Ασχοληθήκαμε εκτενώς με το χριστιανικό μύθο και κάναμε μερικές επισημάνσεις και σχόλια πάνω στα συστατικά του στοιχεία, μαζί με μερικές αντιστοιχίες με το μύθο του Ηρακλή και με το χρυσό μήλο της Έριδας. Τόσο στη Γένεση όσο και στην ιστορία του Πάρη το μήλο είναι ένα και μοναδικό – σύμβολο χωριστικότητας. Στον ενδέκατο άθλο του Ηρακλή δεν είναι ένα μήλο αλλά περισσότερα – σύμβολο της Σύνθεσης και της ενότητας προς την οποία κατευθύνεται εκείνος που αποφάσισε να βαδίσει την Ατραπό της δοκιμασίας.Αν η ιστορία των πρωτόπλαστων είναι η διήγηση της καθόδου του Πνεύματος στην Ύλη, η ιστορία του Ηρακλή είναι η δραματική περιγραφή της προσπάθειας της Ύλης να ανέλθει στο Πνεύμα από το...
οποίο προήλθε. Ας ασχοληθούμε λοιπόν σήμερα με τον Ηρακλή. Κύρια πηγή ενημέρωσής μας θα είναι ο Θιβετανός και η Alice Bailey.Ηρακλής, το σύμβολο του Ζηλωτή
Ο Ηρακλής “εκπροσωπεί τον ενσαρκωμένο αλλά μη τελειοποιημένο που παίρνει οριστικά στα χέρια του την κατώτερη φύση και την υποβάλλει πρόθυμα σε πειθαρχία που θα προκαλέσει τελικά την ανάδυση της θειότητας. Από ένα σφάλον αλλά ειλικρινές ανθρώπινο ον που γνωρίζει με νοημοσύνη την εργασία που πρέπει να γίνει, διαμορφώνεται ένας παγκόσμιος σωτήρας”.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο ο ήρωας υποβάλλεται σε μερικές συμβολικές δοκιμασίες, η ενδέκατη από τις οποίες είναι τα χρυσά μήλα των εσπερίδων. Πριν από αυτό όμως ας σκεφτούμε λίγο το ίδιο του το όνομα. “Ηρακλής” σημαίνει “Ήρας κλέος”, δηλαδή “δόξα της Ήρας”. Στη μυθολογία είναι η Ήρα που επιβουλεύεται τον Ηρακλή, στέλνει τα δυο φίδια που εκείνος μωρό στην κούνια πνίγει, κάνει ότι περνάει από τα χέρια της για να τον σκοτώσει αλλά τελικά δέχεται την απόφαση ο Ήρωας να ανέλθει στον Όλυμπο, ανάμεσα στους Θεούς και να λογαριάζεται ως ημίθεος.
Η Ήρα συμβολικά λογίζεται ως το πυκνό υλικό πεδίο και ως η μορφική όψη των πραγμάτων, την οποία πρέπει να ξεπεράσει ο ήρωας για να λογιστεί ως ημίθεος. Πρέπει να τιθασεύσει τον κατώτερο εαυτό του, να τον πειθαρχήσει και να τον ξεπεράσει, ευθυγραμμίζοντάς τον με τον Εγώ και να επιστρέψει στην κατοικία του πατέρα του Δία, με τη συνδρομή, πολύτιμη συχνά, της θεάς της σοφίας Αθηνάς.
Οι άθλοι του Ηρακλή σχετίζονται με το Ζωδιακό και όπως μας λέει η Bailey, “σε κάθε ζώδιο εκφράζει τα χαρακτηριστικά του και σε κάθε ζώδιο αποκτά και μια νέα γνώση του εαυτού του και δια της γνώσης αυτής καταδεικνύει τη δύναμη του ζωδίου κι αποκτά τα δώρα που δίνει το ζώδιο (…) καταδεικνύει το γεγονός ότι τα ζώδια επηρρεάζουν αλλά δεν ελέγχουν”. Πράγματι, είναι διαπιστωμένο ότι όσο ο άνθρωπος προχωρά στην ατραπό κι εξελίσσεται, τόσο “καταρρέει” ο αστρολογικός του χάρτης κι απελευθερώνεται από τις αστρικές επιδράσεις μετά την 4η μύηση.
Για αυτό το λόγο ο Ηρακλής, άσχετα με την όποια του ιστορικότητα ως προσώπου, αποτελεί αυτό που οι προχωρημένοι χριστιανοί αποκαλούν “τύπο χριστού” και “πρότυπο χριστιανού” αν και δυστυχώς σπανίζουν αυτές οι πραγματικά συνθετικές απόψεις κυρίως στην πατρίδα μας. Για όποιον όμως πραγματικά επιθυμεί την κατάργηση της χωριστικότητας, ο Ηρακλής αποτελεί το παγκόσμιο πρότυπο του ζηλωτή που επιχειρεί το μακρύ του προσκύνημα.
Ο άθλος των χρυσών μήλων
Ο άθλος αυτος συμβαίνει στο ζώδιο των Διδύμων και αφορά στο έργο που γίνεται στο φυσικό πεδίο. ” Ο οραματιστής πρέπει να γίνει άνθρωπος της δράσης, η επιθυμία πρέπει να προωθηθεί στον κόσμο της εκπλήρωσης κι εδώ βρίσκεται η δοκιμασία των Διδύμων. Το φυσικό πεδίο είναι ο τόπος όπου αποκτάται η εμπειρία κι όπου τα αίτια που εγκαινιάσθηκαν στον κόσμο της νοητικής προσπάθειας πρέπει να εκδηλωθούν και να επιτύχουν αντικειμενικότητα”.Ο Ηρακλής μαθαίνει πως πρέπει να φέρει τα χρυσά μήλα της σοφίας, ότι βρίσκονται κάπου απροσδιόριστα και ότι τα φυλάει ένας δράκος. Ο ήρωας χρειάστηκε να ψάξει παντού, χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που βρήκε το Νηρέα, τον αρχαίο της θάλασσας, ο οποίος υπαινίχθηκε που βρίσκονταν τα μάλη. Συνεχίζοντας την αναζήτησή του ο Ηρακλής σκότωσε το γίγαντα Ανταίο, το βασιλιά της Αιγύπτου Βουσίρι και ελευθέρωσε τον Προμηθέα από τα δεσμά του. Ο Ανταίος αντλούσε δύναμη από τη μητέρα του τη Γη κι έτσι ο ήρωας τον σήκωσε ψηλά στον αέρα και τον νίκησε. Συμβολικά ο αέρας, το στοιχείο των Διδύμων, απεικονίζει το βουδδικό πεδίο και η πάλη αυτή εκφράζει την πάλη του ανθρώπου ζηλωτή να ξεφύγει από τα περιοριστικά δεσμά της υλικής φύσης και να ανέλθει στο πεδίο της σύνθεσης, ξεπερνώντας και αφήνοντας πίσω του την απατηλή γοητεία του αστρικού πεδίου και της θυμικής αυταπάτης που το συνοδεύει.
Ξεπερνάει το εμπόδιο του Βουσίρι, που είναι η ψευδοπνευματική γοητεία και καταλήγει στον Προμηθέα, το σύμβολο του ενσαρκωμένου Θεού, του οποίου το συκώτι κατατρώγεται από τους γύπες. Το ήπαρ είναι το σύμβολο της επιθυμητικής φύσης και ο ίδιος ο ενσαρκωμένος Θεός απελευθερώνεται από τα δεσμά του από έναν εν δυνάμει Θεό. Ο Προμηθέας προλέγει πως θα είναι ένας από τη γενιά του Ηρακλή που θα γκρεμίσει το Δία από το θρόνο του για να γίνει Θεός ο ίδιος.
Τα χρυσά μήλα έρχονται στην κυριότητα του Ηρακλή, ο οποίος τα επιστρέφει στον Ευρυσθέα κι εκείνος στην Αθηνά, που τα μεταφέρει πίσω στις Εσπερίδες. Οποιοσδήποτε τα επιθυμεί θα πρέπει μόνος του να τα κατακτήσει υπηρετώντας, όπως ο Ηρακλής, την ανθρωπότητα και όχι μέσα από μια παθητική στάση. Kαι όταν κι εκείνος με τη σειρά του τα κατακτήσει θα τα επιστρέψει στον τόπο τους γιατί η αναζήτησή τους δεν είναι αυτοσκοπός, αφού άλλοι δρόμοι υπηρεσίας ανοίγονται μπροστά του μετά την ανάληψή του στους ουρανούς, οπότε και θα συμφιλιωθεί με την Ήρα, θα κατανοήσει ότι μπορεί να λέμε πως το σώμα και η μορφική όψη της Ζωής κατ’ επέκταση είναι φυλακές της ψυχής, ωστόσο είναι μέρος κι αυτές του Θεϊκού Σχεδίου. Τις πειθαρχούμε, τις εκπαιδεύουμε αλλά δεν τις περιφρονούμε, γιατί ένα μεγάλο μέρος του έργου μας πρέπει να επιτελεστεί στο υλικό πεδίο. Από την άλλη, φυσικά, δεν επιτρέπουμε την καθήλωση σε αυτό.
Επίλογος
Η ιστορία των άθλων του Ηρακλή μας περιγράφει τον γεμάτο αγώνα δρόμο των ζηλωτών του πνεύματος. Έναν αγώνα που περιλαμβάνει όλες τις πιθανές εκδοχές του έργου στα τρία κατώτερα πεδία: τη σωματική ταλαιπωρία, τις αστρικές θυμαπάτες και τις νοητικές πλάνες. Τα μικρά βήματα εμπρός, τα μικρά βήματα προς τα πίσω, τις απογοητεύσεις, τα λάθη και τις επιτυχίες που δεν πρέπει να γίνουν αιτία για να αποσπαστεί ο ζηλωτής από το έργο του.
Η ιστορία των Πρωτόπλαστων περιγράφει τη δραματική κάθοδο του πνεύματος στον κόσμο της ύλης και της μορφής, την αγωνία της ψυχής που “φυλακίζεται” σε ένα σώμα, όπως τόσο εύστοχα και παραστατικά έχει περιγράψει το Ζοχάρ, όπως αναφέρθηκε σε προηγούμενο άρθρο. Ο Θεός στο χριστιανικό μύθο, παρά την “πτώση”, υπόσχεται πως από τη γενιά των πρωτόπλαστων θα έρθει κάποιος που θα δείξει το δρόμο της επιστροφής. δεν θα είναι ένας ζηλωτής, όπως ο Ηρακλής αλλά θα είναι εκείνος που θα εξελιχθεί σε κάτι περισσότερο από ζηλωτή, θα γίνει Διδάσκαλος και Βοδδισάτβα.
Οι ιστορίες αυτές, όμως, δεν γράφτηκαν για να μας διηγηθούν τη ζωή δύο προσωπικοτήτων. Γράφτηκαν για να μας δείξουν ότι εμείς είμαστε οι προσωπικότητες αυτές αλλά και κάτι περισσότερο από προσωπικότητες, σύμβολα παγκόσμια μιας υπαρκτής κατάστασης, ανταποκριτικές μονάδες σε ένα πανάρχαιο κάλεσμα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου