Ο…άλλος πόλεμος

Του Θανάση Νικολαΐδη

«ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι αναίμακτος πόλεμος. Πόλεμος είναι αιματηρή πολιτική». Τα βίωσε και τα δυο η ανθρωπότητα. Με την ένοπλη αναμέτρηση σε πρώτη…ζήτηση για την αναζήτηση του δικαίου μεταξύ λαών, κυβερνήσεων και αρχηγών. Στην Αμερική του Κολόμβου, τον…λόγο είχε το λάσο και το μακρύκαννο, για την εξόντωση των Ινδιάνων. Πριν γίνει εξάσφαιρο (για προέδρους), «εξελιχθεί» σε πυρηνικές βόμβες για τη Χιροσίμα και καταλήξει σε βόμβες «ευρωπαϊκές», για τη...
«διευθέτηση» των Βαλκανίων.

Η Ευρώπη γνώρισε δυο παγκοσμίους πολέμους στον ίδιο αιώνα, για μοιρασιές «οικοπέδων», αλλά και για «ιδεολογική» χρήση του Χίτλερ απ’ τους ισχυρούς. Κι ύστερα; Λες να συνήλθαν οι λαοί απ’ τη φρίκη και να ρίγησαν μπροστά στις εκατόμβες; Να το γύρισαν σε έργα ειρηνικά, γιατί ο πόλεμος είναι πρόβλημα και δεν λύνει προβλήματα; Η απάντηση είναι πως οι Αμερικανοί που έμειναν μόνοι αφέντες στον πλανήτη τα ρύθμισαν καταπώς γούσταραν και οι πόλεμοι δεν είναι γενικευμένοι. Μια σύρραξη λαών εδώ, μια’ κει, σποραδικά και υπολογισμένα, χωρίς να τους ανησυχεί ο αντίπαλος (που δεν υπάρχει) κι ούτε να βλέπουν εφιάλτες πως οι μπολσεβίκοι θα καθυποτάξουν τον κόσμο.

ΚΑΙ πάμε στον μικρόκοσμό μας της Ελλάδας που «ποτέ δεν πεθαίνει». Ζήσαμε Μικρασίες, Κατοχές και Εμφυλίους, γευτήκαμε τον πόλεμο μέσα από νίκες, ήττες και συμφορές κι είπαμε να ξαποστάσουμε. Στρώθηκαν οι «Σύμμαχοι» στο τραπέζι της μοιρασιάς, αλλά μας αφήσαν’ απ’ έξω. Κι ας είμαστε δεμένοι στο άρμα τους και καμαρώναμε ως…νικητές.

ΣΑΝ να’ βαλε μυαλό ο κόσμος και η Ευρώπη συνετίστηκε. Τέλος οι αναμετρήσεις με αίματα και άρματα. Τέλος και τα αγαθά της υπερκατανάλωσης, αρχίζει η άμπωτη της παλίρροιας. Μας τα’ δωσε ο καπιταλισμός…απλόχερα και μας τα παίρνει πίσω. Και, βέβαια, σου κακοφαίνεται, όταν αλλιώτικα έχεις μάθει και δεν παράγεις όσα ξοδεύεις, ωστόσο, έχει ο πόλεμος κι άλλες μορφές πιο τραγικές και υπομένεις. Στη λογική του «μη χείρονος» και με την μνήμη κολλημένη στους πολέμους και τις συμφορές. Οφείλουμε να’ μαστε συγκρατημένοι και να ισορροπήσουμε. Όχι σε ρόλο ψυχόπονης ορντινάντζας του καπιταλισμού που δεν έχει αισθήματα. Ούτε γιατί απλώσαμε τα πόδια πέρα απ’ το στρώμα, αλλά γιατί δεν πήρε η εποχή μας την άγρια όψη που τη φέρνει ο πόλεμος.

ΣΤΑΘΗΚΑΜΕ τυχεροί, στα χρόνια μας, με τον (θερμό) πόλεμο σε απόσταση ασφαλείας μας. Όσο και να’ ναι σκληρός ο «άλλος», δεν είναι τρισκατάρατος και απαίσιος όσο εκείνος που ξορκίσαμε ως έλληνες και πολίτες του κόσμου.