Βοναπαρτισμός με γραμμή Μητσοτάκη και τα ζόμπι της πολιτικής-σοκ

ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΠΑΚΟΥ
Δεν έχουν περάσει καλά-καλά τρεις μήνες από τους πανηγυρισμούς των προθύμων του Μνημονίου ότι η ώρα της εξόδου από την κρίση πλησιάζει, ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού πιάνουν τόπο και ξαφνικά το κλίμα έχει αλλάξει ριζικά. Πόσο απατηλές ήταν οι απόψεις που εξέφραζαν οι παπαγαλίζοντες εκφραστές του δημοσίου λόγου για να αναστηλώσουν στα πήλινα πόδια του το μνημόνιο. Ο λόγος της αποτυχίας είναι προφανής από μία οικονομία σε κρίση δεν αφαιρείς πόρους είτε μέσω αύξησης της φορολογίας είτε μέσω της μείωσης των μισθών αλλά και της ανεργίας γιατί βαθαίνεις την ύφεση, προκαλώντας έναν φαύλο κύκλο που ανατροφοδοτείται διαρκώς. Δεν χρειάζεται να έχει κάποιος αντισυστημικές απόψεις για να καταλάβει αυτό το...
θεμελιώδες λάθος της πολιτικής-σοκ του Μνημονίου ως προς την επίτευξη των οικονομικών στόχων.
ΔΙΑΦΟΡΟΙ παπαγαλίζοντες παράγοντες του δημοσίου λόγου, αναφέρονται με τρόπο ευτελή σε όσους τολμούν να ψελλίσουν μία στοιχειώδη κεϋνσιανή αντιπρόταση, όχι κάποια αντισυστημική θέση, απέναντι στα ζόμπι του ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Μία τέτοια πρόταση αποτελεί και η διατήρηση του δημοσίου ελέγχου σε στρατηγικούς τομείς της παραγωγικής οικονομίας, οι οποίοι είτε αποτελούν μοχλούς ανάπτυξης είτε συμβάλλουν στην παραγωγή δημοσίων αγαθών. Τέτοιοι τομείς είναι η ενέργεια, η υγεία-πρόνοια, η παιδεία, η έρευνα.
Δεν αναφέρομαι στις κρατικίστικες αντιλήψεις που νομίζουν ότι η λύση βρίσκεται στην πλήρη κρατικοποίηση των τομέων αυτών της οικονομίας. Αναφέρομαι στις αντιλήψεις του ισχυρού δημοσίου πυλώνα και του παρεμβατικού ρυθμιστικού ρόλου του κράτους. Οι αντιλήψεις αυτές ευτελίζονται από τους παπαγαλίζοντες εκφραστές του Μνημονίου ως οπισθοδρομικές επειδή δήθεν οι τομείς αυτοί της οικονομίας καταλήγουν να αποτελούν εκτροφεία διαφθοράς και συντεχνιακών συμπεριφορών.
ΠΡΟΦΑΝΩΣ υπάρχει και αυτή η πλευρά του πελατειακού κράτους, που έχτισαν τα κόμματα του δικομματισμού, με την ανοχή πολλές φορές της ιστορικής αριστεράς. Υπάρχει επίσης και μια κρατικοδίαιτη επιχειρηματική τάξη, που αναπτύχθηκε απομυζώντας δημόσιους πόρους και για να αναπαραχθεί γιγάντωσε τη διαφθορά. Αυτή η πελατειακή πολιτική πρέπει να τελειώσει οριστικά. Ο δημόσιος τομέας να μετασχηματισθεί σε νέες βάσεις με κριτήρια την παραγωγική ανασυγκρότησή του, την αναπτυξιακή λειτουργία του και τη συμβολή του στην κοινωνική συνοχή μέσω της αναδιανομής. και της παραγωγής δημοσίων αγαθών.
ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ δεν είναι new deal, δεν πρόκειται για νέο συμβόλαιο, (σ.σ.: θα τρίζουν τα κόκαλα του Ρούσβελτ) αλλά ένας ακραίος νεοφιλελευθερισμός, που δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για κοινωνική συνοχή, την αναδιανομή του πλούτου, τα εργασιακά δικαιώματα. Πλήρη κυριαρχία θέλουν τα νεοφιλελεύθερα ζόμπι της οικονομίας δεν έχουν καμία διάθεση για συμβιβασμούς όπως στη λεγόμενη χρυσή μεταπολεμική τριακονταετία του καπιταλισμού και επιπροσθέτως δεν διαθέτουν ίχνος εθνικής συνείδησης.
“Το μόνο που έχουμε να φοβηθούμε είναι μόνο ο ίδιος ο φόβος” απαντούσε ο Ρούσβελτ στα ζόμπι της δεκαετίας του ΄30, όταν τον επέκριναν επειδή με την πολιτική του κοινωνικού συμβολαίου αύξανε το δημόσιο έλλειμμα με σκοπό να αναθερμάνει την αμερικανική οικονομία. Έχει κανείς ιδέα θα ήταν σήμερα οι Ηνωμένες Πολιτείες αν τους άκουγε ... Σήμερα τα ζόμπι του Μνημονίου δεν απαντούν μόνο με την φράση της Μάργκαρετ Θάτσερ “ δεν υπάρχει εναλλακτική λύση”, ΤΙΝΑ ονομάστηκε η μόνιμη επωδός της “σιδηράς κυρίας” στην πολιτική ορολογία.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ότι το Μνημόνιο είναι αναγκαίο για να σωθεί η χώρα και να προχωρήσει στις ώριμες διαρθρωτικές αλλαγές. Μα ποιος έχει αντίρρηση στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής; Ποιος διαφωνεί να χτυπηθούν τα πιράνχας της υγείας; Ποιος έχει αντίρρηση να προωθηθούν, επιτέλους, προγράμματα αύξησης της απορροφητικότητας των κοινοτικών κονδυλίων για το ΕΣΠΑ; Ποιος είναι αντίθετος στη διαφάνεια και στην αυστηρή εφαρμογή του πόθεν έσχες; Ποιος είναι αντίθετος σε αυτές τις αλλαγές, που έπρεπε να έχουν γίνει τριάντα χρόνια πριν, και δεν έγιναν λόγω της ανικανότητας του δικομματικού πολιτικού συστήματος. Ε όχι να κάνουν την ανικανότητά τους επιχείρημα ενώ οδήγησαν τη χώρα στην κατάρρευση !
ΟΙ ΠΙΟ διαπρύσιοι ζηλωτές του Μνημονίου, έφτασαν μέχρι του σημείου να ζητούν μια λύση τύπου Βοναπάρτη με γραμμή Μητσοτάκη. Μια οιονεί δικτατορία δηλαδή η οποία θα στηρίζεται στην εκφρασμένη λαϊκή βούληση, διότι έτσι-λένε ανερυθρίαστα- θα σωθεί η χώρα από τη χρεωκοπία. ΄Ήμαρτον !
Χιλιάδες χρόνια πριν, ο μαθητής του Θαλή του Μιλήσιου, Αναξίμανδρος, επινόησε μεταξύ άλλων και την έννοια της σχέσης δικαιοσύνης για να υποστηρίξει ότι τα στοιχεία, που συναποτελούν τον πλανήτη δεν κυριαρχούν το ένα πάνω στο άλλο επειδή υπάρχει μεταξύ τους αυτή η ισορροπία, αυτή η “σχέση δικαιοσύνης”. Τα ζόμπι της οικονομικής πολιτικής της απορρύθμισης και οι παπαγαλίζοντες υποστηριχτές τους θα είχαν πολλά να μάθουν από αυτή την έννοια. Πλην ματαίως...
(από avgi, e-parembasis)