Την οδοσύχναστη εξυμνώ Εκάτη, την τρίστρατη, την έρασμία,
την ουράνια,τη γήινη καί τη θαλασσινή, κροκόπεπλη,
την επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα…
Ίσως έχουν περάσει δύο χρόνια από εκείνο το βράδυ, όπου ένας παιδικός φίλος μας πρότεινε να δοκιμάσουμε ένα «εναλλακτικό» είδος διαλογισμού. Μια καταβύθιση στον εσώτερο εαυτό μας, στην κρυμμένη μας Ντάαθ, και μία προσπάθεια επικοινωνίας με αγαπημένες μας χαμένες ψυχές. Δεχτήκαμε την πρόταση και λίγο αργότερα βρισκόμασταν σε ένα ημισκότεινο δωμάτιο, υπό το...
φώς δύο μαύρων κεριών που συνόδευε τις επωδές μας..
Ο ύμνος της Εκάτης ακουγόταν ξανά και ξανά, τελετουργικά, συνοδευόμενος από τον επαναλαμβανόμενο ήχο του τυμπάνου…. Έπειτα από κάμποση ώρα και αφού έγινε μια συζήτηση γύρω από το ξεχωριστό βίωμα του καθενός, έλαβε χώρα μια αναφορά σε ένα παράξενο σπίτι, που ένας από εμάς οραματίστηκε κατά την διάρκεια του διαλογισμού. Ξαφνικά, κάποιος θυμήθηκε πως το συγκεκριμένο σπίτι το είχε δει στην πραγματικότητα, σε κάποιον δρόμο της πόλης που ζούμε.. Όμως, το παράξενο είναι πως όσες φορές πέρασε από τον ίδιο δρόμο, δεν το ξαναείδε ποτέ… Ακόμη και την επόμενη μέρα... Μέχρι και σήμερα…!
Έτσι, πήραμε την απόφαση να πάμε σε εκείνο το σημείο μήπως και το δούμε. Συνεννοηθήκαμε να εξερευνήσουμε και την γύρω περιοχή, για να εξαλείψουμε την πιθανότητα λάθους. Παρότι γνωρίζαμε πως το μέρος ήταν αρκετά κοντά, εμείς χωρίς λόγο επιλέξαμε την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Φαίνεται όμως πως η εμπειρία του διαλογισμού που λίγο πριν είχαμε βιώσει είχε προεκτάσεις πού δεν μπορούσαμε να κατανοήσουμε τότε… Βρεθήκαμε να περιπλανιόμαστε σε μια δίωρη διαδρομή μέσα στους νυχτερινούς δρόμους της πόλης. Τα φαινόμενα που συναντήσαμε δεν ήταν λίγα… Γάτες που σε στάση Αιγυπτιακή μας έδειχναν τον δρόμο, «παράξενα» μηνύματα στους τοίχους, αυλόπορτες με μυστικιστικά σύμβολα, αντεστραμμένες πινακίδες, φρουροί –σκύλοι να εμποδίζουν τον δρόμο μας…. Και φυσικά, το «μυστήριο» εκείνο σπίτι δεν βρέθηκε ποτέ…
Τελικά, οι διαδρομές μέσα στις πόλεις κρύβουν μυστικά που όλοι μπορούμε να εντοπίσουμε. Αρκεί να μπορέσουμε να δούμε τα σημάδια μέσα από μία εναλλακτική οπτική. .. Να αφήσουμε τον «μαγικό» εαυτό μας να κοιτάξει πίσω από τον καθρέφτη, να δει τον μυστικό αντικατοπτρισμό της πόλης…
Αυτό το περιστατικό, καθώς και μερικά άλλα που ακολούθησαν ήταν η αφορμή να ξεκινήσει μία μακροσκελής έρευνα γύρω από τις παράξενες «κλείδες» των πόλεων, που ξεκλειδώνουν άλλους μαγικούς κόσμους…
«…ουρλιαχτική, ξαρμάτωτη, αυτή πού ακαταμάχητη έχει την όψη,
την ταυροπόλο, την κλειδούχο όλου του κόσμου άνασσα,
ήγεμονίδα, νύμφη, παιδοτρόφο, ορεισύχναστη,
την κόρη αυτή θερμοπαρακαλώντας να βρεθεί στίς όσιες τελετές
ευμενική προτην επιτάφια, πού με τίς ψυχές νεκρών οργιοβακχεύει,
την Πέρσεια, τη μοναχική, που με τα ελάφια αγάλλεται,
νυχτερινή, σκυλοσυνόδευτη, αήττητη βασίλισσα...
(από paranormal)