Moody’s και ο κακός μας ο καιρός

Γράφει ο Αθανάσιος Θεοδώρου

Διαβάζω όπως όλοι μας στις εφημερίδες για την νέα υποβάθμιση της πιστοληπτικής μας ικανότητας από την εταιρεία Moody’s. Θλίψη στους πολίτες που δικαιολογημένα βλέπουν το μέλλον μαύρο, αγανάκτηση στους κυβερνώντες που απειλούν με αγωγές κατά της εταιρείας. Τη θλίψη των πολιτών την καταλαβαίνω, την αγανάκτηση των κυβερνώντων όμως όχι! Αυτοί δεν είναι που πλήρωναν την καλή εταιρεία να μας αξιολογεί;  Αυτοί δεν νομιμοποίησαν και ενέπλεξαν στην οικονομία μας τους ξένους οίκους όπως την Goldman Sachs, κάνοντας αλχημείες προκειμένου να δανειζόμαστε πέρα από τις...
δυνάμεις μας; Τι θέλουν τώρα και ποιόν κοροϊδεύουν; Ως πότε οι δηλώσεις των κυβερνώντων – αλλά και πολλών αντιπολιτευομένων – θα είναι μακράν της ουσίας και θα απευθύνονται στην εσωτερική κατανάλωση.

Η πραγματικότητα είναι αυτή που περιγράφουν οι οίκοι αξιολόγησης και ακόμα χειρότερη. Δεν ήταν προ του μνημονίου! Προ του μνημονίου ήταν κακή αλλά καλύτερη της Ισπανίας της Πορτογαλίας, της Ολλανδίας και του Βελγίου. Τώρα μετά τις δυσβάσταχτες υποχρεώσεις που εκουσίως αναλάβαμε και τον πόλεμο εις βάρος του εισοδήματος των πολιτών και την συνεπακόλουθη δολοφονία της εσωτερικής αγοράς είναι πολύ χειρότερα και διέξοδος δεν υπάρχει τουλάχιστον όχι στο πλαίσιο της πολιτικής πού ακολουθείται από την κυβέρνηση αλλά και την αντιπολίτευση. Ουσιαστικά η αντιπολίτευση δεν λέει κάτι διαφορετικό από την κυβέρνηση πλην του ότι μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα την καταστροφή. Για να είμαι σαφής σκεφτείτε ότι κάποιος βρίσκεται μέχρι το λαιμό σ ένα βαρέλι με περιττώματα. Η αντιμετώπιση του προβλήματος από την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση αφορούν στο τι χρώμα μανταλάκι θα βάλει στη μύτη του για να αντέξει τη βρώμα! Ουδείς πρότεινε το αυτονόητο: Να βγούμε από το βαρέλι! Μπορούμε; Φυσικά και μπορούμε! Και πρέπει να το κάνουμε χθες. Δεν είμαστε στο παρά πέντε. Είμαστε στο και πέντε! Είναι κοινή συνείδηση ότι η αιτία της καταστροφής δεν έγκειται μόνο στο χρέος αλλά και στο μνημόνιο, τις πρόσθετες υποχρεώσεις που έχουμε αναλάβει απέναντι στους διεθνείς τοκογλύφους, όπως είναι κοινή συνείδηση ότι κάτι πρέπει να γίνει για να απαλλαγούμε από το μνημόνιο. Δεκάδες ομάδες έχουν συγκροτηθεί από γνωστούς και αγνώστους πολίτες με μοναδικό σκοπό την απαλλαγή μας από το επαίσχυντο μνημόνιο. Δυστυχώς ούτε από αυτές τις ομάδες ούτε από κάποιον θεσμικό φορές όπως είναι τα κόμματα δεν έχει ακουστεί μια συγκροτημένη πρόταση για το πώς θα γίνει αυτό και ποια θα είναι η πολιτική που θα πρέπει να ακολουθηθεί μετά. Είναι σαφές ότι ακόμα κι αν απαλλαγούμε από το μνημόνιο και τα πρόσφατα χρέη και ακολουθήσουμε την ίδια πολιτική, τα ίδια αποτελέσματα θα έχουμε! Είναι κι αυτή μια από τις διαδεδομένες αυταπάτες της πολιτικής. Να αναμένεις άλλα αποτελέσματα ακολουθώντας την ίδια πολιτική! Τι θα πρέπει να γίνει λοιπόν;

Έχοντας μελετήσει τις προτάσεις της ένωσης Ελλήνων οικονομολόγων και έχοντας αναλύσει τα επί μέρους στοιχεία της κρίσης έχω καταλήξει στην ακόλουθη πολιτική πρόταση την οποία έχω δημοσιοποιήσει και παλιότερα και την επαναλαμβάνω:

1. Προσβολή των πρόσφατων δανειακών συμβάσεων και του μνημονίου στο αρμόδιο Διεθνές Δικαστήριο με βάση τις διατάξεις του διεθνούς δικαίου περί «απεχθούς χρέους» και λόγω καταχρηστικότητας των όρων του μνημονίου που υπεγράφησαν υπό καθεστώς εκβιασμού.
2. Παύση πληρωμών ασκώντας το δικαίωμα της εθνικής κυριαρχίας μέχρι την έκδοση αποφάσεως επί της αιτήσεώς μας. Παύση πληρωμών δεν σημαίνει χρεωκοπία όπως θέλουν να μας πείσουν μερικοί. Σημαίνει άρνηση του χρέους μέσα από μια νόμιμη διαδικασία αμφισβήτησής του. Η εμμονή στους όρους του μνημονίου σημαίνει χρεωκοπία διότι αν έχεις αποδεχθεί να πληρώνεις 100 τη στιγμή που βγάζεις 30 είναι προφανές ότι δεν θα έχεις να πληρώσεις τα 100 και θα σου βγάλουν την περιουσία στον πλειστηριασμό. Σε αυτή την περίπτωση αν είσαι έμπορος δεν δανείζεσαι ακόμα περισσότερα υποσχόμενος ότι θα πληρώσεις 200 για να αναβάλεις τον πλειστηριασμό! Απλά καταγγέλλεις τον τοκογλύφο και κάνεις ανακοπή και αίτηση αναστολής! Μην σας φαίνεται περίεργη η παρομοίωση! Η απλή μπακαλική είναι εφαρμόσιμη και στην οικονομία των κρατών! Είναι αυτό που αποκαλούμε «κοινό μυαλό» που δεν είναι και τόσο κοινό όπως φαίνεται ( Είμαι και καλός άνθρωπος και δεν αποδίδω δόλο στους κυβερνώντες όπως το 90% του Ελληνικού λαού, το ζητούμενο άλλωστε δεν είναι το ποιος φταίει που βουλιάζει το καράβι αλλά το πώς δεν θα πνιγούμε αυτή τη στιγμή! Τα άλλα μετά!) Η πρακτική της παύσης πληρωμών και αμφισβήτησης χρέους είναι γνωστή από παλιά και την αναφέρει τόσο ο Adam Smith όσο και ο Κέϊνς. Οι κυβερνητικοί οικονομολόγοι μόνο φαίνεται να το έχουν ξεχάσει.
3. Φυσικά αυτά δεν αρκούν διότι αν εφαρμόσουμε την ίδια πολιτική που εφαρμόζαμε μέχρι τώρα τα ίδια αποτελέσματα θα έχουμε. Έξοδος από τη ζώνη του € και επιστροφή στη δραχμή. Η είσοδος της Ελλάδας στο € ήταν εξ αρχής λάθος όπως και για τα περισσότερα Ευρωπαϊκά κράτη. Όταν η Γερμανία μαζί με την Γαλλία αντιπροσωπεύουν περίπου το 70% του ακαθάριστου εισοδήματος της ΟΝΕ, είναι δυνατόν η Ελλάδα , η Πορτογαλία, η Ισλανδία, το Βέλγιο, η Ολλανδία να έχουν κοινό νόμισμα με τις χώρες αυτές; Μα δεν συμφέρει κανέναν άλλο πλην των Γερμανών και των Γάλλων! Μόνον αυτοί εξασφαλίζουν αγορές που καθιστούν τα προϊόντα τους ανταγωνιστικά λόγω σκληρού €. Αντίθετα η ανταγωνιστικότητα αυτών των χωρών πέφτει στο ναδίρ! Τι εξαγωγές κάνει η Ελλάδα από τότε που μπήκε στη ζώνη του € ; Ούτε για τον τουρισμό είναι ανταγωνιστική. Μια δραχμή που θα μπορεί να υποτιμάται όποτε χρειάζεται εξασφαλίζει την ανταγωνιστικότητα. Φυσικά αν επανέλθει η δραχμή θα πρέπει να γίνει μια υποτίμηση της τάξης του 15-20% , με ταυτόχρονη αύξηση μισθών και συντάξεων κατά το ποσοστό της υποτίμησης για να πέσει χρήμα στην αγορά. Που θα βρεθεί το χρήμα; Μα ασφαλώς αν απαλλαγούμε από το απεχθές χρέος που απομυζά την ικμάδα της οικονομίας θα βρεθούν .Η Δραχμή θα είναι ένα νόμισμα σκουπίδι για δύο χρόνια περίπου αλλά θα βρει τις ισορροπίες της και θα ισχυροποιηθεί στο πλαίσιο μια οικονομίας που θα επενδύει αντί να πληρώνει τοκογλύφους. Η Ελλάδα έχει πληρώσει περίπου 400 δις. € τα τελευταία 10 χρόνια και οφείλει άλλα 350 δις €. Φαντάζεστε τι θα γίνει αν αυτά τα χρήματα πέσουν στην αγορά; Ασφαλώς θα πρέπει να ληφθεί και μια σειρά άλλων μέτρων. Προστασία του νομίσματος από την εξαγωγή συναλλάγματος, εθνικοποίηση κάποιων τραπεζών όπως η Εθνική και η Αγροτική, και επανίδρυση της ΕΤΒΑ που θα πρέπει επί τέλους να επιτελέσει το σκοπό για τον οποίο είχε ιδρυθεί κάποτε: τη χρηματοδότηση της επένδυσης της βιομηχανίας, Να πάψουμε να είμαστε έθνος γκαρσονιών.
4. Αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των εργαζομένων και των εγχώριων επενδυτών που θα χρηματοδοτούνται με αυστηρό έλεγχο ( όχι άλλα λαμόγια που θα επωφελούνται όλων των καταστάσεων) Θα είναι μια ευκαιρία για αληθινή επανίδρυση του Κράτους με διαφάνεια, εξορθολογισμένο έλεγχο, χαμηλή φορολογία, πάταξη της γραφειοκρατίας.

Αυτά όλα ενδεικτικά και όχι περιοριστικά είναι τα μέτρα που μπορούν έστω και την ύστατη ώρα να σώσουν την παρτίδα. Θέλει όμως «αρετή και τόλμη η ελευθερία» ! Φαίνεται ότι βρισκόμαστε μπροστά σ ένα κρίσιμο σταυροδρόμι. Μπορούμε ν ακολουθήσουμε την λεωφόρο της υποτέλειας η την στενή ατραπό της εθνικής επανίδρυσης . Υπάρχει άραγε αρετή και τόλμη στις μέρες μας;
(από trupokarudos)