Του Γιώργου Τσαντάκη Αγωνιά, τώρα, ο άνθρωπος για την κλωνοποίηση, για την κλωνοποίησή του ιδιαίτερα. Νιώθει άσχημα, και μερικές φορές ίσως τρομοκρατείται ακόμη και στην ιδέα του ότι μπορεί να κλωνοποιηθεί ή ότι μπορεί να υπάρχουν αντίγραφά του στον κόσμο. Αντιδρά ο άνθρωπος σε μια τέτοια σκέψη και προσπαθεί χρησιμοποιώντας όλα τα νομικά και θεσμικά μέσα να προστατευθεί απέναντι σ' ένα τέτοιο ενδεχόμενο. Κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μπορεί να διατηρήσει την...
ατομικότητα και την μοναδικότητά του.
ατομικότητα και την μοναδικότητά του.
Τι συμβαίνει όμως στην πραγματικότητα; 'Εχει την ικανότητα τελικά ο άνθρωπος να προστατευθεί απέναντι σε όλα αυτά ή η λύση βρίσκεται κάπου αλλού; Αυτή είναι η άποψη των βιολόγων των ηθικολόγων και όλων εκείνων που θέλουν ή νομίζουν ότι μπορούν να έχουν άποψη περί της κλωνοποίησης.
Ωστόσο υπάρχουν κάποιοι άλλοι που δεν νοιάζονται, ενδεχομένως, για την κλωνοποίηση. Αυτοί ακούν τους βιολόγους και τους ηθικολόγους να συζητούν για την κλωνοποίηση, αλλά χαράσσουν και ακολουθούν τον δικό τους δρόμο. Αυτοί είναι οι φυσικοί, οι κβαντοφυσικοί και οι κοσμολόγοι. Αντικείμενό τους δεν είναι η κλωνοποίηση αλλά η κβαντοφυσική, ο μικρόκοσμος, αλλά και το σύμπαν, ο μακρόκοσμος, και κύριο αντικείμενο του ενδιαφέροντός τους είναι η αναζήτηση των αναλογιών και των αντιστοιχιών ανάμεσα στον μικρόκοσμο και τον μακρόκοσμο. Αυτοί μελετούν το σύμπαν, ξεκινώντας από το ορατό μέρος του και κατόπιν πειραματίζονται και αναζητούν το αόρατο ακόμη μέρος του, προσπαθώντας να βρουν διόδους επικοινωνίας με αυτό.
Είναι καιρός τώρα που έχουν αρχίσει να προβληματίζονται, δειλά στην αρχή, αλλά στην συνέχεια υψώθηκαν κάποιες πιο τολμηρές φωνές, για την ύπαρξη των παράλληλων συμπάντων, των κόσμων εντός του κόσμου και των κόσμων ή εκτός αυτών. 'Ετσι προεκτείνοντας την σκέψη τους, την έρευνα και την αναζήτησή τους στον χώρο αυτό της ύπαρξης των παράλληλων συμπάντων, αναφέρονται όχι μόνο στα παράλληλα σύμπαντα αλλά και την ύπαρξη των όντων εντός αυτών, γιατί -καθώς υποστηρίζουν- αυτά τα παράλληλα σύμπαντα δεν είναι κενά υπάρξεων, αλλά κατοικούνται από αντίστοιχες υπάρξεις.
Η παραλληλότητα των συμπάντων δεν προϋποθέτει την ύπαρξη τεράστιων αποστάσεων αλλά την ταυτόχρονη παράλληλη ύπαρξή τους στις ίδιες χρονικές και πιθανόν χωρικές συντεταγμένες. Αυτό πρακτικά αφήνει να εννοηθεί μια πολλαπλότητα αλλά και παραλληλότητα εκδοχών και πιθανοτήτων κάθε στιγμής.
Η ταυτόχρονη και παράλληλη, λοιπόν, ύπαρξη των συμπάντων σημαίνει πιθανόν την ταυτόχρονη ύπαρξη των όντων, πράγμα που δίνει τη δυνατότητα της ταυτόχρονης ύπαρξης ενός όντος σε πολλά επίπεδα της παραλληλότητας των συμπάντων.
Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε αυτή η εκδοχή αφήνει το ενδεχόμενο της ύπαρξης ταυτόχρονης παρουσίας, συνειδητής ή μη, σε περισσότερα του ενός σύμπαντα. Αν, όμως, ένα ον υπάρχει ταυτόχρονα σε διάφορα σύμπαντα, αυτό δεν μπορεί να καταχωρηθεί σαν εφαρμογή της κλωνοποίησης με τους κλώνους να υπάρχουν στα διάφορα παράλληλα σύμπαντα; Εδώ τίθεται ένα ερώτημα ακόμη πιο θεμελιακό, κατά τη γνώμη μου, από αυτή την ίδια την κλωνοποίηση.
'Οπως μέχρι τώρα έχει τεθεί το θέμα της κλωνοποίησης ο άνθρωπος ανησυχεί για το κατά πόσον μπορεί να υπάρξουν κλώνοι του και κατά πόσον μπορεί αυτοί να δρουν ανεξάρτητα από αυτόν. Στο σημείο αυτό μπορεί να γίνει διακριτή η αναλογία της γεωκεντρικής και ταυτόχρονα ανθρωποκεντρικής αντίληψης περί του ηλιακού συστήματος, περί του γαλαξία, αλλά και περί του σύμπαντος ολόκληρου.
Είναι ακριβώς η ίδια αντίληψη που εκφράζει την βαθύτερη φιλοδοξία του ανθρώπου να είναι το επίκεντρο του ηλιακού συστήματος ή ακόμη και του σύμπαντος.
Ωστόσο τίθεται εδώ το ζήτημα, πως ακόμη και αν δεχθούμε την παραλληλότητα των συμπάντων, αυτή θα πρέπει να συμβαίνει, βέβαια, με σημείο αναφοράς το δικό μας σύμπαν και όλα τα υπόλοιπα θα είναι παράλληλα αναφορικά με το δικό μας.
Ποιος μας βεβαιώνει, ωστόσο, ότι τα πράγματα είναι έτσι; Ποιος μας βεβαιώνει για την ορθότητα αυτής της γεωκεντρικής, εγωκεντρικής και ανθρωποκεντρικής αντίληψης; Θα μπορούσε, αντίθετα, το σύμπαν μας να είναι παράλληλο προς ένα άλλο σύμπαν το οποίο να θεωρείται ως σύστημα αναφοράς. Σε μια τέτοια περίπτωση βρισκόμαστε, αυτόματα, απέναντι σε μια πραγματικότητα σύμφωνα με την οποία είμαστε οι κλώνοι μιας αληθούς ουσιαστικής ύπαρξης, κάτοικοι ενός παράλληλου παράγωγου σύμπαντος που έχει προέλθει από το αληθές σύμπαν της ουσίας.
Η τοποθέτηση στην μια ή στην άλλη θέση καθορίζει και την ταυτότητα, αλλά και τον βαθμό της επίγνωσής μας, ή το εύρος της συνειδητότητας, γιατί ουσιαστικά είναι θέμα συνειδητότητας η αναγνώριση της θέσης μας μέσα στο Σύν-Παν. Εφόσον προσδιορίζεται από την συνειδητότητα η ταυτότητα του όντος, τότε γίνεται φανερό πως η συνειδητότητα αποτελεί τον δείκτη της προσέγγισης ή της απομάκρυνσης από το αληθές σύμπαν, αντίγραφα ή κλώνοι του οποίου αποτελεί όλη η ακολουθία της παραλληλότητας των συμπάντων.
Η αποδοχή της θέσης πως ο άνθρωπος μπορεί και να μην βρίσκεται στο επίκεντρο αλλά σ' ένα, πιο κοντινό ή πιο μακρινό σύμπαν από το κέντρο, αποτελεί το πρώτο σημείο της βεβαίωσης για την συνειδητότητα που αφορά την ταυτότητα.
Εξακολουθεί, όμως, να αγωνιά ο άνθρωπος και να προσπαθεί να προστατευθεί απέναντι στον οποιοδήποτε θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει το γενετικό του υλικό ή να τον κλωνοποιήσει. Μπροστά στην πραγματικότητα της κλωνοποίησης τα πράγματα φαίνεται να παίρνουν άλλες διαστάσεις.
Κάποιοι προσπαθούν να ερμηνεύσουν τα πράγματα και να καταλάβουν πώς λειτουργεί το σύμπαν. Για τον σκοπό αυτό δημιουργούν διάφορες θεωρίες, που στη συνέχεια έρχονται άλλες θεωρίες να τις αντικρούσουν ή να τις συμπληρώσουν, για να έρθουν άλλες θεωρίες κ.ο.κ.. Λένε ότι το σύμπαν διευρύνεται και αυτό ακούγεται εντυπωσιακό, και περισσότερο εντυπωσιακό είναι το λ που εκφράζει τη σταθερά της ταχύτητας διεύρυνσης του σύμπαντος, μέχρι την στιγμή που κάποιοι είπαν ότι το σύμπαν δεν διευρύνεται με σταθερή ταχύτητα αλλά επιταχυνόμενα, και αυτό οφείλεται στην αντι-βαρύτητα και στη σκοτεινή ενέργεια που γεμίζει το σύμπαν χωρίς να μπορούμε προς το παρόν τουλάχιστον να την αντιληφθούμε και να την μετρήσουμε. Από την άλλη πλευρά, κάποιοι άλλοι μιλάνε για την διεύρυνση της ανθρώπινης συνειδητότητας, μιας και η συνειδητότητα είναι το κύριο όργανο αντίληψης της πραγματικότητας, και το σύμπαν μια πραγματικότητα που επομένως γίνεται αντιληπτή μέσω της συνειδητότητας. Τι συμβαίνει εδώ; Το σύμπαν διευρύνεται και προκαλεί και παρασύρει την συνειδητότητα σε μια διεύρυνση ή διευρύνεται η συνειδητότητα και θεωρεί ότι παράλληλα διευρύνεται το σύμπαν; 'Η μήπως διευρύνονται και τα δυο με κάποιες ταχύτητες, οπότε η θεωρία της σχετικότητας του Αϊνστάιν πρέπει να εφαρμοσθεί σε δυο κινούμενα: το σύμπαν και την συνειδητότητα, με τα όποια αποτελέσματα μπορεί να έχει αυτό;
'Οπως και να 'χει το θέμα, εδώ βρισκόμαστε ενώπιον κι άλλων... "παράξενων" στοιχείων. Από την μια μεριά οι κλώνοι, και ένα σύμπαν που τρέχει να προλάβει μια συνειδητότητα ή μια συνειδητότητα που τρέχει να προλάβει ένα σύμπαν. Από την άλλη, εκείνοι για τους οποίους το σύμπαν δεν είναι παρά μια ολογραφία. Εκείνοι για τους οποίους ο νους είναι μια ολογραφία ή τέλος πάντων λειτουργεί ολογραφικά. Η αλήθεια είναι, λένε ωστόσο κάποιοι άλλοι, ότι ο άνθρωπος είναι μια ολογραφία. Δηλαδή, όπως και στην ολογραφία, σε κάθε κομμάτι που μπορεί κάποιος να κόψει από αυτήν, βλέπει ολόκληρη την εικόνα, έτσι και στον άνθρωπο σε κάθε κομμάτι του μπορεί κάποιος να δει τον άνθρωπο ολόκληρο. Αυτή η ιστορία άρχισε πολλά χρόνια πριν στην Ανατολή και στην Δύση. Οι νευρολόγοι κάποια στιγμή παρουσίασαν μια εικόνα του εγκεφάλου στην οποία φαίνεται να αντιπροσωπεύεται αισθητικά και κινητικά το σώμα ολόκληρο. Οι ρεφλεξολόγοι παρουσίασαν μια εικόνα των πελμάτων, όπου κάποιος μπορεί να δει ότι αντιπροσωπεύεται το σώμα ολόκληρο με τα όργανα και τα μέλη του. Μια παρόμοια εικόνα έδωσαν οι ωτοβελονιστές όπου στο αυτί απεικονίζεται σε μικρογραφία ολόκληρο το ανθρώπινο σώμα. Το ίδιο ισχυρίζονται οι ιριδολόγοι πως συμβαίνει με την ίριδα του ματιού, στην οποία διαβάζουν ασθένειες ολόκληρου του οργανισμού. Το ίδιο ισχύει για την γλώσσα, τις παλάμες των χεριών, το έντερο και για άλλα μέρη του σώματος. Συνεπώς, σε κάθε κομμάτι του ανθρώπινου σώματος μπορούμε να δούμε την αντιπροσώπευση ολόκληρου του ανθρώπινου σώματος αλλά και πολλών ψυχικών καταστάσεων. Οι αντίστοιχοι θεραπευτές μπορούν δρώντας στο κατάλληλο σημείο του πέλματος, του αυτιού κ.λπ., να διορθώσουν την διαταραχή του αντίστοιχου οργάνου που το σημείο αυτό αντιπροσωπεύει. Σύμφωνα μ' αυτή την άποψη αυτή είμαστε ολογραφίες. Κάθε ολογραφία μπορεί τεμαχιζόμενη να αναπαράγεται ή επαναλαμβανόμενη να μεταφέρεται τρισδιάστατα, σε σημείο που να μοιάζει με την αληθινή εικόνα εντός αντικειμένου, χωρίς να είναι ή να κατέχει τις ιδιότητες και τις ποιότητες του αντικειμένου αυτού. Ωστόσο η ολογραφική εικόνα δεν έχει ζωή, δεν μπορεί να ζήσει από μόνη της. Μόνο η παρουσία του κατάλληλου φωτός μπορεί να της δώσει ζωή.
Αν, λοιπόν, είμαστε ολογραφικές υπάρξεις, όπως φαίνεται να συμβαίνει, τότε εκφράζουμε όλοι την ίδια εικόνα, και συνεπώς είμαστε ταυτόχρονα και κλώνοι αυτής της ύπαρξης ή των υπάρξεων. 'Ετσι καταλήγουμε να είμαστε ολογραφικοί κλώνοι (Holoclones) της ύπαρξης, της ζωής, χωρίς να φοβόμαστε το ενδεχόμενο της κλωνοποίησης, αλλά προσπαθώντας να αναζητήσουμε, και τελικά να βρούμε, τα αρχέτυπα πίσω από τα σύμβολα, την Ζωή πίσω από τους ολογραφικούς κλώνους.
(από ododeiktes)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου