H ψήφος των Δικαίων.

Ν. Λυγερός
Όταν κάποιος σας απειλεί, είναι ήδη ένα σημάδι αδυναμίας εκ μέρους του, διότι προσπαθεί να σας επηρεάσει εμμέσως. Εάν είχε τα μέσα, θα το έκανε αμέσως. Αυτή είναι και η τακτική των χωρών που θεωρούν ότι μπορούν να παίζουν στο πεδίο των μεγάλων, με τρόπους αυτού του τύπου, ελλήψει δυνατότητας να τους εφαρμόσουν.
Επιπλέον, οι χώρες αυτές θεωρούν ότι μπορούν να περιφρονούν τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δίχως να υφίστανται καμία συνέπεια. Έτσι και η Τουρκία στον ποινικό της κώδικα, άρθρο 301, απαγορεύει κάθε αναφορά στη γενοκτονία των Αρμενίων, με ποινή φυλάκισης 10 ετών. Μη ικανοποιούμενη από την καταπιεστική διακυβέρνηση και την...
απόρριψη της ιστορίας με ποινικά μέσα, κατηγορεί τη γαλλική πολιτική για το ότι βαδίζει στο πεδίο της ιστορίας.
Για όσους δεν γνωρίζουν τους τρόπους της τουρκικής διπλωματίας, τούτο δεν περιέχει όχι μόνον τίποτε συνταρακτικό, αλλά ανακαλύπτουν και τις δικές τους αντανακλαστικές αντιστάσεις κατά του συστήματος. Το γελοίο της υπόθεσης, είναι πως ο μηχανισμός τού τουρκικού καθεστώτος ανήκει στην κατηγορία των συστημάτων των χειρότερων που υπάρχουν και τούτο στην παγκόσμια κλίμακα, ακόμη και για οργανισμούς μη κυβερνητικούς, όπως η Διεθνής Αμνηστία. Όσο για τις άλλες χώρες, κυρίως για όσες ενεπλάκησαν με την Τουρκία, γνωρίζουν πολύ καλά όλες τις πληροφορίες της πορείας κατά τρόπο τουρκικό. Έτσι οι τρόποι δράσης της και ακόμη περισσότερο εμφάνισης, ουδόλως τους εκπλήσσει.
Όσο και να υπεκφεύγει η Τουρκία, το πρόβλημα της ποινικοποίησης της άρνησης της γενοκτονίας, αποτελεί πραγματικά ένα πρόβλημα για μια χώρα που προστατεύει τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Ως προς το σχέδιο νόμου, όπως αυτό έχει διατυπωθεί, συνιστά μία μοναδικά γαλλική προβληματική. Και οι Γάλλοι βουλευτές και γερουσιαστές έχουν στην πλήρη δικαιοδοσία τους να κρίνουν για την καταλληλότητά του. Το αν είναι επιδεκτικοί σε επιδράσεις, είναι ένα πρόβλημα ανθρώπινο, εάν έχουν επηρεαστεί από τις απειλές της Τουρκίας τότε πρόκειται για ένα πρόβλημα αξιοπρέπειας. Διότι κανείς δεν τους ανάγκασε να γίνουν βουλευτές ή γερουσιαστές. Εάν έχουν αναλάβει αυτά τα αξιώματα, είναι για να τα ασκούν στην υπηρεσία τής Γαλλίας και όχι κάθε χώρας που αδημονεί να επηρεάζει με τον έναν ή τον άλλον τρόπο την κρίση τους. Συνεπώς, η προβληματική αυτού του νόμου δεν είναι διπλωματικής φύσεως, όπως κάποιοι προσπαθούν να την παρουσιάσουν, για να μιλήσουμε για πολιτικές επιπτώσεις.
Πρόκειται απλά και ξάστερα για ένα ζήτημα ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όμως όχι για μια οποιαδήποτε γενοκτονία, αλλά για εκείνη των γάλλων βουλευτών και γερουσιαστών. Το σχέδιο νόμου ψηφίστηκε στη Βουλή και η Γερουσία τοποθετείται αυστηρά ως προς αυτό. Το πρόβλημα δεν αφορά ούτε τους Αρμένιους, ούτε τους Τούρκους, μα βεβαίως τους Γάλλους. Δεν αφορά ως δίλημμα ούτε τα θύματα, ούτε τους δήμιους, διότι εμείς γνωρίζουμε ήδη τον ρόλο τους.
Δεν πρόκειται για ένα ερώτημα που τίθεται στους Δίκαιους. Οφείλουν επί του παρόντος να λάβουν θέση, στο βαθμό που είναι Δίκαιοι, ως προς ένα έγκλημα κατά της Ανθρωπότητας, ένα έγκλημα που ονομάζεται Γενοκτονία. Εν σχέση με τούτο είναι που οι γερουσιαστές θα είναι ή δεν θα είναι αυτό που στη συνέχεια εμείς θα αποκαλούμε Δίκαιοι.
Μετάφραση από τα γαλλικά Σάνη Καπράγκου
Opus