Το τέλος της κατρακύλας δεν είναι οι συγχωνεύσεις σχολείων, υπάρχει και συνέχεια...

Του Χρήστου Επαμ. Κυργιάκη

Έχει γίνει συνείδηση ακόμη και στους κόλπους του ίδιου του υπουργείου παιδείας ότι οι συγχωνεύσεις και καταργήσεις των σχολικών μονάδων «με αυστηρά παιδαγωγικά κριτήρια» και «μόνο για παιδαγωγικούς λόγους» φαντάζουν σαν κακόγουστα αστεία από αυτά που ακούγονται πολλές φορές σε ξενέρωτες παρέες όταν δεν υπάρχει κάτι πιο ενδιαφέρον να ειπωθεί.

Είναι τόσο μεγάλη η αποτυχία των...
παραπάνω επιχειρημάτων που άρχισαν να σχεδιάζουν και να προωθούν αλλαγές «στα μουλωχτά» και «από την πίσω πόρτα» χωρίς να ενημερώνουν τους άμεσα ενδιαφερόμενους που είναι οι εκπαιδευτικοί, οι γονείς και οι μαθητές.

Η δημοκρατία τους εξαντλείται στο επίσημο site διαβούλευσης του υπουργείου παιδείας, και σε ατέρμονες συζητήσεις στα κανάλια και τις εφημερίδες, με ανθρώπους που, τις περισσότερες φορές, δεν έχουν σχέση (δεν είναι τυχαίο αυτό), με την εκπαίδευση.

Στην προσπάθεια αυτή του υπουργείου παιδείας να περάσουν στα γρήγορα  τις συγχωνεύσεις, δυστυχώς έχουν προστρέξει αρωγοί αρκετοί δημοτικοί άρχοντες οι οποίοι θεωρούν την υποταγή τους στις κομματικές κατευθύνσεις πιο σημαντική από την υποταγή τους στο πραγματικό συμφέρον των μαθητών του τόπου τους.

Οι συγχωνεύσεις, είναι βέβαιο, ότι θα δημιουργήσουν πλεονάζον εκπαιδευτικό προσωπικό το οποίο θα μπορεί να μετακινείται, σύμφωνα με τις ανάγκες της υπηρεσίας, σε σχολεία της ίδιας περιφέρειας αλλά και σε σχολεία οποιασδήποτε

 άλλης περιφέρειας, αν στην ίδια περιφέρεια δεν υπάρχουν κενά στη συγκεκριμένη ειδικότητα. Το τελευταίο έχει προβλεφθεί ήδη από το νομοσχέδιο 3848/2010 για να έρθουν τώρα οι συγχωνεύσεις-καταργήσεις και να συμπληρώσουν σιγά – σιγά το παζλ της διάλυσης των σχολείων και των εργασιακών σχέσεων.

Εύκολα μπορούμε να φανταστούμε τις πελατειακές σχέσεις που θα δημιουργηθούν , ή θα γίνει προσπάθεια να δημιουργηθούν, ανάμεσα στους θιγόμενους εκπαιδευτικούς και την διοίκηση με τα «αιρετά» παρακλάδια της.

Προφανώς, η λύση βρίσκεται στο να μην περάσουν οι συγχωνεύσεις που έχουν προγραμματιστεί και μάλιστα σε αντίθεση θα πρέπει, επιδίωξη όλων να είναι η μείωση του αριθμού των μαθητών σε κάθε τμήμα και το χτίσιμο νέων σχολικών μονάδων σε αντίθεση με τη δημιουργία σχολείων με μεγάλο αριθμό μαθητών τύπου Γκράβας.

Μαζί με την αξιολόγηση σχολείων και εκπαιδευτικών θα επιταχυνθεί η δημιουργία σχολικών μονάδων πολλών ταχυτήτων για όλα τα βαλάντια και τις κοινωνικές διαστρωματώσεις, κάτι το οποίο συμβαίνει και σήμερα σε πολύ μικρότερη έκταση, ειδικά σε σχολεία της επαρχίας.

Το σίγουρο είναι ότι τα μέτρα που προωθεί το υπουργείο παιδείας θα υποβαθμίσουν την ποιότητα της παρεχόμενης εκπαίδευσης, θα ενισχύσουν τις κοινωνικές και ταξικές ανισότητες, θα χειροτερέψουν τη θέση των εκπαιδευτικών και θα μεγαλώσουν την ανασφάλεια των γονιών για το μέλλον των παιδιών τους αφού συζητιέται ακόμη και η χρηματοδότηση των σπουδών από τους ίδιους τους φοιτητές μέσω διαφόρων δανείων που θα παίρνουν από το κράτος.

Όμως πάντα, εκτός από το σχεδιασμό των κυβερνώντων, υπάρχει και η αντίδραση των πολιτών οι οποίοι , αν θέλουν, μπορούν να έχουν τον τελευταίο λόγο.

Θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον, αφού οι υπεύθυνοι του υπουργείου παιδείας θεωρούν ότι έχουν δίκιο, να γίνονταν λαϊκές συνελεύσεις σε κάθε περιοχή που θα υπάρξουν συγχωνεύσεις σχολείων, με τη συμμετοχή όλων των ενδιαφερομένων και εκπροσώπων του υπουργείου. Γιατί φοβούνται να έρθουν σε επαφή με τον κόσμο και να ακούσουν τη γνώμη του; Μήπως επειδή η πολιτική τους πρακτική έρχεται σε ευθεία αντιπαράθεση με τη θέληση του κόσμου; Μήπως επειδή, άλλα έλεγαν προεκλογικά και άλλα πράττουν μετεκλογικά ή μήπως επειδή άλλα λένε και άλλα κρύβονται πίσω από τα ωραία συνθήματα που εκτοξεύουν κατά καιρούς;

xrkyrgiakis@yahoo.gr

(από alfavita, AntiXtypos)