Γράφει ο Χρήστος
Παναγιωτόπουλος
Φίλος βουλευτής, βαθύτατα
προβληματισμένος για το νέο Μνημόνιο, με ρωτούσε τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση
του.«Θα ψήφιζες ναι, παρότι θα ήξερες ότι θα χρειαστούν νέα σκληρά μέτρα σε
λίγους μήνες και, ίσως, και άλλα σκληρότερα μετά από ένα χρόνο; Και τι θα έλεγες
στους ανθρώπους που σου εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους; Ότι σώζω την Ελλάδα, αλλά
γονατίζω τους Έλληνες»;
Ομολογώ
ότι δεν είχα καθόλου εύκολη απάντηση. Πώς, άλλωστε; Μήπως κι εγώ δεν είμαι ένας από αυτούς τους Έλληνες; Δεν δουλεύω 30 χρόνια, 7
μέρες την εβδομάδα, 12 ώρες την...
ημέρα; Δεν βλέπω να γυρίζει 20 χρόνια πίσω το επίπεδο της ζωής μου; Πολύ περισσότερο όταν κάηκε το σπίτι μου πριν από 20 μέρες;
Του απάντησα, λοιπόν, με ένα πραγματικό περιστατικό, το οποίο μου μετέφερε πρέσβης μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας.
Ένα βράδυ του περασμένου Σεπτεμβρίου, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε έλεγε σε συνομιλητές του (ένας εκ των οποίων ήταν ο πρέσβης):
«Και γιατί να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα; Γιατί θα πρέπει να μας τρομάζουν οι παρενέργειες; Το κόστος της χρεοκοπίας για την Ευρωζώνη θα είναι πολύ μικρότερο από τη διάσωση της Ελλάδας. Συνυπολογίστε σ’ αυτό ότι οι Έλληνες δεν πρόκειται να εφαρμόσουν ούτε το 10% των δεσμεύσεών τους. Είναι χαμένη περίπτωση».
Είναι ακριβώς τα λόγια του Σόιμπλε, σε συνάντηση υπεράνω υποψίας, σε ανύποπτο χρόνο. Τα είπα, λοιπόν, προχθές στο φίλο βουλευτή και την επομένη διάβασα αίφνης στη μεγάλη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» ότι η Άνγκελα Μέρκελ θέλει τη διάσωση της Ελλάδας και διαφωνεί με τον υπουργό της -τον Σόιμπλε, δηλαδή- που προσπαθεί να την οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Προσθέστε σ’ αυτά ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, στο Eurogroup της Πέμπτης, απαιτούσε απ’ τον εμβρόντητο Βενιζέλο και τις υπογραφές της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του Κουβέλη στο νέο Μνημόνιο!
Τι άλλη χρεία μαρτύρων έχουμε;
Εκείνο που προσπάθησα να εξηγήσω στον βουλευτή ήταν ότι οι Γερμανοί δε μπλοφάρουν. Ο Σόιμπλε έχει διαμορφώσει έναν ευρύτατο κύκλο υποστηρικτών της ιδέας «καλύτερα χρεοκοπία και έξοδος της Ελλάδας απ’ το ευρώ, παρά διάσωση». Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Εσθονία είναι υπέρμαχοι της άποψης αυτής.
Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι δε θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε αν καταψηφίσουμε το νέο Μνημόνιο. Μην παραμυθιαζόμαστε με την ιδέα ότι θα πανικοβληθούν και θα τρέξουν να μας σώσουν μόλις πούμε «δεν μας αρέσει η συμφωνία, κάντε ό,τι θέλετε».
Ας ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια και ας αποφασίσουμε ό,τι θελουμε.
Όχι στο νέο Μνημόνιο σημαίνει σίγουρη, ταχύτατη χρεοκοπία. Εξπρές για την κόλαση. Θα το πάρουμε;
Αν δεν κόψουμε αυτό το εισιτήριο, να ξέρουμε ότι ξεκινάμε ένα μακρύ ταξίδι στην έρημο, με κακουχίες και πολύ οδύνη. Θα είμαστε, όμως, ακόμα ζωντανοί. Τσακισμένοι, ίσως, αλλά ζωντανοί.
Αυτά είπα στο φίλο βουλευτή, προσθέτοντας ότι μόνος υπεύθυνος να αποφασίσει τι θα ψηφίσει είναι ο ίδιος, με οδηγό την αλήθεια και τη συνείδησή του.
Δεν έχει σημασία τι θα έκανα εγώ στη θέση του. Σημασία, ίσως, έχει τι δεν θα έκανα όλα αυτά τα χρόνια αν ήμουν στη θέση του.
Δεν θα έμενα σιωπηλός, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συγκροτούσε υπουργικά συμβούλια με τους φίλους και τους κηπουρούς του στα κεντρικά υπουργεία.
Δεν θα έκανα ότι δεν καταλάβαινα όταν καιγόταν ο τόπος και ο πρωθυπουργός άφηνε ακέφαλη επί μήνες τη δημόσια διοίκηση, προωθώντας δήθεν την αξιοκρατία μέσω του opengov.
Δεν θα έμενα με τα χείλη σφραγισμένα όταν τα spread προανήγγειλαν την καταστροφή της χώρας και η κυβέρνηση επέμενε πεισματικά και ανόητα ότι «λεφτά υπάρχουν».
Δεν θα έκανα τον Πορτογάλο, που δεν καταλαβαίνει ελληνικά, όταν κουκουλώνονταν τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου στη Βουλή.
Δεν θα επιδείκνυα συναδελφική «αλληλεγγύη» στην ψηφοφορία για την άρση ασυλίας άλλου βουλευτή που κατηγορείτο για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Δεν θα διόριζα τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου ως δήθεν επιστημονικούς συνεργάτες στο γραφείο μου.
Δεν θα δεχόμουν να αμείβομαι έξτρα από τις επιτροπές της Βουλής ούτε να παίρνω δυο συντάξεις -μία ως επαγγελματίας και μία ως βουλευτής.
Follow on twitter: @XrPanag
(από aixmi, press-gr)ημέρα; Δεν βλέπω να γυρίζει 20 χρόνια πίσω το επίπεδο της ζωής μου; Πολύ περισσότερο όταν κάηκε το σπίτι μου πριν από 20 μέρες;
Του απάντησα, λοιπόν, με ένα πραγματικό περιστατικό, το οποίο μου μετέφερε πρέσβης μεγάλης ευρωπαϊκής χώρας.
Ένα βράδυ του περασμένου Σεπτεμβρίου, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών Βόλφγκαγκ Σόιμπλε έλεγε σε συνομιλητές του (ένας εκ των οποίων ήταν ο πρέσβης):
«Και γιατί να μην χρεοκοπήσει η Ελλάδα; Γιατί θα πρέπει να μας τρομάζουν οι παρενέργειες; Το κόστος της χρεοκοπίας για την Ευρωζώνη θα είναι πολύ μικρότερο από τη διάσωση της Ελλάδας. Συνυπολογίστε σ’ αυτό ότι οι Έλληνες δεν πρόκειται να εφαρμόσουν ούτε το 10% των δεσμεύσεών τους. Είναι χαμένη περίπτωση».
Είναι ακριβώς τα λόγια του Σόιμπλε, σε συνάντηση υπεράνω υποψίας, σε ανύποπτο χρόνο. Τα είπα, λοιπόν, προχθές στο φίλο βουλευτή και την επομένη διάβασα αίφνης στη μεγάλη γερμανική εφημερίδα «Die Welt» ότι η Άνγκελα Μέρκελ θέλει τη διάσωση της Ελλάδας και διαφωνεί με τον υπουργό της -τον Σόιμπλε, δηλαδή- που προσπαθεί να την οδηγήσει στη χρεοκοπία.
Προσθέστε σ’ αυτά ότι ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, στο Eurogroup της Πέμπτης, απαιτούσε απ’ τον εμβρόντητο Βενιζέλο και τις υπογραφές της Παπαρήγα, του Τσίπρα και του Κουβέλη στο νέο Μνημόνιο!
Τι άλλη χρεία μαρτύρων έχουμε;
Εκείνο που προσπάθησα να εξηγήσω στον βουλευτή ήταν ότι οι Γερμανοί δε μπλοφάρουν. Ο Σόιμπλε έχει διαμορφώσει έναν ευρύτατο κύκλο υποστηρικτών της ιδέας «καλύτερα χρεοκοπία και έξοδος της Ελλάδας απ’ το ευρώ, παρά διάσωση». Φινλανδία, Ολλανδία, Αυστρία, Σλοβακία, Σλοβενία, Εσθονία είναι υπέρμαχοι της άποψης αυτής.
Ας μην έχουμε την αυταπάτη ότι δε θα μας αφήσουν να πτωχεύσουμε αν καταψηφίσουμε το νέο Μνημόνιο. Μην παραμυθιαζόμαστε με την ιδέα ότι θα πανικοβληθούν και θα τρέξουν να μας σώσουν μόλις πούμε «δεν μας αρέσει η συμφωνία, κάντε ό,τι θέλετε».
Ας ξέρουμε ποια είναι η αλήθεια και ας αποφασίσουμε ό,τι θελουμε.
Όχι στο νέο Μνημόνιο σημαίνει σίγουρη, ταχύτατη χρεοκοπία. Εξπρές για την κόλαση. Θα το πάρουμε;
Αν δεν κόψουμε αυτό το εισιτήριο, να ξέρουμε ότι ξεκινάμε ένα μακρύ ταξίδι στην έρημο, με κακουχίες και πολύ οδύνη. Θα είμαστε, όμως, ακόμα ζωντανοί. Τσακισμένοι, ίσως, αλλά ζωντανοί.
Αυτά είπα στο φίλο βουλευτή, προσθέτοντας ότι μόνος υπεύθυνος να αποφασίσει τι θα ψηφίσει είναι ο ίδιος, με οδηγό την αλήθεια και τη συνείδησή του.
Δεν έχει σημασία τι θα έκανα εγώ στη θέση του. Σημασία, ίσως, έχει τι δεν θα έκανα όλα αυτά τα χρόνια αν ήμουν στη θέση του.
Δεν θα έμενα σιωπηλός, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου συγκροτούσε υπουργικά συμβούλια με τους φίλους και τους κηπουρούς του στα κεντρικά υπουργεία.
Δεν θα έκανα ότι δεν καταλάβαινα όταν καιγόταν ο τόπος και ο πρωθυπουργός άφηνε ακέφαλη επί μήνες τη δημόσια διοίκηση, προωθώντας δήθεν την αξιοκρατία μέσω του opengov.
Δεν θα έμενα με τα χείλη σφραγισμένα όταν τα spread προανήγγειλαν την καταστροφή της χώρας και η κυβέρνηση επέμενε πεισματικά και ανόητα ότι «λεφτά υπάρχουν».
Δεν θα έκανα τον Πορτογάλο, που δεν καταλαβαίνει ελληνικά, όταν κουκουλώνονταν τα σκάνδαλα της Siemens και του Βατοπεδίου στη Βουλή.
Δεν θα επιδείκνυα συναδελφική «αλληλεγγύη» στην ψηφοφορία για την άρση ασυλίας άλλου βουλευτή που κατηγορείτο για αδικήματα του κοινού ποινικού δικαίου.
Δεν θα διόριζα τα αδέρφια και τα ξαδέρφια μου ως δήθεν επιστημονικούς συνεργάτες στο γραφείο μου.
Δεν θα δεχόμουν να αμείβομαι έξτρα από τις επιτροπές της Βουλής ούτε να παίρνω δυο συντάξεις -μία ως επαγγελματίας και μία ως βουλευτής.
Follow on twitter: @XrPanag
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου