείνο. Εισήλθαν δηλαδή αυτοί στη συναγωγή των Ιουδαίων και μίλησαν τόσο πειστικά, ώστε πολύ πλήθος Ιουδαίων και Ελλήνων πίστεψαν» (Αι Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιον 14, στίχος 1), «Αφού πέρασαν την Αμφίπολη και την Απολλωνία ήλθαν στη Θεσσαλονίκη όπου ήταν η συναγωγή των Ιουδαίων» (Αι Πράξεις των Αποστόλων, κεφάλαιον 17, στίχος 1), «`Ηλθαν στην `Εφεσο και εκείνους τους άφησε εκεί. Αυτός καθώς εισήλθε στη συναγωγή, συνδιαλέχθηκε με τους Ιουδαίους (κεφάλαιον 18, στίχος 19).
Ο Χριστός, λοιπόν, ήταν `Ελληνας ως Γαλιλαίος, που είχε απογραφεί ως φορολογούμενος υπό τον ρωμαϊκό νόμο στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 2, στίχοι 1-7): «Εκείνες τις ημέρες ο Καίσαρας Αύγουστος έβγαλε διάταγμα να απογραφεί όλη η οικουμένη. Η απογραφή αυτή ήταν η πρώτη που έγινε όταν έπαρχος της Συρίας ήταν ο Κυρήνιος. `Ολοι πήγαιναν, λοιπόν, ν’ απογραφούν, καθένας στον τόπο της καταγωγής του. Ανέβηκε κι ο Ιωσήφ από τη Ναζαρέτ, πόλη της Γαλιλαίας, στην Ιουδαία, για ν’ απογραφεί στην πόλη του Δαυίδ, που ονομάζεται Βηθλεέμ, γιατί καταγόταν από την οικογένεια και τη γενιά του Δαυίδ. Απογράφηκε μαζί του και η Μαρία, η μνηστή του, η οποία ήταν έγκυος και ως έγκυος δηλώθηκε. Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει. Και γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο».
ΙΗΣΟΥΣ = ΕΛΛΗΝ ΙΟΥΔΑΙΟΣ = 888
Στο σημείο αυτό, θα μπορούσε να πει κανείς ότι, παρ’ όλο που η Γαλιλαία ήταν περιοχή εθνικών, η μητέρα του Χριστού μπορεί να ήταν Ιουδαία που έμενε στη Γαλιλαία. `Ομως, στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον διαβάζουμε (κεφάλαιον 4, στίχοι 43-44): «Ο Ιησούς έφυγε από εκεί για τη Γαλιλαία. Βέβαια, ο ίδιος ο Ιησούς είχε πει, ‘‘Τον προφήτη δεν τον εκτιμούν στην πατρίδα του’’». O Χριστός δεν θα αποκαλούσε πατρίδα του τη Γαλιλαία, εάν η μητέρα του ήταν Ιουδαία που έμενε στη Γαλιλαία. `Αλλωστε, ο ίδιος διαχωρίζει την καταγωγή του από τους Ιουδαίους και δεν αναφέρει ποτέ ως «Γιαχβέ» ή «Ιεχωβά» τον επουράνιο Πατέρα: «Οι πρόγονοί σας έφαγαν το μάννα στην έρημο» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 6, στίχος 49), «Ο Μωυσής δεν σας έδωσε τον νόμο;» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 19), «Ο Μωυσής σας έδωσε την περιτομή όχι διότι τη νομοθέτησε ο Μωυσής αλλά οι Πατριάρχες και Σάββατο κάνετε περιτομή στον άνθρωπο» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 22), «Και στον νόμο σας είναι γραμμένο πώς η μαρτυρία δύο ανθρώπων είναι έγκυρη» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 8, στίχος 17), «Γνωρίζω ότι είστε απόγονοι του Αβραάμ» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 8, στίχος 37).
Παρ’ όλα αυτά, όμως, η μητέρα του Χριστού παρουσιάζεται ως Ιουδαία και μάλιστα ως καταγόμενη από τον Δαυίδ, όπως και ο Ιωσήφ. Συγκεκριμένα, λέγεται ότι η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, ήταν κόρη του Ιωακείμ και της `Αννας, και η `Αννα του Ματθάν και της Μαρίας. Ο Ματθάν και η Μαρία, εκτός από γονείς της `Αννας, ήταν και γονείς του Ιακώβ, του πατέρα του Ιωσήφ. `Ετσι, ο Ιωσήφ και η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, ήταν πρώτα ξαδέλφια (ο μωσαϊκός νόμος επέτρεπε τη σύζευξη εξαδέλφων). Ο Ματθάν, ο πατέρας του πατέρα του Ιωσήφ, καταγόταν από τον Δαυίδ, και εφ’ όσον η Μαρία, η μητέρα του Χριστού, ήταν εγγονή του Ματθάν, όπως λέγεται, καταγόταν και αυτή από τον Δαυίδ.
Στα Ευαγγέλια, όμως, δεν αναφέρονται πουθενά οι γονείς της Μαρίας. `Οπως επίσης δεν αναφέρεται πουθενά στα Ευαγγέλια ότι η μητέρα της Μαρίας ήταν κόρη του Ματθάν. Η μόνη γενεαλογία που αναφέρεται στα Ευαγγέλια είναι αυτή του Ιωσήφ (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 1, στίχοι 1-16): «Γενεαλογικός κατάλογος του Ιησού Χριστού που καταγόταν από τον Δαυίδ, απόγονο του Αβραάμ. Ο Αβραάμ γέννησε τον Ισαάκ, ο Ισαάκ γέννησε τον Ιακώβ, ο Ιακώβ γέννησε τον Ιούδα και τους αδελφούς του. Ο Ιούδας γέννησε τον Φαρές και τον Ζαρά με τη Θάμαρ. Ο Φαρές γέννησε τον Εσρώμ και ο Εσρώμ τον Αράμ. Ο Αράμ γέννησε τον Αμιναδάβ, ο Αμιναδάβ τον Ναασών και ο Ναασών τον Σαλμών. Ο Σαλμών γέννησε τον Βοόζ με τη Ραχάβ, ο Βοόζ γέννησε τον Ωβήδ με τη Ρουθ, ο Ωβήδ γέννησε τον Ιεσσαί και ο Ιεσσαί γέννησε τον Δαυίδ τον βασιλιά.
»Ο βασιλιάς Δαυίδ γέννησε τον Σολομώντα με τη γυναίκα του Ουρία, ο Σολομώντας γέννησε τον Ροβοάμ, ο Ροβοάμ τον Αβιά, ο Αβιά τον Ασά, ο Ασά τον Ιωσαφάτ, ο Ιωσαφάτ τον Ιωράμ, ο Ιωράμ τον Οζία, ο Οζίας τον Ιωάθαμ, ο Ιωάθαμ τον `Αχαζ, ο `Αχαζ τον Εζεκία, ο Εζεκίας τον Μανασσή, ο Μανασσής τον Αμών, ο Αμών τον Ιωσία, ο Ιωσίας τον Ιεχονία και τους αδελφούς του την εποχή της αιχμαλωσίας στη Βαβυλώνα.
»Μετά την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, ο Ιεχονίας γέννησε τον Σαλαθιήλ και ο Σαλαθιήλ τον Ζοροβάβελ. Ο Ζοροβάβελ γέννησε τον Αβιούδ, ο Αβιούδ τον Ελιακείμ, ο Ελιακείμ τον Αζώρ, ο Αζώρ τον Σαδώκ, ο Σαδώκ τον Αχείμ, ο Αχείμ τον Ελιούδ, ο Ελιούδ τον Ελεάζαρ, ο Ελεάζαρ τον Ματθάν, ο Ματθάν τον Ιακώβ και ο Ιακώβ τον Ιωσήφ, τον άνδρα της Μαρίας, από την οποία γεννήθηκε ο Ιησούς, ο λεγόμενος Χριστός». Στο απόσπασμα αυτό παρατηρούμε ότι ο Ματθαίος παραθέτει τη γενεαλογία του Ιωσήφ για να δείξει ότι ο Ιησούς κατάγεται από τον Δαυίδ, αν και ο Ιωσήφ δεν ήταν βιολογικός πατέρας του Ιησού ώστε ο Ιησούς να είναι κατά σάρκα απόγονος του Δαυίδ, ενώ θα μπορούσε να παραθέσει και τη γενεαλογία της Μαρίας, με το να αναφέρει πολύ απλά ότι η μητέρα της ήταν κόρη του Ματθάν, για να δείξει ότι ο Ιησούς ήταν κατά σάρκα απόγονος του Δαυίδ. Αλλά το ότι δεν αναφέρει ότι η μητέρα της Μαρίας ήταν κόρη του Ματθάν, σημαίνει ότι δεν ήταν, αλλιώς θα το ανέφερε. Φαίνεται, λοιπόν, ότι κάποιοι προσπάθησαν να συνδέσουν τη γενεαλογία της Μαρίας με αυτή του Ιωσήφ ώστε να παρουσιάσουν και τη μητέρα του Χριστού ως Ιουδαία και καταγόμενη από τον Δαυίδ.
`Οσον αφορά τα ονόματα των γονιών της Μαρίας, που υποτίθεται ότι ήταν Ιωακείμ και `Αννα, αυτά δεν αναφέρονται πουθενά στην Καινή Διαθήκη, αλλά παραδόθηκαν από το μη κανονικό και αναξιόπιστο «Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου». Το «Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου» αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Κλήμη τον Αλεξανδρέα (150-215 μ.Χ.) και τον Ωριγένη (185-254 μ.Χ.). Αναξιόπιστο είναι γιατί όλα όσα αναφέρονται σ’ αυτό είναι μυθεύματα. Το ότι όλα όσα αναφέρονται σ’ αυτό είναι μυθεύματα φαίνεται κατ’ αρχήν από το ότι διαβάζουμε σ’ αυτό ότι ο Ιωακείμ και η `Αννα έστειλαν την κόρη τους σαν ιέρεια στον Ναό του Σολομώντα, στην Ιερουσαλήμ. Αυτό, όμως, ήταν αδύνατον διότι απαγορευόταν να υπηρετούν γυναίκες στον Ναό του Σολομώντα. Στη συνέχεια διαβάζουμε: «Η Μαρία, εν τω μεταξύ, είχε λησμονήσει τα μυστήρια για τα οποία της μίλησε ο αρχάγγελος Γαβριήλ και ατενίζοντας τον ουρανό είπε, ‘‘Ποιά είμαι εγώ Κύριε που όλες οι γενιές με ευλογούν;’’» Το απόσπασμα αυτό βεβαίως είναι αστείο, διότι είναι αδύνατον να ξέχασε η μητέρα του Χριστού αυτά που της είπε ο άγγελος. Παρακάτω αυτός που έγραψε το «Πρωτοευαγγέλιο του Ιακώβου» φτάνει στο σημείο να γράψει το εξής: «Βγαίνοντας η μαμή από το σπήλαιο συνάντησε τη Σαλώμη και της είπε, ‘‘Σαλώμη, Σαλώμη, καινούργιο θέαμα έχω να σου διηγηθώ. Μία παρθένος γέννησε παιδί που δεν το χωρά η φύση της’’. Και η Σαλώμη απάντησε, ‘‘Ζει ο Κύριος ο Θεός μου, μα αν δεν βάλω το δάχτυλό μου στη φύση της για να ερευνήσω, δεν θα πιστέψω ότι μία παρθένος γέννησε’’. Μπήκε στο σπήλαιο η μαμή και είπε στη Μαριάμ, ‘‘Πάρε την κατάλληλη θέση, γιατί μεγάλη φιλονικία υπάρχει γύρω από εσένα’’. `Εβαλε η Σαλώμη το δάχτυλό της στη φύση και έκραξε, ‘‘Αλίμονο στην αμαρτία και στην απιστία μου που θέλησα να δοκιμάσω τη δύναμη του ζώντος Θεού και να το χέρι μου αποκόπτεται με φωτιά’’».
Από τα παραπάνω προκύπτει, λοιπόν, ότι όλα όσα αφορούν την υποτιθέμενη γενεαλογία και τα υποτιθέμενα ονόματα των γονιών της μητέρας του Χριστού είναι μεταγενέστερες διαστρεβλώσεις.
Το ότι κάποιοι προσπάθησαν να διαστρεβλώσουν κάποια στοιχεία από τη ζωή του Χριστού, φαίνεται επίσης από το ότι τα αδέλφια του Χριστού, τα οποία αναφέρονται στα Ευαγγέλια, παρουσιάζονται ως παιδιά του Ιωσήφ από τον γάμο που υποτίθεται ότι είχε κάνει πριν αρραβωνιαστεί τη Μαρία, τη μητέρα του Χριστού. Συγκεκριμένα, λέγεται ότι ο Ιωσήφ, πριν αρραβωνιαστεί την Μαρία, τη μητέρα του Χριστού, έκανε με τη Σαλώμη τέσσερις υιούς και τρεις κόρες. Η Σαλώμη ήταν υποτίθεται κόρη του Αγγαίου και ο Αγγαίος του Ελιακείμ. Ο Ελιακείμ ήταν πατέρας του Ιωακείμ και ο Ιωακείμ της Μαρίας, της μητέρας του Χριστού. `Ετσι, η Σαλώμη, η πρώτη γυναίκα του Ιωσήφ, ήταν πρώτη ξαδέλφη με την Μαρία, τη μητέρα του Χριστού.
Κατ’ αρχήν για τα αδέλφια του Χριστού διαβάζουμε στα Ευαγγέλια: «`Ηρθαν τότε η μητέρα και τ’ αδέλφια του Ιησού και περιμένοντας έξω από το σπίτι έστειλαν να τον φωνάξουν. Γύρω του καθόταν πλήθος και του λένε, ‘‘Η μητέρα σου και τ’ αδέλφια σου είναι έξω και σε ζητούν’’» (Κατά Μάρκον, κεφάλαιον 3, στίχος 31), «Αυτός δεν είναι ο υιός του ξυλουργού; Η μητέρα του δεν λέγεται Μαρία και οι αδελφοί του Ιάκωβος, Ιωσής, Σίμων και Ιούδας; Κι οι αδελφές του δεν μένουν όλες στον τόπο μας;» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 13, στίχοι 55-56), «Ακόμα και τ’ αδέλφια του δεν πίστευαν σ’ αυτόν» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 7, στίχος 5).
Τα αδέλφια του Χριστού ήταν παιδιά του Ιωσήφ από την Μαρία, τη μητέρα του Χριστού, και όχι από τη Σαλώμη, που υποτίθεται ότι ήταν η πρώτη του σύζυγος. Από πού προκύπτει, όμως, αυτό το συμπέρασμα; Ο Ματθαίος γράφει ότι ο Ιησούς ήταν ο πρωτότοκος υιός της Μαρίας: «Και δεν είχε συζυγικές σχέσεις μαζί της (ο Ιωσήφ), έως ότου γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο και του έδωσε το όνομα Ιησούς» (κεφάλαιον 1, στίχος 25). Το ίδιο γράφει και ο Λουκάς: «Τον καιρό που αυτοί ήταν εκεί, ήρθε η ώρα της Μαρίας να γεννήσει και γέννησε τον υιό της τον πρωτότοκο» (κεφάλαιον 2, στίχοι 6-7). Αυτό σημαίνει ότι η Μαρία έκανε και άλλα παιδιά μετά από τον Ιησού και μάλιστα τα παιδιά αυτά τα είχε κάνει με τον Ιωσήφ, αφού μετά τη γέννηση του Ιησού ο μοναδικός σύζυγος που είχε ήταν ο Ιωσήφ. `Αλλωστε, εάν ο Ιωσήφ είχε αποκτήσει παιδιά από άλλη γυναίκα πριν τη Μαρία, όπως λέγεται, δεν θα μπορούσε μετά τη γέννηση του Ιησού να προσφέρει στον Ναό του Σολομώντα τη θυσία για τη γέννηση του πρωτότοκου (Κατά Λουκάν, κεφάλαιον 2, στίχοι 22-23): «`Οταν συμπληρώθηκαν οι μέρες για τον καθαρισμό τους σύμφωνα με τον μωσαϊκό νόμο, έφεραν το παιδί (τον Ιησού) στα Ιεροσόλυμα για να το αφιερώσουν στον Κύριο. Σύμφωνα με αυτό που είχε γραφτεί στον νόμο του Κυρίου, κάθε αρσενικό που ανοίγει για πρώτη φορά τη μήτρα της μητέρας του, πρέπει να θεωρείται αφιερωμένο στον Κύριο».
Στο σημείο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζει η επιστολή του Ρωμαίου κυβερνήτη της Ιουδαίας Πούπλιου Λέντουλου προς τον αυτοκράτορα της Ρώμης Τιβέριο, στην οποία περιγράφεται ο Χριστός με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε ελληνική και όχι σε εβραϊκή καταγωγή: «`Ηκουσα ω Καίσαρ ότι επιθυμείς να μάθης ότι σοι γράφω νυν περί ανθρώπου τινός λίαν εναρέτου καλουμένου Ιησού Χριστού ον ο λαός θεωρεί προφήτην και οι μαθηταί του Θεόν, λέγοντες ότι είναι υιός Θεού Πλάστου των ουρανών και της γης και παντός θαυμάσια πράγματα περί του Χριστού αυτού΄ ανεγείρει νεκρούς και ιατρεύει ασθενείς δια μίας και μόνης λέξεως΄ είναι ανήρ αναστήματος μετρίου, καλός την όψιν, και μεγαλοπρέπειαν περιβεβλημένος, ιδίως κατά το πρόσωπον ώστε όσοι τον ατενίζουν αναγκάζονται να τον αγαπούν και να τον φοβούνται΄ έχει την κόμην χρώματος καρύου ωρίμου εξικνουμένην μέχρι των ώτων του εκείθεν δε μέχρι των ωμοπλατών του΄ καταντά γαιόχρους αλλά μάλλον στιλπνή΄ διχάζεται κατά το σύστημα των ναζαρινών΄ το μέτωπόν του είναι λίον και γαλήνιον, το πρόσωπόν του άνευ ρητίδος ή κηλίδος΄ η ρις και τα χείλη του κανονικώτατα΄ το γένειόν του είναι πυκνόν και του αυτού χρώματος της κόμης, δεν είναι δε μακρόν και διχάζεται εις το μέσον. Ουδείς δύναται να τον παρατηρήση ατενώς. `Οταν επιτιμά φοβίζει, όταν δε πράττει τούτο, κλαίει΄ είναι αξιαγάπητος και χαρίεις. Μετά σοβαρότητος λέγουσιν, ότι ουδέποτε ώφθη γελών, αλλά πλειστάκις κλαίων.
»`Εχει ωραίας τας χείρας και τους βραχίονας΄ εν τη συνομιλία ευαρεστεί πάντας΄ δυσκόλως όμως φαίνεται, όταν δε φανή που, είναι μετριόφρων, και έχει το ωραιότερον παράστημα του κόσμου΄ είναι ωραίος ως την μητέραν του ήτις εστίν η ωραιοτέρα γυνή ήτις ποτέ εθεάθη εις τα μέρη ταύτα. Εάν όμως η σοι μεγαλειότης ω Καίσαρ ποθή να ιδή αυτόν ως μοι έγραφες άλλοτε, πληροφόρησόν με, διότι θα σοι τον στείλω πάραυτα.
»Πάντως εν Ιερουσαλήμ θαυμάζουσι την σοφίαν του καίτοι ουδέποτε εσπούδασε τι και όμως είναι κάτοχος πάσης επιστήμης. Περιπατεί ανυπόδητος και ασκεπής την κεφαλήν΄ πολλοί βλέποντες αυτόν γελώσι΄ αλλ’ όταν ευρίσκωνται προ αυτού τρέμουσι και θαυμάζουσι αυτόν. Λέγουσιν ότι ουδέποτε άνθρωπος ως αυτός ανεφάνη εις τα μέρη ταύτα.
»Τη αληθεία μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία, ως μοι λέγουσιν οι Εβραίοι ουδέποτε εδόθησαν συμβουλαί, ουδέποτε εκηρύχθη διδασκαλία ως η δική του. Πολλοί δε των Ιουδαίων θεωρούσιν αυτόν Θεόν άλλοι πάλιν μοι λέγουσιν ότι είναι εχθρός της σης μεγαλειότητος ω Καίσαρ. Πολλαχώς με παρανοχλούσιν οι μοχθηροί αυτοί Εβραίοι΄ λέγεται ότι αυτός ουδέποτε δυσηρέστησε τινά, αλλά ότι μάλλον εποίησε το αγαθόν΄ όλοι όσοι εγνώρισαν αυτόν λέγουσιν ευηρεστήθησαν παρ’ αυτού.
»`Ομως εις την σην μεγαλειότητα ω Καίσαρ εις την προς σε υπακοήν είμαι πρόθυμος ότι διατάξεις θέλεις εκτελεσθή.
»Εν Ιερουσαλήμ ινδικτίωνος 7 σελήνη 11.
»Της Σης μεγαλειότητος πιστότατος και ευπειθέστατος ΠΟΥΠΛΙΟΣ ΛΕΝΤΟΥΛΟΣ ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΤΗΣ ΙΟΥΔΑΙΑΣ».
`Οπως είδαμε, ο Χριστός ως Γαλιλαίος ήταν ελληνικής καταγωγής. Ελληνικής καταγωγής ήταν και οι μαθητές του πλην του Ιούδα, αφού οι περισσότεροι από αυτούς κατάγονταν από τη Γαλιλαία και τα ονόματα των γονιών τους ήταν ελληνικά. Στην καταγραφή του Δωρόθεου, Επισκόπου Τύρου, με τον τίτλο «Των ΙΒ΄ Αποστόλων αι Πατρίδαι και τα Ονόματα των Γεννησάντων Αυτούς» διαβάζουμε: «Πέτρος και Ανδρέας αδελφοί, εκ πατρός Ιωάννου, μητρός Ιωάννας, αλιείς την τέχνην, από Θηβαΐδας της κώμης.
»Ιάκωβος και Ιωάννης αδελφοί, εκ πατρός Ζεβεδαίου, μητρός Ιεροκλείας, αλιείς και αυτοί.
»Φίλιππος εκ πατρός Φιλισανός, μητρός δε Σοφίας, από Θηβαΐδας της κώμης, ηνίοχοι το επιτήδευμα.
»Θωμάς, ο και Δίδυμος, ων μετά αδελφής λεγομένης Λυσίας, εκ πατρός Διοφανούς, μητρός δε Ρέας, από Αντιοχείας.
»Βαρθολομαίος εκ πατρός Σωσθένους, μητρός δε Ουρανίας, νομαρείτης, ήτοι λαχάνια φυτεύων.
»Θαδδαίος, ο και Λεββαίος, εκ πατρός Νεκρεφά, μητρός δε Σελήνης, Ιταλικός.
»Ιάκωβος ο του Αλφαίου, εκ πατρός `Ανδρωνος, μητρός δε Ευτυχίας, από Ιεραπόλεως, λαϊξός την τέχνην.
»Ματθαίος, ο και Λευίς, τελώνης το επιτήδευμα, εκ πατρός Ρούκου, μητρός δε Χειροθείας, από της Γαλιλαίας.
»Σίμων Κανανίτης, αριστόκλητος του Κυρίου εις τους γάμους, εκ πατρός Γαλλίονος, μητρός δε Αμμίας.
»Σίμων ο καλούμενος Ζηλωτής, από Σαλείμ, εκ πατρός Ζήνωνος.
»Σημειώσαι δε ότι ο Λουκάς τον μεν Θαδδαίον Ιούδαν Ιακώβου εκάλεσεν, Σίμωνα δε τον Κανανίτην Ζηλωτήν εκάλεσεν.
»Ιούδας ο Ισκαριώτης».

Ο ΛΟΓΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΚΟΣΜΙΚΕΣ ΟΚΤΑΒΕΣ
Το Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον αρχίζει με τη φράση: «Εν αρχή ην ο Λόγος, και ο Λόγος ην προς τον Θεόν, και Θεός ην ο Λόγος». Αλλά τί είναι ο Λόγος; Ο Λόγος είναι ήχος και ο ήχος ταλάντωση. Επομένως ο Λόγος είναι η πρώτη κοσμική δόνηση που δημιούργησε το Σύμπαν διότι «πάντα δι’ αυτού (του Λόγου) εγένετο, και χωρίς αυτού εγένετο ουδέ εν ο γέγονεν» (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 1, στίχος 3). Κι επειδή «Θεός ην ο Λόγος» ισχύει η λεξαριθμική ισοψηφία:
Ο ΘΕΟΣ ΕΣΤΙΝ = Η Α΄ ΚΟΣΜΙΚΗ ΔΟΝΗΣΙΣ = 919.
Η ενσάρκωση του Θεού Λόγου είναι ο Ιησούς Χριστός. `Ομως ο Θεός Λόγος δεν είναι ο ένας Θεός, αλλά μέρος αυτού, όπως αναφέρεται στην αρχή του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου: «Ο Λόγος ην προς τον Θεόν». Αυτό άλλωστε φαίνεται και από το γεγονός ότι ο Χριστός δεν ταύτιζε τον εαυτό του με τον Θεό (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 19, στίχος 17): «Γιατί με λες αγαθό; Κανείς δεν είναι αγαθός παρά μόνο ένας, ο Θεός». Μάλιστα ο ίδιος ο Χριστός ομολογεί ότι είναι κατώτερος από τον Πατέρα (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 14, στίχος 28): «Ακούσατε ότι εγώ σας είπα, ‘‘Φεύγω, αλλά θα ξανάρθω κοντά σας’’. Αν με αγαπούσατε, θα χαιρόσασταν που σας είπα ότι πηγαίνω στον Πατέρα, διότι ο Πατέρας είναι ανώτερος από μένα». Ο Χριστός αποκαλούσε τον εαυτό του «υιό του Θεού», γιατί όπως αναφέρει ο ίδιος, στη Γραφή ονομάζονται θεοί εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο λόγος του Θεού (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 10, στίχοι 31-36): «Οι Ιουδαίοι πήραν πάλι πέτρες για να τον λιθοβολήσουν (τον Ιησού). Τότε ο Ιησούς τους είπε, ‘‘Πολλά καλά έργα έκανα μπροστά σας με εντολή του Πατέρα μου, για ποιό απ’ αυτά θέλετε να με λιθοβολήσετε;’’ Οι Ιουδαίοι του απάντησαν, ‘‘Δεν θέλουμε να σε λιθοβολήσουμε για κάποιο καλό έργο, αλλά επειδή βλασφημείς, ενώ είσαι άνθρωπος, παρουσιάζεις τον εαυτό σου για Θεό’’. Τότε ο Ιησούς τους είπε, ‘‘Μήπως δεν είναι γραμμένο στον νόμο σας, εγώ είπα είστε θεοί; Στη Γραφή ονομάζονται θεοί εκείνοι στους οποίους απευθύνθηκε ο λόγος του Θεού. Και ό,τι είναι γραμμένο στη Γραφή δεν μπορεί να καταλυθεί. Πώς, λοιπόν, εσείς λέτε ότι βλασφημώ, επειδή είπα ότι είμαι υιός του Θεού, εγώ, που ο Πατέρας με ξεχώρισε και με έστειλε στον κόσμο;’’».
Τα πάντα στο Σύμπαν δονούνται. Επομένως τα πάντα είναι οκτάβες. Οκτάβα ονομάζεται η ηχητική απόσταση ανάμεσα στον πρώτο και τον τελευταίο ήχο μίας οκτάφθογγης κλίμακας.
Η πρώτη κοσμική δόνηση δημιούργησε μία ακολουθία δονήσεων και άρα οκτάβων.
ΕΝ ΑΡΧΗ ΗΝ Ο ΛΟΓΟΣ = ΣΟΦΙΑ ΘΕΟΥ = 1265
Η ΣΟΦΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ ΘΕΟΥ = ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΩΝ = 3148
ΤΑΛΑΝΤΩΣΕΙΣ = Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΟΚΤΑΒΩΝ = 1897
Επομένως ο λεξάριθμος του ονόματος Ιησούς, ο οποίος είναι ο αριθμός 888 (ΙΗΣΟΥΣ = 888), δηλώνει τις κοσμικές οκτάβες (888).


Η ΕΞΗΓΗΣΗ ΤΩΝ ΦΑΙΝΟΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΓΕΝΝΗΣΗΣ, ΤΗΣ ΘΑΥΜΑΤΟΥΡΓΙΚΗΣ ΔΡΑΣΗΣ, ΤΗΣ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗΣ, ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΜΕΣΩ ΤΗΣ ΠΥΡΗΝΙΚΗΣ ΦΥΣΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΛΕΞΑΡΙΘΜΩΝ
Η ύλη αποτελείται από σωμάτια όπως τα πρωτόνια, τα ουδετερόνια και τα ηλεκτρόνια. Τα πρωτόνια έχουν θετικό φορτίο, τα ουδετερόνια δεν έχουν φορτίο και τα ηλεκτρόνια έχουν αρνητικό φορτίο. Η αντιύλη είναι ύλη που αποτελείται από σωμάτια όπως τα αντιπρωτόνια, τα αντιουδετερόνια και τα αντιηλεκτρόνια. Τα αντιπρωτόνια είναι όμοια με τα πρωτόνια αλλά έχουν αρνητικό φορτίο, τα αντιουδετερόνια δεν έχουν φορτίο όπως και τα ουδετερόνια και τα αντιηλεκτρόνια είναι όμοια με τα ηλεκτρόνια αλλά έχουν θετικό φορτίο. `Οταν ένα φωτόνιο υψηλής ενέργειας αλληλεπιδρά με υλικό πυρήνα, εξαφανίζεται και στη θέση του εμφανίζεται ένα ηλεκτρόνιο και ένα αντιηλεκτρόνιο. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται υλοποίηση. `Οταν ένα ηλεκτρόνιο και ένα αντιηλεκτρόνιο συγκρούονται, εξαφανίζονται και εμφανίζονται δύο ή περισσότερα φωτόνια. Το φαινόμενο αυτό ονομάζεται εξαΰλωση.
Ο Χριστός ήρθε στη Γη ως κύμα φωτονίων. Η γέννησή του έγινε με την κρούση κύματος φωτονίων επί υλικών πυρήνων της μήτρας της Θεοτόκου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ύλης και αντιύλης και στη συνέχεια τη μετατροπή της αντιύλης σε ύλη.
ΓΕΝΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3664
ΦΩΤΟΝΙΑ ΕΠΙ ΥΛΙΚΟΥ ΠΥΡΗΝΟΣ = 3664
Ο Χριστός, όσον αφορά τη θαυματουργική του δράση, θεράπευε τους ασθενείς μ’ έναν του λόγο, δηλαδή με τη δόνηση του ήχου. Η ταλάντωση του ήχου έχει ως αποτέλεσμα την ταλάντωση του ηλεκτρικού φορτίου των ατόμων και η ταλάντωση του ηλεκτρικού φορτίου των ατόμων έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία ηλεκτρομαγνητικού κύματος. Και δια του ηλεκτρομαγνητισμού επιτυγχανόταν η μοριακή κινησιοποίηση, δηλαδή η επαναφορά της μοριακής δομής της πάσχουσας περιοχής των ασθενών στα φυσιολογικά επίπεδα.
Ο ΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3581
Η ΔΟΝΗΤΙΚΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ = 3581
Η ΙΑΣΙΣ ΔΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΛΕΞΕΩΝ = 3547
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ = 3547
ΤΑΛΑΝΤΩΣΙΣ ΤΟΥ ΗΧΟΥ = ΗΛΕΚΤΡΙΚΟΝ ΦΟΡΤΙΟΝ ΑΤΟΜΟΥ ΤΗΣ ΥΛΗΣ = 3740
ΤΟ ΠΑΛΛΟΜΕΝΟΝ ΦΟΡΤΙΟΝ ΤΟΥ ΑΤΟΜΟΥ = 3547
Η ΕΚΠΟΜΠΗ ΤΟΥ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΚΟΥ ΚΥΜΑΤΟΣ = 3547
Η ΑΡΜΟΝΙΑ ΤΟΥ ΗΧΟΥ = ΓΕΝΕΣΙΣ ΗΛΕΚΤΡΟΜΑΓΝΗΤΙΣΜΟΥ = 2128
Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΒΙΟΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = Η ΜΟΡΙΑΚΗ ΚΙΝΗΣΙΟΠΟΙΗΣΙΣ = 1203


Η μεταμόρφωση του Χριστού είναι το φαινόμενο κατά το οποίο ο Χριστός μεταμορφώθηκε σε φως. Κατά τη μεταμόρφωση του Χριστού το ήμισυ της ύλης του σώματός του μετατράπηκε σε αντιύλη και η επαφή της ύλης και της αντιύλης είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε κύμα φωτονίων.
Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ = 3732
ΤΟ ΗΜΙΣΥ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΤΡΑΠΗ ΕΙΣ ΑΝΤΙΥΛΗΝ = 3732


Κατά την ανάστασή του ο Χριστός ενεργοποίησε τα εγκεφαλικά του κύτταρα ώστε να επαναφέρει τις ζωτικές του λειτουργίες. Για να βγει από τον τάφο ο Χριστός μετέτρεψε το ήμισυ της ύλης του σώματός του σε αντιύλη ώστε η επαφή της ύλης και της αντιύλης να έχει ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε φωτόνια γ΄, καθώς τα φωτόνια γ΄ λόγω της υψηλής τους συχνότητας μπορούσαν να διαπεράσουν τα τοιχώματα του σπηλαίου. `Οταν βγήκε από τον τάφο μείωσε τη συχνότητα των φωτονίων για να μην μετατραπούν οι Ρωμαίοι στρατιώτες που τον φρουρούσαν σε ύλη και αντιύλη, καθώς η κρούση φωτονίων γ΄ με υλικούς πυρήνες δημιουργεί ύλη και αντιύλη. Η μείωση της συχνότητας των φωτονίων γ΄ είχε ως αποτέλεσμα αυτά να γίνουν ορατά, γεγονός που εξηγεί το φως που είδαν οι Ρωμαίοι στρατιώτες κατά την ανάστασή του.
ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = Η ΚΤΙΣΙΣ ΦΩΤΟΝΙΩΝ Γ΄ = 3331
ΕΓΕΡΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = Η ΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΕΙΣ ΦΩΤΟΝΙΑ Γ΄ = 3661
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΞΗΛΘΕ ΕΚ ΤΟΥ ΤΑΦΟΥ = ΦΩΤΟΣΩΜΑΤΙΟΝ = 3141


Κατά την ανάληψη του Χριστού το ήμισυ της ύλης του σώματός του μετατράπηκε σε αντιύλη και η επαφή της ύλης και της αντιύλης είχε ως αποτέλεσμα τη μετατροπή του υλικού του σώματος σε φωτόνια γ΄.
Η ΜΕΘΟΔΟΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ = ΦΩΤΟΣΩΜΑΤΟΠΟΙΗΣΙΣ = 3659
Η ΘΕΙΑ ΑΝΑΛΗΨΙΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3401
Ο ΙΗΣΟΥΣ ΕΤΡΑΠΗ ΕΙΣ ΦΩΤΟΝΙΑ Γ΄ = 3401


Ο Χριστός θα επιστρέψει στη Γη κατά τη Δευτέρα Παρουσία με τον ίδιο τρόπο που έφυγε, δηλαδή ως κύμα φωτονίων.
Η ΔΕΥΤΕΡΑ ΕΛΕΥΣΙΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΕΠΙ ΤΗΣ ΓΗΣ = 3945
ΤΟ ΦΩΤΟΝΙΟΝ ΥΨΗΛΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ = 3945


Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ
Στο Βιβλίο της Γενέσεως αναφέρεται ότι ο Διάβολος και Σατανάς θα έχει απογόνους πάνω στη γη (κεφάλαιον 3, στίχος 15): «`Εχθρα θα βάλω ανάμεσα σε σένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της». Στο Κατά Ιωάννην Ευαγγέλιον βλέπουμε τον Χριστό να λέει στους Φαρισαίους ότι κατάγονται από τον Διάβολο και Σατανά (κεφάλαιον 8, στίχος 44): «Εσείς από τον πατέρα σας, τον Διάβολο, κατάγεστε και τις επιθυμίες του πατέρα σας θέλετε να κάνετε». Επομένως, όταν ο Χριστός αποκαλεί τους Φαρισαίους «φίδια» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 33) και «γεννήματα εχιδνών» (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 12, στίχος 34), αναφέρεται στην ερπετοειδή φύση αυτών που τον σταύρωσαν. Το ότι το εβραϊκό ιερατείο ήταν συναγωγή του Διαβόλου και Σατανά δηλώνεται και στην Αποκάλυψη του Ιωάννη (κεφάλαιον 2, στίχος 9): «Γνωρίζω ότι σε διαβάλλουν αυτοί που αποκαλούν τους εαυτούς τους Ιουδαίους και δεν είναι, αλλά είναι συναγωγή του Σατανά». Μάλιστα οι Ιουδαίοι αρχιερείς που αποτελούσαν το συμβούλιο «Σανχεντρίν», το οποίο καταδίκασε τον Χριστό σε σταυρικό θάνατο, ήταν 72, όσα είναι και τα δαιμονικά πνεύματα που έθεσε ο Σολομώντας υπό την εξουσία του για το χτίσιμο του ναού των Ισραηλιτών. Το εβραϊκό ιερατείο, που ήταν συναγωγή του Διαβόλου και Σατανά, ήταν υπεύθυνο και για τη διαστρέβλωση της διδασκαλίας του Χριστού και τη δημιουργία της χριστιανικής θρησκείας με το να τον παρουσιάσουν ως υιό του Γιαχβέ. Αυτό αποκαλύπτεται και από τον λεξαριθμικό κώδικα της ελληνικής γλώσσας:
Η ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΣ ΘΡΗΣΚΕΙΑΣ = 3224
Η ΕΒΡΑΙΟΠΟΙΗΣΙΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ = 3224
Το ότι ο Χριστός δεν δημιούργησε θρησκεία φαίνεται πρώτα απ’ όλα από την εξής εντολή που άφησε (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 10): «Μην ονομαστείτε ηγήτορες». Αντίθετα, για τους θρησκευτικούς ηγέτες έλεγε (Κατά Ματθαίον, κεφάλαιον 23, στίχος 14): «Αλίμονό σας, γραμματείς και Φαρισαίοι, υποκριτές, γιατί κλείνετε στους ανθρώπους τον δρόμο για τη βασιλεία των ουρανών. Ούτε εσείς μπαίνετε ούτε το επιτρέπετε σ’ όσους θέλουν να μπουν».
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της διαστρέβλωσης της διδασκαλίας του Χριστού είναι το γεγονός ότι ενώ ο Χριστός και οι μαθητές του πίστευαν στη μετενσάρκωση η χριστιανική θρησκεία το αρνείται. Το ότι ο Χριστός και οι μαθητές του πίστευαν στη μετενσάρκωση φαίνεται ξεκάθαρα από το εξής περιστατικό (Κατά Ιωάννην, κεφάλαιον 9, στίχοι 1-3): «Καθώς πήγαινε στον δρόμο (ο Ιησούς), είδε έναν άνθρωπο που είχε γεννηθεί τυφλός. Τότε τον ρώτησαν οι μαθητές του, ‘‘Διδάσκαλε, ποιός αμάρτησε, αυτός ή οι γονείς του, ώστε να γεννηθεί τυφλός; Και ο Ιησούς απάντησε, ‘‘Ούτε αυτός αμάρτησε ούτε οι γονείς του, αλλά γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθεί η δύναμη των έργων του Θεού σ’ αυτόν». Αν, λοιπόν, ο άνθρωπος αυτός είχε γεννηθεί τυφλός εξαιτίας δικών του αμαρτιών θα επρόκειτο για αμαρτίες που έκανε προτού γεννηθεί, δηλαδή σε μία προηγούμενη ζωή, και την εκδοχή αυτή δεν την αμφισβήτησε ο Χριστός, αντίθετα επιβεβαίωσε ότι ο άνθρωπος αυτός δεν γεννήθηκε τυφλός λόγω αμαρτιών που έκανε προτού γεννηθεί.
Ο πραγματικός χριστιανισμός διαστρεβλώθηκε κυρίως από τις διορθώσεις που έγιναν στα πρωτότυπα χριστιανικά ελληνικά κείμενα. Στην πραγματικότητα, τα πρωτότυπα Ευαγγέλια παραποιήθηκαν και γι’ αυτό χάθηκαν, για να μην φανερωθεί η αλήθεια. Ο Ωριγένης λέει πως ήδη στην εποχή του αγνοούσαν την ύπαρξη του Κατά Ματθαίον Ευαγγελίου. Το ότι τα Ευαγγέλια που υπάρχουν σήμερα δεν είναι τα πρωτότυπα φαίνεται από το προτελευταίο εδάφιο του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου (κεφάλαιον 21, στίχος 24): «Αυτός είναι ο μαθητής (ο Ιωάννης) που δίνει μαρτυρία γι’ αυτά και που τα έγραψε. Κι εμείς γνωρίζουμε ότι η μαρτυρία του είναι αληθινή». Διαπιστώνουμε, λοιπόν, από το εδάφιο αυτό, ότι ο συγγραφέας του Κατά Ιωάννην Ευαγγελίου δεν είναι ο Ιωάννης, διότι στο προτελευταίο εδάφιο λέει ότι «ΕΜΕΙΣ ΓΝΩΡΙΖΟΥΜΕ ότι η μαρτυρία ΤΟΥ (του Ιωάννη) είναι αληθινή». Επίσης, το ότι τα χριστιανικά κείμενα που υπάρχουν σήμερα είναι αντιγραμμένα και διορθωμένα φαίνεται από τα πρώτα εδάφια της Αποκαλύψεως του Ιωάννου (κεφάλαιον 1, στίχοι 1-3): «Αυτό το βιβλίο περιέχει την αποκάλυψη που έδωσε ο Θεός στον Ιησού Χριστό, για να φανερώσει στους δούλους του αυτά που είναι καθορισμένα να γίνουν πολύ σύντομα. Ο Ιησούς έστειλε τον άγγελό του και τα αποκάλυψε στον δούλο του τον Ιωάννη, ο οποίος έδωσε μαρτυρία για τον λόγο του Θεού και για τον Ιησού Χριστό. Η μαρτυρία αυτή στηρίζεται σε όσα είδε. Μακάριος ο αναγνώστης κι όσοι ακούνε τα λόγια τούτης της προφητείας και τηρούν όσα λέει αυτό το βιβλίο, γιατί πλησιάζει ο καιρός». Διαπιστώνουμε, λοιπόν, από το εδάφιο αυτό, ότι ο συγγραφέας της Αποκαλύψεως του Ιωάννου δεν είναι ο Ιωάννης, αλλά κάποιος που αντέγραψε το πρωτότυπο κείμενο που έγραψε ο Ιωάννης, διότι στα πρώτα εδάφια λέει ότι «ο Ιησούς έστειλε τον άγγελό του και τα αποκάλυψε στον δούλο του τον Ιωάννη, ο οποίος ΕΔΩΣΕ μαρτυρία για τον λόγο του Θεού και για τον Ιησού Χριστό. Η μαρτυρία αυτή στηρίζεται σε όσα ΕΙΔΕ».
Το ότι έγιναν διορθώσεις στα πρωτότυπα χριστιανικά ελληνικά κείμενα, με αποτέλεσμα να διαστρεβλωθεί ο πραγματικός χριστιανισμός, το παραδέχεται ο ίδιος ο Ρουφίνος (4ος αιώνας μ.Χ.), όταν αναφέρει πως ο ίδιος αντέγραψε τα κείμενα του Ωριγένη και έκανε διορθώσεις σ’ αυτά, και μάλιστα γράφει στην εισαγωγή του ότι έκανε ότι ακριβώς και ο `Αγιος Ιερώνυμος με τις Κλημέντιες Ομιλίες (De Princi, Εισαγωγή): «Κάθε φορά που συναντούσα μέσα στο πρωτότυπο ελληνικό κείμενο ένα σκανδαλώδες εδάφιο, το μίκραινα, το διασκεύαζα ή το αφαιρούσα τελείως, έτσι ώστε ο αναγνώστης να μην συναντάει τίποτα που να προκαλεί τον κλονισμό της πίστης του».
Η θρησκεία του Χριστιανισμού δημιουργήθηκε από τον Απόστολο Παύλο, ο οποίος μεγάλωσε κοντά στον Αρχιερέα των Φαρισαίων Γαμαλιήλ, όπως ο ίδιος δηλώνει (Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαιον 22, στίχος 3): «Εγώ είμαι Ιουδαίος, γεννημένος στην Ταρσό της Κιλικίας, μεγαλωμένος, όμως, εδώ, στα Ιεροσόλυμα. Είχα δάσκαλο τον Γαμαλιήλ, που με δίδαξε με ακρίβεια τον νόμο των προγόνων μας». Επίσης, όπως ο ίδιος δηλώνει, ήταν Φαρισαίος, υιός Φαρισαίου (Πράξεις Αποστόλων, κεφάλαιον 23, στίχος 6): «Αδελφοί, εγώ είμαι Φαρισαίος, υιός Φαρισαίου».
Στο σημείο αυτό αξίζει να παραθέσουμε τις απόψεις του Αποστόλου Παύλου για τις γυναίκες και τη δουλικότητα.
`Οσον αφορά τις γυναίκες λέει: «Οι γυναίκες να υποτάσσονται στους άνδρες» (Επιστολή προς Κολοσσαείς, κεφάλαιον 3, στίχοι 18-19), «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας διότι ο άνδρας είναι η κεφαλή της γυναίκας» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 5, στίχοι 22-24), «Η γυναίκα να φοβάται τον άνδρα» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 5, στίχος 33), «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το σώμα της αλλά ο άνδρας» (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιον 7, στίχοι 4-5), «Ο άνδρας δεν πρέπει να σκεπάζει το κεφάλι του επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού ενώ η γυναίκα είναι δόξα του ανδρός. Και δεν δημιουργήθηκε ο άνδρας για τη γυναίκα αλλά η γυναίκα για τον άνδρα» (Α΄ Επιστολή προς Κορινθίους, κεφάλαιον 11, στίχοι 7-9), «Η γυναίκα πρέπει να διδάσκεται με ησυχία και πλήρη υποταγή. Στη γυναίκα δεν επιτρέπω να διδάσκει ή να εξουσιάζει τον άνδρα» (Α΄ Επιστολή προς Τιμόθεον, κεφάλαιον 2, στίχοι 11-13).
`Οσον αφορά τη δουλικότητα λέει: «Κάθε άνθρωπος ας υποτάσσεται στις ανώτερες εξουσίες, διότι δεν υπάρχει εξουσία παρά από τον Θεό. Κάθε εξουσία προέρχεται από τον Θεό. `Ωστε εκείνος που αντιτάσσεται στην εξουσία, αντιτάσσεται στη διαταγή του Θεού» (Επιστολή προς Ρωμαίους, κεφάλαιον 13, στίχοι 1-2), «Οι δούλοι να υπακούτε στους κατά σάρκα κυρίους με φόβο και τρόμο» (Επιστολή προς Εφεσίους, κεφάλαιον 6, στίχος 5), «`Οσοι είναι υπό τον ζυγό της δουλείας ας θεωρούν τους κυρίους τους άξιους κάθε τιμής για να μη δυσφημείται το όνομα του Θεού» (Α΄ Επιστολή προς Τιμόθεον, κεφάλαιον 6, στίχος 1), «Οι δούλοι να υποτάσσονται στους κυρίους τους» (Επιστολή προς Τίτον, κεφάλαιον 2, στίχος 9).
`Οπως φαίνεται παρακάτω, η ιστορία του Χριστιανισμού δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον Χριστό και τη διδασκαλία του, όπως δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τον Χριστό και τη διδασκαλία του και οι λεγόμενοι `Αγιοι Πατέρες της Εκκλησίας.
Το 324 μ.Χ., ο Μέγας Κωνσταντίνος λεηλατεί το μαντείο του Διδυμαίου Απόλλωνα και θανατώνει με βασανιστήρια όλους τους ιερείς του. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τον Μέγα Κωνσταντίνο (Χρονογραφία, 316, 6-7 και 317, 9-10): «Ο Κωνσταντίνος κατέστρεψε όλους τους ναούς των Ελλήνων και τις εκκλησίες των Χριστιανών άνοιξε». Επίσης, ο Μέγας Κωνσταντίνος διέταξε να εκτελεστεί ο σοφιστής Σώπατρος, ο μαθητής του φιλοσόφου Ιάμβλιχου (Ευνάπιος, Βίοι Φιλοσόφων και Σοφιστών): «Ο Κωνσταντίνος αφού άκουσε αυτά και πείστηκε μαζί με άλλους, διατάσσει να εκτελεστεί ο Σώπατρος».
Το 380 μ.Χ., ο Μέγας Θεοδόσιος (378-395 μ.Χ.) επιβάλλει τον Χριστιανισμό ως επίσημη θρησκεία της αυτοκρατορίας. `Εκαψε και κατέστρεψε βιβλιοθήκες και ναούς, γκρέμισε μνημεία τέχνης, φυλάκισε φιλοσόφους, απαγόρευσε τη λατρεία των θεών και όρισε με νόμο βαρύτατες ποινές για τους παραβάτες. Επίσης, κατάργησε τους Ολυμπιακούς αγώνες, τα Ελευσίνια μυστήρια και έκλεισε το μαντείο των Δελφών. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τον Μέγα Θεοδόσιο (Χρονογραφία, 344, 9-23): «Ο Θεοδόσιος έστεψε τους δύο υιούς του, τον Αρκάδιο τον έκανε βασιλιά στην Κωνσταντινούπολη και τον Ονώριο στη Ρώμη, τους ναούς των Ελλήνων τους κατέστρεψε όλους μέχρι τα θεμέλια. Ο βασιλιάς Θεοδόσιος κατέλυσε και το ιερό της Ηλιούπολης, το μεγάλο και περιβόητο, το λεγόμενο τρίλιθο, και το έκανε χριστιανική εκκλησία. Επίσης, έκανε χριστιανική εκκλησία και το ιερό της Δαμασκού, αλλά και άλλα πολλά ιερά έκανε εκκλησίες».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να σημειωθεί ότι από τον πατέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου και τον Μέγα Θεοδόσιο κατάγεται ο Καρλομάγνος.
Το 391 μ.Χ., με εντολή του Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόφιλου ισοπεδώθηκε ο ναός του Σεράπιδος Διός. Ως προς την περίπτωση, ο Ευνάπιος (346-414 μ.Χ.) γράφει (Βίοι Φιλοσόφων, 6, 11, 4-7): «Την ασέβεια αυτή τη θεωρούσαν οι ίδιοι επαινετή. `Επειτα εισέβαλαν οι λεγόμενοι μοναχοί, κατά το είδος και εμφανώς πάσχοντες, μύρια έκαναν κακά και ανείπωτα, αλλά αυτά ευσέβεια νόμιζαν».
Ο Λιβάνιος (4ος αιώνας μ.Χ.) γράφει: «Αυτοί που είναι ντυμένοι στα μαύρα και τρώνε πιο πολύ από ελέφαντες και πίνουν τόσο που σου προκαλεί αηδία επιτίθενται κατά των ιερών με ξύλα, πέτρες, σίδερα, ακόμη και με τα χέρια και τα πόδια τους καταστρέφοντας τους ναούς».
Το 395 μ.Χ., ο Χριστιανός ηγεμόνας των Βησιγότθων Αλάριχος εισβάλει στην Ελλάδα. Κατασφάζονται χιλιάδες `Ελληνες και καταστρέφονται πόλεις και ιερά, όπως το Δίον, οι Δελφοί, η Ελευσίνα, τα Μέγαρα, η Κόρινθος, η Νεμέα, το `Αργος, η Σπάρτη, η Λυκόσουρα, η Μεσσήνη και η Ολυμπία. Στην Ελευσίνα ο Αλάριχος ισοπεδώνει τον ναό της Δήμητρας και της Περσεφόνης και θανατώνει τους ιερείς. Γκρεμίζονται ακαδημίες και καίγονται βιβλία.
Το 398 μ.Χ., η τέταρτη Σύνοδος της Καθαργένης απαγορεύει την ανάγνωση βιβλίων των Ελλήνων.
Το 398 μ.Χ., ο Επίσκοπος Γάζης Πορφύριος οργανώνει αποστολή ιεραρχών στην Κωνσταντινούπολη για να επηρεάσει και να πείσει τον Αυτοκράτορα Αρκάδιο ώστε με τη συγκατάβασή του να τους δοθεί η άδεια να καταστρέψουν τους αρχαίους ελληνικούς ναούς. Ο Αρκάδιος τελικά πείθεται και συντάσσει διάταγμα που ορίζει την καταστροφή τους. Ο ίδιος, ρίχνει στην πυρά μεγάλο αριθμό φιλοσοφικών συγγραμμάτων των αρχαίων Ελλήνων.
Το 399 μ.Χ., το διάταγμα του Αρκάδιου εξαγγέλλει τα εξής: «Εάν υπάρχουν ακόμη όρθιοι ναοί στην ύπαιθρο, να ισοπεδωθούν χωρίς ταραχές και θορύβους. Απαγορεύεται το θέατρο, οι χοροί, ο αθλητισμός και άλλα επαγγέλματα τα οποία θεωρούνται ελληνικά, όπως των ηθοποιών και των φιλοσόφων. Καλλιτέχνες και δάσκαλοι θα διώκονται επίσης».
Το 408 μ.Χ., ο Θεοδόσιος Β΄ διατάζει να συντριβούν όσοι ναοί είχαν απομείνει, όπως ο ναός του Διός στην Ολυμπία (Θεοδώρητος, Εκκλησιαστική Ιστορία): «Και τους ειδωλολατρικούς ναούς που υπολείπονταν διέταξε να καταστραφούν από τα θεμέλια, ώστε να μην αφήσουν να φανεί ούτε ίχνος σε αυτούς που θα υπάρξουν». Επίσης, διέταξε να παραδοθούν στην πυρά ανεκτίμητης αξίας συγγράμματα και χειρόγραφα των αρχαίων Ελλήνων φιλοσόφων.
Ο Επίσκοπος της Εφέσου Ιωάννης καυχιόταν ότι είχε κάψει δύο χιλιάδες «ειδωλολατρικά» συγγράμματα (Ιωάννης Εφέσου, Εκκλησιαστική Ιστορία, 3, 3, 27).
Ο αυτοκράτορας Ιοβιανός πυρπολεί τη βιβλιοθήκη που ίδρυσε στην Αντιόχεια ο αυτοκράτορας Ιουλιανός.
Το 414 μ.Χ., στην Αλεξάνδρεια, όχλοι φανατισμένων χριστιανών εισέβαλλαν στην κατοικία της Ελληνίδας φιλοσόφου Υπατίας και αφού την έγδυσαν, κατέκοψαν με όστρακα τις σάρκες τις και έριξαν το σώμα της στην πυρά (Σωκράτης Σχολαστικός, Εκκλησιαστική Ιστορία): «Και αφού την έβγαλαν από το άρμα προς την εκκλησία στην οποία είχε την επωνυμία Καισάριος, την τραβούσαν πολλοί μαζί, και αφού της έβγαλαν το ένδυμα με όστρακα την φόνευσαν. Και αφού την κομμάτιασαν στην τοποθεσία που ονομαζόταν Κιναρώνας, σήκωσαν και μετέφεραν τα μέλη της και τα έριξαν στην πυρά».
Το 546 μ.Χ., στην Κωνσταντινούπολη, φυλακίζονται και βασανίζονται ρήτορες και δάσκαλοι με την κατηγορία ότι ήταν `Ελληνες. Ο φιλόσοφος Ιεροκλής συνελήφθη στην Κωνσταντινούπολη κατηγορούμενος για ελληνικότητα και πέρασε από φρικτά βασανιστήρια. Κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων του γέμισε τη χούφτα του από το αίμα του που έτρεχε και το πέταξε στο πρόσωπο του βασανιστή του, λέγοντας: «Ιδού Κύκλωπα, πίνε οίνο, αφού έφαγες ανθρώπινα κρέατα» (Λεξικόν Σούδα, Ιεροκλής).
Το 559 μ.Χ., ο αυτοκράτορας Ιουστινιανός (527-565 μ.Χ.) άδειασε όλες τις βιβλιοθήκες της Κωνσταντινούπολης, τα βιβλία των οποίων συγκεντρώθηκαν στο κέντρο της πόλης όπου ρίχτηκαν με διαταγή του στην πυρά. Επίσης, ο Ιουστινιανός κλείνει τις φιλοσοφικές σχολές, μεταξύ αυτών και την Ακαδημία του Πλάτωνα. Ο Ιωάννης Μαλάλας γράφει για τα χρόνια της βασιλείας του Ιουστινιανού (Χρονογραφία): «Κατ’ αυτόν τον χρόνο μέγας διωγμός έγινε κατά των Ελλήνων, και πολλοί έχασαν τις περιουσίες τους επειδή κατασχέθηκαν υπέρ του δημοσίου. Μεταξύ αυτών εκτελέστηκαν ο Μακεδόνιος, ο Ασκληπιόδοτος, ο Φωκάς του Κρατερού και ο Θωμάς ο Κοιαίστωρ, και λόγω αυτού πολύς φόβος έγινε. Αποφάσισε με νόμο ο ίδιος ο βασιλιάς, ώστε να μην πολιτεύονται οι ελληνίζοντες». Ο Προκόπιος γράφει για τον ίδιο τον Ιουστινιανό (Βιογραφία Ιουστινιανού): «Εξαχρειωμένος βασιλιάς, βάναυσος και αγροίκος, αιμοσταγής εγκληματίας που καταγίνεται στην εξολόθρευση των Ελλήνων με πολύνεκρες σφαγές και φρικώδη βασανιστήρια».
Ο Ιουστιάνειος Κώδικας λέει: «Επειδή μερικοί συνελήφθησαν διακατεχόμενοι από την πλάνη των μισητών Ελλήνων, να διαπράττουν εκείνα που δικαιολογημένα εξοργίζουν τον φιλάνθρωπο Θεό. Αν επιμείνουν στην πλάνη των Ελλήνων, θα υποβληθούν στην εσχάτη των ποινών δηλαδή τον θάνατο. Αν δεν έχουν αξιωθεί ακόμα στο σεβαστό βάπτισμα, θα πρέπει να παρουσιαστούν στις ιερότατες εκκλησίες μας, για να διδαχθούν την αληθινή πίστη των Χριστιανών. Διαφορετικά, αν παραμελήσουν, δεν θα έχουν κανένα πολιτικό δικαίωμα ούτε θα τους επιτραπεί να είναι ιδιοκτήτες περιουσίας. Θεσπίζουμε νόμο που τα παιδιά σε πολύ μικρή ηλικία, θα πρέπει να βαπτίζονται αμέσως στα πρώτα τους χρόνια».
Τον 8ο αιώνα μ.Χ. ο αυτοκράτορας Λέων Γ΄ ο `Ισαυρος καίει 300.000 τόμους της βιβλιοθήκης της Κωνσταντινούπολης.
Το 1073, ο Πάπας Γρηγόριος Ζ΄ δίνει εντολή να καούν όλα τα έργα των αρχαίων ποιητών που υμνούν τον έρωτα, μεταξύ των οποίων και της Σαπφούς, χαρακτηρίζοντάς τα αισχρά και ακόλαστα.
Ο Γάλλος ιερωμένος Fourmont με εντολή της γαλλικής βασιλικής Αυλής ήρθε στην Πελοπόννησο και κατέστρεψε τους αρχαιολογικούς χώρους. Ο ίδιος γράφει για την καταστροφή των αρχαιολογικών χώρων, το 1730: «Τα ισοπέδωσα, τα ξεθεμελίωσα όλα. Από τη μεγάλη αυτή πολιτεία δεν απέμεινε λίθος επί λίθου. Εδώ και ένα μήνα συνεργεία από τριάντα, σαράντα και εξήντα εργάτες γκρεμίζουν και εξολοθρεύουν την αρχαία Σπάρτη. Ο βρόντος από την κατεδάφιση των τειχών, από το κατρακύλισμά τους ως τις όχθες του Ευρώτα, ακούγεται όχι μόνο στην Λακωνία αλλά και σε ολόκληρο τον Μοριά. `Εψαξα να ανακαλύψω τις αρχαίες πόλεις αυτής της χώρας και κατέστρεψα μερικές. Την Ερμιόνη, την Τίρυνθα, την Τροιζήνα, τη μισή Ακρόπολη του `Αργους, τη Φλιούντα και τη Φενεό. Εδώ και έξι εβδομάδες είμαι ολοκληρωτικά απασχολημένος με τον ολοκληρωτικό όλεθρο της Σπάρτης. Τώρα καταστρέφω τον ναό του Απόλλωνα στις Αμύκλες. Βρίσκω κάθε τόσο θαυμαστά πράγματα. Δεν μετανιώνω. Θα εξαφανίσω και άλλους ναούς εάν με αφήσουν. Στην Τροιζήνα ισοπέδωσα και τα τελευταία λείψανα των αρχαίων τειχών και ναών. `Εστειλα εργάτες και γκρέμισαν τα λείψανα του περίφημου ναού του Απόλλωνα. Φανταστείτε τη χαρά μου. Αλλά θα ήταν μεγαλύτερη εάν είχα λίγη άνεση χρόνου. Υπάρχουν ακόμη η Στύμφαλος, το Παλλάδιον, η Τεγέα και κυρίως η Νεμέα και η Ολυμπία. Θα άξιζε να τις ξεθεμελιώσω. `Εχω τη δύναμη να το κάνω, διότι δεν είμαι από εκείνους που τρέχουν από πόλη σε πόλη μόνο για να δουν. Θέλω να παίρνω. Είναι βέβαια εξαντλητική δουλειά, αλλά έχω χρέος στον βασιλιά μου και στους προστάτες μου».
`Οσον αφορά τους λεγόμενους `Αγιους Πατέρες της Εκκλησίας, ιδού τί έλεγαν:
Ο `Αγιος Τατιανός ο Σύρος (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Προς `Ελληνας» λέει: «Ο Ηράκλειτος ήταν αμαθής και η φιλοσοφία του σκοτάδι, ο Αριστοτέλης ήταν κόλακας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Πλάτωνας ήταν κοιλιόδουλος, ο Εμπεδοκλής ήταν αλαζόνας, ο Δημόκριτος ήταν ηλίθιος, οι ποιητές ήταν ψευδολόγοι», «Οι `Ελληνες είναι υπερόπτες, αλαζόνες, ψεύτες και φιλήδονοι. Οι θεσμοί τους, τα ήθη τους, η θρησκεία τους και η επιστήμη τους, είναι όλα γελοία, ανόητα και παράλογα. Οι επιπόλαιοι Αθηναίοι, ο υπερβολικός Διογένης, ο ακόλαστος Πλάτωνας, ο αδαής Αριστοτέλης, ο κομπορρήμονας Εμπεδοκλής, ο υπερφίαλος και αυτοδίδακτος Ηράκλειτος, είναι στα λόγια μεγαλόστομοι και στην αντίληψη ανόητοι».
Ο Ερμείας (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Διασυρμός των θύραθεν Φιλοσόφων» λέει: «Η φιλοσοφία έχει την αρχή της στους δαίμονες».
Ο Πατριάρχης Αντιοχείας Θεόφιλος (2ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «Προς Αυτόλυκον» γράφει: «Τί ωφέλησε τον `Αρατο η σφαιρογραφία του κύκλου τ’ ουρανού, ή αυτούς που είπαν τα ίδια πράγματα με αυτόν; Τί ωφέλησαν τον Ευριπίδη και τον Σοφοκλή ή τους άλλους τραγωδιογράφους οι τραγωδίες, τον Μένανδρο και τον Αριστοφάνη και τους λοιπούς κωμικούς οι κωμωδίες, τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη οι ιστορίες τους, τον Πυθαγόρα τα άδυτα αγιαστήρια και οι στήλες του Ηρακλή, τον Διογένη η κυνική φιλοσοφία, τον Επίκουρο το δόγμα ότι δεν υπάρχει θεία πρόνοια, τον Εμπεδοκλή η διδασκαλία της αθεΐας, τον Σωκράτη ο όρκος στον Κύνα. Γιατί πέθανε εκουσίως, ποιόν και ποιάς φύσεως μισθό ήλπιζε ότι θα λάβει μετά θάνατον; Τί ωφέλησε τον Πλάτωνα η παιδεία, την οποία διαμόρφωσε, ή τους άλλους φιλοσόφους τα δόγματά τους; Αυτά λέμε, για να επιδείξουμε την ανώφελη και άθεη διάνοιά τους. `Ολοι αυτοί, αγάπησαν την κενή και μάταιη δόξα, ούτε αυτοί γνώρισαν την αλήθεια ούτε άλλους βεβαίως προέτρεψαν προς την αλήθεια».
Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς (150-215 μ.Χ.) στο έργο του «Στρωματείς» γράφει: «Οι `Ελληνες είναι πονηροί και ανίκανοι, φιλήδονοι και κοιλιόδουλοι, διαστρεβλωτές της αλήθειας και ανθρωπόμορφα κτήνη, τέκνα του Σατανά και φωνή Διαβόλου, διεφθαρμένοι, άσωτοι, άθεοι, τρελοί, βιαστές, γουρούνια».
Ο Επίσκοπος Καισαρείας Ευσέβιος (275-339 μ.Χ.) στο έργο του «Κλεις Πατρολογίας» γράφει: «Εγκαταλείψτε όσα οι `Ελληνες φυσικοί φιλόσοφοι περί αρχών εισηγήθηκαν».
Ο Μέγας Αθανάσιος (293-373 μ.Χ.) λέει για τους `Ελληνες: «Να ντρέπονται για την ειδωλολατρική κληρονομιά τους». Επίσης, λέει: «Το μυσαρό γένος των Ελλήνων που πάντα ψεύδεται».
Ο `Αγιος Γρηγόριος ο Ναζιανζηνός (329-390) λέει (Γρηγορίου Λόγοι): «Αέρας και μάταιη η ελληνική σοφία. Η σιωπή του Πυθαγόρα, η ανοησία των Ορφικών, η ασυναρτησία του ‘‘Αυτός `Εφα’’, οι τερατώδεις ιδέες του Πλάτωνα, οι άθεοι και φιλήδονοι Επίκουροι, ο μικρολόγος Αριστοτέλης. Ω! Της γελοίας κληροδοσίας. Τα σεμνά και σεβάσμια των Ελλήνων είναι πλάνη και μέθη και παραλήρημα, είναι εφεύρημα δαιμόνων. Αυτοί που σέβονται αυτά είναι αναίσθητοι και βδελυροί».
Ο Μέγας Βασίλειος (339-379 μ.Χ.) λέει: «Είναι εχθροί οι `Ελληνες» (Εις Προφήτην Ησαΐα), «Η ελληνική σοφία μωράνθηκε από τον Θεό και το διάβασμά της είναι ματαιοπονία και έργο άχρηστο» (Εις Προφήτην Ησαΐα).
Ο `Αγιος Αυγουστίνος στις «Επιστολές» λέει: «Η έρευνα είναι διεστραμμένη και επικίνδυνη ψυχική πορνεία, είναι παρέα με τους διαβόλους. Οι αμόρφωτοι παίρνουν δικαιωματικά τη Βασιλεία των Ουρανών», «Ο πόλεμος είναι φυσικός όπως ο σεισμός και η τρικυμία και είναι απαραίτητος για να εκδικείται ο Ιησούς την αδικία. Βία στη βία, εκδίκηση στην αδικία, θάνατος με ήσυχη συνείδηση. Τί κακό έχει ένας πόλεμος αφού έτσι ή αλλιώς κάποτε οι άνθρωποι πεθαίνουν», «Δεν μπορώ να βρω κάποια χρησιμότητα στη γυναίκα, εκτός από το να εγκυμονούν».
Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος (367-407 μ.Χ.) λέει: «Τα ελληνικά πνευματικά δημιουργήματα είναι τα αχρηστότερα της ζωής», «Τί τη θέλουμε την ελληνική φιλοσοφία που είναι άχρηστη αφού υπάρχει το `Αγιο Πνεύμα;», «Οι `Ελληνες φιλόσοφοι και οι ρήτορές τους είναι καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό ή άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη κι από τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι’ αυτό χάθηκαν τα περισσότερα» (Κατά Ιουλιανού και προς `Ελληνας), «Δεν πάνε να κρεμαστούν οι `Ελληνες σοφοί πουθενά, ή να γκρεμοτσακιστούν, αφού δεν ξέρουν τί τους γίνεται» (Κατά Ιουλιανού και προς `Ελληνας), «Οι `Ελληνες φιλόσοφοι ποτέ δεν έκαναν το σωστό, αλλά ήταν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη» (Λόγος ότι ο Θεός είναι Χριστός), «Ποιό είναι το όφελος να μάθεις τις βλακείες του Πλάτωνα;» (Κατά των Ελλήνων και σύγκρισις του Πλάτωνος προς τον Πέτρον), «Πόσο κόπιασε ο Πλάτωνας με τους μαθητές του με το να συζητάει περί γραμμής και γωνίας και σημείου, και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων, και για τέτοια θέματα λεπτεπίλεπτα όπως ο ιστός της αράχνης, διότι αυτά είναι για τη ζωή περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα, και χωρίς να ωφελήσει πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή» (Ομιλία για την Α΄ προς Κορινθίους Επιστολή), «Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παχιά λόγια; `Ολη τη βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός Παύλος εχριστιάνισε» (Ερμηνεία της προς Ρωμαίους Επιστολής), «Κανείς δεν πρέπει στα παιδιά του των Ελλήνων προγόνων να καλεί τα ονόματα, του πατέρα, της μητέρας, του παππού και του προπάππου, αλλά αυτά των δικαίων της Παλαιάς Διαθήκης» (Περί κενοδοξίας και πώς πρέπει οι γονείς να ανατρέφουν τα τέκνα). Επίσης, λέει (Ιουδαίων Λόγος): «Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του Θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξει ευσπλαχνία και φιλανθρωπία παρά το θέλημα του Θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποβεί πιο μιαρή από οποιονδήποτε φόνο». Ο Θεοδώρητος στην Εκκλησιαστική Ιστορία γράφει για τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο: «Ο Μέγας Ιωάννης ασκητές που φλέγονταν από θείο ζήλο συγκέντρωσε, και αφού τους εφοδίασε με βασιλικές αποφάσεις τους εξαπέστειλε εναντίον ειδωλολατρικών ναών. Και τα χρήματα που δίδονταν στους τεχνίτες που κατέστρεφαν τους ναούς και στους υπηρέτες αυτών, δεν τα ξόδευε από τα βασιλικά ταμεία, αλλά έπειθε να τα προσφέρουν με φιλοτιμία οι γυναίκες που καλλωπίζονταν με τον πλούτο και λαμπρύνονταν με πίστη, παρουσίαζε δε έντονα την ευλογία που προερχόταν εξαιτίας της προσφοράς. Τους ναούς, λοιπόν, των δαιμονίων που είχαν διασωθεί, μ’ αυτόν τον τρόπο τους κατέστρεψε από τα θεμέλια».
Ο Ρωμανός ο Μελωδός (6ος αιώνας μ.Χ.) στο έργο του «`Υμνος εις την Πεντηκοστήν» γράφει: «Τί φωνάζουν και χτυπιούνται οι `Ελληνες; Τί φαντάζονται για τον `Αρατο τον τρισκατάρατο; Γιατί ξεγελιούνται από τον Πλάτωνα; Γιατί συμβιβάζονται με τον άρρωστο Δημοσθένη; Τί καταλαβαίνουν από τον `Ομηρο που είναι όνειρο μωρό; Τί θρυλούν για τον Πυθαγόρα που δικαίως φιμώθηκε;»

0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Related Posts with Thumbnails