Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ;

Πριν παρουσιάσω τις παρακάτω πηγες μου για το Πολυτεχνειο , να ξεκαθαρισω κάθετα ότι είμαι εναντίον κάθε μορφής ολοκληρωτισμού και αν ποτέ γινόταν χούντα στην Ελλάδα θα ήμουν από τους πρώτους που θα έμπαιναν στο Πολυτεχνείο.
Στα πανεπιστήμια της χώρας υπήρχε μια κινητικότητα ενάντια στη Χούντα των Συνταγματαρχών. Πολλοί μπροστάρηδες και θαρραλέοι φοιτητές οργανώνουν τους...
συναδέλφους τους για μαζικότερες αντιδράσεις εναντίον της .
Η Χούντα αντιδρώντας εκδίδει διάταγμα που άρει το δικαίωμα αναβολής στράτευσης των φοιτητών που μετέχουν στην οργάνωση των κινητοποιήσεων. Το διάταγμα αυτό ήταν η σπίθα που άναψε την φωτιά.
Στις 21/2/1973 και 14/3/1973 πραγματοποιούνται γενικές συνελεύσεις στη Νομική με αίτημα κατάργησης του διατάγματος αυτού.
Στις 14 Νοεμβρίου μετά από γενική συνέλευση στη Νομική πραγματοποιείται πορεία από την Σόλωνος προς την Πατησίων και κατάληξη στο Πολυτεχνείο. Παρα τις απαγορεύσεις της Αστυνομικής Διεύθυνσης υπό τον κ Δασκαλοπουλο και τον εισαγγελέα κ Σαμητα, οι φοιτητές αποφασίζουν την κατάληψη του Πολυτεχνείου, με το γνωστό σύνθημα ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.
1500 φοιτητές κλείνονται μέσα στο Πολυτεχνείο, συγκροτείται συντονιστική επιτροπή, στήνεται ένας αυτοσχέδιος πομπός μεταδίδοντας μηνύματα και συγκεντρώνονται τρόφιμα και φάρμακα.
Στις 15 Νοεμβριου,Το γεγονός αυτό ξεκλειδώνει πολλούς ελεύθερους έλληνες γεμίζοντας τους γύρω δρόμους από το Πολυτεχνείο συμπαραστεκοντας στους αγωνιζομένους φοιτητές και ηθικά και υλικά.
Ο πομπός εκπέμπει μηνύματα κατά της χούντας και του φασισμού με το γνωστό «ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ-ΕΔΩ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ…» από μια άγνωστη φωνή της Μαρίας Δαμανάκη εξέχον στέλεχος αργότερα του ΚΚΕ ,και Πρόεδρος της Αριστεράς και της Προόδου. Τώρα είναι κοινοτικός επίτροπος στην Ευρωπαϊκή Ένωση μετά από διορισμό της κυβέρνησης του Πασοκ.
Στις 16 Νοεμβρίου 1973, ο ξεσηκωμός των ελλήνων είναι καθολικός και λαοθάλασσες πλημμυρίζουν το κέντρο της Αθήνας. Ο δικτάτορας Παπαδόπουλος, διατάζει να χτυπηθεί το πλήθος πρώτα με δακρυγόνα και έπειτα με σφαίρες. Οι πρώτοι νεκροί πέφτουν αλλά οι δοκιμαζόμενοι έλληνες δεν υποχωρούν.
Στις 17 Νοεμβρίου 1973 και ώρα 2 πρωινή τα τανκ πλησιάζουν την πύλη του Πολυτεχνείου. Ένας νεαρός φοιτητής ο Κώστας Λαλιώτης προτάσσει τα στήθη του μπροστά από ένα άρμα και προτρέπει τους φαντάρους να συνταθούν μαζί τους, μάταια όμως, το τανκ γκρεμίζει την Πύλη του Πολυτεχνείου και αστυνομικοί και φαντάροι μπαίνουν στο προαύλιο του Πολυτεχνείου. Πολλοί φοιτητές φεύγουν και άλλοι συλλαμβάνονται και οδηγούνται στην Ε.Σ.Α.
17 Νοεμβρίου 1973 και ώρα 11 πρωινή ,επανέρχεται ο στρατιωτικός νόμος.
Η δικτατορία κράτησε μερικούς μήνες ακόμα. Τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου ήταν το τελικό χτύπημα κατά της 7χρονης τυραννίας.
Αυτά είναι αδρά τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν το καυτό τριήμερο της εξέγερσης του ελληνικού λαού εναντίον της στρατιωτικής δικτατορίας.
Αν ρωτήσεις κάποιον στο δρόμο για το πώς έπεσε η χούντα ,θα σου απαντήσει , χάρις στη θυσία των φοιτητών που σκοτώθηκαν στο Πολυτεχνείο. Είναι έτσι όμως; Ας αναφέρουμε όμως μερικές μαρτυρίες πάνω στο θρύλο του Πολυτεχνείου που πολλοί τον μετέτρεψαν σε μύθο
Ο Μιχ. Γουνελας Υπιλαρχος,ηταν ο επικεφαλής του πληρώματος του γνωστού άρματος, σε μια συνέντευξη του αναφέρει εν περιληψει τα εξής: «η αστυνομία έλεγχε ασφυκτικά το γύρο χώρο του Πολυτεχνείου, πράγμα που η έξοδος των φοιτητών από το χώρο Πολυτεχνείου ήταν αδύνατη. Οι φοιτητές είχαν αποφασίσει την έξοδο τους το πρωί αλλά με γραπτές εγγυήσεις. Εμείς πηγαίναμε εκεί με την αίσθηση ότι θα προσφέραμε προστασία για την ομαλή έξοδο των φοιτητών ,από την αστυνομία. Όλοι μας πιστεύαμε ότι θα προστατέψουμε τους φοιτητές από τα χειρότερα. Για το λόγο αυτό μπήκα στο Πολυτεχνείο.
Συνεχίζοντας την συνέντευξη του, αναφέρει ότι οι διαπραγματεύσεις φοιτητών και Αστυνομίας και Στρατου γινόταν ελεύθερα. Ο λόγος της διαπραγμάτευσης ήταν πως θα γίνει ομαλά η έξοδος των φοιτητών από το Πολυτεχνείο.
Πίσω από την πύλη του Πολυτεχνείου ήταν 2 αυτοκίνητα παλαια, σιδηροδοκοί και ξύλα για να μην μπουν οι αστυνομικοί. Το γεγονός αυτό δυσκόλευε την διάνοιξη της πόρτας .
Όλος ο μύθος του Πολυτεχνείου στήθηκε εκείνη τη νύχτα στη διαπραγμάτευση του Κ.Λαλιωτη και των Αξιωματικών. Αυτό που αποφασίστηκε ήταν «η διάνοιξη της πύλης με το τανκ και η ομαλή έξοδος των φοιτητών»
Μετά την απόφαση αυτή ο Λαλιώτης με έναν τηλεβόα ειδοποιούσε τους φοιτητές να απομακρυνθούν από την πύλη γιατί θα έπεφτε.
Η απόφαση συμφωνήθηκε και έδωσα διαταγή λέει ο Μ.Γουνελας να πέσει η πύλη. Αν ήξερα ότι θα σκότωνα φοιτητές δεν θα το έκανα ποτέ.
Το τανκ γκρεμίζει την πύλη και τραυματίζει κατά λάθος μια φοιτήτρια την Πεπη Ρηγοπουλου όταν μια κολόνα καταπλάκωσε τα πόδια της. Εκατόμβες πατημένων νεκρών από τις ερπύστριες των τανκ ,ανήκουν στη σφαίρα της φαντασίας. Στο Πολυτεχνείο μέσα δεν υπήρχε κανένας νεκρός.
Εδώ ακριβώς στήθηκε ο πιο τραγικός μεταπολιτευτικός μύθος πάνω σε νεκρούς που δεν υπήρξαν ποτέ.
Στο ίδιο μήκος κύματος είναι και συνέντευξη του οδηγού του μοιραίου άρματος, Ανδρέα Σκευοφύλακα, ο οποίος μετά από 30 χρόνια λύνει τη σιωπή του και αναφέρει λεπτομερώς τις κινήσεις και τις διαταγές που είχε εκείνη τη βραδιά. « πήρα εντολή να ρίξω την πύλη , οι ερπύστριες έλιωσαν ένα παλιό mersentes που είχε φρακάρει την πόρτα η οποία δεν άνοιγε κατά την προσπάθεια των φοιτητών να την ανοίξουν και να βγουν έξω. Μετά την είσοδο μου μέσα στο χώρο του Πολυτεχνείου εισέβαλαν οι αστυνομικοί και εξαπέλυσαν κυνηγητό μετά ξύλου στους φοιτητές που συνελαμβαναν. Πολλοί από μας προφυλάξαμε αρκετούς και μάλιστα δεν έλειψαν και οι αψιμαχίες με τους αστυνομικούς που πιαστήκαμε στα χέρια. Σχηματίσαμε ένα διάδρομο να περάσουν οι φοιτητές με ασφάλεια. Κατά την είσοδο μας στο Πολυτεχνείο δεν υπήρχε ευτυχώς κανένας νεκρός παρά μόνο μια κατά λάθος τραυματισμένη φοιτήτρια η Πεπη Ρηγοπουλου που θα ήθελα να την συναντήσω και να της ζητήσω συγγνώμη, αλλά ντρέπομαι.»
Ο συγκεκριμένος άνθρωπος έχει ιδιαίτερη σημασία η μαρτυρία του αφού μετά από τα γεγονότα έγινε ψηφοφόρος του ΚΚΕ ,όπως λέει.
Κάθε οργάνωση ή φορέας, εφημερίδα έγραφε και ένα διαφορετικό νούμερο νεκρών. Γνωστή εφημερίδα των Αθηνών εμφανίζει κατάλογο με ονόματα. 82 το αριθμό. Το δημοσίευμα καταρρίπτεται και αποκαλύπτεται ότι ο εν λογω δημοσιογράφος είχε λαδώσει έναν υπάλληλο του Ληξιαρχείου να του δώσει οσους απεβίωσαν στις 16 και 17 Νοεμβρίου. Τους παρουσίασε σαν νεκρούς του Πολυτεχνείου μη ελέγχοντας ο αθεόφοβος ότι μέσα σ’αυτους υπήρχαν φοιτητές 80 και 75 χρονών που πέθαναν στο νοσοκομείο από καρκίνο ή έμφραγμα.
Το μετέπειτα εισαγγελικό πόρισμα Τσεβα αναφέρει ξεκάθαρα ότι οι νεκροί του Πολυτεχνείου ήταν 15 και όλοι έξω από αυτό.
Στο ίδιο συμπέρασμα συμφωνεί και η Σύγκλητος του Πολυτεχνείου με το υπ’αριθμον 33437 11.10.1974 έγγραφο ότι «ουδείς εκ των σπουδαστών του Πολυτεχνείου εφονευθει κατά το ανωτέρω τριημερον.»
Το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου διατάσει εκ νέου ερεύνα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου υπό τον αστυνομικό Διευθυντή Γ.Σαμπανη.
Τα αποτελέσματα του πορίσματος Σαμπάνη(1982) ήταν καταπέλτης για τους μυθοπλάστες «οι νεκροί του Πολυτεχνείου ήταν 12 και όλοι γύρω από αυτό , από αδέσποτες σφαίρες.»
Το 2003 το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών πραγματοποιεί εκ νέου έρευνα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου. Το πόρισμα Καλλιβρετακη ανεβάζει τους νεκρούς σε 23 ,οι οποίοι σκοτώθηκαν στους γύρω δρόμους του Πολυτεχνείου. Η μόνη διαφορά που αναφέρει είναι ότι οι φοιτητές είχαν στήσει ένα πρόχειρο ιατρείο εντος του Πολυτεχνείου, στο οποίο μεταφέρονταν οι φοιτητές που είχαν χτυπηθεί. Τώρα αν κατέληξαν στο ιατρείο δεν το γνωρίζει κανείς. Σημασία έχει ότι και από αυτό το πόρισμα δεν βγαίνει το συμπέρασμα που όλοι νομίζαμε ότι τα τανκ μπήκαν μέσα και λιώσανε τους φοιτητές που είχαν ξαπλώσει μπροστά τους θυσιάζοντας τη ζωή τους για την δημοκρατία.
Όλα αυτά εις απάντηση της λίστας Γεωργουλα μέλος της οργάνωσης «Ρήγας Φεραίος» που παρουσιάζει 77 νεκρούς.
Στη λίστα αυτή παρουσιάζεται και το όνομα μιας φοιτήτριας της Ηλιενας Ασημακοπουλου. Ακούστε τον μύθο που στήθηκε για ένα πρόσωπο που δεν υπήρχε ποτέ. Η εφημερίδα «Αυγή» γράφει μετά από αφήγηση του φίλου της « ότι εκείνη την νύχτα της 17 Νοεμβρη στην οδο Στουρναρη ενώ πηγαίναμε αγκαλιά ένας οπλισμένος την σημάδεψε και την σκότωσε πισώπλατα. Τα ρούχα μου γέμισαν αίμα, οδηγήθηκα στην ασφάλεια, από κει με άφησαν ελεύθερο το Φλεβαρη του 1974. Πήγα να την αναζητήσω στο σπίτι της στο Χαλάνδρι. Δυστυχώς μέσα έμεναν άλλοι ,προφανώς μετακόμισαν από φόβο. Εκτοτε δεν έμαθα ποτέ νέα της. Στο Τσεβα δεν ανέφερα τίποτα γιατί φοβόμουν» το όνομα του νεαρού ήταν Γιάννης Ηλιόπουλος.
Η φωτογραφία της όμορφης κοπέλας δέσποζε μαζί με τους άλλους νεκρούς σε κάθε επέτειο του Πολυτεχνείου. Ουρές μαθητών , φοιτητών και λαού άκουγε ανάμεσα στα ονόματα των νεκρών και το δικό της. Άλλοι δάκρυζαν γονυπετής, άλλοι οργίζοντας με εκφράσεις «τους αλήτες, τους που…δες κ.ο.κ» και άλλοι άφηναν σε ένδειξη τιμής ένα λουλούδι στη μνήμη της αγωνίστριας που έχασε τη ζωή της για να είμαστε τώρα εμείς ελεύθεροι.
Οι γονείς της μετά από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας δεν εμφανίστηκαν ποτέ. Οι εφημερίδες της Αριστεράς έγραφαν με πηγαίους δακρύβρεχτους τίτλους «ΤΙ ΑΠΕΓΙΝΕ Η ΗΛΙΕΝΑ ΜΟΥ;Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΝΟΣ ΑΓΟΡΙΟΥ ΠΟΥ ΨΑΧΝΕΙ ΑΚΟΜΑ ΓΙΑ ΤΟ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ»
Το κορίτσι που όλοι έψαχναν ζούσε στο Λονδίνο λέγεται Νανσυ Κρινταλ και είναι μοντέλο από την Νέα Ζηλανδία. Η φωτογραφία είναι από το περιοδικό VOGUE της αγγλικής έκδοσης και πόζαρε σε διαφήμιση ενός σαμπουάν για λογαριασμό της εταιρείας «ΜΠΡΕΚ».
Η απάτη αποκαλύφθηκε και ο Ηλιόπουλος καταδικάστηκε σε 8 μήνες φυλακή.
Άλλη μια αστειότητα είναι η μαρμάρινη στήλη στο χώρο του Πολυτεχνείου που ανεγέρθη το 1988 επί κυβερνήσεως ΠΑΣΟΚ, που αναγράφει 16 νεκρούς φοιτητές της αντίστασης 1941-1944, ελλειψει νεκρών στα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Η επιγραφή γράφει χαρακτηριστικά «φοιτητές που έδωσαν την ζωή τους για τα ιδανικά της Εθνικής Αντίστασης 1941-44» Πόρισμα για τα ονόματα αυτά δεν υπάρχει , αλλά επειδή ότι είναι εθνικό είναι και αληθινό ,το δεχόμαστε.
Σημασία έχει ότι από όλη αυτή την μυθοπλασία την πλήρωσε μόνο ο Ηλιόπουλος. Κανένας δεν πείραξε τον τότε Δήμαρχο Ζωγράφου κ Μπέη που μιλαγε για εκατόμβες νεκρών και ομαδικούς τάφους. Κανένας δεν πείραξε τον Γεωργουλα που παρουσίασε νεκρούς– μαϊμού. Κανένας δεν πείραξε το δημοσιογράφο ή την εφημερίδα για τα πλαστά στοιχεία που δημοσίευσε. Κανένας δεν πείραξε τον λαδωμένο υπάλληλο του ληξιαρχείου. Κανένας δεν πείραξε τον μεγαλύτερο δολοπλόκο της μεταπολιτευτικής ιστορίας κ Λαλιώτη για τη συμφωνία εκείνης της νύχτας για το στήσιμο της πλάνης και την εκμετάλλευση της νεότερης ιστορίας.
Ο συγκεκριμένος διατέλεσε υπουργός του ΠΑΣΟΚ για δεκαετίες, υπήρξε ο εγκέφαλος της στρατηγικής πολιτικής του κινήματος και αποτέλεσε έναν από αυτούς που εξευτέλισε τον πολίτικο πολιτισμό αυτής της χώρας. Που να είναι άραγε τώρα;
ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ Νο 8 και ο ρόλος του ΚΚΕ
Το Φεβρουάριο του 1974 κυκλοφόρησε το αντιστασιακό φυλλάδιο του ΚΚΕ «ΠΑΝΣΠΟΥΔΑΣΤΙΚΗ τεύχος 8» που καταγγέλλει προβοκάτσια την «προσχεδιασμένη εισβολή στο χώρο του Πολυτεχνείου την Τετάρτη 14 Νοεμβρίου, 350 οργανωμένων πρακτόρων της ΚΥΠ με σκοπό να προβάλλουν αναρχικά συνθήματα που δεν εκφραζανε εκείνη τη στιγμή τις συγκεκριμένες δυνάμεις»
Συνδέοντας το γεγονός αυτό με το κίνημα των αγανακτισμένων σήμερα εν έτη 2011, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι το εν λογω κόμμα θέλει να είναι ο πρωταγωνιστής των «λαϊκών αγώνων». Κάθε διαφορετική φωνή καταδικάζεται ή υποβαθμίζεται. Συμπέρασμα τούτου είναι ότι η κατάληψη του Πολυτεχνείου δεν είχε ούτε την πρωτοπορία ούτε την καθοδήγηση του ΚΚΕ , σε αντίθεση με την πολιτική καρποφορία που του απέφερε, μετά την νομιμοποίηση του.
Τα γεγονότα
Συνοψίζοντας λοιπόν τα πολιτικά γεγονότα της περιόδου εκείνης, έχουν ως εξής.
Η Χούντα είχε παραδώσει την εξουσία στις 8 Οκτωβρίου 1973 ,στην κυβέρνηση Μαρκεζίνη, για να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές στις 10 Φεβρουαρίου το 1974. Στις 14-17 Νοεμβρίου, έγινε η εξέγερση του Πολυτεχνείου και την ίδια μέρα κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος. Στις 25 Νοεμβρίου γίνεται νέο πραξικόπημα και ανατρέπεται ο Παπαδόπουλος και αναλαμβάνει ο Ταξίαρχος Ιωαννίδης. Μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου επικρατούσε ηρεμία παντού και καμία νέα διαμαρτυρία ή εξέγερση κατά της χούντας εκδηλώθηκε, λογω του στρατιωτικού νόμου που είχε επιβληθεί. Άρα η εξέγερση του Πολυτεχνείου έφερε δυο πράγματα , σκληρότερη δικτατορική κυβέρνηση και ματαίωση των εκλογών του Φεβρουαρίου. Το γεγονός ότι οι περισσότεροι πιστεύουν ότι η χούντα έπεσε από τους εξεγερθέντες φοιτητές του Πολυτεχνείου, μάλλον δεν ευσταθεί. Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι η εξέγερση αυτή έριξε ηθικά το καθεστώς μέχρι να πέσει ολοκληρωτικά. Χωρίς να διαφωνήσω με τον ισχυρισμό ότι η χούντα έχασε κάθε ηθικό ερισμα στο λαο, αναρωτιέμαι αν οι δικτάτορες αγγίζονται από την ηθική.
Το γεγονός που είναι αναμφισβήτητο είναι ότι η χούντα κατέρρευσε μετά τα τραγικά γεγονότα της Κύπρου το Ιούλιο του 1974 που τα πληρώνουμε ακόμα μέχρι σήμερα. Ποιοι άραγε δεν ήθελαν να γίνουν οι εκλογές τον Φεβρουάριο του 1974 και εξ’ αφορμής του Πολυτεχνείου τις ματαίωσαν;
ΠΟΤΕ ΠΙΑ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΕΣ !!!
Κρούστης Αντώνης
(από Fileleftheros1966, katohika)