Ομιλία του Π. Κουρουμπλή στην Ολομέλεια της Βουλής, κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου

“Συνταξιοδοτικές ρυθμίσεις, ενιαίο μισθολόγιο - βαθμολόγιο, εργασιακή εφεδρεία και άλλες διατάξεις εφαρμογής του μεσοπρόθεσμου πλαισίου δημοσιονομικής στρατηγικής 2012-2015”

«Κύριε Πρόεδρε, είμαστε όλοι μάρτυρες ενός πρωτόγνωρου μαρτυρίου που βιώνει η ελληνική κοινωνία, μια κοινωνία που πλέον βρίσκεται φυλακισμένη στην αβεβαιότητα, στην κοινωνική ανασφάλεια, στην ακραία φτώχεια, στην κοινωνική αποσταθεροποίηση. Απογοήτευση, απαισιοδοξία ακόμα και το αίσθημα της παραίτησης αγγίζει πάρα πολλούς ανθρώπους.

Παρά το κλίμα αυτό, ανεβαίνω στο Βήμα έχοντας μέσα μου μία έντονη αισιοδοξία, μια αισιοδοξία που πηγάζει πρώτα από τα βιώματα τα προσωπικά μου, γιατί στη ζωή μου πορεύτηκα προτιμώντας να αγωνίζομαι μάταια παρά να ζω μάταια. Κυρίως όμως έχω μία αισιοδοξία που πηγάζει από τη δύναμη ενός λαού που καταγράφει με τη δυναμική του παρουσία τις...<
μέρες αυτές, ένα δυνατό και δημιουργικό παρόν. Είναι ένας λαός που αποδεικνύει ότι δεν είναι «ζόμπι» του καναπέ, ότι δεν έχει βυθιστεί και δεν έχει αλλοτριωθεί από την ιδεολογία του καταναλωτισμού, δεν είναι παθητικός αποδέκτης ρύθμισης της τύχης του από άλλους.

Αντί λοιπόν η Κυβέρνηση να επιδιώκει να πάρει στις αποσκευές της για την Κυριακή ένα σχέδιο νόμου που αφήνει πίσω του κοινωνικά ερείπια, είναι προτιμότερο και χρησιμότερο για τον τόπο να πάρει τη δύναμη που εκπέμπει το μήνυμα αυτού του λαού, ενός λαού που είναι αποφασισμένος να υπερασπιστεί την αξιοπρέπειά του και την ανεξαρτησία του τόπου.

Κύριε  Πρόεδρε, ο Ανδρέας Παπανδρέου, αυτός ο διορατικός πολιτικός, μιλώντας στις 28 Ιουλίου του 1992 σε αυτή την Αίθουσα, ενόψει της επικύρωσης της Συνθήκης του Μάαστριχτ, είπε το εξής εκπληκτικό: «Πορευόμαστε σε μία ευρωπαϊκή Γερμανία ή σε μία γερμανική Ευρώπη;» και σήμερα είμαστε μπροστά σε αυτό το δίλημμα. Ένας οικονομικός χιτλερισμός απειλεί όλη την Ευρώπη και ιδιαίτερα τη νότια Ευρώπη διότι η κ. Μέρκελ και ο  κ. Σαρκοζί κατέλυσαν όλους τους θεσμούς της Ευρώπης, όλα τα θεσμικά όργανα. Καταλύονται κανόνες πάνω στους οποίους οικοδομήθηκε η εταιρική σχέση και ο σεβασμός των χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Η Κυβέρνηση λοιπόν, αντί να επιδίδεται και να καταναλώνεται σε κοκορομαχίες με την Αξιωματική Αντιπολίτευση όφειλε έγκαιρα να συγκαλέσει την Ολομέλεια της Βουλής, με την παρουσία ακόμα και του Προέδρου της Δημοκρατίας, ξεπερνώντας ακόμα και τα πρωτόκολλα αν χρειάζεται για τον τόπο και να συζητήσουμε εδώ σήμερα, με ηρεμία και νηφαλιότητα, ποια είναι η πρόταση που έχει η Ελλάδα για τις αποφάσεις που επίκειται να ληφθούν την Κυριακή.

Γνωρίζει κανένας, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, τι πρόκειται να αποφασιστεί για την Ελλάδα; Ξέρουμε ότι θα αποφασίσουν κάποιοι για μας χωρίς εμάς;

Από τη στιγμή που δεν ξέρουν ποια είναι η πρόταση της Ελλάδος θα ήταν μια απλή υπόθεση για τον ίδιο τον Πρωθυπουργό παίρνοντας μαζί του μια ψηφοφορία της πλειοψηφίας ή θα ήταν εντελώς διαφορετικό το γεγονός ότι θα είχε μια πρόταση αποτέλεσμα διαβούλευσης ολόκληρου του ελληνικού λαού διά του Κοινοβουλίου;

Αντί να προκύψουν τέτοιου είδους πρωτοβουλίες, βλέπουμε Υπουργούς να χαρακτηρίζουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις ως συντεχνίες, άνθρωποι που έχουν ευθύνες για διαχρονικά λάθη, αδυναμίες, παραλείψεις και εγκλήματα όπως είναι το διαχρονικό έγκλημα της φοροδιαφυγής, της φοροκλοπής και της εισφοροδιαφυγής.

Γιατί αν είχαμε τολμήσει να συγκρουστούμε με το τέρας της φοροδιαφυγής και τις πηγές των συγκεκριμένων συμφερόντων που την υλοποιούν, σήμερα ο ελληνικός λαός δεν θα βίωνε αυτό το μαρτύριο, κυρίες και κύριοι συνάδελφοι. Θα ήταν εντελώς διαφορετικοί οι όροι πάνω από τους οποίους θα μπορούσαμε να διαπραγματευτούμε τα ζητήματα που μας αφορούν.

Κύριε Πρόεδρε, αντιλαμβάνομαι την πίεση του χρόνου. Όμως, πρέπει να πούμε και τις ευθύνες που έχουν κάποιοι. Γιατί ο σημερινός Πρόεδρος της Γερμανίας,  όταν ήταν Πρόεδρος στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και η Γερμανία είχε εκτραπεί του 3% κατά δύο μονάδες, ζήτησε πέντε χρόνια για να προσαρμοστεί και να περιορίσει το έλλειμμα στο 3%. Η Ελλάδα με την προηγούμενη ηγεσία του Υπουργείου Οικονομικών πήγε, λοιπόν, να διαπραγματευτεί τρομοκρατημένη, έκφοβη, με αποτέλεσμα να δεχτεί το 15% ή το 13% του ελλείμματος να υλοποιηθεί σε τρία χρόνια.

Κύριε Πρόεδρε, το μεγάλο λοιπόν ζητούμενο είναι αν το δημόσιο χρέος είναι βιώσιμο. Γιατί, κύριε Πρόεδρε, δεν αναδείξαμε και δεν υποστηρίξαμε την πρόταση του Ινστιτούτου Διεθνούς Οικονομίας του Κιέλου, που είναι εξάλλου επίσημος  σύμβουλος της κ. Μέρκελ που αναφέρει ότι το ελληνικό χρέος για να καταστεί βιώσιμο, πρέπει να συνδεθεί με τους ρυθμούς ανάπτυξης της χώρας. Με μία τέτοια πρωτοβουλία ήταν βέβαιο ότι θα είχε η Κυβέρνηση ολόκληρο τον ελληνικό λαό δίπλα της. Είναι βέβαιο ότι η Κυβέρνηση με μία τέτοια πρωτοβουλία θα είχε μεταφέρει την κρίση εκεί που παράγεται η κρίση. Γιατί δεν είναι μόνο η ελληνική παθογένεια –και έχει αποδειχτεί- η ευθύνη της κρίσης.

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι, για να αποδειχθούμε άξιοι αρχιτέκτονες του μέλλοντος αυτού του τόπου, πρέπει να απελευθερώσουμε τα ιαματικά κοιτάσματα της ψυχής μας, πρέπει να υπηρετήσουμε έναν πατριωτισμό που θα συγκρούεται με την κοινωνική αδικία που φορτώνει τα βάρη σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και αφήνει στο απυρόβλητο άλλες ομάδες που φοροδιαφεύγουν και φοροκλέπτουν.

Κύριε Πρόεδρε, οφείλουμε λοιπόν όλοι μας αυτή τη στιγμή, γιατί έχουμε όλοι μας μέσα μας τον πατριωτισμό και την αγάπη γι’ αυτόν τον τόπο, να βάλουμε την πατρίδα και τον τόπο πάνω από το υπερτροφικό μας εγώ, να υπηρετήσουμε το «εμείς» της Ελλάδας και της κοινωνίας. Γιατί αν δεν το πράξουμε, θα βιώσουμε εκείνη την ανατριχιαστική στιγμή που περιγράφει εύγλωττα ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός. «Βλέπω τους νέους καβάλα στα ατίθασα άτια τους να έρχονται μπροστά μου και να με λυπούνται».